อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 496

โม่จงหรานเข้าข้างหยุนหว่านหนิง คนที่ไม่รู้คงคิดว่าหยุนหว่านหนิงเป็นลูกสาวแท้ๆของเขา!

หรือได้ยินว่าเขาตามเซ้าซี้จ้าวเซียวหราน และจ้าวเซียวหรานก็เป็นน้าชายของหยุนหว่านหนิง ด้วยเหตุนี้จึงส่งซูปิ่งซ่านมาช่วยจวนหย่วนตงโหว?!

หยุนเจิ้นซงเริ่มคาดเดา

ไม่นาน ซูปิ่งซ่านก็เดินเข้ามา

จ้าวเซียวหรานกับนายท่านหญิงจ้าวเดินเข้าไปต้อนรับ “ซูกงกง”

“คารวะหย่วนตงโหว นายท่านหญิงจ้าว”

ซูปิ่งซ่านยิ้มแล้วทำความเคารพ เห็นหยุนเจิ้นซงก็อยู่ด้วย เขาก็แปลกใจ “หยุนกั๋วกงก็อยู่หรอกเหรอ?”

“ซูกงกง”

หยุนเจิ้นซงถูกบังคับให้สบตากับเขา

เขายิ้มแห้งๆ ถามอย่างระมัดระวังว่า “ไม่ทราบว่าซูกงกงมีเรื่องอันใดหรือไม่?”

ซูปิ่งซ่านเป็นคนสนิทของโม่จงหราน รับใช้เขามาหลายปี โม่จงหรานให้ความสำคัญต่อเขามาก

ทุกคนในเมืองหลวงต่างก็รู้กันดี ไม่มีใครกล้าล่วงเกินซูกงกงท่านนี้

หากล่วงเกินเขา เขาไปพูดเป่าหูโม่จงหรานเข้าหน่อย……เกรงว่าจะตายยังไงยังไม่รู้เลย!

“มีเรื่องจริงๆ แต่ไม่สะดวกให้หยุนกั๋วกงอยู่ฟังด้วย”

ซูปิ่งซ่านพูดด้วยรอยยิ้ม แต่รอยยิ้มนั้นกลับเย็นชามาก

หยุนเจิ้นซงหน้าแตก

ซูปิ่งซ่านทำให้เขาลำบากใจหลายรอบแล้ว กล้าพูดให้เขาหน้าแตกต่อหน้าจ้าวเซียวหรานกับนายท่านหญิงจ้าวเลยงั้นเหรอ?!

แต่เขากลับเอาเรื่องอะไรไม่ได้

หยุนเจิ้นซงจึงต้องยิ้มแห้งแล้วบอกลา

จ้าวเซียวหรานกับนายท่านหญิงจ้าวไม่สนใจเขา จึงถามซูปิ่งซ่านว่าเรื่องอะไร

“หย่วนตงโหว ฝ่าบาทมีเรื่องอยากคุยด้วย เชิญท่านเข้าวัง”

……

ตอนที่จ้าวเซียวหรานเข้าไปในห้องทรงพระอักษร โม่หุยเหยียน โม่ฮั่นอี่ว์ โม่เยว่ แม้แต่โม่เหว่ยที่ไม่เคยยุ่งเรื่องการเมืองเลยก็ยังอยู่ด้วย!

เหมือนจะเกิดเรื่องใหญ่จริงๆนะ!

เขาเดินไปทำความเคารพโม่จงหรานพวกเขา

“เซียวหราน ข้าให้เจ้าเข้าวัง มีเรื่องหนึ่งอยากให้เจ้าช่วยออกความเห็น”

มองออกว่า โม่จงหรานให้ความสำคัญต่อจ้าวเซียวหรานมากแค่ไหน

จ้าวเซียวหรานกำลังจะพูด กลับเห็นซ่งจื่ออวี๋ที่ไม่ได้เข้าวังมานานก็มาด้วย!

เห็นซ่งจื่ออวี๋ แววตาของโม่เยว่ก็มืดมนลง

โม่จงหรานกลับโล่งอก แล้วกวักมือเรียกเขา “จื่ออวี๋เจ้ามานี่สิ!”

ซ่งจื่ออวี๋เดินเข้าไปใกล้ด้วยสีหน้าไร้อารมณ์

โม่ฮั่นอี่ว์สังเกตเห็นบรรยากาศที่ตึงเครียดขึ้น แต่ก่อนที่โม่จงหรานยังไม่พูด ก็ไม่มีใครกล้าพูดก่อน มีเพียงเขาที่หน้าด้าน อยากทำให้บรรยากาศหลายเครียด “เสด็จพ่อ นี่มันเรื่องอะไรกัน?”

“โลกจะแตกเหรอ? ทำไมถึง……”

ยีงพูดไม่ทันจบ โม่จงหรานก็เตะไปที่เข่าของโม่ฮั่นอี่ว์แรงๆ “เจ้าลูกไม่รักดี! ยังไม่คุกเข่าอีก?!”

โม่ฮั่นอี่ว์ไม่ทันตั้งตัว ถูกเตะเข่าอย่างจัง!

ขาของเขาทรุด แล้วคุกเข่าลงตรงหน้าโม่จงหรานอย่างแรง!

