อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 115

เพียงไม่นาน ฉินซื่อเสวียก็ถูกนำตัวเข้ามายังห้องทรงพระอักษร

นางยังไม่รู้ว่า แท้ที่จริงแล้วมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ทั้งยังคิดไม่ถึงว่า หยุนหว่านหนิงจะถือป้ายคำสั่งมาหาโม่จงหราน แล้วฟ้องร้องนางอย่างดุเดือดเลือดพล่าน

ก่อนจะมาถึงวันนี้ นางยังไม่เคยเข้ามาในห้องทรงพระอักษรเลย

ก่อนหน้านี้โม่จงหรานได้ออกคำสั่งไว้ว่า ไม่อนุญาตให้บรรดาพระสนมนางในใด ๆ ที่อยู่ในวังหลังก้าวเท้าเข้าไปในห้องทรงพระอักษร

แน่นอนว่าคำสั่งนี้ สำหรับฮองเฮาจ้าวกับเต๋อเฟยแล้ว ไม่ได้เป็นข้อบังคับที่สามารถจำกัดสิทธิ์อะไรได้มากมายนัก.....

แต่ฉินซื่อเสวียที่อยู่ในฐานะลูกสะใภ้ วันนี้เป็นครั้งแรกที่นางได้ก้าวเท้าเข้ามาในห้องทรงพระอักษร

ก่อนจะถูกเชิญเข้ามา นางยังนึกคาดเดาอยู่ในใจ

เป็นไปได้หรือไม่ที่เสด็จพ่อจะทรงเห็นความเจิดจรัสของข้า? จึงคิดจะให้ความสำคัญกับข้าเหมือนที่ให้ความสำคัญกับหยุนหว่านหนิง?!

ในใจของฉินซื่อเสวียยังถึงกับรู้สึกลิงโลดน้อย ๆ ด้วยซ้ำ

ใครจะรู้ว่า ทันทีที่เข้าประตูไป สายตาที่คมกริบเย็นเยียบดั่งใบมีดของโม่จงหราน ก็เหวี่ยงมาที่นางตรง ๆ ก่อนจะบริภาษนางด้วยน้ำเสียงแผ่วต่ำ ซึ่งอัดแน่นไปด้วยความโกรธเกรี้ยว "เมียเจ้าสาม คุกเข่าลง!"

นี่.....ไม่ใช่สัญญาณที่ดีอะไรเลย

ไม่เหมือนท่าทีที่คิดจะให้ความสำคัญกับนางเลยสักนิด

ฉินซื่อเสวียคุกเข่าลงด้วยความหวาดกลัวจนอกสั่นขวัญแขวน "เสด็จพ่อ...."

"นี่มันเกิดอะไรขึ้นเพคะ?"

โม่จงหรานโยนป้ายคำสั่งไปเบื้องหน้าของนางตรง ๆ เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา "เมื่อวานนี้ เป็นเจ้าที่วางป้ายคำสั่งนี้เอาไว้ในจวนอ๋องหมิงใช่หรือไม่?"

ป้ายคำสั่งของค่ายห้ากองพล ไปอยู่ในมือของเขาได้อย่างไรกัน? !

ฉินซื่อเสวียแอบตกใจ

แต่เมื่อเห็นสีหน้าเย็นเยียบทมึงถึงของโม่จงหราน นางจึงไม่กล้าบุ่มบ่าม

"ทูลเสด็จพ่อ ใช่เพคะ เป็นหม่อมฉันเอง"

ป้ายคำสั่งนี้ เป็นนางที่มอบให้กับโม่เยว่ด้วยมือตัวเอง

ดังนั้นจึงเป็นความจริงที่ว่า นางเป็นคนวางมันไว้ในจวนอ๋องหมิงด้วยตัวเอง

ไม่ทันรอให้นางอธิบายว่า เป็นเพราะหยุนหว่านหนิงอยากได้ป้ายคำสั่งนี้ แล้วผลักความผิดทั้งหมดไปสุมไว้บนหัวของหยุนหว่านหนิง โม่จงหรานก็ตบโต๊ะผางแล้วยืนขึ้นด้วยความโกรธก่อนแล้ว "บังอาจ!"

“เจ้ารู้หรือไม่ ว่ากระทำความผิดอะไรลงไป?!”

นางทำความผิดรึ?

แน่นอนว่าฉินซื่อเสวียย่อมไม่รู้สึกว่าตัวเองทำอะไรผิด

นางกระพริบตาปริบ ๆ ทำสีหน้าไร้เดียงสา "เสด็จพ่อ หม่อมฉันไม่รู้ว่าตัวเองทำผิดตรงไหน...."

