อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 111

เมื่อได้ยินน้ำเสียงอันคุ้นเคย หยุนหว่านหนิงก็หันหน้ากลับไปอย่างรวดเร็ว

หลังจากได้เห็นคนที่มาแล้ว นางก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

โม่เยว่ ในที่สุดเจ้าก็มาเสียที!

หยุนหว่านหนิงก้มหน้าลง เริ่มสร้างอารมณ์โศกให้ตัวเองทันที โม่เยว่เพิ่งจะเดินเข้ามาด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ นางก็ระเบิดเสียงร้องไห้ “แง!” ออกมา "ฮือ ๆ ๆ ๆ ท่านอ๋อง ในที่สุดท่านก็มาซักที!"

“เมื่อครู่นี้เสด็จแม่เพิ่งบอกว่าจะตีข้าให้ตาย ให้เจ้าไม่ต้องมีเมียเลย! ฮือ ๆ ๆ ๆ!”

ฮองเฮาจ้าว: "...."

จะโกหกทั้งทีก็ควรเขียนบทให้มันเข้าท่าหน่อยไหม?

นางเคยพูดแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? !

เมื่อครู่นังผู้หญิงชั้นต่ำนี่ ยังดูมีท่าทางมั่นอกมั่นใจอยู่เลยไม่ใช่รึ? ยังร้องตะโกนปาว ๆ ว่าพร้อมจะเผชิญหน้ากับนางแบบตาต่อตาฟันต่อฟันอยู่เลยไม่ใช่รึ?

แค่พริบตาเดียว นางก็ร้องไห้คร่ำครวญเสียจนเหมือนดั่งว่าได้รับความน้อยเนื้อต่ำใจที่สุดในใต้หล้าเข้าไปก็ไม่ปาน “ฮือ ๆ ๆ ๆ ท่านอ๋อง.…”

โม่เยว่ก็คิดไม่ถึงว่านางจะร้องไห้หนักมากขนาดนี้ จึงอดสงสัยไม่ได้ว่า หรือระหว่างที่นางตกอยู่ในเงื้อมมือของฮองเฮาจ้าวจะพบเจอกับความลำบากอะไร หรือเผชิญกับเรื่องที่ทำให้น้อยเนื้อต่ำใจอะไรเข้าจริง ๆ?

ไม้กระดานในมือของแม่นม ถูกเก็บกลับไปอย่างรวดเร็ว

ฮองเฮาจ้าวจ้องมองแม่นมด้วยสายตาดุร้ายแวบหนึ่ง "นังตัวดี รู้จักกอบโกยผลประโยชน์เข้าตัวเองเก่งนักนะ!"

แม่นมก้มหัวลง ค่อย ๆ ก้าวถอยหลังออกไปอย่างระมัดระวัง

โม่เยว่เข้าไปดึงตัวหยุนหว่านหนิงให้ลุกขึ้นมา

นางโผเข้าไปในอ้อมกอดเขา ร้องไห้เหมือนเด็กน้อยที่หาลูกกวาดไม่เจอ กระทั่งร่างกายก็ยังสั่นสะท้านน้อย ๆ

ดูแล้วช่างน่าสงสารนัก เกรงว่าคงจะถูกฮองเฮาจ้าวทำให้ตกใจแทบแย่แล้วสินะ?

“เสด็จแม่ ไม่ว่าวันนี้หนิงเอ๋อร์จะกระทำความผิดหรือไม่ก็ตาม พวกเราไปคุยกันต่อหน้าเสด็จพ่อเถิดพ่ะย่ะค่ะ”

โม่เยว่เห็นกระดานแผ่นเมื่อครู่ในมือแม่นมที่ทั้งกว้างทั้งหนา รู้ได้ทันทีว่าถ้าไม้กระดานแผ่นนั้นฟาดลงไปบนหลังนาง ก็น่ากลัวว่าคงจะถูกตีจนผิวเนื้อแตกละเอียดจนหาส่วนดีไม่ได้แน่!

ชั่วขณะนั้น สีหน้าของเขายังคงเคร่งขรึมทันที

ไม่ว่าเขาจะเกลียดหยุนหว่านหนิงหรือไม่ก็ตาม แต่นางก็เป็นพระชายาในนามของเขา

การเคลื่อนไหวของฮองเฮาจ้าว ถือว่ากำลังตบหน้าเขาอยู่ชัด ๆ!

โม่เยว่แค่นเสียงเย็นชา พาตัวหยุนหว่านหนิงหันหลังกลับแล้วเดินจากไป

เมื่อเห็นว่าพวกเขาบอกจะไปก็ไปทันที ไม่เห็นนางที่เป็นถึงฮองเฮาในสายตาเลยสักนิด ...... ฮองเฮาจ้าวก็โกรธจนพาลพาโลไปหมด "หยุดเดี๋ยวนี้นะ!"

