อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 121

โม่เยว่กับโม่หุยเหยียนกำลังนั่งอยู่ด้านข้าง ร่วมอ่านฎีกากับโม่จงหราน

ครั้นเห็นเขาโกรธขึ้นมากะทันหัน สองพี่น้องจึงสบตากันทีแล้ว ก็รีบลุกขึ้นยืน “เสด็จพ่ออย่าทรงกริ้ว!”

“เสด็จพ่อ เกิดอะไรขึ้นหรือพ่ะย่ะค่ะ”

โม่หุยเหยียนเอ่ยถามอย่างระแวดระวัง

“เจ้าสามไอ้คนบัดซบ! เดิมข้าคิดว่าหากเขารู้สำนึก เรื่องในครั้งนี้อย่างมากข้าก็แค่ตำหนิเขาเล็กน้อย แล้วก็ให้มันจบกันไป!”

โม่จงหรานโกรธจนตัวสั่น!

เขาฉีกฎีการ้องทุกข์ ในมือจนละเอียด ทิ้งลงกับพื้น “ไหนเลยจะรู้ว่าเขาไม่เพียงแต่ไม่สำนึก”

“กลับกัน ยังบอกว่าข้าลำเอียงอีก! ดูท่าต่อให้ตายเขาก็ยังไม่รู้ความผิดของตัวเอง!”

ครั้นได้ยินถ้อยคำนี้ โม่หุยเหยียนก็ตกตะลึงเล็กน้อย

“นี่ นี่จะเป็นไปได้อย่างไรพ่ะย่ะค่ะ”

แม้โม่หุยเฟิงจะมีนิสัยแข็งกร้าวอยู่บ้าง สะเพร่าประมาทสักหน่อย แต่ความตายมาถึงตรงหน้าแล้วก็ไม่น่าจะมีท่าทีดึงดันแข็งข้ออย่างนี้นี่

โดยเฉพาะครั้งนี้ เสด็จพ่อทรงกริ้วแล้วจริงๆ...

“เสด็จพ่อ เรื่องนี้อาจมีความเข้าใจผิดอะไรหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ”

โม่หุยเหยียนพยายามแก้สถานการณ์ให้โม่หุยเฟิง

“เข้าใจผิด? ข้าเห็นเขาเขียนถ้อยคำบัดซบเหล่านี้เองกับตา นี่เป็นลายมือของเขาชัดๆ ยังมีอะไรเข้าผิดอีก”

โม่จงหรานขึงตากับโม่หุยเหยียน “อย่างไร หรือเจ้ายังอยากรับผิดแทนเจ้าสาม!”

เขาเป็นผู้ครองแคว้นมาหลายปี เป็นกษัตริย์ผู้ปรีชาที่ประชาชนเล่าขานเสมอมา

ปกติไม่ว่าผู้ใดกระทำผิด ก็ไม่เคยพาลไปถึงคนอื่น

แต่ครั้งนี้...

ถึงกับจะให้โม่หุยเหยียนร่วมรับชะตากรรมกับโม่หุยเฟิง เห็นได้ว่าโม่จงหรานเดือดดาลถึงที่สุดแล้วจริงๆ

เมื่อนั้นโม่เยว่จึงเอ่ยปาก “เสด็จพ่อ พระวรกายมังกรสำคัญกว่านะพ่ะย่ะค่ะ! พี่สามน่าจะอยู่ระหว่างทางกลับเมืองหลวงแล้ว มีอะไรค่อยถามต่อหน้าให้ชัดเจนดีกว่าพ่ะย่ะค่ะ”

ตอนนี้ได้แต่ทำอย่างนี้แล้ว

ต่อให้เขาโมโหอย่างไร ก็ไม่มีหนทางที่ดีกว่า

โม่จงหรานข่มอารมณ์โกรธด้วยความลำบาก พยักหน้าเอ่ย “ครั้งนี้ ข้าจะถลกหนังเขา!”

โม่หุยเหยียนตื่นตระหนกในใจ

ดูท่าอารมณ์กริ้วของเสด็จพ่อในวันนี้ยากจะคลายแล้ว

เขาอธิษฐานให้โม่หุยเฟิงในใจอย่างอดไม่อยู่

หลังจากอ่านฎีกาเสร็จ โม่หุยเหยียนกับโม่เยว่ก็ออกจากห้องทรงพระอักษร สองพี่น้องเดินเคียงบ่าออกจากประตูวังหลวง

“น้องเจ็ด เรื่องในครั้งนี้เจ้าเห็นเป็นอย่างไร”

โม่หุยเหยียนมองโม่เยว่ด้วยสายตาลึกซึ้งทีหนึ่ง “ข้าเชื่อ ต่อให้เจ้าสามเขลาไม่รู้จักจำเพียงแค่ไหน”

“ก็จะไม่เจาะจงยั่วโมโหเสด็จพ่อในเวลานี้แน่กระมัง”

เพราะนี่ไม่ต่างจากการกระตุกหนวดเสือ!