แต่เพราะหน้าตาท่าทางเช่นนี้ของโม่จงหราน ดูน่าหวาดกลัวมากจริง ๆ

ฉินซื่อเสวียถูกท่าทางเช่นนั้นทำให้ตกใจกลัวมาก จนเกือบจะหลุดเสียงร้องไห้ออกมา

หยุนหว่านหนิงไม่ได้อยู่ข้างหน้านาง ยังคงซ่อนตัวอยู่หลังฉากบังลมเหมือนเดิม มองดูใบหน้าของฉินซื่อเสวียที่ถูกทำให้ตกใจกลัวจนหน้าซีดเผือด นางยังถึงกับยกสองแขนขึ้นมากอดอกอย่างขบขัน ขณะที่เริ่มชมดูละครตรงหน้าไปด้วย

“เจ้ายังไม่รู้อีกรึว่าผิดตรงไหน?! ตัวโง่งมเอ๊ย!”

นี่เป็นครั้งแรกหลังจากที่ฉินซื่อเสวียแต่งเข้ามาในราชวงศ์ แล้วถูกโม่จงหรานตวาดด่าว่านางเป็นตัวโง่งมอย่างไม่ไว้หน้าไร้ความปราณีโดยสิ้นเชิง!

ใบหน้าดวงเล็ก ๆ ของฉินซื่อเสวีย ถึงกับซีดขาวราวกับหิมะไปทันที!

"เสด็จพ่อ!"

นางร้องไห้จนน้ำตาไหลพราก ๆ “ไม่ทราบว่าหม่อมฉันทำความผิดอะไร จนทำให้เสด็จพ่อทรงกริ้วเช่นนี้ แต่ขอเสด็จพ่อโปรดให้ความกระจ่าง หม่อมฉันยินดีถูกลงโทษเพคะ”

“เจ้ายังถึงกับน้อยอกน้อยใจเสียด้วย?”

โม่จงหรานมองนางด้วยสายตาเย็นชา

ในเวลานี้เอง ฮองเฮาจ้าวก็เข้ามา....ในสภาพที่ถูกหามเข้ามาตามคำสั่งจริง ๆ

นางสวมผ้าคาดหน้าผาก ใบหน้าซีดเซียวอมโรค อ่อนแอจนแทบดูไม่ได้

เมื่อเห็นฉินซื่อเสวียคุกเข่าอยู่บนพื้นพลางร้องห่มร้องไห้ ส่วนโม่จงหรานก็โกรธจนเนื้อตัวแทบจะลุกเป็นไฟ ฮองเฮาจ้าวก็ตกใจจนผงะไปเช่นกัน "ฝ่าบาท นี่มันเกิดอะไรขึ้นเพคะ? ซื่อเสวียอยู่ดี ๆ จะไปทำความผิดอะไรได้?"

ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม ฉินซื่อเสวียก็เป็นลูกสะใภ้ของนาง

หากเรื่องนี้แพร่งพรายออกไป เต๋อเฟยจะต้องหัวเราะเยาะนางแน่ ๆ

ฮองเฮาจ้าวรีบปกป้องฉินซื่อเสวียทันที “ไม่ว่าจะมีเรื่องอะไร ก็พูดกันดี ๆ เถอะเพคะ อย่าได้ทรงกริ้วไปเลย"

"วรกายมังกรของฝ่าบาทเป็นสิ่งสำคัญ!"

“นี่น่ะรึ? คือลูกสะใภ้แสนดีที่เจ้าอบรมสั่งสอนมา!”

ใครจะรู้ว่า โม่จงหรานกลับหันหน้าขวับมาตวาดระบายโทสะใส่ฮองเฮาจ้าวทันที เขายังถึงกับตบโต๊ะหนัก ๆ อีกครั้ง แล้วพูดว่า "พวกเจ้าสองคนแม่ผัวลูกสะใภ้ คงอยู่มานานเกินไปจนเบื่อชีวิตแล้วใช่หรือไม่?!"

"นี่.……"

ฮองเฮาจ้าวผุดสีหน้าสงสัย

จู่ ๆ ก็ต้องมาโดนตำหนิโดยไม่มีเหตุมีผล นางเองก็เป็นผู้บริสุทธิ์เหมือนกันนะ!

ฮองเฮาจ้าวรีบหันกลับมา ตอบคำถามอย่างรวดเร็วว่า "เมื่อวานนี้ หม่อมฉันรู้สึกปวดหัวอย่างรุนแรง จึงสั่งให้ซื่อเสวียไปที่จวนอ๋องหมิงเพคะ"

"ข้าให้นางไปหาเมียเจ้าเจ็ด ลองถามว่าต้องกินยาอะไรถึงจะช่วยคลายอาการปวดหัวได้! ฝ่าบาทก็ทรงทราบดี ว่าเมียเจ้าเจ็ดเชี่ยวชาญเรื่องการแพทย์และยารักษามาก ดังนั้น..."

