อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 257

“ค่ายห้ากองพลอะไร? เกิดอะไรขึ้น?”

เต๋อเฟยสีหน้าดูสงสัย “เจ้าใหญ่กับเจ้ารองดูแลอยู่ที่ค่ายห้ากองพลไม่ใช่หรือ? เยว่เอ๋อร์ เกี่ยวอะไรกับเจ้า?”

“เสด็จแม่ ลูกต้องไปก่อนพ่ะย่ะค่ะ”

โมเยว่ไม่ตอบ และลุกขึ้นจากไปในทันที

หลังจากกลับมาที่ห้องทรงพระอักษร หรูโม่ก็รายงานเบาะแส “นายท่าน เป็นอย่างที่ท่านสงสัย อ๋องหยิงคอยผสมโรงเรื่องนี้จริงๆ”

“แต่อ๋องหยิงไม่ได้ออกหน้า”

“เช่นนั้นหรือ? ”

โมเยว่เลิกคิ้ว “พูดต่อสิ! ”

โม่หุยเฟิงเป็นคนที่มีความสามารถ

เขาส่งคนไปจับตาดูจวนอ๋องหยิง และพบว่าในระยะนี้เขาไม่ได้ออกจากจวนอ๋องแม้แต่ครึ่งก้าว ไม่คิดเลยว่าเขาจะคอยผสมโรงเรื่องของค่ายห้ากองพล

จะเห็นได้ว่าเบื้องหลังเขา ยังมีอำนาจอื่นอยู่อีก!

“อันที่จริงเรื่องนี้อ๋องฮั่นเป็นคนทำ!”

ทันทีที่หรูโม่เอ่ยปาก โมเยว่ก็รู้สึกประหลาดใจ “อ้อ?! ”

เขาสงสัยคนมากมายเกี่ยวกับเรื่องนี้ รวมถึงโม่หุยเหยียนและโม่หุยเฟิงด้วย

แต่คนเดียวที่ไม่เคยสงสัยเลยคือโม่ฮั่นอี่ว์!

ในสายตาของเขา โม่ฮั่นอี่ว์เป็นพวกขี้เมาหยำเป

แม้ว่าเขากับโม่หุยเหยียนจะดูแลค่ายห้ากองพล แต่ความจริงแล้วคนที่เป็นผู้รับผิดชอบคือโม่หุยเหยียน โม่ฮั่นอี่ว์เป็นแค่คนที่ปะปนเข้ามา

ใครจะรู้ว่าคดีที่ยังค้างคาอยู่นี้ จะเป็นเขาที่เป็นกุญแจสำคัญ!

“เล่ามาอย่างละเอียด”

โม่เยว่นั่งลงด้วยสีหน้าจริงจัง

นี่ดูเหมือนว่าพี่ชายที่สองจะไม่น่าไว้ใจ เป็นเขาที่ประเมินเขาต่ำไป!

หรูโม่พูดด้วยเสียงต่ำ “ข้าน้อยพบว่าระยะนี้ผู้ที่ชื่อพลทหารของค่ายห้ากองพล ทักจะเข้าออกจวนอ๋องหยิงอยู่บ่อยครั้ง”

สับเปลี่ยนในวันธรรมดาไม่มีทางถูกสงสัย

ถึงอย่างไรโม่หุยเฟิงก็เป็นคนจัดการค่ายกองพลห้า

แม้ว่าตอนนี้จะถูกโม่หุยเหยียนและโม่ฮั่นอี่ว์เข้ายึดครอง แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าทุกคนจะหันหลังให้กับโม่หุยเฟิง และจงรักภักดีต่อ “เจ้านายใหม่” ทั้งสอง

เป็นเรื่องปกติที่จะมีคนเข้าออกจวนอ๋องหยิง เพื่อแอบส่งข่าวให้โม่หุยเฟิง

“เดิมทีข้าน้อยคิดว่าพลทหารผู้นั้นกลับมารายงานอ๋องหยิงเกี่ยวกับคดีที่ยังค้างคาของค่ายห้ากองพล”

หรูโม่กล่าวว่า “ข้าน้อยเดาว่าอ๋องหยิงต้องมีส่วนร่วมด้วย เป็นการดีที่สุดหากคดีที่ยังค้างคาจะคลี่คลาย ทำคุณงามความดีระหว่างต้องโทษ และยึดค่ายห้ากองพลกลับคืนมา”

การคาดเดานี้สมเหตุสมผล

โม่เยว่พยักหน้า บอกใบ้ให้เขาดำเนินการต่อ

“แต่ใครจะรู้ว่าเมื่อข้าน้อยติดตามพลทหารผู้นั้นอย่างใกล้ชิด กลับพบเขาเดินไปเดินมาทั่วเมืองหลวง......”

“หลังจากเดินวนแล้ว เขาก็เข้าไปในจวนอ๋องฮั่น! ”

โม่เยว่หรี่ตาลงเล็กน้อย “หึ้ม? ”

“ข้าน้อยแอบเข้าไปในจวนอ๋องฮั่น และพบว่าอ๋องฮั่นเป็นผู้รับผิดชอบในเรื่องนี้ เขาแอบซื้อตัวพลทหารผู้นั้นมานานแล้ว และเขาแนะนำอ๋องหยิงให้ยึดค่ายห้ากองพลกลับคืนมา”

เห็นได้ชัดว่าไม่ง่ายเลยที่โม่หุยเฟิงจะยึดค่ายห้ากองพลกลับคืนมา

เขาถูกคุมขังอยู่ที่จวนอ๋อง และไม่สามารถทำอย่างอื่นได้

ดังนั้นจึงทำได้เพียงเริ่มต้นจากภายในค่ายห้ากองพล

โดยไม่คำนึงถึงจำนวนผู้เสียชีวิตในหอนางโลม หรือสมาชิกในค่ายห้ากองพลที่ถูกแขวนไว้นอกประตูเมือง ทั้งหมดล้วนเป็นคนที่แสดงความจงรักภักดีต่อโม่ฮั่นอี่ว์!

โม่หุยเฟิงดึง “ตะปู” ออกมาทีละตัว

สมาชิกที่เหลือของค่ายห้ากองพลที่ติดตามเขามานาน จะไม่รู้ได้อย่างไรว่านี่เป็นอุบายของอ๋องหยิง?

จะไม่รู้ได้อย่างไรว่าเขากำลังเขียนเสือให้วัวกลัว เชือดไก่ให้ลิงดู!

ดังนั้นคนที่เหลือจึงไม่กล้าทำอะไรผลีผลามอีก

“อ๋องฮั่นกุมหลักฐานการกระทำความผิดทั้งหมดของอ๋องหยิงอยู่ในมือแล้ว เมื่อฝ่าบาทกลับมา เขาจะต้องนำหลักฐานออกมาอย่างแน่นอน”

เมื่อถึงเวลานั้น โม่หุยเฟิงก็ยากที่จะพลิกสถานการณ์!

แต่โม่ฮั่นอี่ว์กุมหลักฐานเหล่านี้ไว้ แน่นอนว่าไม่มีทางส่งมอบให้โม่เยว่

แถมเขายังคิดว่าตัวเองจะแย่งชิงความดีความชอบไป แล้วจะมอบหลักฐานเหล่านี้ให้โม่เยว่ไปสร้างความดีความชอบได้อย่างไร?!

“นายท่าน ในตอนนี้ท่านคิดว่าพวกเราควรทำอย่างไรขอรับ?”

หรูโม่ถามอย่างลังเลว่า “แย่งชิงหลักฐานมาจากในมืออ๋องฮั่นอย่างโจ่งแจ้ง หรือว่าแย่งชิงหลักฐานจากในมืออ๋องฮั่นอย่างลับๆ !? ”

ในขณะที่พูด เขาก็ยื่นเชือกในมือให้โม่เยว่

แน่นอนว่าโม่เยว่รับไว้ “พี่รอง ลูกน้องผู้นี้ไม่ค่อยประสีประสา ข้าต้องขอโทษแทนเขาด้วย”

โม่ฮั่นอี่ว์ตะคอกอย่างไม่พอใจ “ข้ากำลังกินข้าว.....มื้อเที่ยงก็ยังไม่ได้กิน หิวแทบแย่ ข้ากำลังกินน่องไก่ แต่น่องไก่ก็ถูกฝ่ามือของหรูโม่จนตกลงบนพื้น”

“น่องไก่นั่นชิ้นโตมาก น่าเสียดาย!”

เขาส่ายหัวอย่างเสียดาย

“เสี่ยวเหลียงจื่อ”

โมเยว่สั่งเหลียงเสี่ยวกงกงที่อยู่นอกประตูในทันที “ตั้งสำรับ! อย่าลืมเตรียมน่องไก่ด้วย! ชิ้นโตๆ! ”

“พี่รอง เชิญนั่ง”

เขาดึงเก้าอี้ออกมาให้โม่ฮั่นอี่ว์นั่งลงและพูดคุยกัน

แต่ไม่คิดที่จะแก้เชือก......

เดิมทีในตอนนี้ก็ได้เวลาอาหารกลางวันแล้ว และห้องเครื่องก็เตรียมไว้แล้ว

หลังจากตั้งสำรับอาหารเสร็จ โม่ฮั่นอี่ว์ก็ขยับมือ “เจ้าจะให้ข้ากินอย่างไร? เจ้าจะป้อนข้าด้วยตัวเอง หรือว่าจะให้หรูโม่ป้อน?”

ช่วงนี้โม่ฮั่นอี่ว์อ้วนขึ้นมาก

เดิมทีมือทั้งสองฃองเขาก็อวบอ้วนอยู่แล้ว เมื่อเอาเชือกออกจึงมีรอยแดงเล็กน้อยในทันที

โมเยว่แก้เชือกให้เขา “พี่รอง เชิญ! ”

โม่ฮั่นอี่ว์มองไปที่อาหารบนโต๊ะ กลืนน้ำลาย และหยิบน่องไก่ขึ้นมากินในทันที

ในขณะกิน เขาก็ถามโม่เยว่ไปว่า “เจ้าเจ็ด เจ้าไม่กินหรือ?”

“ข้ายังไม่หิว”

โมเยว่ส่ายหัวช้าๆ และมองเขาด้วยสายตาที่มีเลศนัย “พี่รอง อาหารพวกนี้อร่อยหรือไม่?”

“อร่อย! ทำไมเจ้าไม่กิน?”

ในขณะโม่ฮั่นอี่ว์กำลังกิน ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกถึงสายตาแปลกๆ ของโมเยว่......เขาวางน่องไก่ลงอย่างลังเล “เจ้าเจ็ด อาหารพวกนี้มีอะไรผิดปกติหรือไม่?”

“เจ้าคงไม่ได้คิดร้ายกับข้าใช่หรือไม่?”

ทันทีที่พูดออกมา ใบหน้าอ้วนๆ ก็ยับยู่ยี่ แล้วคนทั้งคนก็ฟุบลงบนโต๊ะ!