อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 302

อันชิงเดิมทีไม่รู้ว่าควรจะคารวะฟู่จาวหนิงอย่างไร เพราะนางไม่รู้ว่าฟู่จาวหนิงเป็นใคร ยิ่งไปกว่านั้นท่าทางของอ๋องเจวี้ยนต่อตัวนางก็ดูแปลกประหลาดเหลือเกิน

ตอนนี้ได้ยินพี่ชายเรียกนางว่าพระชายาอ๋องเจวี้ยน นางจึงรีบคารวะตามขึ้นมา

"อันชิงคารวะอ๋องเจวี้ยน และพระชายา"

ฟู่จาวหนิงถึงตามองเซียวหลันยวนผาดหนึ่ง "ไม่ต้องคารวะข้าหรอก"

นางเองก็รู้สึกว่าตัวตนฐานะของนางในจวนอ๋องเจวี้ยนก็ดูแปลกประหลาดหน่อยๆ

ไม่ใช่เจ้านาย แต่ก็ไม่เหมือนเป็นแขกด้วย?

เซียวหลันยวนให้พวกเขานั่งแล้ว นางก็เหมือนไม่มีคุณสมบัติที่จะแบกหน้าเจ้าบ้านหญิงบอกกับพวกเขาว่า "ทั้งสองเชิญนั่ง"

ไม่เห็นว่าเซียวหลันยวนทำเหมือนไม่เห็นนางหรือ?

อันเหนียนกับอันชิงเองก็รู้สึกว่าระหว่างอ๋องเจวี้ยนกับพระชายาอ๋องเจวี้ยนนี้ดูแปลกๆ

ทั้งสองคนยืนมองฟู่จาวหนิง

ฟู่จาวหนิงรู้สึกว่าถ้าตนเองไม่นั่ง พวกเขาที่เป็นแขกก็คงจะนั่งไม่ได้ จึงเดินตึงตังไปนั่งลงที่นั่งของราชครูข้างๆ เซียวหลันยวน

อันเหนียนกับอันชิงพอเห็นว่านางนั่งแล้ว ทั้งสองคนจึงลอบถอนหายใจออกมา แยกกันนั่งลง

หงจั๋วกับเฝิ่นซิงก็รีบส่งน้ำชาร้อนเข้ามาใหม่อย่างรวดเร็ว

เฝิ่นซิงยังยกของหวานมาด้วยจานหนึ่ง ของอวานนี้กระทั่งส่งไอร้อนกรุ่นออกมา

"พระชายา ตอนที่หงจั๋วไปรับท่าน ข้าก็รีบไปนึ่งขนมพุทราแดงนี้มาให้ ตอนนี้เพิ่งจะออกจากเตา ท่านรีบชิมดูเถิด" ตอนที่เฝิ่นซิงวางของหวานลงก็เอ่ยกับฟู่จาวหนึ่งขึ้นมาประโยคหนึ่ง

ฟู่จาวหนิงกระพริบตาปริบให้นาง หยิบขนมพุทราแดงขึ้นมาชิ้นหนึ่งแล้วกัด

"อร่อยจัง ขอบคุณ"

เฝิ่นซิงก็พึงพอใจขึ้นมา

นางยังคิดว่าพระชายาอย่างน้อยคงจะรอเสียหน่อยแล้วค่อยชิม ไม่คิดเลยว่าพระชายาจะหวงแหนน้ำใจของนางขนาดนี้

เฝิ่นซิงได้รับคำขอบคุณของนางคำหนึ่ง ก็ยิ้มดีใจจนตาโค้ง

"ยกให้ไปแม่นางอันชองชิมดู" เซียวหลันยวนจู่ๆ ก็เอ่ยขึ้นเสียงเรียบ ขณะเดียวกันก็เหล่ฟู่จาวหนิงผาดหนึ่ง "กินคนเดียวต่อหน้าคนอื่นมันดูไม่งาม"

พรวด

พอเห็นว่านางยังไม่ไป เซียวหลันยวนก็เอ่ยขึ้นอีก "พระชายาของพวกเจ้ากินคนเดียวมากขนาดนั้นไหวหรือ? จะให้แม่นางอันรอไม่ได้ เอาจานนั้นนั่นล่ะยกไป"

หา?

ฟู่จาวหนิงเพิ่งจะกินไปชิ้นเดียว นี่จะยกไปให้อันชิงแล้วหรือ?

เซียวหลันยวนปกป้องอันชิงขนาดไหนกันเนี่ย? ให้นางรอสักหน่อยก็ไม่ได้ ต้องมาแย่งจานนี้ไปจากปากนางเสียอย่างนั้น!

อันชิงเองก็รู้สึกตุ้มต่อม มึนงงไปหมด

นางรีบโบกไม้โบกมือ "ไม่ต้องแล้ว ท่านอ๋อง ข้ายังไม่หิว ให้พระชายาทานเถิด"

นางเมื่อครู่เห็นว่า ตอนที่ฟู่จาวหนิงเห็นของหวานจานนี้ตาก็เป็นประกายขึ้นมา ความพึงพอใจกับความชื่นชอบตอนที่กัดขนมพุทราแดงไปคำหนึ่งก็แทบจะทะลักออกมา

นางเชื่อว่าพี่ชายเองก็มองเห็น เพราะนางเหมือนจะได้ยินพี่ชายหัวเราะขึ้นมา?

ดังนั้นพระชายาดูแล้วน่าจะหิวจริงๆ ยิ่งไปกว่านั้นยังชอบขนมพุทราแดงนั่นมากด้วย

นางตอนนี้เครียดจนจะแย่แล้ว แล้วจะกล้ากินขนมต่อหน้าอ๋องเจวี้ยนได้อย่างไร?