อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 147

หยุนหว่านหนิงที่ไม่ได้ออกจากเรือนมาสองสามวันแล้ว ได้เข้าไปที่ค่ายเสินจี

เดิมทีสถานที่อย่างค่ายเสินจีนี้ จริงๆ แล้วไม่ใช่ใครก็จะเข้าออกได้ตามอำเภอใจ แต่ด้วยชื่อเสียงของพระชายาหมิง ตอนนี้ดังที่สุดในเมืองจิง

ดังนั้นเมื่อเห็นนางเข้ามา องครักษ์ที่ไหนจะมาขวางล่ะ?

หยุนหว่านหนิงจับองครักษ์คนหนึ่งตามความสะดวก "ท่านอ๋องของข้าอยู่ไหนหรือ?"

"อยู่ อยู่ด้านใน......"

องครักษ์พูดอึกๆ อักๆ

"ข้าสามารถกินเจ้าได้หรืออย่างไร? ทำไมเจ้าติ้งตกใจกลัวเช่นนั้นด้วย"

หยุนหว่านหนิงตบๆ ไหล่ขององครักษ์ เก็บกริชในมือกลับมา และหันหลังเดินเข้าไปด้านใน

องครักษ์ : "......"

โครงสร้างของค่ายเสินจี มันแตกต่างจากที่นางจินตนาการเอาไว้

ด้านในล้วนเป็นผู้ชายหยาบกร้าน และยังเป็นครั้งแรกที่เห็นผู้หญิงเข้ามา และหลายๆ คนก็จำได้ว่า ท่านนี้คือ"แม่เสือสาว"ที่มีชื่อเสียงแห่งจวนอ๋องหมิง พระชายาหมิงหยุนหว่านหนิง

ด้วยความฉลาดปราดเปรื่อง จึงเข้าไปรายงานโม่เยว่ทันที

"พระชายามาหรือ?"

เขาขมวดคิ้วแน่น "นางมาที่นี่ทำไมกัน?"

ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่ว่ายังโกรธเขาอยู่หรอกหรือ?

เขาเพิ่งจะลุกขึ้น ก็เห็นหยุนหว่านหนิงเดินเข้ามาแล้ว "เกิดอะไรขึ้น? ข้าได้ยินหยวนเป่าบอกว่าเจ้าถูกคนรังแกหรือ?"

โม่เยว่ : "......"

หรูโม่หรูอวี้ที่อยู่ข้างๆ และบรรดาองครักษ์ทั้งหลายต่างถอยออกไปตามๆ กัน

เมื่อครู่นี้พวกเขาได้ยินว่าอะไรนะ? !

ปกติแล้วอ๋องหมิงที่ดูสูงส่งและเย็นชาราวกับทวยเทพ ไม่นึกเลยว่าจะถูกคนรังแกเอาได้? !

"ไม่มีอะไร"

โม่เยว่เขินอายเล็กน้อย ละสายตากลับมาและนั่งลงดังเดิม พร้อมกล่าวอย่างเย็นชาว่า "เจ้ามาทำอะไรที่นี่? นี่ไม่ใช่สถานที่ที่เจ้าควรจะมานะ"

"ข้าควรมาหรือไม่ควรมา มันขึ้นอยู่กับเจ้าหรือไร?"

หยุนหว่านหนิงนั่งลงตรงข้ามเขา

เห็นจดหมายกองหนาข้างๆ มือของเขา และยังดูเหมือนว่ามีหลายฉบับที่ยังไม่ได้เปิดอ่าน

นางจึงเงยหน้าขึ้น "นั่นคืออะไร?"

"ไม่มีอะไร"

โม่เยว่ผลักกองจดหมายนั้นไปข้างๆ แสดงออกอย่างชัดเจนว่าไม่เต็มใจที่จะให้นางดู

หยุนหว่านหนิงหัวเราะเยาะ "โม่เยว่ เจ้าก็อย่าคิดว่าข้ามาเพื่อเจ้าเลย เป็นบุตรชายของข้าที่เป็นห่วงเจ้าต่างหาก ไม่อยากให้เจ้าถูกคนรังแก ฉะนั้นจึงให้ข้ามา"

"หยวนเป่าให้เจ้ามาหรือ?"

คำตอบนี้ ทำให้โม่เยว่ตกตะลึงอย่างมาก

เจ้าเด็กบ้าคนนั้น ไม่ได้อยากให้เขาถูกรังแกหรอกหรือ? !

"มิเช่นนั้นเจ้าคิดว่าข้าอยากจะมาหรืออย่างไร?"

ใบหน้าหยุนหว่านหนิงเคร่งขรึม และชักสีหน้าใส่เขา

เพียงแต่ว่าตอนนี้ โม่เยว่ยังจมอยู่ในความรู้สึกแปลกใจและดีใจที่หยวนเป่ามอบให้ แล้วก็ไม่ได้คิดเล็กคิดน้อยที่นางชักสีหน้าใส่เขา เพียงแค่ถามว่า "เขาให้เจ้ามาทำอะไรหรือ?"

"ให้มาเก็บศพเจ้าไงล่ะ"

หยุนหว่านหนิงเหลือบมองเขาอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว

โม่เยว่คิ้วขมวด

"ตามล้างตามเช็ดให้เจ้า"

หยุนหว่านหนิงจึงพูดตามความจริง "หยวนเป่าเป็นห่วงเจ้า"

โม่เยว่รู้สึกตื้นตันใจเป็นที่สุด

เขาไม่ได้รักเจ้าเด็กคนนั้นไปโดยเปล่าประโยชน์!

"ตอนนี้บอกข้าได้แล้วหรือยัง ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น?"

หยุนหว่านหนิงมองไปยังจดหมายข้างๆ มือของเขาอีกครั้ง "หยวนเป่าบอกว่า เป็นเวลาสามวันแล้วที่เจ้าไม่ได้กลับจวนอ๋อง เขาจึงสงสัยว่า เจ้าเลี้ยงนางบำเรอเอาไว้"

โม่เยว่รู้สึกเก้อเขิน "ข้าจะทำได้อย่างไร?"

นางบำเรอหรือ?

แค่หยุนหว่านหนิงเพียงคนเดียว ก็ทำให้เขาหมดแรงที่จะรับมือแล้วไม่ใช่หรือ? !

หยุนหว่านหนิงหัวเราะเยาะ "เขาโง่หรืออย่างไร? ใช่แค่นิ้วเท้าคิด ก็น่าจะรู้ว่าเเม่ทัพโจวได้แอบแจ้งให้อ๋องฮั่นทราบ และแลกเปลี่ยนฎีการ้องทุกข์ อันนั้นเสีย"

"แล้วทำไมถึงกลับมาสงสัยเจาล่ะ?"

"อาจจะเป็นเพราะข้าเป็นคนซื่อตรงกระมัง?"

โม่เยว่ยิ้มเยาะตนเองอย่างหาได้ยาก "บางทีในวันปกติอาจจะมีข้าเพียงคนเดียวที่ไม่ได้จัดการกับเขา"

"ไร้สาระ!"

หยุนหว่านหนิงตบโต๊ะ และกล่าวอย่างป่าเถื่อนว่า "ชัดเจนว่าเป็นเพราะฉินซื่อเสวีย! รักที่ไม่มีวันลืมเลือนของเจ้า!"

"เจ้ายังตั้งใจจะปกป้องนางใช่หรือไม่?"

เมื่อเอ่ยถึงฉินซื่อเสวีย นางก็เต็มไปด้วยความโกรธเคือง

ดูเหมือนว่าโม่เยว่จะคาดไม่ถึง ความเป็นศัตรูที่นางมีต่อฉินซื่อเสวีย ยิ่งนานวันยิ่งมากขึ้น.......

เห็นนางโมโห เขาก็เงียบ และไม่ได้ยุแหย่นางต่อ

หยุนหว่านหนิงสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เพื่อปรับอารมณ์ลงเล็กน้อย "เอาเถอะ! วันนี้ข้าไม่ได้มาเพื่อทะเลาะกับเจ้า ในเมื่อโม่หุยเฟิงต้องการสร้างปัญหา เช่นนั้นก็จัดการกลับไปเถอะ"

"เขาบอกว่าเป็นปัญหาของค่ายเสินจี ก็คือต้องเป็นปัญหาของค่ายเสินจีหรืออย่างไร?"

"จ้าจะบอกว่า มันเป็นปัญหาของค่ายห้ากองพลด้วย!"

อย่างไรก็ตาม ตอนนี้ค่ายห้ากองพลอยู่ในมือของโม่หุยเหยียนกับโม่ฮั่นอี่ว์ ไม่เกี่ยวข้องกับโม่หุยเฟิงเลย

ต่อให้เปิดฉากโจมตีกับค่ายห้ากองพล ก็ไม่สามารถจัดการโม่หุยเฟิงได้

คนปลิ้นปล้อนคนนี้ เพราะตอนนี้ถูกกักขัง อีกทั้งยังสูญเสียค่ายห้ากองพลไป นับว่าสองมือจะว่างเปล่า ฉะนั้นโม่หุยเฟิงจึงใจกล้าเช่นนี้ และกล่าวโทษโม่เยว่โดยตรงใช่หรือไม่?

คนอย่างนี้ ตอนนี้นับว่าชั่วร้ายเป็นที่สุด ไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น

หยุนหว่านหนิงเงยหน้ามองออกไปนอกประตู ด้วยแววตาลึกซึ้ง "สำนักดาราศาสตร์มีส่วนร่วมในการต่อสู้ในครั้งนี้หรือไม่?"

"ถ้าอย่างนั้น ก็ชินเทียนเจี้ยนคนนั้นลงมาก่อน! จากนั้นก็ปรับปรุงเปลี่ยนแปลงบุคลากรภายใน เปลี่ยนเป็นคนที่รู้จักวางตัว จะดูสิว่าโม่หุยเฟิงยังจะเอาอะไรมุ่งเป้ามาที่เจ้าอีก"

โม่เยว่เข้าใจคำพูดนี้ของนาง

"เจ้าหมายความว่า ต้องลงมือกับสำนักดาราศาสตร์ก่อนใช่หรือไม่?"

"ท่านพ่อไม่ใช่ว่าเชื่อคำพูดของสำนักดาราศาสตร์ จึงปล่อยให้เจ้าตามล้างตามเช็ดด้วยตนเองหรอกหรือ?"

หยุนหว่านหนิงเหลือบมองเขา "ต่อไปควรจะทำอย่างไร ท่านอ๋องน่าจะเข้าใจดีใช่หรือไม่?"