อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 271

"กลับไปก่อน"

เขาหันหน้าไปมองฟู่จาวหนิงผาดหนึ่ง ฟู่จาวหนิงยังเอาแต่จะพูดกับพวกลู่ทง ไม่แม้แต่จะเหลือบมองเขา สีหน้าจึงขรึมลง หมุนตัวขึ้นหลังม้า ควบม้ากลับไปยังเรือนรับรองตะวันออก

พอได้ยินเสียงกีบม้า ฟู่จาวหนิงก็มองออกไป และเห็นแผ่นหลังเซียวหลันยวนขี่ม้าออกไป

นางเม้มริมฝีปาก

เขาก็รีบจะไปงานแข่งขันล่าสัตว์นี่นะ แล้วยังไม่ยอมรับอีก!

พอมาถึงที่นี่ก็ร้อนเป็นไฟ ขนาดจะบอกนางว่าขอตัวไปก่อนสักคำก็ไม่มี!

คุณหนูที่เขาต้องตาคนนั้น ชื่ออะไรนะ?

คุณหนูจากตระกูลหลิน?

"ลูกพี่หนิง พวกเราเมื่อวานนี้ก็ล่าหมูป่ามาได้ตัวหนึ่งกับกระต่ายอีกสามตัว พอบวกกับเลียงผาตัวนี้ของท่าน ก็คงไม่ได้แพ้จนย่อยยับนัก" ลู่ทงมองสิ่งของที่ฟู่จาวหนิงแบกกลับมาบนหลังม้าตัวนี้แล้วยินดีปรีดา "แล้วยังมี คนหรือ?"

เอ๋ ทำไมถึงมีคนอยู่ด้วย?

"ของพวกเจ้าเอาออกไปได้เลย" ฟู่จาวหนิงเองก็ไม่รู้ทำไมจึงอารมณ์ดิ่งวูบลงมา พอจัดการเหยื่อล่าเสร็จ ขณะเตรียมจะลากม้าพาเฮ่อเหลียนเฟยออกไป ก็เห็นเฉินซานกับเสี่ยวเถาวิ่งเข้ามา

"คุณหนู!"

พวกเขาสามวันนี้ร้อนรนจะแย่อยู่แล้ว และไม่รู้ว่าฟู่จาวหนิงอยู่ในภูเขาเป็นอย่างไรบ้าง จะบาดเจ็บหรือไม่

เสี่ยวเถาเองก็นอนไม่ค่อยจะดี ตอนนี้ดวงตาทั้งสองข้างก็ราวกับเป็นหมีแพนด้า

"ฮือๆ คุณหนู ท่านกลับมาเสียที"

"เอาล่ะ พวกเจ้ามาก็ดีแล้ว เฉินซาน นี่คือเสี่ยวเฟย คนป่วยของข้า ขาของเขาบาดเจ็บ เจ้าลากม้านี้พาเขาไปที่เรือนรับรองหน่อย ข้าจะกลับไปก่อน"

นางเองก็จะกลับไปล้างเนื้อล้างตัวเสียหน่อย

"พี่หญิง" เฮ่อเหลียนเฟยเห็นว่านางจะไปแล้ว ก็รู้สึกร้อนรนขึ้นมา

"เขาชื่อเฉินซาน เป็นคนของบ้านข้าเอง เขาจะพาเจ้ากลับไป ไม่ต้องกังวล"

ฟู่จาวหนิงปลอบเขาประโยคหนึ่ง โบกไม้โบกมือให้กับพวกลู่ทง พาเสี่ยวเถาออกไปก่อนแล้ว

พวกของลู่ทงก็หัวเราะร่าแบกเหยื่อล่ากลับไปที่ว่างข้างทะเลสาบนั่น

"จากนี้ก็เลี่ยงเขาเสียหน่อย ถึงอย่างไรเจ้าก็ยังต้องคอยรักษาตัว ไม่ต้องไปพบเขาแล้ว"

เฮ่อเหลียนเฟยมองนางอย่างรู้สึกขอโทษ "พี่หญิง แล้วข้าเป็นน้องชายของท่านก่อนได้ไหม ใช้นามสกุลฟู่ของท่านได้ไหม?"

"ฟู่เฟย?"

"พี่หญิงไม่ใช่เรียกข้าว่าเสี่ยวเฟยหรือ? เช่นนั้นชื่อฟู่เสี่ยวเฟยแล้วกัน"

"เจ้าชอบก็ดีแล้ว" ถึงอย่างไรฟู่ก็ไม่ใช่นามสกุลของนางคนเดียวเสียหน่อย

"เช่นนั้นนับจากนี้ข้าก็จะชื่อฟู่เสี่ยวเฟยแล้วนะ" เฮ่อเหลียนเฟยดีใจมาก ถูกเฉินซานแบกออกไปอย่างพึงพอใจ

ฟู่จาวหนิงกินข้าวเสร็จ ฟางซือฉิงก็เข้ามาหา

"จาวหนิง เจ้ากลับมาแล้วสินะ！"

ฟู่จาวหนิงพอเห็นว่านางเองก็ดวงตาแพนด้าเหมือนกัน จึงอดขำขึ้นมาไม่ได้ "เจ้านอนไม่พอหรือไรกัน?"

"ข้ากังวลเจ้าจะแย่อยู่แล้ว" ฟางซือฉิงกอดแขนของนางไว้ "ได้ยินว่าในการแข่งล่าสัตว์เกิดเรื่องขึ้นหรือ?"