นับตั้งแต่ตอนที่หยุนหว่านหนิงส่งเสียงหัวเราะดัง "ฮิ ๆ" ออกมานั้น ในใจของโม่เยว่ก็เริ่มมีลางสังหรณ์ไม่ดีบางอย่างผุดขึ้นมาแล้ว
ในสมองของผู้หญิงคนนี้คิดอะไรอยู่ เขาไม่เคยคาดเดามันได้เลย
การเคลื่อนไหวในก้าวต่อ ๆ ไปของนาง ล้วนเป็นเรื่องที่ชวนให้ผู้คนรู้สึกเหนือคาดได้อยู่เสมอ!
จนกระทั่งริมฝีปากอุ่นร้อนของนาง กดลงบนริมฝีปากที่ค่อนข้างเย็นเยือกของเขาหนัก ๆ โม่เยว่ถึงค่อยมีสติรู้ตัวคล้ายสะดุ้งตื่นขึ้นมาจากความฝัน เห็นดวงตาที่ปิดสนิทเพราะความประหม่าของนาง กระทั่งขนตาและเปลือกตาก็ยังสั่นระริกด้วยน้อย ๆ.....
เฮอะ! ทั้งที่ประหม่าขนาดนี้ยังจะแสร้งทำเป็นสงบนิ่งอีกรึ
นี่ก็เป็นครั้งแรกจริง ๆ ที่โม่เยว่ได้เจอกับผู้หญิงที่ขวัญกล้าเทียมฟ้า ทั้งยังหน้าด้านไร้ยางอายได้ขนาดนี้
และยังถูกคนบังคับจูบเป็นครั้งแรกด้วย
ใบหูของเขาร้อนผ่าว แต่เมื่อเห็นท่าทางประหม่าของหยุนหว่านหนิง ในใจของเขาก็อดนึกอยากจะแกล้งหยอกเย้านางเล่นไม่ได้
เขาเอียงหน้าไปเล็กน้อย แล้วพูดว่า "หยุนหว่านหนิง นี่เจ้ากำลังทำอะไรอยู่น่ะ?"
เสียงของโม่เยว่แฝงความแหบพร่าอยู่หลายส่วน ฟังแล้วให้ความรู้สึกเซ็กซี่เร้าใจ
“ข้าจะแต๊ะอั๋งลวนลามเจ้า เอาเปรียบเจ้า ปิดปากเสีย ๆ ของเจ้า”
หยุนหว่านหนิงเงยหน้าขึ้น สองแก้มแดงปลั่งไปหมด ราวกับพอกทาด้วยแป้งสีแดงชาดจนหนาเกินพอดี
นางก้มหน้าลงอย่างดื้อรั้น ฝังใบหน้าลงบนลำคอของเขา
มองดูลูกกระเดือกที่เซ็กซี่โหนกนูนนั่นสิ....
คล้ายมีเสียงระเบิดดัง "บึ้ม" ขึ้นมาในหัวเสียงหนึ่ง โม่เยว่รู้สึกเหมือนว่ามีกระแสไฟฟ้าสายหนึ่งแล่นปราดจากใต้ฝ่าเท้าขึ้นไปบนยอดกระหม่อมก็ไม่ปาน!
ผู้หญิงคนนี้ นางรู้ตัวหรือไม่ว่านางกำลังทำอะไรอยู่?!
ช่างขวัญกล้าเทียมฟ้าอะไรขนาดนี้!
"หยุนหว่านหนิง ข้าให้โอกาสเจ้าเพียงครั้งเดียวนะ รีบไสหัวออกไปเดี๋ยวนี้"
โม่เยว่ผลักนางออกไป น้ำเสียงเจือความแหบพร่า
หยุนหว่านหนิงเอียงหน้าไปมองเขาอย่างละเอียด มองเห็นในดวงตาของเขาฉายแววมืดทะมึนขึ้นมาสายหนึ่ง.... ทันใดนั้นนางก็ส่งเสียงหัวเราะดัง “คิกๆๆ”ออกมา แล้วพูดว่า "โม่เยว่ หรือเจ้ากลัว?"
"โม่เยว่ หรือเจ้าไม่สู้ใช่หรือไม่?"
โม่เยว่: "....."
สำหรับผู้ชายคนหนึ่ง เรื่องที่ทำลายศักดิ์ศรีที่สุด ก็คือการถูกผู้หญิงถามว่าไม่สู้แล้วรึนี่แหล่ะ!
