อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 344

ฮองเฮาจ้าวก็เป็นคนประเภทที่พูดแล้วทำทันทีคนหนึ่ง

นางบอกว่าจะไปพบโม่จงหราน จากนั้นก็รีบเก็บกวาดข้าวของ แล้วไปที่ห้องทรงพระอักษรทันที

แต่อันที่จริงเป็นเพราะ นางกลัวว่าจะโดนเว่ยกั๋วกงตามมารังควานอีก ..... ในระยะเวลานับจากนี้ไปชั่วหนึ่งก้านธูป เว่ยกั๋วกงจะต้องตรงดิ่งมาที่ตำหนักคุนหนิง เพื่อคิดบัญชีกับนางอีกแน่นอน

ด้วยเหตุนี้ นางจึงไปที่ห้องทรงพระอักษรทันที

แผนการของฮ่องเต้ที่คิดจะใช้ "กลยุทธ์จักจั่นลอกคราบ" ด้วยการโยนเว่ยกั๋วกงมาลงบนหัวนาง

ดังนั้นวันนี้ ฮ่องเต้ก็อย่าได้คิดว่าตัวเองจะลอยตัวเหนือปัญหาไปได้เด็ดขาด!

ยิ่งไปกว่านั้น เรื่องของเด็กคนนั้น....

ในใจของฮองเฮาจ้าว ก็รู้สึกร้อนรนกระวนกระวายมากเช่นกัน

เมื่อรู้ว่าฮองเฮาจ้าวมาที่ห้องทรงพระอักษร ความคิดแรกของโม่จงหรานก็คือ ตั้งใจว่าจะไปลี้ภัยที่ตำหนักหย่งโซ่ว

แต่ใครจะคิดว่านางจะมาถึงเร็วมาก ตรงดิ่งเข้ามาขวางเขาไว้ที่หน้าประตูห้องทรงพระอักษร!

“ฮองเฮามาทำไมรึ?”

เพื่อจะคลี่คลายบรรยากาศอันสุดแสนจะกระอักกระอ่วน โม่จงหรานจึงเป็นฝ่ายถามขึ้นก่อน "พอดีว่าข้ามีเรื่องที่จะปรึกษากับเต๋อเฟย ฮองเฮามีเรื่องอะไร ไว้ค่อยคุยกันพรุ่งนี้เถอะ!"

พูดจบ เขาก็เตรียมจะเดินจากไป

คิดไม่ถึงว่ายังไม่ทันจะได้ยกเท้าขึ้น ก็ถูกฮองเฮาจ้าวเข้ามาขวางไว้

“ฝ่าบาท มีเรื่องอะไรไม่สู้บอกหม่อมฉันก็ได้ หรือไม่ก็พาหม่อมฉันไปที่ตำหนักหย่งโซ่วด้วยกันเลยดีหรือไม่เพคะ?”

นางยิ้มละไม "บังเอิญว่า หม่อมฉันเองก็มีเรื่องหนึ่งที่อยากจะหารือกับเต๋อเฟยอยู่พอดี!"

นางมีเรื่องอยากหารือกับเต๋อเฟยอย่างนั้นรึ?

น่าจะเป็นการไปหาเรื่องทะเลาะกับเต๋อเฟยเสียมากกว่ากระมัง!

โม่จงหรานขมวดคิ้ว "เจ้าจะไปคุยเรื่องอะไรกับเต๋อเฟย?"

ฮองเฮาจ้าวยังคงยิ้มไม่หุบ “อันที่จริง หม่อมฉันอยากหารือเรื่องนี้กับฝ่าบาทก่อน แต่หากฝ่าบาทคิดว่าหม่อมฉันสมควรบอกเต๋อเฟย หม่อมฉันค่อยไปหารือกับเต๋อเฟยทีหลังก็ได้นะเพคะ”

เมื่อได้ยินดังนั้น ในใจของโม่จงหรานก็ผุดลางสังหรณ์ไม่ดีขึ้นมาอย่างกะทันหัน

ทำไมเขาถึงเอาแต่รู้สึกว่า รอยยิ้มของฮองเฮาจ้าวดูแปลกประหลาดแบบนี้นะ?

ช่างเถอะ!

ฟังก่อนแล้วกันว่านางจะพูดอะไร!

โม่จงหรานก้าวถอยหลัง "ฮองเฮา เข้ามาพูดกันข้างใน"

เมื่อเห็นว่าเขายอมถอย ฮองเฮาจ้าวก็ยิ้มด้วยความพึงพอใจ

ถึงแม้ว่า จะเป็นการใช้ชื่อของเต๋อเฟยมาบีบบังคับให้โม่จงหรานยอมจำนน แต่ฮองเฮาจ้าวก็ยังคงรู้สึกพอใจมากกับการได้เป็น "ผู้ชนะ" ในครั้งนี้

“เกรงว่าฝ่าบาทคงจะยังไม่ทรงทราบ เรื่องที่เจ้าเจ็ดมีลูกนอกสมรสสินะเพคะ?”