ทุกคนที่เห็นก็สีหน้าเปลี่ยนไปทันที แล้วมองไปยังโม่จงหรานกันหมด

“เสด็จพ่อ นี่มันเรื่องอะไรกัน? ลูกไปทำอะไรให้เสด็จพ่อโกรธเหรอ?!”

จากสีหน้าที่โมโหของโม่จงหราน โม่ฮั่นอี่ว์ก็ได้กลิ่นถึงความอันตราย……

ปกติเขาจะพูดจาทะเล้นตลอด โม่จงหรานก็ไม่โกรธเขาขนาดนี้ ตอนนี้มีเพียงแค่ความเป็นไปได้เดียว: เกิดเรื่องใหญ่แล้ว!

ไม่งั้น คงไม่เรียกพวกเขามาที่ห้องทรงพระอักษรทั้งหมดหรอก!

“ทำไมงั้นเหรอ? เจ้าไปทำอะไรมาไม่รู้เลยหรือไง?!”

โม่จงหรานตะคอกด่าโม่หุยเหยียนอย่างโมโห “เจ้าใหญ่ เอาหลักฐานของเจ้าออกมา!”

โม่เยว่พวกเขาหันไปมองโม่หุยเหยียน

เห็นเขาเดินออกมาอย่างเชื่องช้า แล้วเอาธนบัตรกับเศษเงินรวมไปถึงกระดาษออกมาจากแขนเสื้อ

“เสด็จพ่อ เชิญรับชมขอรับ”

โม่จงหรานหยิบกระดาษขึ้นมาดู สีหน้าก็แย่ลง “เจ้าดูสิ ดูเรื่องที่เจ้าทำสิ! ฝีมือการยุยงของเจ้านี่มันต่ำช้าขนาดนี้เชียวเหรอ?!”

“เสี่ยวไป๋ การตายของเสี่ยวไป๋ไม่เกี่ยวกับลูกเลย!”

เขากอดขาของโม่จงหรานไว้แน่น

ปกติทำผิด เขาก็จะพูดจาคลุมเครือแล้วปล่อยให้เรื่องนี้ผ่านไป โม่จงหรานก็ไม่โกรธ

แต่ครั้งนี้ เป็นคดีฆ่าคนเลยนะ

และพยายามยุยงค่ายห้ากองพลกับค่ายเสินจี และความสัมพันธ์ของพี่น้อง ให้พี่น้องกลายเป็นศัตรูต่อกัน……ในสายตาของโม่จงหราน นี่เป็นความผิดครั้งใหญ่หลวง!

โม่จงหรานเตะเขาอย่างไม่สนใจ “เจ้ายังกล้าเถียงอีกเหรอ?!”

“หลักฐานมีอยู่ทนโท่ จะให้เสี่ยวไป๋ที่ตายแล้วฟื้นขึ้นมาพูดเหรอ เจ้าถึงจะยอมรับ?”

วันนี้โม่จงหรานโกรธมาก

เมื่อกี้ยังมองไม่ออก แต่ตอนนี้เขาโกรธควันแทบออกหู!

โม่ฮั่นอี่ว์เริ่มร้อนรน

เขารู้ดีว่า ปกติโม่จงหรานดูใจดีเป็นมิตร แต่ถ้าเขาโกรธขึ้นมา……

ไม่อยากจะคิดถึงผลที่ตามมาเลย!

ไม่งั้นเขาจะนั่งตำแหน่งฮ่องเต้อย่างราบรื่นนานหลายปีได้ยังไง?!

“เสด็จพ่อ ลูกถูกใส่ร้ายจริงๆนะ! ทุกคนตั้งใจใส่ร้ายลูก!”

โม่ฮั่นอี่ว์ร้องไห้ เห็นโม่เยว่ขมวดคิ้วเป็นปมยืนอยู่ข้างๆ ก็เริ่มหันไปขอความช่วยเหลือจากเขา “เจ้าเจ็ด เจ้าช่วยข้าพูดหน่อยสิ!”

“เรื่องครั้งนี้พวกเราตรวจสอบด้วยกันนะ ความจริงเป็นยังไง เจ้าช่วยอธิบายให้เสด็จพ่อฟังหน่อยสิ!”

“เจ้าเจ็ด เจ้าต้องช่วยข้านะ!”

โม่ฮั่นอี่ว์ร้องห่มร้องไห้เสียงดัง

แต่โม่จงหรานในตอนนี้กำลังโกรธอยู่ โม่เยว่ไม่คิดจะเข้าไปยุ่งเรื่องนี้

โม่จงหรานเกลียดการที่พี่น้องต้องสู้กันเองที่สุด แต่เขาเป็นฮ่องเต้ ก็เกลียดการที่พี่น้องช่วยกันปกปิดเหมือนกัน!

เรื่องนี้เห็นได้ชัดว่าโม่จงหรานเชื่อในสิ่งที่เห็นแล้ว เชื่อในหลักฐานพวกนี้ แล้วจะเชื่อคำเขาง่ายๆได้ยังไง?

ยิ่งไปกว่านั้น โม่เยว่ก็ไม่แน่ใจว่า เรื่องนี้โม่ฮั่นอี่ว์ได้ทำหรือเปล่า หรือจะเป็นอย่างที่เขาพูดจริงๆว่า เขาโดนคนอื่นใส่ร้าย……

โม่หุยเหยียนในวันนี้ ดูจะผิดปกติจริงๆ!