NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 100

บทที่100 ปีศาจที่ออกมาจากผับ

มู่เสี่ยวไป๋จ้องโหจื่ออยู่นาน: “คนคนนี้ใครน่ะ?ผมไม่เคยเห็นเขา”

“ผมกลับรู้สึกคุ้นๆ หน้า ลืมแล้วว่าเคยเจอที่ไหน” จางกงหมิงพิมพ์ในโทรศัพท์

มู่เสี่ยวไป๋พูดอย่างร้อนใจ: “ไม่ต้องสนว่าเขาคือใคร ชิงชิง ในที่สุดผมก็เจอคุณแล้ว หลายวันนี้คุณหนีไปไหนมา!”

“คุณหาฉันทำไม ฉันไม่ได้คิดคุณซะหน่อย” หลินชิงชิงกอดอก ขึ้นรถจะออกไป

ไม่ง่ายเลยที่มู่เสี่ยวไป๋เจอหลินชิงชิง จะให้เธอหนีไปง่ายๆ ได้อย่างไร?

“เงินนี่ไม่เอาแล้วใช่ไหม?งั้นผมเอากลับไปแล้วนะ” มู่เสี่ยวไป๋ถือเงิน เดินไปที่รถของตัวเอง

เวลานี้ ไอ้หน้าหนวดออกมาจากรถ เอาปืนจ่อไปที่หัวมู่เสี่ยวไป๋: “น้องชาย กุญแจรถ”

มู่เสี่ยวไป๋มองไอ้หน้าหนวดด้วยใบหน้าน่ากลัว: “ผมเป็นถึงคนของตระกูลมู่แห่งเมืองเอก”

“กุญแจรถ” ไอ้หน้าหนวดพูดซ้ำ

“คุณคงไม่คิดว่าในปืนไม่มีกระสุนหรอกนะ?” ไอ้หน้าหนวดหัวเราะช้าๆ ทำท่าเหนี่ยวไก

“เอามา!” มู่เสี่ยวไป๋รีบให้คนขับรถยื่นกุญแจรถไป

“พี่ชาย เอากุญแจรถให้แล้ว เอาปืนออกไปได้ยัง ถ้ากระสุน ……” มู่เสี่ยวไป๋กลืนน้ำลายด้วยความกลัว

“เอาเงินมาให้ผมด้วย” ไอ้หน้าหนวดหัวเราะ คิดไม่ถึงว่าจะได้รับโชคอย่างไม่ตั้งตัว

ทั้งหมดนี้ มีถึงสิบห้าล้าน มีเงินนี่ จะออกจากประเทศก็ย่อมได้

“คุณไม่ยอม?” ไอ้หน้าหนวดถามมู่เสี่ยวไป๋อย่างเย็นชา

“พี่ชาย ล้อกันเล่นหรือไง เทียบกับชีวิตแล้ว เงินก็เท่านั้นแหละ” มู่เสี่ยวไป๋คลายมือออกทันที เอาถุงวางไว้พื้น

ไอ้หน้าหนวดเอากุญแจรถให้ลูกน้องตัวเอง พูด: “พวกคุณขับรถคันนั้น เอาเงินไป”

โหจื่อมองทุกอย่างนี่ด้วยรอยยิ้ม ไม่ถือโอกาสหนี

ไอ้หน้าหนวดกลับไปที่รถ ยิ้มแล้วพูดกับโหจื่ออย่างพอใจ: “ผมคิดว่าคุณจะหนีไปแล้วซะอีก”

“พี่ชาย พี่มีปืน ผมจะกล้าหนีเหรอ?ถ้าผมหนี พี่เหนี่ยวไกใส่ผมจะทำไงครับ” โหจื่อพูดด้วยสีหน้ากลัวๆ : “อีกอย่าง พี่ดูขาผมสิ ตอนนี้ยังสั่นอยู่เลย จะให้ผมหนีไปไง!”