โม่หุยเฟิงไม่เขลาถึงขั้นนี้

“พี่ใหญ่ต้องการพูดอะไรหรือ”

โม่เยว่หน้านิ่ง

“ข้าเดา หรือว่าจะมีคนสลับสับเปลี่ยนหนังสือสำนึกผิดของเจ้าสามระหว่างทาง”

ความหมายของโม่หุยเหยียนชัดเจนมาก

โม่เยว่หยุดฝีเท้า หันไปมองเขา ขมวดคิ้วเล็กๆ “พี่ใหญ่สงสัยข้า?”

“ข้าไม่ได้ว่าเจ้า”

เมื่อเห็นโม่เยว่จริงจัง โม่หุยเหยียนก็หัวเราะเบาๆ ยังคงเป็นท่าทางพี่ใหญ่ผู้แสนดี “ข้าแค่บอกว่า เป็นไปได้มากที่จะถูกสับเปลี่ยนระหว่างทางเท่านั้น”

“ถ้าพี่ใหญ่สงสัยข้า ก็กล่าวออกมาโดยตรง ไม่ต้องอ้อมค้อมดั่งอิสตรีหรอก”

โม่เยว่ยิ้มเย็น

โม่หุยเหยียน “น้องเจ็ด...”

“ในบรรดาพวกเราพี่น้อง ปกติพี่ใหญ่จะสนิทสนมกับพี่สามมากที่สุด”

นี่ยังแล้วไปเถอะ เพราะพวกเขาสองคนพี่น้องเป็นบุตรชายของฮองเฮา

“ต่อไปแม้พี่ใหญ่จะช่วยให้พี่สามได้ขึ้นบัลลังก์”

“แต่ในราชวงศ์ยังมีไมตรีฉันครอบครัวอะไรอีก โดยเฉพาะพวกเราพี่น้อง แต่ไหนมาก็ไม่ค่อยปรองดอง...”

หยุดครู่หนึ่ง โม่เยว่หัวเราะเบาๆ

เสียงหัวเราะมีความเย้ยหยันบางส่วน “ท่านดูข้างพระวรกายเสด็จพ่อสิ มีเสด็จอาทั้งหลายติดตามหรือไม่”

ถึงโม่จงหรานจะเป็นกษัตริย์ผู้ปรีชา แต่ก็มีคนจ้องบัลลังก์ของเขาเหมือนกัน

ส่งพี่น้องของเขาไปยังศักดินาที่ดิน ย้ายรกรากออกจากเมืองหลวงนานแล้ว ปีหนึ่งยากจะกลับมาสักหน

“ในอนาคตหากพี่สามได้ขึ้นครองราชย์ เขาที่เป็นคนขี้ระแวง...หากแค่ให้พวกเราย้ายรกรากออกจากเมืองหลวงยังแล้วไป”

“กลัวแต่ ถึงตอนนั้นจะยอมไม่ให้ใครจ้องบัลลังก์ของเขานะสิ!”

ไม่ยอมให้จับจ้อง ก็จะฆ่าคนปิดปาก

มีแต่คนตายเท่านั้นที่ไม่เป็นภัย!

ด้วยนิสัยของโม่หุยเฟิง ก็ไม่แน่ว่าจะทำเรื่องอย่างกระต่ายตายสุนัขก็ถูกฆ่า!

เป็นครั้งแรกที่โม่เยว่พูดมากมายน้ำไหลไฟดับเช่นนี้ต่อหน้าโม่หุยเหยียน

“พี่ใหญ่ไม่เพียงเป็นบันไดของพี่สาม แล้วยังเป็นฉากหลังให้เขาด้วย แต่ต่อให้พี่ใหญ่ลำบากเหน็ดเหนื่อยเพียงใด ก็ไม่ได้รับคำชมจากเสด็จพ่อและเสด็จแม่สักคำ อีกทั้งความดีความชอบทั้งหมดยังตกเป็นของพี่สาม...”

รอยยิ้มของโม่เยว่มีความหมายลึกซึ้ง “พี่ใหญ่ ท่านสมัครใจจริงหรือ”

กล่าวจบ เขาก็ไม่รอให้โม่หุยเหยียนตอบ หมุนตัวเดินจากไปไกลแล้ว

หนนี้ เขาไม่ได้หันกลับมาอีก

เมื่อไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าจากด้านหลัง เขารู้ว่าโม่หุยเหยียนยังยืนอยู่ที่เดิม ตรึกตรองถ้อยคำของเขาเมื่อครู่

โม่เยว่ยกยิ้ม หัวเราะเย็นปราศจากเสียง

เขาไม่ทำเรื่องอย่างการฉวยโอกาสยามที่คนเดือดร้อน แต่...เขาทำเรื่องอย่างการซ้ำเติม!

โม่หุยเหยียนมองแผ่นหลังของเขาที่จากไปไกลแล้ว ขมวดคิ้วมุ่นใคร่ครวญครู่หนึ่ง แล้วจึงย่างเท้าจากไปอย่างรีบร้อน ทว่าพวกเขาพี่น้องกลับคิดไม่ถึง ว่าพวกเขาเพิ่งเดินจากไป ก็มีเงาคนเดินออกมาจากภูเขาจำลองที่อยู่ไม่ไกลด้านหลัง

ชัดเจน คนผู้นี้ได้ยินการสนทนาของพวกเขาเมื่อครู่...

เขาเอ่ยพึมพำ “ดูแล้ว เจ้าเจ็ดคมในฝัก! ไม่ใช่คนโง่งม”