เพิ่งจะนั่งลงได้ ฮองเฮาจ้าวก็พูดโพล่งขึ้นมาทันทีอย่างไม่กลัวตาย

โม่จงหรานเพิ่งจะจิบชาเข้าไปคำหนึ่ง

เมื่อได้ยินคำว่า "ลูกนอกสมรส" ชาในปากของเขาก็ถูกพ่นออกมาทันที .....พ่นจนทั้งหน้าทั้งหัวของฮองเฮาจ้าวเปียกชุ่มไปด้วยน้ำชา จางหมัวมัวรีบหยิบผ้าเช็ดหน้าผ้าออกมา ช่วยเช็ดหน้าให้นางทันที

ขณะที่เผชิญกับสายตาที่จ้องมองมาอย่างขุ่นเคืองของฮองเฮาจ้าว โม่จงหรานยังคงสำลักกระอักไอไม่หยุด

"ข้าอดไม่ไหวจริง ๆ"

ยิ่งเขาคิดเรื่องนี้มากเท่าไหร่ ก็ยิ่งรู้สึกว่ามันน่าขำมากขึ้นเท่านั้น พอได้เห็นสภาพกระเซอะกระเซิงของฮองเฮาจ้าว ก็ยิ่งรู้สึกว่ามันน่าขบขันขึ้นเรื่อย ๆ....

ในที่สุดโม่จงหรานก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา!

ฮองเฮาจ้าวยังนับว่าสงบสติอารมณ์ได้ดีทีเดียว "ฝ่าบาท เรื่องนี้เหมือนว่าจะไม่ได้น่าขบขันขนาดนั้นหรอกกระมัง?"

"ขอโทษ ๆ"

โม่จงหรานฝืนระงับเสียงหัวเราะ แต่สีหน้าของเขากลับยิ่งดูขบขันหนักขึ้นกว่าเดิม

ฮองเฮาจ้าวถึงกับพูดไม่ออก ไฟโทสะที่อัดแน่นเต็มปอดจึงทำได้แค่เอาไประบายลงกับจางหมัวมัว "นังหน้าโง่! รีบ ๆ เช็ดหน่อยได้หรือไม่? เจ้าจะเช็ดให้หนังหน้าชั้นนอกของข้ามันหลุดออกมาเลยหรืออย่างไร?!"

จางหมัวมัวเก็บผ้าเช็ดหน้ากลับไปด้วยอาการมือไม้สั่นเทา

ฮองเฮาจ้าวสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ เฮือกหนึ่ง "ฝ่าบาท หม่อมฉันพูดความจริงนะเพคะ"

โม่จงหรานยังคงฝืนกลั้นหัวเราะไม่หยุด "เจ้าลองว่ามาซิ ว่าเขาจะไปเอาลูกนอกสมรสมาจากไหน? เจ้าเห็นกับตาตัวเองเลยหรือไม่?"

“แม้ว่าหม่อมฉันจะไม่ได้เห็นกับตาตัวเอง แต่เหยียนเอ๋อร์ได้เห็นเพคะ”

ฮองเฮาจ้าวกัดฟันพลางพูดว่า "เป็นเด็กผู้ชายคนหนึ่ง ดูท่าทางเจ้าเจ็ดจะรักใคร่เอ็นดูเด็กคนนั้นมาก! ถึงขั้นที่ว่าเพื่อเด็กคนนั้นแล้ว เขาไม่ลังเลเลยที่จะทำให้เหยียนเอ๋ออับอายขายหน้าบนท้องถนน!"

“เห็นได้ชัดว่า เขาใส่ใจลูกนอกสมรสคนนั้นจริง ๆ!”

เมื่อได้ยินดังนั้น สีหน้าของโม่จงหรานก็ค่อย ๆ เคร่งเครียดจริงจังขึ้น

จะเป็นไปได้หรือไม่ว่า โม่จงหรานได้เจอหยวนเป่าแล้ว? !

เรื่องนี้เห็นท่าจะไม่ดีแล้ว!

“เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าเป็นลูกนอกสมรสของเจ้าเจ็ด?”

การโจมตีระดับนี้ ฮองเฮาจ้าวจะทนรับได้อย่างไรกัน? !

นางยิ้มไปยิ้มมา น้ำตาพลันไหลลงมาจนอาบแก้ม "ฝ่าบาท หม่อมฉันมีความสุขจริง ๆ นะเพคะ! ในที่สุดราชวงศ์ของเราก็มีเด็กผู้ชายแล้ว ฝ่าบาทก็คงจะวางใจได้แล้วนะเพคะ!"

