อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 207

หลังจากเลิกประชุมเช้า โม่เยว่ก็กลับจวนอ๋องหมิงด้วยความวาดฝันเต็มประดา

เดิมนึกว่าเขาทุ่มเทกายใจมอบความประหลาดใจให้หยุนหว่านหนิง กลับถึงจวนต้องมีสวัสดิการอย่าง ‘การต้อนรับด้วยรอยยิ้ม ถามไถ่อย่างห่วงใย’ กระมัง

ไหนเลยจะรู้ ครั้นเข้าประตูมา จวนอ๋องกลับเงียบกริบ

หยุนหว่านหนิงไม่อยู่ในห้องโถง

เขาไปเรือนชิงหยิ่ง หรูเยียนจัดเก็บของที่ส่งมาแต่เช้าตรู่เป็นระเบียบเรียบร้อยแล้ว

เรือนชิงหยิ่งเงียบไร้สุ้มเสียง

“หรูเยียน?”

โม่เยว่ขมวดคิ้ว “พระชายาล่ะ”

“อยู่ในห้องเจ้าค่ะ”

หรูเยียนชี้ “พระชายาตื่นแต่เช้าไม่ค่อยสดชื่น หลังจากกินมื้อเช้าแล้วก็กลับมานอนอยู่ในห้องเจ้าค่ะ ท่านอ๋อง ท่านเข้าไปดูพระชายาเถอะ”

“ไม่สดชื่น?”

โม่เยว่คิดไม่ถึงเล็กน้อย

ในสายตาของเขา หยุนหว่านหนิงมักมีท่าทางกระปรี้กระเปร่ากำลังเต็มพิกัดเสมอ

นี่ยังเป็นครั้งแรกที่ได้ยินว่านางไม่สดชื่น...

เมื่อคืนนานก็นอนหลับปุ๋ยดีนี่?!

โม่เยว่เข้าห้องด้วยความฉงนใจเต็มอก

และเขาก็เห็นหยุนหว่านหนิงซึมเซานอนอยู่บนเก้าอี้กุ้ยเฟยดังคาด เมื่อเห็นเขาเข้ามา แม้แต่หนังตาก็ไม่ชายมาสักนิด นางจ้องขื่อ คล้ายกำลังเหม่อลอย

โม่เยว่เดินเข้าไปนั่งใกล้ๆ ยื่นมือทาบหน้าผากของนาง

ไม่ร้อนนี่

ทำไมเป็นอย่างกับเป็นบุปผาเหี่ยวเฉาอย่างนั้นล่ะ

“เป็นอะไรไป”

เขามองนางด้วยความงุนงง

ตอนนี้เอง หยุนหว่านหนิงจึงค่อยๆ ดึงสติกลับมา นางมองโม่เยว่แวบหนึ่ง สายตาเหม่อลอย น้ำเสียงเอื่อยเฉื่อย “โม่เยว่ ข้าถามเจ้าหน่อย”

“เจ้าถาม”

“ถ้าข้าตายไป เจ้าจะรักทะนุถนอมหยวนเป่ามากๆ หรือไม่”

สีหน้าหยุนหว่านหนิงคับแค้นใจ “เจ้าจะแต่งภรรยาใหม่ จะมีลูกอีกหรือไม่ ได้ยินว่าพอมีแม่เลี้ยงก็จะเหมือนมีพ่อเลี้ยง เจ้าจะทารุณหยวนเป่าหรือไม่”

โม่เยว่ขมวดคิ้ว นี่มันคำถามเพ้อเจ้ออะไรกัน

เห็นเขาขมวดคิ้วไม่ตอบ หยุนหว่านหนิงพลันหัวเราะเย็นชา

นางผลักมือโม่เยว่ออก “ข้ารู้ เจ้าแค้นข้าเข้ากระดูกดำ อยากให้ข้าตายแล้วไปเกิดเร็วๆ...”

“ไม่ เจ้าอยากให้ข้าไม่ได้ผุดไม่ได้เกิด! อยากให้จิตวิญญาณข้าแตกสลาย!”

“เจ้าคือท่านอ๋องของราชวงศ์ ถึงข้าตาย ถึงเจ้าจะมีหยวนเป่าลูกชายคนนี้แล้ว เจ้าก็ยังไม่พอใจแน่ เจ้าจะแต่งงานใหม่ มีชายารอง มีอี๋เหนียง มีลูกอีกเป็นครอก!”

พูดไปพูดมา หยุนหว่านหนิงก็ร้องไห้ “แล้วลูกชายผู้น่าสงสารของข้าก็จะถูกเจ้าลืมอยู่ข้างหลัง”

“ถูกผู้หญิงของเจ้าทรมาทรกรรม ถูกลูกๆ ของเจ้าดูถูกเยาะเย้ย”

โม่เยว่ “...ที่เจ้าพูดนี่มันเป็นเรื่องไร้สาระอะไรกัน”

อยู่ดีๆ พูดเรื่องตายทำไม

แถมยังคิดฟุ้งซ่านมากมาย อยู่ดีๆ จะหาเรื่องมาทะเลาะกับเขาอีกแล้วใช่หรือไม่

เขาขมวดคิ้วมองนาง ยังไม่ทันเอ่ยปากก็ถูกคำพูดของนางทำให้จุก “โม่เยว่ เจ้ามันผู้ชายทรยศ! เจ้าผิดต่อข้า ผิดต่อลูก!”

