อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 256

"นางคือลูกพี่ใหญ่ของพวกข้า"

ลู่ทงตอบกลับอย่างซื่อตรง

ลูกพี่ใหญ่?

ฟู๋จาวหนิงถ้าหากรับพวกนี้ไว้ได้ แสดงว่าก่อนหน้านี้น่าเวทนามากเลยหรือ?

นายท่านเจิ้งเป็นถึงข้าราชการระดับสี่เลยนะ

"หลบไป"

เซียวหลันยวนขี้เกียจจะพูดมากกับพวกเขา ยื่นมือออกแหวก พวกของลู่ทงยื่นให้นิ่งยังไม่ไหว พอโดนกำลังภายในเข้าวูบหนึ่งก็ถูกแหวกออกไปเสียแล้ว

"ซ่า!"

"อ๋องเจวี้ยนกำลังภายในแกร่งขนาดนี้เลยหรือ?"

พวกของลู่ทงประคองร่างจนอยู่ แต่ก็ล้วนไม่อยากเชื่อ

พวกเขาจะเข้าไปอีก แต่ชิงอีก็มาขวางพวกเขาไว้แล้ว

"พวกเจ้าทางที่ดีรออย่างว่าง่ายดีกว่า" อย่าไปวุ่นวายเลย

ฟู่จาวหนิงกำลังนั่งยองอยู่ข้างกวางตัวนั้น ยื่นมือไปดึงมันขึ้นมาหน่อย ไม่เช่นนั้นตัวมันครึ่งตัวก็จมอยู่ในน้ำ ถูกน้ำในลำธารคอยซัดไม่หยุด ทั้งเจ็บทั้งหนาว

"เพียงแต่กวางตัวนี้ขนาดไม่เล็กเลย หนักมาก นางดึงไม่ไหว"

"ข้าแค่ต้องการเลือดราชันกวาง"

เซียวหลันยวนเดินมาข้างกายนาง

ฟู่จาวหนิงเงยหน้ามองเขา มึนงง

"โอ้ จริงสิ เลือดกวางตัวนี้น่าจะมีประโยชน์กับร่างกายของท่าน"

ดังนั้นเขาถึงได้มาทที่นี่เพื่อราชันกวางหรือ?

"มาช่วยหน่อย ดึงมันขึ้นมาก่อน" นางชี้นิ้วสั่งเขาอย่างไม่เกรงใจ "เลือดกวางจะดื่มตรงๆ ไม่ได้ ท่านคิดจะดื่มลงไปเลยใช่ไหม? โชคดีที่ข้ามาเจอท่านก่อน ไม่เช่นนั้นดื่มไปก็เสียเปล่า"

เซียวหลันยวนตะลึงงัน

ห้ามดื่มตรงๆ หรือ?

ฟู่จาวหนิงยื่นมือไปลูบกวาง มันเอาหัวดันฝ่ามือนาง หมอบราบอย่างเชื่อฟัง ครางออกมาเสียงต่ำ ดูอ่อนแอน่าสงสารมาก

เดิมทีนางเองก็เข้ามาเพื่อราชันกวาง

ถ้าล่าราชันกวางไป พวกเขาก็คงได้อันดับหนึ่งการแข่งล่าสัตว์แน่

แต่หลังจากเห็นประกายตาอ้อนวอนของกวางตัวนี้ นางก็ลงมือไม่ลง

ช่างเถอะ อันดับหนึ่งนี่ไม่ได้สำคัญอะไร

"วาสนาของเจ้านี่มันขอไปทีจริงๆ" เซียนหลันยวนถลกแขนเสื้อยืนอยู่ข้างๆ มองนางหยิบมีดเล็กประกายคมเล่มหนึ่งออกมา "พวกของเจิ้งหยางนี่ก็มีวาสนากับเจ้าด้วยหรือ?"

ฟู๋จาวหนิงเงยหน้าเหลือบมองเขา

รู้สึกว่าคำพูดของเขามันประหลาดแหม่งๆ

"ท่านอย่ามาพูดกับข้า"

นางร้องเชอะ หยิบมีดแล้วเริ่มทำความสะอาดกลุ่มสิ่งสกปรกที่ขอบแผลของกวางตัวนี้ หลังจากมันได้รับบาดเจ็บก็คงวิ่งมาเป็นระยะเวลานาน บาดแผลยังถูกกิ่งไม้ใบไม้แทงเข้าไปอีก และเมื่อครู่ก็ยังลงไปคลุกในลำธารอีกรอบหนึ่งด้วย