อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 275

“อะไรนะ?”

หยุนธิงธิงตกตะลึง สีหน้าเปลี่ยนไปราวกับได้รับความตกใจ

มือที่กำลังม้วนเส้นผมอยู่ก็ชะงักไปเช่นกัน “พี่ใหญ่ท่านอย่าทำให้ข้ากลัวนะ! อ๋องโจวอายุมากกว่าข้าตั้งหลายปี!”

“อายุมาก ก็ยิ่งดูแลทะนุถนอมคนเป็นนะ”

หยุนหว่านหนิงกล่าวอย่างเอาจริงเอาจัง

หยุนธิงธิงขมวดคิ้ว “แต่ว่า แต่ว่าเขาสุขภาพไม่ดีนี่นา......”

คำพูดประโยคนี้ออกจะน่าอายอยู่สักหน่อย

ถ้าหากโม่เหว่ยได้ยินเข้า ต้องโกรธอย่างแน่นอน ดังนั้นนางจึงจ้องประตูห้องที่ปิดแน่นบานนั้นอย่างไม่ละสายตา ลดเสียงลงมาให้เบามาก “ข้าได้ยินมาว่าอ๋องโจวป่วยมาหลายปีแล้ว แถมยังป่วยหนักอีกด้วย”

“มีข้าอยู่ทั้งคนไม่ใช่หรือ?”

หยุนหว่านหนิงเลิกคิ้ว “เจ้ายังไม่เชื่อในทักษะทางการแพทย์ของข้าอีกหรือ?”

“ไม่ใช่ไม่เชื่อ ข้า ประเด็นหลักคือข้ากลัว......”

นางกลัวอ๋องโจว

ผู้ชายคนนี้เคร่งขรึมเกินไปจริงๆ ถึงขนาดที่ว่าแค่เห็นเขาก็เกิดความหวาดกลัวขึ้นมาแล้ว

ถ้าหากนางแต่งงานกับอ๋องโจวจริงๆ นางสามารถจินตนาการได้เลยว่าชีวิตในวันหน้าจะเป็นอย่างไร

ตัวอย่างเช่น:

หยุนธิงธิงเต็มไปด้วยความคาดหวัง: “ท่านพี่ วันนี้ข้าออกไปข้างนอกได้ไหม?”

โม่เหว่ยสีหน้าจริงจัง: “ไม่ได้”

แล้วก็อีกตัวอย่างหนึ่ง:

ใบหน้าของหยุนธิงธิงเต็มไปด้วยรอยยิ้ม: “ท่านพี่ คืนนี้ข้าดื่มสุราเล็กน้อยได้ไหม?”

โม่เหว่ยสีหน้าเยือกเย็น: “ไม่ได้”

นี่เป็นเพียงยอดภูเขาน้ำแข็ง จินตนาการของการใช้ชีวิตหลังจากที่แต่งงานกับโม่เหว่ยในหัวของหยุนธิงธิงเท่านั้น อย่างไรก็ตามเมื่อนึกถึงนางกับโม่เหว่ย หยุนธิงธิงก็ส่ายหน้าอย่างเดียว “ไม่ได้ ไม่ได้ ข้ากับอ๋องโจวไม่เหมาะสมกัน”

อยู่ในจวนอ๋องโจวของเขา พูดคุยกันเรื่องนี้ดูเหมือนจะไม่ค่อยเหมาะสมเท่าไหร่

หยุนหว่านหนิงจูงมือหยุนธิงธิงออกไปจากจวนอ๋องโจว

“ธิงธิง ข้าคิดว่าเจ้ากับอ๋องโจวความจริงแล้วก็เหมาะสมกันดี!”

นางกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ถึงแม้ว่าเจ้าจะเด็กกว่าเขาหลายปี แต่อย่างที่ข้าพูดไปเมื่อครู่นี้ อายุมากหน่อยจะยิ่งดูแลทะนุถนอมคนได้ดีมากกว่า เจ้าลองคิดดู ความแตกต่างที่น่ารักของคุณลุงกับโลลิ......”

