อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 346

หงจั๋วกอดจันทราโน้มเมืองชุดนั้นเดินออกไป ก้มหน้าเศร้า

ผู้ดูแลรีบร้อนเดินเข้ามา พอเห็นนาง ในก็เต้นผาง "เกิดอะไรขึ้นกัน?"

"ผู้ดูแลจง ท่านอ๋องจะให้ข้าเอาชุดกระโปรงนี้ไปเผา ทำอย่างไรดี?"

ตอนนี้นางไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรแล้ว ชุดกระโปรงนี้ถ้าเผาไปมันน่าเสียดายมาก นางรู้สึกว่าพระชายาสวมแล้วเหมาะสมมาก

ถ้าหากพระชายารู้ว่าท่านอ๋องเผาชุดกระโปรงนี้ไป จะเข้าใจผิดขึ้นมาไหม?

ยังไม่ต้องพูดถึงฟู่จาวหนิงหรอก ผู้ดูแลจงตอนนี้ก็ยังเข้าใจผิดไปแล้วเลย

"เพราะอะไรกัน? หรือว่าเพราะว่าพระชายาสวมไปแล้ว ดังนั้นท่านอ๋องจึงไม่อยากเก็บเอาไว้หรือ?"

ฟังดูเอาแล้วกัน ขนาดผู้ดูแลยังคิดเช่นนี้เลย ถึงตอนนั้นพระชายาคิดเช่นนี้ด้วยจะทำอย่างไร?

"น่าจะไม่ใช่ แต่ว่าข้าไม่อาจไปคะเนความคิดของท่านอ๋องส่งเดชได้หรอก" หงจั๋วร้อนรนขึ้นมาแล้ว

นางไม่อาจคะเนความคิดของท่านอ๋อง และไม่สามารถฝ่าฝืนคำสั่งของท่านอ๋องได้ด้วย ดังนั้นตอนนี้กอดชุดกระโปรงนี้ไว้นางจึงยังไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี เผาไปก็ไม่ได้ ไม่เผาเองก็ไม่ได้

"เอาอย่างนี้สิ วางไว้ที่เรือนเจียนเจียก่อน ถึงตอนนั้นค่อยนำมาถามท่านอ๋องอีกที" ผู้ดูแลจงเองก็รู้สึกว่ากระโปรงชุดนี้เผาทิ้งไปมันน่าเสียดาย

"ใช่"

ได้ยินผู้ดูแลพูดเช่นนี้ หงจั๋วก็ผ่อนลมหายใจออกมา

"ข้ามีเรื่องต้องไปหาท่านอ๋อง เขาตอนนี้อารมณ์ไม่ค่อยดีใช่ไหม?" ผู้ดูแลจงกดเสียงต่ำ

ถ้าท่านอ๋องอารมณ์ไม่ดี เขาเข้าไปรายงานก็คงจะรู้สึกกดดันในใจอยู่หน่อยๆ

"เจ้าค่ะ" หงจั๋วพยักหน้า

ผู้ดูแลถอนหายใจ แต่ก็ยังเข้าไปอย่างจำใจ

หงจั๋วไม่รู้ว่าผู้ดูแลเข้าไปพูดอะไร แต่ว่าไม่นาน นางก็ได้ยินแล้ว

"ท่านหญิงอวิ๋นเหยาจะกลับมาแล้วหรือ?"

นางยังคิดไม่เสร็จ ก็ตรงไปยังเรือนผู้เฒ่าฟู่ก่อน ยังไม่ทันจะเข้าประตูก็ได้ยินเสียงหัวเราะของท่านผู้เฒ่ากับเฮ่อเหลียนเฟยดังขึ้นมา

เหมือนเฮ่อเหลียนเฟยกำลังเล่าเรื่องสนุกในเผ่าเฮ่อเหลียนให้ผู้เฒ่าฟู่ฟัง

"พวกนางถึงอย่างไรก็ล้วนรู้สึกว่าข้าเหมาะที่จะเป็นสามีของพวกนาง แต่ว่าข้าก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ในกระดูกดำเองก็รู้สึกว่าตนเองไม่ค่อยคล้ายคนของเผ่าเฮ่อเหลียน ข้าไม่ยอมรับธรรมเนียมที่ว่าพี่สาวน้องสาวหรือพวกน้าๆ จะมีสามีคนเดียวกันได้ ดันั้นวันนั้นตอนกลางคืนข้าเลยหนีออกมา"

ผู้เฒ่าฟู่หัวเราะร่า จากนั้นก็เอ่ยชมเขาขึ้นมา

"ข้ารู้สึกว่าเจ้าทำถูกแล้ว ถ้าพี่สาวน้องสาวน้าๆ เหล่านี้ออกเรือนกับผู้ชายคนเดียวกัน หลังจากนี้ถ้าให้กำเนิดทายาทมาไม่วุ่นวายกันตายหรือ?"

"ใช่ๆๆ ยิ่งไปกว่านั้นยังไม่ออกเรือนด้วย ยังไม่แต่งงานด้วย วุ่นวายจะตาย ถึงแม้หนึ่งปีจะมีช่วงเทศกาลนั้นหนึ่งครั้ง แต่ช่วงหลายวันนี้ ข้าเองก็รู้สึกว่าวุ่นวายเหลือเกิน ทุกปีช่วงหลายวันนี้ข้าก็จะหนีไปซ่อนตัวในภูเขา"

"คุณหนูกลับมาแล้ว"

ลุงจงเดิมทีก็ฟังอยู่ข้างๆ พอหันหน้าไปเห็นฟู่จาวหนิง รีบร้อนลุกขึ้นมา

ฟู่จาวหนิงมองๆ ผู้เฒ่าฟู่ รู้สึกว่ากำลังวังชาของเขาดีขึ้นมากแล้วจริงๆ ดูท่าต้องมีคนอยู่เป็นเพื่อนแล้วคุยกับเขามากๆ จริงๆ