สีหน้าของโม่จงหรานก็เปี่ยมไปด้วยความรู้สึกยินดีและภาคภูมิใจ "ข้าก็มีความสุขมากเช่นกัน!"

หลานชายคนโตของเขา หยวนเป่าตัวน้อยที่แสนจะชาญฉลาดปราดเปรื่อง น่ารัก มีไหวพริบ......

เขาอยากจะใช้คำคุณศัพท์ดี ๆ ทุกคำที่มีบนโลกใบนี้ เพื่ออธิบายถึงหลานชายสุดที่รักของเขา!

แต่เท่านี้ยังไม่พอ!

เขาอยากจะมอบสิ่งดี ๆ ทั้งหมดที่มีในโลกใบนี้ ให้กับหยวนเป่าหลานรัก!

เมื่อเห็นว่าเขามีความสุขมากขนาดนี้ หัวใจของฮองเฮาจ้าว ก็เหมือนร่วงตกลงไปในห้องเก็บน้ำแข็งใต้ดินทันที

ก็แค่ลูกนอกสมรสคนหนึ่งแท้ ๆ!

ฝ่าบาทมีความสุขถึงขนาดนี้.... ถ้ารู้อย่างนี้แต่แรก ไม่รู้ว่าถ้าตอนนี้รีบให้เหยียนเอ๋อร์กับเฟิงเอ๋อร์รับอนุเพิ่ม แล้วมีลูกอีกสักหลาย ๆ คน ฝ่าบาทจะดีใจขนาดนี้หรือไม่? !

ถ้ารู้แต่แรก หลายปีมานี้นางจะได้รีบหาอนุให้เหยียนเอ๋อร์กับเฟิงเอ๋อร์เพิ่มอีกสักหลาย ๆ คน!

หนานกงเยว่กับฉินซื่อเสวีย สุดท้ายก็เป็นได้แค่หมาหวงก้าง เป็นแค่ตัวไร้ประโยชน์สองตัวที่ไม่มีปัญญาให้กำเนิดลูกชายได้!

ฮองเฮาจ้าวโกรธจนตัวสั่นเทิ้ม

เมื่อเห็นดังนั้น โม่จงหรานก็เต็มไปด้วยความสงสัย "ฮองเฮา นี่เจ้าเป็นอะไรไปรึ?"

“จะเป็นไปได้หรือไม่ว่า เพราะเจ้ายินดีเกินไป ถึงได้ตื่นเต้นจนตัวสั่นแบบนี้?”

ฮองเฮาจ้าวกลับมามีสติรู้ตัว ฝืนยิ้มแล้วพูดว่า “ใช่เพคะฝ่าบาท! แต่ว่าเรื่องลูกนอกสมรสนี้ยังยืนยันแน่ชัดไม่ได้! หม่อมฉันคิดว่า ฝ่าบาทสมควรตรวจสอบให้กระจ่างเสียก่อน ค่อยมาพูดเรื่องนี้กันดีหรือไม่เพคะ?”

“ถ้าเป็นลูกนอกสมรสของเจ้าเจ็ดจริง ๆ เราต้องไม่ปล่อยให้แม่ของเด็กได้รับความน้อยเนื้อต่ำใจ!”

"ข้ารู้แล้ว"

โม่จงหรานยกถ้วยชาขึ้นมา ก่อนจะออกคำสั่งขับไล่แขก "จุดประสงค์ที่ฮองเฮามาข้าเข้าใจดีแล้ว ข้าจะส่งคนไปตรวจสอบเรื่องนี้ทันที"

“หากว่าฮองเฮาไม่มีเรื่องอะไรแล้ว ก็กลับไปก่อนเถอะ”

ในใจของฮองเฮาจ้าวรู้สึกหงุดหงิดแทบคลั่ง แทบอดใจไม่ไหว อยากกลับไปตำหนักคุนหนิงเสียตอนนี้ แล้วทุบทำลายข้าวของเพื่อระบายความโกรธที่อัดแน่นอยู่ในใจ

ดังนั้นจึงไม่ได้รั้งอยู่ต่อ ลุกขึ้นแล้วขอตัวจากไปทันที

นางเพิ่งเดินจากไป รอยยิ้มบนใบหน้าของโม่จงหรานก็สลายหายไปทันที "ดูเหมือนว่าฮองเฮาจะเกิดความสงสัยต่อเรื่องนี้เข้าแล้ว! เจ้าใหญ่เคยเจอหยวนเป่า เกรงว่าเรื่องนี้จะเก็บเป็นความลับได้อีกไม่นานแล้ว!"

ซูปิ่งซ่านพยักหน้ารับ สีหน้าเป็นกังวล "ใช่แล้วพ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท! ตอนนี้เราควรทำอย่างไรกันดี?"