“ดูคุณขี้ขลาดขนาดนั้น ผู้ชายป่ะเนี่ย” ไอ้หน้าหนวดพูดด้วยใบหน้ารังเกียจ

“เมื่อไหร่จะปล่อยยิงจื่อ?” เวลานี้ ลูกพี่หลินเข้ามาถาม

ต้องบอกว่า ลูกพี่หลินกล้าสุดๆ ถึงไอ้หน้าหนวดถือปืนในมือ เขาก็ยังเดินเข้ามาด้วยมือเปล่า

“อีกยี่สิบนาที ถ้าคนของคุณไม่ตามมา ผมจะปล่อยเธอ” ไอ้หน้าหนวดพูด

“โอเค ผมเชื่อคุณ” ลูกพี่หลินมองไอ้หน้าหนวด: “ทางที่ดีอย่าหลอกผม ไม่งั้น ชีวิตครึ่งหลังของผมลูกพี่หลินจะไม่ทำอะไรทั้งนั้น แค่ตามคุณให้ถึงที่สุดอย่างเดียว!”

ไอ้หน้าหนวดฟังเสร็จได้แต่ทำเสียงในลำคอใส่ ก็พูด: “ออกรถ!”

โหจื่อสตาร์ทรถ ขับออกไป

ส่วนบนหน้าลูกพี่หลิน ก็แสดงใบหน้าโหดร้าย: “ซุ่มโจมตีกันหรือยัง?”

“ลูกพี่ใหญ่ วางใจเถอะ ทุกสี่แยกมีคนแอบซุ่มไว้หมดแล้วครับ ไม่ว่าเขาหนีไปทางไหน ก็หลบพวกเราไม่พ้น”

“ก็แค่ กลุ่มนี้ถือว่าเจ๋งเลย ดันไม่ขับรถของตัวเอง แม่งเอ๊ย เครื่องติดตามก็ไร้ผล” ลูกน้องของลูกพี่หลินว่า

ลูกพี่หลินส่ายหน้า: “ไอ้หน้าหนวดคนนี้ มักทำให้ผมรู้สึกเป็นเดจาวู”

“อีกอย่าง เหมือนว่าเขาจะเข้าใจผมดี” ลูกพี่หลินรื้อฟื้นความจำไปอยู่นาน แต่ก็คิดอะไรไม่ออก

รถขับออกไปแค่ห้านาที จู่ๆ ไอ้หน้าหนวดก็พูด: “หยุดรถ เลี้ยวซ้าย”

“เข้าซอย?” โหจื่อถาม

“ใช่ เข้าไปในซอย” ไอ้หน้าหนวดพยักหน้า

โหจื่อทำตามที่กำชับ เข้าไปในซอยหนึ่ง ซอยนั้นลึกมาก มีมอเตอร์ไซค์เรียงราย

“คุณไปได้แล้ว”

ไอ้หน้าหนวดชี้ไปที่ซอย: “แต่รถต้องทิ้งไวนี่ รอพรุ่งนี้ค่อยมาขับใหม่”

“ทำไม?”

“เพราะว่านี่!” ไอ้หน้าหนวดไม่อยากอธิบาย ยื่นมือจะหยิบปืนทำให้โหจื่อตกใจ

ทันใดนั้น สีหน้าไอ้หน้าหนวดก็เปลี่ยน

เกิดอะไรขึ้น ปืนล่ะ?

เพื่อนที่อยู่ด้านหลังเขาขยับ โหจื่อก็เหนี่ยวไกอีกครั้ง ยิงไปที่ขา

“คุณไม่ซื่อตรงเลยนะ ไม่ได้บอกเหรอว่าในปืนมีแค่สองลูกล่ะ?ทำไมยังมีอีกล่ะ”

โหจื่อยิงไป ทุกคนก็ไม่กล้าขยับแล้ว แล้วก็มองออกกันทันทีว่า ฝีมือปืนของโหจื่อไม่เลว