“ก็เหมือนกับเจ้าและอ๋องโจว คนหนึ่งซุกซน คนหนึ่งเคร่งขรึม เติมเต็มซึ่งกันและกันพอดี!”

ในจินตนาการของหยุนหว่านหนิง ถ้าหากว่าโม่เหว่ยกับหยุนธิงธิงแต่งงานกัน ชีวิตในวันหน้าต้องเป็นเช่นนี้แน่นอน:

หยุนธิงธิงเต็มไปด้วยความคาดหวัง: “ท่านพี่ วันนี้ข้าออกไปข้างนอกได้ไหม?”

โม่เหว่ยสีหน้าจริงจัง: “ไม่ได้”

แต่ว่าวินาทีต่อมา เขาก็กล่าวขึ้นมาอีกว่า: “ข้ากลัวว่าเจ้าจะหลงทาง ออกไปพร้อมกับเจ้า!”

ฉากเช่นนี้ อบอวลไปด้วยความรักขนาดไหน? !

อีกอย่าง ถึงแม้หยุนธิงธิงจะยังเด็ก แต่เพราะการกลั่นแกล้งและลอบทำร้ายของนางเฉินกับหยุนธิงหลาน หยุนเจิ้นซงก็ไม่สนใจไยดีนาง.....หลายปีมานี้ นิสัยของนาง โตเป็นผู้ใหญ่กว่าเด็กสาวในวัยเดียวกันเล็กน้อย

ดูเหมือนนางจะอายุน้อย ความจริงแล้วมีความเป็นผู้ใหญ่และสุขุมมากกว่าหยุนธิงหลานเสียอีก

ถ้าหากว่าสองคนอยู่ด้วยกัน ไม่ใช่คู่ที่สมบูรณ์แบบหรอกหรือ?

หยุนหว่านหนิงรู้ดีว่า ความสัมพันธ์ของแม่สามีกับลูกสะใภ้ประคับประคองได้ยาก

เฉินกุ้ยเฟยเสียชีวิตก่อนวัยอันควร โม่เหว่ยก็ไม่ออกไปไหน ในเวลาปกติหยุนธิงธิงก็ไม่ต้องเข้าเฝ้าฮองเฮาจ้าว

ไม่มีความสัมพันธ์แม่สามีกับลูกสะใภ้รุมเร้า ช่างมีอิสรเสรีขนาดไหน!

หยุนหว่านหนิงเม้มริมฝีปากแล้วยิ้มออกมา “เจ้ากังวลเรื่องอาการป่วยของอ๋องโจว ข้าสามารถบอกเจ้าอย่างรับผิดชอบได้เลย: อ๋องโจวไม่ได้ไร้ทางรักษา! ตอนนี้ถึงขั้นดีขึ้นมาแล้ว”

หากว่าโม่เหว่ยได้เป็นน้องเขยของนาง......

จวนอ๋องโจวกับจวนอ๋องหมิง ก็จะเชื่อมโยงกันอย่างสมบูรณ์!

ตระกูลเฉินที่อยู่เบื้องหลังโม่เหว่ย ก็จะต้องสนับสนุนพวกเขาอย่างเต็มที่แน่นอน

นางช่วยโม่เยว่ดึงผู้ช่วยที่มีอำนาจเช่นนี้มาเป็นพวกได้ ดูสิว่าโม่เยว่ชายปากหมานั่นจะขอบคุณนางอย่างไร!

แต่ว่า นางก็ไม่ได้จะคิดคำนวณ ดึงโม่เหว่ยมาเป็นพวกเพื่อโม่เยว่

เหตุผลหลักคือรู้สึกว่า หยุนธิงธิงกับโม่เหว่ยมีบุคลิกเสริมกันและกัน ไม่มีที่เหมาะสมกว่านี้แล้วจริงๆ!

“ก็ไม่ได้มีเรื่องอะไรหรอก!”

