อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 365

"ไม่ใช่ บิดาของพวกเขาเป็นลูกเมียน้อย ยิ่งไปกว่านั้นข้าได้ยินท่านปู่พูดว่า ในอดีตก่อนหน้าที่จะแยกบ้าน น้องชายต่างมารดาคนนั้นก็ก่อเรื่องจนทำให้ทวดของข้าโกรธ จนแทบจะตัดออกจากตระกูลฟู่ไปแล้ว หลังจากแยกบ้านมาก็พูดว่าจะไม่แวะมาอีก แต่พอผ่านไปนาน ปู่ของข้าก็เปิดใจไม่เจ้าคิดเจ้าแค้น ตั้งใจจะดึงคนในตระกูลมาที่เมืองหลวง อยากจะให้พวกเขามีชีวิตที่ดีขึ้นหน่อย"

ฟู่จาวหนิงกำลังคิดหาโอกาส ที่จะยกความสัมพันธ์ของพวกเขาออกมาพูดให้ชัดเจนส่งออกไปพอดี

ถึงตอนนั้นทุกคนคงไม่คิดว่าสิ่งที่นางทำเลวทรามต่ำช้า

"ที่แท้ก็มีความสัมพันธ์เช่นนี้นีเ่อง"

เศรษฐีฟางเอ่ยหยันขึ้นมาคำหนึ่ง "เช่นนั้นพวกเขาก็ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับบ้านเจ้าเลยน่ะสิ"

รุ่นพ่อแบ่งบ้านกันไปเสร็จสรรพแล้ว แล้วนี่ยังแยกกันด้วยสายเลือดอีก ตอนนี้ต่อให้ผู้เฒ่าฟู่อายุมากแล้ว แต่บ้านของผู้เฒ่าฟู่ ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่มีทางวนมาให้พวกลูกหลานของบ้านน้อยครอบครองหรอกกระมัง?

"จาวหนิง！จะว่าอย่างไรเจ้าก็เป็นแค่รุ่นหลังคนหนึ่ง ตอนที่แยกบ้านครั้งนั้นกระทั่งพ่อแม่ของเจ้าก็ยังไม่มีเงาหัวเลย แล้วเจ้าจะมายกไม้ยกมือขีดคั่นตอนนี้ได้หรือ?"

ผู้เฒ่าฟู่สามเองก็หน้าเย็นชา เอ่ยขึ้นเสียงครึม "จะว่าไป ท่านพ่อของพวกเรากับปู่ของเจ้า ต่อให้จะแยกกันด้วยสายเลือด แต่ก็ยังมีบิดาคนเดียวกันนี่ ความสัมพันธ์ทางสายเลือดไม่อาจตัดขาดได้หรอก ท่านลุงก็แค่อยากให้ในบ้านคึกคัก ตระกูลเสิบสานยิ่งใหญ่ คิดจะรวมตัวครอบครัวขึ้นมา คนมากกำลังก็มากตาม เช่นนี้ไม่ถือว่าเป็นครอบครัวเดียวกันหรือ?"

"ท่านปู่อยากให้ในบ้านคึกคัก แต่ไม่ได้เรียกให้พวกท่านมาเป็นเจ้าบ้านนะ"

ฟู่จาวหนิงน้ำเสียงขรึมลง

"หินก้อนนี้เป็นของที่พ่อกับแม่ข้านำกลับมาในอดีต ถือว่าเป็นความทรงจำชิ้นหนึ่งในบ้านด้วย แล้วพวกท่านไม่ได้รับความยินยอมจากท่านปู่และข้าเลย กลับแอบขนออกมาเช่นนี้ แล้วใครจะมาให้หน้าพวกท่านกัน?"

"พวกเราพักอยู่ในบ้านตระกูลฟู่ยี่สิบกว่าปีแล้ว ตอนนี้แบ่งกันได้ที่ไหนว่าบ้านของใครห้องของใครของของใคร?"

ผู้เฒ่าฟู่สามสีหน้าขรึม "พวกเราหลายปีมานี้ ก็ซ่อมบ้านเรือนให้เช่นกัน เพิ่มข้าวของเครื่องใช้เข้ามา ปลูกต้นไม้ทั่วสวน ออกเงินปลูกต้นถงอะไรนั่นขึ้นมา แล้วยังจะเครื่องเรือนต่างๆ อีก เปลี่ยนหน้าต่าง แขวนผ้าม่าน นั่นก็ใช้เงินไปไม่น้อยเหมือนกัน แล้วมันแบ่งได้หรือว่าอะไรเป็นของใคร?"

มีคนอีกส่วนหนึ่งเข้ามาแล้ว เดิมทีก็มาซื้อมาขายหินกัน พอได้ยินว่าที่นี่มีความขัดแย้ง พวกเขาจึงมาล้อมมุงดู

พอได้ยินเรื่องพวกนี้พวกเขาบางคนก็เห็นด้วย

"ใช่เลย ในเมื่อตอนแรกให้อยู่ด้วยกัน พออยู่ไปหลายปีมันก็แยกไม่ชัดเจนแล้ว บอกไม่ได้เหมือนกันว่าพวกเขาไม่ได้ลงทุนอะไรไปในบ้าน"

ถูกต้อง นี่ไม่ใช่การรังแกกันหรือ?

"ฟู่จาวหนิง เจ้าเอาผู้อาววุโสอย่างพวกเราไปเปรียบเหมือนขอทานหรือ" ผู้เฒ่าฟู่รองเดือดดาล

ฟู่จาวหนิงกวาดสายตาเย็นชากลับไป

"ได้ยินว่า พวกท่านครั้งนั้นที่เข้าเมืองหลวง ยังเทีบกับขอทานไม่ได้เสียด้วยซ้ำ ยิ่งไปกว่านั้น หลายปีมานี้ พวกท่านมาอยู่ในบ้านของข้า กินของในบ้านข้า เงินทองเองก็มาจากร้านรวงของบ้านข้า ต่อให้พวกท่านจะซื้อของอะไรเข้าไปในบ้าน นั่นก็เป็นสิ่งที่พวกท่านใช้กันเอง ยิ่งไปกว่านั้นยังใช้เงินของบ้านข้าอีกด้วย！"

"ทำไม พวกท่านลืมไปแล้วหรือว่าตอนที่ยังไม่มีท่านปู่ พวกท่านน่ะจนขนาดไหน?"

ฟู่จาวหนิงไม่ไว้หน้าพวกเขาเลยแม้แต่น้อย

"ถ้าหากไม่ใช่เพราะท่านปู่ พวกท่านจะรับภรรยามาได้หรือไม่ก็ยังไม่รู้ ตอนนี้จะกลายเป็นขอทานจริงๆ แล้วหรือยังก็ไม่แน่ แล้วตอนนี้เอาความกล้ามาจากไหน มาบอกว่าพวกท่านลงทุนกับบ้านตระกูลฟู่?"