สองนัดก่อน ยิงไปที่ไหล่ไอ้หน้าหนวดอย่างไม่เข้าข้างใคร นอกจากบอกได้ว่าฝีมือเหนี่ยวไกของโหจื่อนั้นแม่นแล้ว ยังบอกได้ว่าเขาไม่มีหัวใจแห่งนักฆ่า

“น้องชาย เงินคนละครึ่ง ปล่อยพวกเราเถอะ” ไอ้หน้าหนวดพูพดอย่างผิดหวัง เขารู้ ว่าตัวเองขอร้องโหจื่อไม่อยู่

“เงินผมต้องการหมด” โหจื่อพูด

“น้องชาย คุณจะโลภไปแล้ว นี่คือเงินที่พวกเราเกือบเสี่ยงชีวิตมากว่าจะได้นะ!” ไอ้หน้าหนวดมองโหจื่ออย่างเยือกเย็น: “ให้คุณครึ่งหนึ่ง ก็ไม่เลวแล้ว”

“ถ้าคุณไม่ยอม ผมก็จะฆ่าคุณทั้งหมด ถึงตอนนั้น เงินก็ต้องคืนผมด้วย ไม่ใช่เหรอ?” โหจื่อพูดหัวเราะ

“ห่าเราทั้งหมด?ฝันหวานหรือไง คุณมีแค่หนึ่งปืน แต่ผมมีพรรคพวกตั้งมากมาย” ไอ้หน้าหนวดพูด

“นี่น่าจะเป็นปืนรุ่นP229ของเยอรมันสินะ อันหนึ่งใส่กระสุนได้สิบสองนัด พวกคุณทั้งหมดเก้าคน ผมใช้ไปแล้วสามนัด ตอนนี้เหลือเก้านัด พอดีกับพวกคุณเก้าเลย” โหจื่อพูดนิ่งๆ

“แล้วเรื่องอะไรที่คุณต้องคิดว่ากระสุนในตลับนั้นเต็มล่ะ” ไอ้หน้าหนวดขมวดคิ้ว

“ผมไม่รู้ ผมแค่กำลังเดิมพัน เดิมพันว่ามีกี่นัด ที่ผมเหนี่ยวไกเมื่อกี๊คุณก็เห็นแล้วนี่ นี่มีกระสุนกี่นัดนะ ผมก็ยิงระเบิดได้เท่านั้น ไม่งั้น พวกเรามาเล่นไหมล่ะ?” โหจื่อยิ้มออกมา

ปีศาจ!

นี่มันต้องปีศาจแน่ !

กระสุนในตลับเต็ม ไอ้หน้าหนวดไม่กล้าเดิมพัน ถ้าเดิมพัน เขาต้องแพ้อย่างไม่ต้องสงสัยแน่ เขาแพ้ไม่ได้ เพราะถ้าแพ้แล้ว ชีวิตเพื่อนๆ เขาทั้งหมด ก็จะไม่มี

“เงินทั้งหมดเอาคืนคุณเลย” ไอ้หน้าหนวดพูดอย่างไร้เรี่ยวแรง

“แบบนี้ถูกไหม” โหจื่อยิ้มอย่างพอใจ เอาถุงเงินทั้งหมดวางไว้บนรถ

พอวางเงินเสร็จ โหจื่อเดินไปตรงหน้ายิงจื่อ

“น้องชาย คุณมีเงินตั้งมากขนาดนั้น ไม่ต้องเอาผู้หญิงไปหรอก ทิ้งเธอให้ผมเถอะนะ” ไอ้หน้าหนวดขอร้อง

โหจื่อหัวเราะ พูด: “อย่าเข้าใจผิด ผมไม่มีทางพาเธอไป”

“สาวสวย เหนี่ยวไกเป็นไหม?ถ้าไม่เป็น ผมช่วยสอนคุณได้” โหจื่อเอาปืนใส่มือยิงจื่อ พูดด้วยรอยยิ้มหม่นๆ

ประวัติการอ่าน

No history.

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง