(นิยายแปล) Perfect Superstar นิยาย บท 537

ตอนที่ 537 พี่ชายที่แสนดี

วันที่ 27 มกราคม วันส่งท้ายปีเก่า สมควรรับเงิน เปิดตลาด ย้ายบ้าน

บ่ายสามโมงเย็น วัดเฉิงหวง

วัดเฉิงหวงตั้งอยู่ใจกลางเขตเมืองเก่าของเมืองปินไห่ ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเมืองชายฝั่งเล็กๆ แห่งนี้เป็นหนึ่งในเมืองที่มีอนุสรณ์สถานทางประวัติศาสตร์ที่ถูกอนุรักษ์เอาไว้อย่างดีเมืองหนึ่ง และยังมีประชากรหนาแน่น

โดยเฉพาะช่วงเทศกาลตรุษจีน งานวัดประจำปีของที่นี่คึกคักมาก ผู้คนมาจากทุกตำบล ร้านค้ารายทางเปิดร้านค้าขาย ร้านแผงลอยวางเรียงกันเป็นแนวยาว ผู้ที่มาเยือนและนักท่องเที่ยวเลือกซื้อของที่แทบจะไม่มีให้เห็นในเมืองใหญ่แล้ว

ตามปกติตลาดของงานวัดจะเริ่มขึ้นในวันที่ 25 เดือน 12 ตามปฏิทินจีน จนถึงวันเทศกาลหยวนเซียวเป็นวันสุดท้าย ประชาชนในเมืองปินไห่มักพาครอบครัวมา ‘เดินตลาด’ ซื้อของต่างๆ ที่ใช้ในวันขึ้นปีใหม่ เช่น ภาพวาดปีใหม่ กลอนมงคล โคมไฟ ประทัด เป็นต้น

สังคมปัจจุบันเปลี่ยนแปลงไปเร็ว มีเพียงสิ่งเหล่านี้ที่ยังรักษาบรรยากาศของเทศกาลปีใหม่เอาไว้ได้

ชาวเมืองหลายคนที่ฉลาด มักจะเลือกตอนบ่ายของวันส่งท้ายปีเก่าเพื่อไป ‘เหมาของ’ เพราะตอนนี้ร้านค้าแผงลอยอยากจะเก็บร้านกลับบ้านกันแล้ว มักจะยอมขายในราคาถูกหรือลดราคาให้

หากได้พบกับเจ้าของร้านที่อยากเก็บร้านกลับบ้านเร็วๆ กลอนมงคลที่ปกติขายกันคู่ละสิบยี่สิบหยวน ก็อาจจะซื้อได้ในราคาห้าหยวนเท่านั้น ถุงหอมที่สวยงามงานประณีตทำมืออาจจะหาซื้อได้ในราคาที่ถูกลงเหลือ 30-50%

เฉินเฟยเอ๋อร์จูงมือลู่เฉิน แทรกตัวไปตามกลุ่มคนอันคับคั่ง ในมืออีกข้างถือถุงหอมสี่ห้าอัน ท่าทางยิ้มแย้มมีความสุขเหมือนหนูที่เจอถังข้าวสาร ทั้งดีใจทั้งมีความสุข

ในมือของลู่เฉินถือของเยอะกว่ามาก ทั้งภาพวาด กระดาษตัดลวดลาย ขนม ลูกอมน้ำตาล และข้าวของต่างๆ ที่ใส่รวมอยู่ในถุงใบใหญ่

วันนี้ตอนเช้าเขากับลู่ซีนั่งรถไฟความเร็วสูงจากปักกิ่งกลับมาถึงปินไห่

ส่วนเฉินเฟยเอ๋อร์เมื่อวานหลังจากเธอไปร่วมงานแสดงสินค้าที่ฮู่ไห่เสร็จแล้วก็ตรงมาปินไห่ทันที มาถึงวิลล่าในชุมชนจิ่งเซิ่งก่อนลู่เฉิน

ทั้งสองคนนัดกันไว้แล้ว ปีนี้จะมาฉลองวันตรุษจีนที่บ้านลู่เฉิน

เพราะเฉินเฟยเอ๋อร์อยากเห็นสีสันวันตรุษจีนของเมืองปินไห่ จึงให้ลู่เฉินพาเธอมาที่วัดเฉิงหวง

อากาศหนาวเย็น ทั้งสองคนสวมเสื้อกันหนาวขนเป็ดตัวหนา เฉินเฟยเอ๋อร์สวมทั้งผ้าพันคอและหมวก นอกจากความสูงที่โดดเด่นแล้วดูไม่แตกต่างจากคนทั่วไป ท่ามกลางผู้คนที่เบียดเสียดไปมาไม่มีใครจำได้

คนที่เดินผ่านไปมาไม่มีใครคิดว่าหญิงสาวที่กระโดดโลดเต้นไปมา เห็นอะไรก็ตื่นเต้น เห็นอะไรก็อยากซื้อ ซื้อของอะไรก็ต่อราคาคนนี้ จะเป็นดาราใหญ่เป็นราชินีแห่งวงการเพลงที่กำลังโด่งดังที่สุดในตอนนี้!

“ที่นี่สนุกจังเลย…”

เฉินเฟยเอ๋อร์หนีบรางวัลที่เพิ่งได้มา เธอบ่นลู่เฉิน “นายน่าจะบอกฉันแต่แรกว่าเดินทั้งบ่ายก็ไม่หมด เมื่อวานฉันจะได้มากับลู่เสวี่ยก่อน”

ลู่เฉินทำหน้าไม่ถูก “ผมจะไปรู้เหรอ บ้านคุณไม่มีตลาดแบบนี้หรือไง”

เฉินเฟยเอ๋อร์ดวงตาหม่นลง

ลู่เฉินรู้ทันทีว่าเขาพูดผิดไปแล้ว รีบเปลี่ยนเรื่องทันที “ไม่เป็นไรหรอก วันที่สองที่นี่ก็กลับมาเปิดขายของแล้ว จนถึงเทศกาลหยวนเซียวถึงจะจบงาน วันเทศกาลหยวนเซียวถึงจะคึกคักที่สุด”

เขากุมมือของแฟนสาว “ถ้าคุณชอบละก็ พวกเราอยู่ถึงเทศกาลหยวนเซียวค่อยกลับก็ได้”

เดิมทีลู่เฉินวางแผนไว้ว่าจะกลับไปที่ฮ่องกงในวันที่สี่หรือห้าหลังจากตรุษจีน การตัดต่อหนัง ‘โปเยโปโลเย’ มาถึงโค้งสุดท้ายก็ถูกเทศกาลตรุษจีนกั้นกลาง กำลังต้องการให้เขาไปนั่งคุมงาน

แต่ถ้าเทียบกับเฉินเฟยเอ๋อร์แล้ว สิ่งเหล่านั้นไม่สำคัญ กลับไปช้าหน่อยไม่เป็นไร

เฉินเฟยเอ๋อร์รู้สึกถึงความจริงใจของลู่เฉิน เธอเผยรอยยิ้มน่าหลงใหลอีกครั้ง เขย่งปลายเท้าจุ๊บเข้าที่แก้มลู่เฉิน จากนั้นบอกว่า “ไปดูตรงนั้นกันเถอะ…”

ลู่เฉินพยักหน้า เงาร่างทั้งสองหายไปในฝูงชนอย่างรวดเร็ว

จนฟ้ามืด ทั้งสองถือทั้งถุงเล็กถุงใหญ่เต็มมือกลับบ้าน

“แม่ครับ!”

ของที่เขารักทะนุถนอมคือกีตาร์ไม้กุหลาบที่ลู่เสวี่ยใช้เงินอั่งเปาทั้งหมดของเธอไปซื้อมาให้เขา

แม้ด้วยฐานะของลู่เฉินในตอนนี้ หากจะซื้อกีตาร์ที่แพงกว่าหลายสิบเท่าก็เป็นเพียงเรื่องเล็กน้อย แต่กีตาร์ตัวนีเขาพกติดตัวไว้ตลอด

หลายสิ่งหลายอย่างไม่อาจใช้เงินมาวัดคุณค่าได้

ลู่เสวี่ยเปลี่ยนจากความเศร้าเป็นดีใจ รีบแย่งซองอั่งเปาไปทันใด จากนั้นโน้มตัวเข้าไปหอมลู่เฉินหลายๆ ที “ขอบคุณค่ะพี่ชาย!”

แต่พอได้ซองแดงมา เธอกลับสงสัย “ทำไมมันเบาขนาดนี้ล่ะ”

ลู่เฉินหัวเราะ “ในนี้เป็นบัตรเสริมที่พี่ทำให้ เวลาเธอจะซื้อของอะไรก็ใช้รูดเอา”

เขาเคยสาบานว่าจะให้น้องสาวได้ใช้ชีวิตแบบเจ้าหญิง

บัตรใบนี้มียอดวงเงินสูงถึงหนึ่งล้านหยวน

ลู่เสวี่ยยิ้มตาหยี “ขอบคุณค่ะพี่!”

เธอรีบเปิดซองออก ควักบัตรเครดิตออกมา แล้วเก็บเข้าไปในกระเป๋าสตางค์ของตัวเองอย่างระมัดระวัง

ลู่ซีส่ายหน้าเตือนว่า “อย่าซี้ซั้วใช้นะ อย่าให้กลายเป็นคนสุรุ่ยสุร่ายล่ะ”

ลู่เสวี่ยรับคำว่า “ค่ะ” จากนั้นก็กอดแขนลู่เฉินแน่น ซบหัวลงที่บ่าของพี่ชาย

ไม่ว่าจะมีเงินหรือไม่ ในใจของเธอ พี่ชายเป็นพี่ชายที่แสนดีเสมอ

…………………………………………