“ข้ามีฐานะเป็นถึงฮองเฮา จะสั่งสอนลูกสะใภ้ที่ทำผิดมีเหตุอะไรไม่คู่ควรด้วยรึ? เจ้าเจ็ด เจ้าไม่แจ้งให้ทราบก็บุกรุกเข้ามาในตำหนักคุนหนิง กระทั่งเจ้าข้าก็จะลงโทษไปด้วยพร้อมกันทั้งคู่!”

"เสด็จแม่จะลองดูก็ได้"

โม่เยว่ปรายตามองนางด้วยแววตามืดทะมึน

"เจ้า……"

ฮองเฮาจ้าวโกรธแทบตายแล้ว แต่ขณะนั้นเองหยุนหว่านหนิงก็โน้มตัวเข้าไปจนชิดหน้าอกของโม่เยว่แล้วกระซิบเบา ๆ ว่า "เมื่อครู่หมอหลวงหลิวยอมรับแล้ว ว่าเขาจัดยาผิดให้ท่านแม่ ล้วนเป็นคำสั่งของเสด็จแม่"

จัดยาผิด?

สันดานเช่นนี้ ช่างเลวทรามต่ำช้าน่ารังเกียจนัก!

ยาไม่ใช่ของอะไรที่จะมาทำเล่น ๆ เพราะเมื่อไหร่ที่กินผิดอาจส่งผลร้ายแรงถึงชีวิตได้!

ที่แท้สาเหตุที่หยุนหว่านหนิงไปก่อเรื่องวุ่นวายที่โรงหมอหลวง เป็นเพราะเรื่องที่หมอหลวงหลิวสั่งยาผิดให้เต๋อเฟยอย่างนั้นรึ? !

โม่เยว่มองนางด้วยสายตาซับซ้อนแวบหนึ่ง

ฮองเฮาจ้าวมองนางด้วยความไม่พอใจ "เมียของเจ้าเจ็ด ของกินยังกินไม่ระวังได้ แต่คำพูดจะพูดแบบไม่ระวังไม่ได้นะ ข้าเคยสั่งให้หมอหลวงหลิวสั่งยาผิดให้เต๋อเฟยตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?! "

“เสด็จแม่สามารถไปถามซึ่ง ๆ หน้ากับหมอหลวงหลิวดูได้”

หยุนหว่านหนิงซ่อนตัวอยู่ข้างหลังโม่เยว่ ลดเสียงพูดให้แผ่วเบาลงอีก

ดูเหมือนว่านางจะถูกฮองเฮาจ้าวทำให้ตกใจกลัวเข้าแล้ว

เมื่อเห็นท่าทางเช่นนี้ของนาง ฮองเฮาจ้าวก็โกรธจนขบเขี้ยวเคี้ยวฟันดังกรอด ๆ เลยทีเดียว

เสแสร้งแกล้งทำเป็นไร้เดียงสาชัด ๆ !

เมื่อครู่ไม่ใช่ว่าหางแทบจะชี้ขึ้นฟ้าอยู่แล้วหรอกรึ? !

“เสด็จแม่ ความจริงของเรื่องนี้เป็นอย่างไรกันแน่ ไปหาข้อสรุปกันต่อหน้าพระพักตร์ของเสด็จพ่อจะดีกว่า”

โม่เยว่พาหยุนหว่านหนิงเดินออกไป โดยไม่หันหลังกลับมามองเลย

ฮองเฮาจ้าวโกรธจนปวดขมับจี๊ด ๆ แล้ว อดยื่นมือขึ้นมาประคองหน้าผากไม่ได้ ใบหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธเคืองสุดขีด "นังเด็กหยุนหว่านหนิงคนนี้ กับไอ้เด็กโมเยว่คนนี้! คนไหน ๆ ก็ใช้ไม่ได้เลยสักคน!"

"นี่ยังเห็นข้าอยู่ในสายตาบ้างหรือไม่?!"

ดูเหมือนว่านางจะถูกความโกรธจู่โจมจนโทสะขึ้นสมองแล้ว

เจ้าก้อนแป้งเหยียดนิ้วอ้วนกลมออกมา ลูบ ๆ บีบ ๆ ไปตามใบหน้าของหยุนหว่านหนิง ก่อนจะจูบที่แก้มอย่างสนิทสนม

หลังจากจูบแก้มขวา ก็ย้ายมาจูบแก้มซ้าย หลังจากจูบแก้มซ้ายเสร็จ ก็เลื่อนขึ้นไปจูบหน้าผาก หลังจากจูบหน้าผากเสร็จ ก็ไล่ลงมาจูบคาง หลังจากจูบคางเสร็จ ก็จูบจมูกต่อ

เจ้าก้อนแป้งกอดใบหน้าของหยุนหว่านหนิง พลางพูดจาออดอ้อนออเซาะว่า "ท่านแม่ ข้าคิดถึงท่านเหลือเกิน!"

นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาสองคนแม่ลูก ต้องถูกแยกจากกันเป็นเวลาห้าวันเต็ม ๆ

เจ้าก้อนแป้งแสดงความรักใคร่โหยหานาง ประดุจความหิวโหยในข้าวปลาอาหารก็ไม่ปาน.... ท่าทางออดอ้อนออเซาะ วาจาฉอเลาะแบบนี้ ทำเอาหัวใจของแม่อย่างหยุนหว่านหนิงแทบจะหลอมละลายลงไปให้ได้แล้ว

นางกอดเจ้าก้อนแป้งแน่น ถามด้วยความเป็นห่วงว่า "แม่ก็คิดถึงเจ้ามากเหมือนกัน อยู่ที่บ้านท่านตาทวดสนุกหรือไม่? ทำตัวซุกซนหรือเปล่า? อยากกลับจวนแล้วหรือไม่?"

"เขาเป็นเด็กดีเชื่อฟังอย่างมาก"

กู้ป้อจ้งเดินเข้ามาหาด้วยรอยยิ้ม "ตอนนี้ข่าวแพร่กระจายไปทั่วทั้งเมืองหลวงแล้ว"

“ว่ากันว่าเมื่อสองวันก่อน เจ้าทำให้ฮองเฮาโกรธจนล้มป่วยเลย”

เดิมทีนางคิดว่าท่านตาจะต้องตำหนินางแน่ หยุนหว่านหนิงทำใจพร้อมรับการถูกตำหนิเต็มที่

น้ำเสียงของกู้ป้อจ้งเปลี่ยนไปทันที พูดด้วยรอยยิ้มว่า "ไม่เสียแรงที่เป็นหลานสาวของข้ากู้ป้อจ้งคนนี้ ! ช่างกล้าหาญชาญชัยนัก!"

หยุนหว่านหนิง: "? ? ?"

ดูเหมือนว่าท่านตาหมายจะเปิดโปงอะไรบางอย่างสินะ?

“ตอนนี้ฮองเฮาจ้าวต้องไม่กล้าประเมินเจ้าต่ำอีกต่อไปแล้วอย่างแน่นอน แต่เมื่อเจ้าทำให้นางขุ่นเคือง นับจากนี้ไปเจ้าก็เหมือนเดินอยู่บนน้ำแข็งแผ่นบาง ๆ ทุกย่างก้าวที่เจ้าเหยียบย่างภายในวัง ล้วนต้องระมัดระวังให้มาก”

ทำไมนางถึงรู้สึกว่าในคำพูดของตา มันแฝงเร้นไปด้วยอารมณ์รื่นเริงมีความสุขบนความทุกข์ของคนอื่นอยู่ด้วยน้อย ๆ ล่ะเนี่ย?

เมื่อเผชิญหน้ากับรอยยิ้มของกู้ป้อจ้งเข้าไป หยุนหว่านหนิงก็เกิดความงุนงงสงสัยขึ้นมา "ท่านตา นี่ท่านกำลังยิ้มหรือ?"

"ข้าเปล่าเสียหน่อย"

กู้ป้อจ้งเก็บรอยยิ้มกลับไปด้วยสีหน้าเคร่งขรึมจริงจัง "ที่ผ่านมาเต๋อเฟยไม่เคยชอบเจ้าเลย"

“หลังเกิดเรื่องครั้งนี้แล้ว ทัศนคติของนางที่มีต่อเจ้าก็น่าจะเปลี่ยนไปพอสมควรเลยทีเดียว คงไม่ถึงขั้นตั้งแง่เป็นปรปักษ์ หรือรังเกียจเดียดฉันท์เจ้ามากเหมือนเมื่อก่อนแล้วล่ะ”

คำพูดนี้จริงตามนั้นทุกประการ

ในช่วงสองวันที่นางเฝ้าไข้อยู่ในตำหนักหย่งโซ่ว ท่าทีที่เต๋อเฟยมีต่อนางนับว่าดีขึ้นมากแล้วจริง ๆ

เพียงไม่นาน ในเมืองหลวงก็เกิดเรื่องราวใหญ่โตขึ้นอีกครั้ง....