อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 336

ต้วนจ้งมือเท้าแม้จะถูกตีจนหัก แต่นั่งบนถื้นบิดไปมาก็ยังทำได้อยู่

เขาไม่ถูกอนุญาตให้เข้าตำหนัก แต่ถูกกรอกยาอยู่ในสวนด้านนอก

คนทั้งหมดล้วนออกจากตำหนัก และเห็นว่าไม่ห่างออกไปนัก ต้วนจ้งยังไม่รู้ว่าตนเองถูกกรอกอะไรลงไป แต่เขารู้ว่านี่เข้าวังมาแล้ว อี้ไป่จะต้องอยู่แน่นอน

องค์จักรพรรดิฮองเฮาเองก็อยู่ด้วย

เขารู้สึกว่าถ้าตนเองแสดงท่าทีออกมาได้ดีหน่อย บางทีอี้ไห่อาจจะช่วยเหลือเขาได้

เพราะในจวนอ๋องเจวี้ยน เขาประเดี๋ยวก็ถูกกรอกน้ำประหลาดๆ ไปบางส่วน หลังจากดื่มแล้วก็ไม่ได้มีปฏิกิริยาอะไรพิเศษ

ดังนั้นตอนนี้ต้วนจ้งเองก็คิดไม่ถึงว่านี่จะเป็นยาใจละเมอ

เขารู้สึกว่าอ๋องเจวี้ยนน่าจะทำอะไรเขาไม่ได้แล้ว กระทั่งยังรู้สึกภาคภูมิใจขึ้นมาด้วย

"เมื่อครู่หมอหลวงเองก็ตรวจสอบยาแก้วนั้นแล้ว นั่นเป็นแก้วน้ำขนาดที่แม่นางอันดื่มไปในเขาเมฆอรุณ ดังนั้นปริมาณยาก็น่าจะใกล้เคียงกัน"

ฟู่จาวหนิงมองมองอันชิง ส่งสายตาปลอบประโลมให้กับนาง

อันชิงตอนนี้กลับมั่นคงขึ้นมากแล้ว นางเชื่อว่าฟู่จาวหนิงจะต้องล้างความอัปยศบนตัวนางได้แน่นอน

"พวกท่านลองดูกันเลย ลองดูว่าต้วนจ้งจะทำท่าทางน่าเกลียดอย่าที่พวกท่านคิดหรือไม่"

เมื่อครู่คนที่กรอกยาให้กับต้วนจ้งยังพูดข้างหูกับเขาประโยคหนึ่งว่า

"รอก่อนเถอะ ในตำหนัก องค์จักรพรรดิยังนั่งอยู่ในงานเลี้ยง โหวอาวุโสน้อยอี้เองก็อยู่ด้วย ถ้าเจ้าอาละวาดขึ้นมา หัวจะกุดเอานะ"

พอได้ยินประโยคนี้ ต้วนจ้งก็คิด ตอนนี้โหวอาวุโสน้อยอี้อาจจะกำลังสู้กับอันเหนียนและอ๋องเจวี้ยนอยู่กระมัง เรียกให้นางเข้าวัง ก็เพื่ออีกสักครู่จะให้เขาไปยืนยัน

แน่นอนว่าเขาต้องนั่งรอดีดี รอให้องค์จักรพรรดิเรียกเขา แล้วเขาค่อยเข้าไปซัดอันชิงกับอ๋องเจวี้ยนให้หนัก

ตอนนี้เขาต้องระงับเอาไว้ ใจเย็นไว้ก่อน

ต้วนจ้งยังครุ่นคิดอย่างละเอียด ผ่านไปครู่หนึ่งน่าจะพบกับสถานการณ์อะไร อาจจะถูกถามปัญหาอะไร แล้วเขาต้องตอบรับอย่างไร ต้องตอบอะไร

จนตอนที่ออกมาหลังจากผ่านไปครึ่งชั่วยาม ตอนที่ต้วนจ้งเริ่มมีปฏิกิริยา ใบหน้าของเขาแดงก่ำไปแล้ว ตอนนี้ต่างหากที่เป็นช่วงที่อันชิงเริ่มมีอาการพิษกำเริบในตอนนั้น

ต้วนจ้งลงไปบิดเนื้อตัวกับพื้นอย่างทนไม่ไหว มุมปากยังงึมงำพูดชื่อแม่นางอะไรออกมาด้วย

"เสี่ยวชุ่ย เถาหง พวกเจ้าอยู่ไหน? ข้าคิดถึงพวกเจ้าเหลือเกิน"

มีแม่นางที่อายจนหน้าแดง

"อาการในช่วงนี้ แม่นางอันก็ถูกข้าช่วยเอาไว้แล้ว จุดนี้พวกท่านไปถามคนที่เห็นแม่นางอันตอนสุดท้ายได้ แล้วไปเทียบกับเวลาที่โหวอาวุโสอี้น้อยเจอกับยวนยวน ก็จะอนุมานออกมาได้เอง ดังนั้นแม่นางอันยังไม่ทันที่ยาทำให้อาการกำเริบออกมาอย่างสมบูรณ์ ก็มาพบกับข้าก่อนแล้วอย่างไรล่ะ！"

ฟู่จาวหนิงพูดอย่างรวดเร็ว "ตอนนี้ข้าจะไปถอนพิษให้พวกท่านดู แต่ว่า เหล่าฮูหยินกับคุณหนูต้องเตรียมใจกันหน่อยนะ การถอนพิษน่ะ ต้องทำให้สำรอกออกมา"

ฟู่จาวหนิงเดินตรงไปหาต้วนจ้ง

เซียวหลันยวนเองก็ตามเข้าไปทันที

ถึงแม้มือเท้าของต้วนจ้งจะถูกหักไปแล้ว แต่เขาก็ยังกังวลว่านางจะเกิดอะไรไม่คาดคิดขึ้นมา