ทันทีที่ออกจวนอ๋องโจว หยุนธิงธิงก็เหมือนนกน้อยที่ได้รับอิสรภาพกลับคืนมา

นางเอามือไพล่หลังเดินอยู่ข้างกายของหยุนหว่านหนิง สายตากวาดมองแผงขายของริมถนนทีละแผง “เพียงแต่ว่าไม่ได้พบหยวนเป่านานแล้ว ข้าคิดถึงเขามาก”

หยุนธิงธิงรู้ว่า หยวนเป่าคือลูกชายของหยุนหว่านหนิงกับโม่เยว่

และก็รู้ว่า เขามีสถานะที่พิเศษและสำคัญในฐานะที่เป็นพระนัดดาองค์ โต

หยุนหว่านหนิงไม่ให้เขาปรากฏตัวต่อหน้าผู้คน ย่อมมีเหตุผลของนางอยู่แล้ว

ถึงแม้ว่าจะกลับไปยังจวนกั๋วกง หยุนธิงธิงก็ไม่เคยบอกเรื่องนี้กับใครเลย

นางสามารถมองออกในแวบแรก ว่าหยวนเป่าคือลูกชายของโม่เยว่......

แต่คนโง่อย่างหยุนธิงหลาน ยังคิดอย่างแน่วแน่ ว่าหยวนเป่าคือ “ลูกนอกสมรส” ของหยุนหว่านหนิงกับข้ารับใช้

เพียงพอที่จะแสดงให้เห็นว่า สามพี่น้องตระกูลหยุน มีเพียงหยุนธิงหลานเท่านั้นที่เป็นหมูโง่

“ข้าจะซื้อของให้หยวนเป่าเยอะๆ พี่ใหญ่นำกลับไปแล้วกัน! อย่างไรเสียในเวลาปกติ หากข้าสั่งให้คนส่งของเล่นถุงเล็กถุงใหญ่ไปที่จวนอ๋อง จะทำให้คนรู้สึกสงสัยขึ้นมาแน่นอน”

หยุนธิงธิงหยิบถุงเหอเปาที่มีน้ำหนักออกมา “นี่ไง วันนี้ข้านำเงินมาห้าสิบตำลึงเต็มๆเลยนะ!”

นี่ก็คือความมหัศจรรย์ของความสัมพันธ์ทางสายเลือด

ถึงแม้นางจะไม่ใช่ร่างเดิมหยุนหว่านหนิง แต่หยวนเป่าคือแก้วตาดวงใจที่นางคลอดออกมา

คืนหลานชายแท้ๆของหยุนธิงธิง นางที่เป็นน้าหญิงเล็กคนนี้......

ก็เหมือนกับโม่เฟยเฟยที่เป็นอาหญิงเล็กคนนี้ ทั้งสองคนล้วนรักหยวนเป่ามาก

“ตกลง! วันนี้ใช้เงินห้าสิบตำลึงนี้ของเจ้าไม่หมด ข้าจะไม่กลับจวนอ๋อง”

หยุนหว่านหนิงมองดูนางอย่างขบขัน “เจ้าเก็บถุงเหอเปาเอาไว้ก่อนเถอะ คนที่ไม่รู้เกรงว่าจะนึกว่าเจ้ากำลังอวดความมั่งคั่งอยู่! หากมีคนเกิดอิจฉาขึ้นมา มาแย่งเจ้า......”

ยังไม่ทันจะพูดจบ ก็เห็นเพียงเงาร่าง “สีสันฉูดฉาด” แวบผ่านข้างกายของพวกนางไป

ทันทีหลังจากนั้น ถุงเหอเปาที่อยู่ในมือของหยุนธิงธิง ก็อันตรธานหายไปเช่นนี้แลย!

นางชะงักไปหนึ่งวินาที แหกปากตะโกนเสียงดังออกมา “มีโจรขโมย! จับโจรขโมยเร็วเข้า! มีคนแย่งเงินของข้าไป!”