พูดจบ ฮองเฮาจ้าวก็ถอนหายใจออกมาเบา ๆ เฮือกหนึ่ง

นางจ้องมองฉินซื่อเสวียด้วยแววตาคับแค้นใจที่ไม่อาจหลอมเหล็กให้กลายเป็นเหล็กกล้าได้ (*เป็นสำนวนที่อุปมาว่า รู้สึกไม่สบอารมณ์ต่อความไม่เอาถ่านของผู้ที่ตนคาดหวัง หรือกับคนที่ตนเองเฝ้าอบรมสั่งสอนมา ด้วยมีความคาดหวังว่าคน ๆ นั้นจะได้ดิบได้ดีในอนาคต) "ใครจะคิดว่านางจะประมาทเลินเล่อได้ขนาดนี้!"

ฉินซื่อเสวียรีบยอมรับความผิดของตัวเองอย่างรู้ทัน "เสด็จแม่ หม่อมฉันรู้ความผิดแล้วเพคะ"

เมื่อได้ยินดังนั้น โม่จงหรานก็ยิ่งขมวดคิ้วแน่นเป็นปมขึ้นกว่าเดิม "อย่างนั้นรึ?"

"ใช่แล้วเพคะฝ่าบาท! ช่วงนี้หม่อมฉันรู้สึกปวดหัวอย่างรุนแรง กระทั่งหมอหลวงก็ไม่มีวิธีแก้ไขใด ๆ เลยเพคะ"

ฮองเฮาจ้าวรีบต่อบทสนทนาทันที "ฝ่าบาท เป็นเพราะหม่อมฉันหย่อนยานระเบียบวินัย ไม่สอนสั่งให้ดี จนทำให้เกิดความเข้าใจผิดที่รุนแรงเช่นนี้ แต่ซื่อเสวียไม่ได้มีเจตนาไม่ดีนะเพคะ ขอฝ่าบาทโปรดทรงลงโทษนางสถานเบาด้วยเถิด"

หยุนหว่านหนิงที่อยู่ด้านหลังฉากบังลม ถึงกับคิดเย้ยหยันในใจ

นี่แหล่ะที่เขาเรียกกันว่าขิงยิ่งแก่ก็ยิ่งเผ็ด

ฮองเฮาจ้าวร้ายกาจอย่างที่คิดจริง ๆ!

แค่พลิกลิ้นพูดออกมาสามสี่ประโยค ก็สามารถทำให้เรื่องนี้กลายเป็นแค่ความเข้าใจผิดได้ กลายเป็นแค่ความประมาทเลินเล่อของฉินซื่อเสวียได้.....

ภาพลักษณ์ของเรื่องนี้ ไม่หลงเหลือกลิ่นอายของการ “ใส่ร้ายโม่เยว่” ไปในทันที!

ถ้าเป็นไปตามนี้จริง การที่นางเข้าวังมาร้องเรียนวันนี้มันจะมีประโยชน์อะไรล่ะ? !

โม่จงหรานปรายหางตามองไปหลังฉากบังลม หยุนหว่านหนิงรีบปรับสีหน้าให้กลับมาจริงจังอย่างรวดเร็ว พลางส่ายหน้าถี่ ๆ ด้วยท่าทางไร้เดียงสาไปให้เขา

นี่สื่อหมายความว่า: เมื่อวานนี้ฉินซื่อเสวียมาที่จวนอ๋องหมิง ไม่ได้มาเพื่อถามเรื่องยาเลยแม้แต่น้อย!

โม่จงหรานรู้แน่แก่ใจทันที

จู่ ๆ เขาก็ถามขึ้นว่า "ในเมื่อไปถามเรื่องยาที่จวนอ๋องหมิง แล้วเมียเจ้าเจ็ดพูดว่าอย่างไรบ้างล่ะ?"

ฮองเฮาจ้าวกับฉินซื่อเสวีย ถึงกับตกตะลึงไปทันที

พวกนางคิดไปถึงเสียที่ไหนล่ะ ว่าโม่จงหรานจะซักถึงต้นตอ ถามเอาจนถึงที่สุดแบบนี้?!

เกี่ยวกับเรื่องหยูกยา.... ทั้งฮองเฮาจ้าวกับฉินซื่อเสวียต่างก็ไม่รู้อะไรเลยสักกระผีกริ้น จะไปตอบคำถามนี้ได้อย่างไรล่ะ?!

“ไม่ว่าเรื่องนี้จะจริงหรือเท็จ แต่เพราะป้ายคำสั่งมันอยู่ที่นี่ ข้าจะไม่ยอมปล่อยให้เรื่องนี้ผ่านเลยไปง่าย ๆ เด็ดขาด ในเมื่อเป็นเช่นนั้น ก็ไปเรียกเมียเจ้าเจ็ดมาเผชิญหน้าถามไถ่ให้กระจ่างเถอะ!”

หยุนหว่านหนิงถูไม้ถูมือด้วยท่าทางเย่อหยิ่งลำพองใจสุดขีด นางเตรียมตัวจนพร้อมตั้งนานแล้ว

นางพร้อมจะขับไล่ฉินซื่อเสวียกับฮองเฮาจ้าวไปสู่สถานที่แห่งหายนะ เอาให้ไม่มีหนทางที่จะฟื้นคืนกลับมาได้ไปชั่วนิรันดร์เลยคอยดู!