"นี่เจ้ารนหาที่เองนะ"
โม่เยว่แค่นเสียงเย็นชา ค่อย ๆ ยื่นแขนออกไปโอบรอบเอวบอบบางคอดกิ่วของนาง.....ขณะที่กำลังจะพลิกตัวกดนางลงไปบนเก้าอี้ ที่หน้าประตูก็ปรากฏเสียงเหมือนระเบิดปะทุขึ้นดังสนั่น" อ๊า....."
“อ๊า ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ!”
หยุนหว่านหนิงกับโม่เยว่ ถูกเสียงกรีดร้องก้องตะโกนเสียงนี้ปลุกจนตื่นจากภวังค์ทันที
นางรีบหันหลังกลับไปดู ก็เห็นแค่หยวนเป่าวิ่งอุ้ยอ้ายเข้ามาถึงข้างในแล้ว "ท่านแม่ นี่พวกท่านกำลังทำอะไรกัน?!"
“ในโถงหลักที่มีผู้คนสัญจรไปมาไม่ขาดแบบนี้ ทำไมไม่กลับไปที่ห้องของตัวเอง?!”
"ทำเอาดวงตาคนโสดอย่างข้าแทบบอดแล้ว! พวกท่านหัดรู้จักคำนึงถึงความรู้สึกของคนอื่นบ้างจะได้ไหม?"
หยุนหว่านหนิง: "...."
โม่เยว่: "...."
พวกเขาถึงกับถูกเจ้าเด็กแสบนี่รังเกียจเข้าแล้ว?
หรูเยียนรีบวิ่งตามเข้ามา จึงเห็นว่าบรรยากาศในห้องโถงหลักดูมีอะไรที่ไม่ค่อยจะถูกต้องนัก
เสื้อผ้าของท่านอ๋องกับพระชายาดูยุ่งเหยิงไม่เรียบร้อย ใบหน้าดวงตาแดงระเรื่อ ในดวงตายังมีอารมณ์....เสน่หา ที่ยังไม่สลายหายไปลอยกรุ่น หยวนเป่ายืนยกมือปิดตาอยู่ตรงหน้าพวกเขา
หรูเยียนแอบพูดในใจประโยคหนึ่งว่า แย่แล้ว!
นี่คุณชายน้อยไปรบกวนเรื่องดี ๆ ของท่านอ๋องกับพระชายาเข้าแล้วสิ!
คิดได้ดังนั้น นางจึงสับเท้าเข้ามาอย่างรวดเร็ว อุ้มหยวนเป่าขึ้นมาแล้ววิ่งทะยานออกไปทันที
เหลือเพียงหยุนหว่านหนิงกับโม่เยว่สองคน ยืนมองหน้าประสานสายตากันไปมา บรรยากาศดูกระอักกระอ่วนขึ้นมาหลายส่วน
โม่เยว่ไม่มีความคิดที่จะแกล้งหยอกเย้านางเหมือนเมื่อครู่แล้ว ส่วนหยุนหว่านหนิงก็ไม่มีความคิดสกปรกที่จะแต๊ะอั๋งลวนลามเขาต่อแล้ว
สุดท้ายก็เป็นโม่เยว่ที่กระแอมขึ้นมาเบา ๆ แล้วลุกขึ้นยืน จัด ๆ เสื้อผ้าให้เป็นระเบียบ "ที่ค่ายเสินจียังมีเรื่องที่ต้องจัดการ ข้าจะไปดูสักหน่อย"
"โอ้! ได้"
หยุนหว่านหนิงก็จัดชุดกระโปรงของนางให้เป็นระเบียนด้วย บรรยากาศระหว่างทั้งสองคนดูแปลกพิกล รอจนโม่เยว่ออกไปแล้ว นางค่อยถอนหายใจออกมายาว ๆ ด้วยความโล่งอก
เมื่อครู่นี้นางเพิ่งจะทำอะไรลงไปน่ะ?
ทำเรื่องน่าขายหน้าจนสะท้านสะเทือนไปถึงไหนต่อไหนแล้ว!
ก็ไม่รู้ว่าหยวนเป่าจะคิดยังไง....
กระทั่งเด็กเล็ก ๆ อย่างหยวนเป่าก็ยังสามารถรับรู้ได้แท้ ๆ โม่เยว่ก็เป็นแค่ผู้ชายโง่ ๆ ที่สมองไม่ต่างอะไรจากหมู แถมเป็นหมูโง่ ๆ ที่ไม่มีสติรู้คิดอีกด้วย!
หยุนหว่านหนิงแค่นเสียงเย้ยหยันเบา ๆ แล้วลุกขึ้นยืน
เพิ่งจะลุกขึ้นได้หรูยี่ก็เข้ามารายงานแล้ว บอกว่าท่านอ๋องส่งเขามาเพื่อส่งข้อความ "เจ้านายถามพระชายาว่า จิ้งจอกเฒ่าฉินตงหลินนั่นมีแผนการร้ายบางอย่าง ป้ายคำสั่งนี้พระชายาวางแผนว่าจะจัดการอย่างไร?”
“นี่เป็นเรื่องของเขา จะมาถามข้าทำไม?”
หยุนหว่านหนิงขมวดคิ้วมุ่น
เดิมทีคิดว่าหรูยี่คงมีเรื่องเร่งด่วนที่ต้องรีบไปทำ หลังจากได้ยินคำพูดนี้ก็ออกไปทันที
ผ่านไปไม่นานก็พุ่งกลับเข้ามาอีกครั้ง "เจ้านายบอกว่าเป็นพระชายาที่เสนอให้พระชายาหยิงขโมยป้ายคำสั่งมา จึงปล่อยให้พระชายาเป็นคนจัดการ"
กล้าใช้เขาเป็นกระบอกเสียงเลยหรือเนี่ย?
หยุนหว่านหนิงถึงกับพูดไม่ออก "ไปถามเจ้านายของเจ้าแล้วกันว่าจะทำอย่างไร"
หรูยี่รีบทะยานออกไปอีกครั้ง
เมื่อกลับเข้ามาอีกครั้ง ก็หอบหายใจแฮ่ก ๆ ไปด้วย "เจ้านายบอกว่าทุกอย่างล้วนยกให้พระชายาจัดการได้เลย"
"แม่งเอ๊ย!"
หยุนหว่านหนิงเริ่มจะบันดาลโทสะ
ไป ๆ มา ๆ ก็เป็นคำพูดประโยคเดิม โม่เยว่คนนี้เป็นเครื่องทวนภาษาหรือยังไง?!
“ถ้ามีเรื่องอะไรก็ให้เขามาพูดเอง ให้เจ้ามาส่งข้อความไร้สาระอะไรอยู่ได้? ไสหัวออกไปซะ”
“รับทราบ ข้าน้อยจะรีบไสหัวออกไปเดี๋ยวนี้”
หรูยี่กลิ้งหลุน ๆ ไสหัวออกไปตามคำสั่งทันที
สุดท้ายแล้วโม่เยว่ก็ไม่ได้ย่างเท้าเข้าประตูเรือนชิงหยิ่ง แค่สั่งให้หรูโม่มาแจ้งความต้องการของเขาในตอนกลางคืน ทั้งยังแอบข่มขู่หยุนหว่านหนิงด้วย ว่าให้นางคอยระวังความปลอดภัยของ: "โก่วต้านกับหยวนเป่า" ให้ดี
หยุนหว่านหนิงโกรธจนขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน แทบจะอดใจไม่ไหวอยากบุกเข้าไปรื้อทำลายเรือนทิงจู่ของเขาให้พังราบเป็นหน้ากลอง!
เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น นางก็ตามเขาเข้าไปในวัง
ยังคงแยกกันออกเป็นสองกลุ่ม โม่เยว่ไปประชุมราชการเช้าที่ตำหนักฉินเจิ้ง ส่วนนางไปเยี่ยมเต๋อเฟยที่ตำหนักหย่งโซ่ว
หลังจากจบประชุมเช้า หยุนหว่านหนิงก็ไปที่ห้องทรงพระอักษรเพื่อตรวจชีพจรให้โม่จงหราน
หลังจากตรวจชีพจรแล้ว นางก็หยิบป้ายคำสั่งออกมาจากอกเสื้อ เริ่มแสดงละครต่อหน้าโม่จงหราน.... "เสด็จพ่อ พระชายาหยิงมีเจตนาร้าย นางตั้งใจจะฆ่าท่านอ๋องของข้าเพคะ!"
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: อนงค์ใจพระชายาราชสีห์
นิยายสนุก แต่ช่วยมาลงต่อให้จบได้ไหมคะ...
อัพใหม่เถอะค่ะ...
เมื่อไรจะอัพเพิ่มคะ ฮือ รอนานมากแล้วววว...
อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ บทที่ 353 - 430 หายไปไหน หายยาววววมากกกก...
รอตอนต่อไปจ้า...
สนุกดีอ่านแล้วขำ 555...