อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 382

หินของเศรษฐีฟางเองก็เริ่มตัดแล้ว แต่เพราะหินก้อนนี้เป็นก้อนใหญ่ อาจจะใช้เวลาตัดค่อนข้างนาน ดังนั้นฟู่จาวหนิงจึงกลับไปกับฟางซือฉิงก่อนแล้ว

ทิ้งให้เศรษฐีฟางคอยเฝ้าอย่างตึงเครียดอยู่ที่นั่น

ห้าร้อยตำลึง สำหรับเขาแล้วไม่ได้มากมายนัก แต่เรื่องนี้ก็แปลก พอมีผลลัพธ์ว่าจะราคาเพิ่มหรือลดแขวนรออยู่ ก็ทำเอาคนทั้งเฝ้ารอทั้งตึงเครียด

"จาวหนิง หินที่เจ้าซื้อมาอีกสองก้อน ไม่ให้ผู้เฒ่ากู้ตัดแล้วหรือ?"

หลังจากกลับไป ฟางซือฉิงเห็นฟู่จาวหนิงซื้อหินอีกสองก้อนก็รู้สึกแปลกๆ

คนทางนั้นเองก็ไม่มีอุปกรณ์ในการตัดหินนี่นา แล้วจาวหนิงไม่ตัดหินสองก้อนนี้ แล้วจะไปมีประโยชน์อย่างไร

"ไม่ตัดแล้ว ข้าจู่ๆ ก็รู้สึกว่าซื้อหินไร่สักสองก้อนกลับไปวางไว้ที่บ้านเองก็ไม่เลว ถือว่าสะสมเงินเอาไว้เลยแล้วกัน"

ฟู่จาวหนิงรู้สึกว่าในหินแร่ที่ตนเองเลือกออกมาต้องมีหินหยกที่ดีมากอยู่ข้างในแน่ แต่นางอยู่ตัดที่นี่ต่อไปไม่ได้อีกแล้ว

ถ้าเผื่อมีหินที่ดีออกมาได้จริงๆ ไม่มีรอยปริรอยแตก เช่นนั้นก็คงจะก่อให้เกิดความสงสัยจากผู้เฒ่ากู้และคนอื่นแล้ว

นางซื้อหินมาตัดสามก้อน ทุกก้อนล้วนตัดออกมาได้ดี ได้ราคาหมด นี่มันไม่แปลกหรือ?

สองก้อนนี้ย้ายกลับไปไว้ในสวน รอหลังจากนี้ขาดเงินขาดทอง ไม่แน่ว่าอาจจะหยิบออกมาแลกเงินแลกทองได้

บางทีท่านพ่อท่านแม่ของนางแต่ก่อนก็อาจจะคิดเช่นนี้กระมัง?

ฟู่จาวหนิงตอนนี้อดมีความคิดแปลกประหลาดขึ้นมาไม่ได้ แล้วฟู่จิ้นเชินก่อนหน้านี้ที่จะย้ายหินก้อนนี้กลับบ้านเสียให้ได้ จะบอกว่ามันดูดีมันก็ดูไม่ดี บอกว่ามันพิเศษก็ไม่ได้พิเศษ แล้วเพราะอะไรกัน?

จะเป็นเพราะเขาเองก็มองเห็นหินหยกที่ดีอยู่ด้านในด้วยใช่ไหม?

ถ้าหากเป็นเช่นนี้ แล้วตอนนี้ที่นางลางสังหรณ์ดีขนาดนี้ จะเกี่ยวข้องกับกรรมพันธุ์หรือเปล่านะ?

"เจ้าพูดเช่นนี้ก็ถูกต้อง" ฟางซือฉิงเองก็สนุกขึ้นมาแล้ว "เช่นนั้นหลังจากนี้บ้านของเจ้าก็มีมูลค่าแล้วสิ ในเรือนทางตะวันออกก็มีหินหยกตะวันตกก็มีหินหยก ไม่ใช่หินธรรมดาเสียด้วยนะ"

"ใช่ไหมล่ะ? ข้าเองก็คิดเช่นนี้ล่ะ"

"แล้วเจ้าจะไล่ลุงรองลุงสามของเจ้าออกไปไหม? มีพวกเขาพักอยู่ในบ้านา หินพวกนี้ก็ไม่ปลอดภัยนะ！"

สามารถทำให้อาจารย์ของนางมาที่นี่โดยเฉพาะได้ น่าจะต้องเป็นวัตถุดิบยาที่พิเศษมากแน่ๆ

แน่นอน อาจารย์เองก็เหมือนจะพยายามมากเหมือนกัน พอรู้ว่าซื อถูกไป๋มาที่นี่ ก็ไม่อยากจะแพ้ให้เขา ไม่อยากให้โรงยาทงฝูได้รับวัตถุดิบยานี้ไป

เช่นนั้นนางเองก็อยากจะไปดูเสียหน่อย

"รออีกหน่อยให้ซือฉิงพาเจ้าไป"

"ขอบคุณท่านป้าฟาง"

ฮูหยินฟางเองก็ถามนางขึ้นอย่างลังเล "เอ่อ จาวหนิง เจ้าเรียนวิชาแพทย์มาแล้วจริงหรือ? ข้าได้ยินซือฉิงบอก เจ้าเก่งมากเลย"

"ท่านแม่ ท่านไม่เชื่อข้าหรือ? ข้าบอกแล้วว่าจาวหนิงเก่งมากจริงๆ ท่านมีอะไรไม่สบายก็บอกนางไปสิ" ฟางซือฉิงร้อนรนขึ้นมา เขย่าๆ แขนฮูหยินฟาง

ฟู่จาวหนิงมองฮูหยินฟาง