หัวคิ้วของโม่เยว่ขมวดแน่นกว่าเดิม

“หรูเยียน!”

ทันใดนั้นเขาก็หันไปตะโกนกับข้างนอกประตู

หรูเยียนเข้ามาพลัน “ท่านอ๋องมีอะไรจะสั่งเจ้าคะ”

“พระชายาบ้านเจ้า ตื่นมาตอนเช้ากินรังแตนไปหรือ”

หรูเยียนงุนงง “ไม่...”

“ไม่แล้วทำไมถึงได้กระฟัดกระเฟียดเช่นนี้ เมื่อคืนยังดีๆ อยู่ วันนี้ข้าก็ไม่ได้ยั่วโมโหนาง เจ้ามาถามพระชายาบ้านเจ้าดูสิ มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ โม่เยว่ก็อดนึกถึงเรื่องหนึ่งไม่ได้

หลายวันก่อน หยุนหว่านหนิงฝันว่าเขาแต่งชายารอง

เช้าวันถัดมาก็ทะเลาะกับเขายกใหญ่ ด่าทอว่าเขาเป็นผู้ชายทรยศ เลวทรามยิ่งกว่าสุนัข ก่นด่าเขาจนเสียหายเละเทะไปหมด!

ครั้นเห็นนางซึมเซา โม่เยว่จึงนึกว่านางกังวลเรื่องนี้

หรูโม่พูดถูก

ผู้หญิงเนี่ย ชอบคิดฟุ้งซ่าน!

อยู่ดีๆ ก็คิดเรื่องพวกนี้ มิใช่หาความทุกข์ให้ตัวเองหรอกหรือ

โม่เยว่ส่ายหน้าด้วยความจนใจ

หยุนหว่านหนิงวางใจลงเล็กน้อย แต่ก็ยังทุกข์ใจอยู่

นางไม่เคยคิดมาก่อน ว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้...ถึงซ่งจื่ออวี๋จะปลอบใจแล้วปลอบใจอีก บอกว่าเขากับเสวียนซันเซียนเซิงจะต้องหาหนทางแก้ไขได้แน่นอน

แต่เขาก็บอกเหมือนกัน นี่คือกฎของโลกแห่งความเป็นและความตาย ไม่ว่าใครก็มิอาจรอดพ้น

แล้วนางจะเป็นข้อยกเว้นได้อย่างไร!

หยุนหว่านหนิงถอนหายใจแผ่วเบา รู้สึกว่าตัวเองใกล้จะตายแล้ว

เมื่อเห็นนางราวกับบุปผาเหี่ยวเฉา โม่เยว่ก็จนใจจะถาม จึงเอ่ย “ของที่ข้าให้เจ้า ชอบหรือไม่”

“ก็ดี”

หยุนหว่านหนิงไร้เรี่ยวแรง

นังคนนี้ ดูท่าวันนี้จะอารมณ์ไม่ดีจริง?

“มีอะไรที่เจ้าอยากซื้ออีกหรือไม่ ข้าจะพาเจ้าไปเดินซื้อ”

หรูโม่บอก วิธีการรักษาโรคอารมณ์ไม่ดีของผู้หญิง ก็คือการตะลุยซื้อของอย่างบ้าคลั่ง

แต่เห็นได้ชัดว่าหยุนหว่านหนิงไม่ค่อยสนใจนัก ไม่เงยหน้า “ข้าแค่อยากอยู่เงียบๆ”

น้องต้องการเวลาในการปรับเปลี่ยนอารมณ์ รับกับความจริงเรื่องนี้ และวางแผนสำหรับเหตุการณ์ที่ร้ายที่สุด สำหรับนาง ข่าวนี้กะทันหันอยู่บ้างจริงๆ

“อย่างนั้นข้าจะไปรับหยวนเป่ากลับจวน”

โม่เยว่ลุกขึ้นยืนแล้วออกไป

เขาคิด คนที่หยุนหว่านหนิงห่วงที่สุดก็คือหยวนเป่า ถ้าได้เห็นบุตรชาย นางน่าจะดีใจกระมัง

ไหนเลยจะรู้ เขาออกจากประตูด้วยความหวังเต็มประดา แต่กลับทำหน้าโมโหกลับมา

ตัวยังไม่ถึงเรือนชิงหยิ่ง เสียงเดือดดาลของโม่เยว่ก็ดังเข้ามาแล้ว “หยุนหว่านหนิง เจ้าออกมาเลยนะ!”