อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 244

"เรื่องอะไรหรือ?"

เต๋อเฟยขมวดคิ้ว"ดีที่สุดจะต้องเป็นเรื่องที่ข้าสามารถทำได้นะ"

"เสด็จแม่ไม่ต้องห่วงเพคะ สะใภ้ไม่ทำให้เจ้าลำบากใจหรอกเพคะ!"

หยุนหว่านหนิงหายใจเข้าลึกๆ และถามด้วยเสียงเบา"สะใภ้แค่อยากจะถามว่า เหตุใดไทเฮาไปรักษาโรคที่ตำหนักสิงกงมานานขนาดนี้แล้วยังไม่กลับมา?"

"ไทเฮา"

ไม่รู้ว่าทำไมอยู่ๆ นางถึงถามคำถามนี้

สายตาของเต๋อเฟยกะพริบเล็กน้อย"ทำไมอยู่ดีๆ เจ้าถึงนึกถึงไทเฮาล่ะ?"

จากความทรงจำของเจ้าของร่างเดิม ไทเฮาดีกับนางมากๆ

นี่ก็เป็นเพราะว่า ไทเฮามาจากตระกูลกู่......แต่ไม่ใช่ตระกูลกู่ในตอนนี้ แต่เป็นตระกูลย่อยของตระกูลกู่

ตระกูลกู้ในตอนนี้เป็นสายหลัก ไทเฮาและกู้ป๋อจ้งถือว่าเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน

ตระกูลย่อยไม่มีผู้สืบทอดมานาน จึงล่มจมไป

ราชสำนักและตระกูลกู่ก็มีความสัมพันธ์บางอย่างด้วย

แม้โม่จงหรานไม่ได้ออกโดยไทเฮา แต่เคารพนางมากๆ

ได้ข่าวว่าเดิมทีปีนั้นไทเฮาคิดจะประทานให้นางกู่แต่งงานกับโม่จงหราน

แต่นางกู่รักหยุนเจิ้นซงมากๆ ไม่อยากแต่งงานกับโม่จงหราน เรื่องนี้ก็เลยต้องจบลง แต่ไทเฮาก็ยังรักหยุนหว่านหนิงอยู่เหมือนเดิม

ไม่อย่างนั้น นิสัยที่หยิ่งผยองอย่างหยุนหว่านหนิง จะอยู่ต่อในเมืองหลวงได้อย่างไร?

ตอนนั้นนางทำสิ่งที่เกินไปหลายๆอย่าง ก็ไม่มีใครทำอะไรนาง เพราะว่ามีไทเฮาปกป้องอยู่!

เป็นเพราะเช่นนี้ เต๋อเฟยที่ถูกไท่เฮาจับผิดมาหลายปี ถึงเกลียดลูกสะใภ้คนนี้มากๆ

ต่อจากนั้นไป หยุนหว่านหนิงถูกกักตัวในเรือนชิงหยิ่งสี่ปี ไท่เฮาก็ตามออกไปรักษาโรคที่ตำหนักสิงกง แต่วันก่อนได้กลับเมืองหลวงเที่ยวหนึ่ง เพื่อไปเจอโม่เยว่

และวันนั้น โม่เยว่ที่โดนไทเฮาตำหนินั้น วิ่งไปคิดบัญชีกับหยุนหว่านหนิงที่เรือนชิงหยิ่งด้วยความโกรธ

ไม่คิดว่าจะเจอหยวนเป่าที่กำลังขุดหลุมอยู่ แต่กลับถูกติดอยู่ปากหลุม

หากวันนั้นได้เจอหยุนหว่านหนิงก่อน ยังไม่รู้การมีอยู่ของหยวนเป่า......

คิดว่าตอนนี้หยุนหว่านหนิงยังถูกกักตัวอยู่ในเรือนชิงหยิ่งเนอะ?

บางทีชะตาชีวิตก็เปลี่ยนแปลงไปเรื่อยแหละ

"บังเอิญคิดขึ้นมาได้เพคะ!"

หยุนหว่านหนิงยกมือไปเช็ดน้ำตา"ไทเฮาดีต่อข้ามาก ตอนนั้นข้าถูกกักตัวทำอะไรไม่ได้ แต่ในเมื่อตอนนี้ข้าปลดออกจากการกักตัว ก็ต้องไปเยี่ยมไทเฮาเพคะ"

"แถมยังไม่รู้ว่าไทเฮาป่วยหนักไหม ข้าต้องไปดูเอง"

เมื่อคืนมังกรตาเดียวทำภารกิจล้มเหลว ไม่สามารถหลอกหยุนธิงหลานออกมาได้ กลับถูกด่าไปเที่ยวหนึ่ง

ดังนั้นหยุนหว่านหนิงเลยคิดจะหายตัวไปช่วงนี้ ให้หยุนธิงหลานวางใจก่อน

ดังนั้นไปเยี่ยมไทเฮาดีกว่า......

เมื่อได้ยินไทเฮา สีหน้าของเต๋อเฟยก็ไม่ค่อยดีเท่าไหร่

หลายปีนี้ เนื่องจากโม่จงหรานโปรดปรานนางคนเดียว และคนอื่นก็ไม่ชอบนิสัยของนาง

ดังนั้นไทเฮาถือว่ารังเกียจนางมาก

เฉินกุ้ยเฟยเป็นคนที่ไทเฮาใช้ในการแบ่งปันอำนาจของฮองเฮาจ้าว

ซูเฟยในตอนหลัง ก็เป็นคนที่ไทเฮาใช้ในการแบ่งปันอำนาจของฮองเฮาจ้าวและเต๋อเฟย

ยิ่งอย่าไปพูดถึงว่านางลอบกัดเต๋อเฟยหลายๆอย่าง ส่อเสียดความสัมพันธ์ของนางและโม่จงหราน ได้ทำเรื่องหลายๆอย่างที่เป็นผลเสียต่อเต๋อเฟย?!

เต๋อเฟยเลยไม่มีความรู้สึกที่ดีต่อไทเฮา......

"แล้วเจ้าก็ไปดูสิ มาถามข้าทำไม"

นางวางแก้วน้ำชาในมือลง สีหน้าแย่มาก น้ำเสียงก็ไม่ค่อยดี

หลี่หมัวมัวส่งสายตาสะกิดหยุนหว่านหนิง : พระชายาอย่าพูดถึงเรื่องไทเฮาอีกเลย!

หยุนหว่านหนิงไม่รู้ว่า เต๋อเฟยและไทเฮายังมีความแค้นกันแบบนี้เลย

เห็นว่าสีหน้าของนางไม่ค่อยดี นางก็ไม่ได้ถือสา เพียงพูดว่า"สะใภ้ไม่ได้เจอไทเฮามานานแล้ว ดังนั้นเลยไม่รู้ความชอบของไทเฮาเพคะ"

"อยากมาถามเสด็จแม่ว่า ไทเฮาชอบกินอะไร?สะใภ้จะเอาจากเมืองหลวงไปให้เพคะ"

หลังจากเป็นเจ้าของร่างกายนี้แล้ว ไม่รู้เป็นเพราะเหตุที่วิญญาณถูกกินกลืนไปหรือเป็นเพราะอย่างอื่น

ความทรงจำของเจ้าของร่างเดิมค่อยๆหายไป

เต๋อเฟย"......เจ้ากตัญญูจริงๆ"

นางมองออกไปนอกหน้าต่างด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยเป็นธรรมชาติ

"เหนียงเหนียง เหนียงเหนียงเป็นคนที่ปากร้ายแต่ใจดี!ถึงแม้ฮองเฮา ก็ไม่เคยใส่ใจไทเฮาขนาดนี้เลยนะ ถึงแม้เหนียงเหนียงพูดว่าแค้นต่อไทเฮา แต่ในใจก็ยังกตัญญูอยู่"

"ข้าแค่คิดว่า คนแก่อย่างนางอยู่ในตำหนักสิงกงคนเดียวคงเหงามาก!ไม่มีความหมายอย่างอื่น"

เต๋อเฟยปากร้าย"หลายปีนี้นางทำข้ายังไง เหตุใดข้าถึงต้องกตัญญูต่อนาง"

"เหนียงเหนียง......"

หลี่หมัวมัวยังพูดไม่จบ ก็ถูกเต๋อเฟยขัดจังหวะ"ให้เจ้าไปเจ้าก็ไปสิ ทำไมวันนี้ถึงพูดมากเช่นนี้?"

"เพคะ บ่าวไปเดี๋ยวนี้เพคะ"

หลี่หมัวมัวเดินออกไปด้วยรอยยิ้ม

นางรู้อยู่แก่ใจว่าเหนียงเหนียงเป็นคนนิสัยอย่างไร

หากไม่ใช่ว่ากตัญญูต่อไทเฮาจริงๆ นางจะจำรสชาติของไทเฮาได้อย่างไรล่ะ?

หลายปีนี้ ถึงแม้เต๋อเฟยน้อยมากที่จะกล่าวถึงไทเฮา

แต่หลี่หมัวมัวรู้มากกว่าใครๆทั้งสิ้น ในใจของนางใส่ใจไทเฮาอยู่

ไม่อย่างนั้น เหตุใดหลายปีนี้ถึงมักจะให้คนนำของไปให้ไทเฮาที่ตำหนักสิงกงล่ะ......

แม้กระทั่งฮองเฮา ก็ไม่ได้ใส่ใจขนาดนี้เลยนะ!

เป็นเพราะเหตุนี้ ฝ่าบาทถึงโปรดปรานเหนียงเหนียงคนเดียวมาหลายปีขนาดนี้

นางเป็นคนเหมือนพระชายาหมิง นิสัยร่าเริงแจ่มใส ไม่กลัวอะไรทั้งสิ้น แต่จริงๆแล้วสองคนนี้ล้วนเป็นคนที่ปากร้ายใจดี!

ดวงตาของฝ่าบาท มองแม่นกว่าใครๆทั้งสิ้น!

คืนวันนั้น หยุนหว่านหนิงเพิ่งทำบัวลอยหมักสุราเสร็จ หลี่หมัวมัวก็มาถึง

เห็นว่านางเอาขนมมันม่วงน้ำตาลทรายแดงมา ก็รู้ว่าเป็นของฝากที่เต๋อเฟยจะเอาให้ไทเฮา นางเลยยิ้มและรับมา

โม่เยว่รู้ว่าทางจะพบไทเฮา ก็ไม่ได้ห้าม

เพราะเขารู้ว่า ไทเฮาโปรดปรานหยุนหว่านหนิง ปฏิบัติต่อนางเหมือนหลานสาวแท้ๆ!

เช้าวันรุ่งขึ้น ก่อนที่โม้เยว่จะไปว่าราชกิจ ก็เตือนให้หยุนหว่านหนิงระมัดระวังตัวในระหว่างทาง และสั่งให้หรูอวี้และหรูเยียนปกป้องหยุนหว่านหนิงไปที่ตำหนักสิงกง

หลังจากพาหยวนเป่าไปส่งที่ตระกูลกู่แล้ว หยุนหว่านหนิงก็พาหรูอวี้และหรูเยียนนั่งรถม้าไปที่ตำหนักสิงกง......