NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 1052

หลังจากที่ได้ทำความเข้าใจและรู้จักกับทุกคนอย่างคร่าว ๆ แล้ว หลี่ฝางก็ไม่มีอะไรทำ

เขาเองก็ไม่อยากจะจัดการดูแลอะไร ก็เลยตัดสินใจ ให้ส้งหลงทำหน้าที่อย่างที่เคยทำมาก่อนเหมือนเดิม เขามีเพียงแค่ชื่ออยู่ตำแหน่งเท่านั้น ไม่นานก็ทำให้แผนกรักษาความปลอดภัยกลับเข้าสู่สภาพเดิม

วันถัดมา หลี่ฝางส่งหยางฉงมาถึงบริษัท ก็ได้ไปที่แผนกรักษาความปลอดภัยทันที

ในเวลานี้ ทุกคนต่างก็ได้มาถึงแล้ว

วันรุ่งขึ้น หลี่ฝางยังคงไปทำงานที่บริษัทเหมือนเดิม

ทันทีที่เห็นหลี่ฝาง ทุกคนต่างก็ทยอยเข้ามาทักทาย

“หัวหน้าหลี่!”

“อรุณสวัสดิ์ครับหัวหน้าหลี่!”

“หัวหน้าหลี่อรุณสวัสดิ์ครับ!”

หลี่ฝางพยักหน้า เขามองดูรูที่อยู่บนกำแพง และเอ่ยถามขึ้นมาด้วยหน้าตาแปลก ๆ : “กำแพงนี่จะให้มันอยู่แบบนี้โดยไม่ทำอะไรเลยรึไง??

“ไม่หรอกครับ ทางฝ่ายบัญชียังไม่อนุมัติ น่าจะต้องรออีกสักระยะถึงจะมีคนมาซ่อม เพราะถึงยังไงแผนกรักษาความปลอดภัยของพวกเรา ไม่ค่อยจะถูกให้ความสำคัญสักเท่าไหร่......” โจวหมิงอธิบายอย่างจนใจ

หลี่ฝางพยักหน้าอย่างไม่แยแส ยังไงก็ไม่มีคนเห็นอยู่แล้ว สำหรับพวกเขา กำแพงเป็นรูก็ไม่ได้มีผลกระทบอะไร

ในเวลานี้ ส้งหลงได้เดินเข้ามาและกล่าวอย่างจริงจัง: “หัวหน้า ผมอยากขอลางานหน่อยครับ”

“ได้” หลี่ฝางเอ่ยตกลงอย่างไม่ลังเล

ส้งหลงชะงักงัน

“คุณไม่ถามเหตุผลหน่อยเหรอ?”

คนอื่น ๆ ต่างก็มีท่าทางประหลาดใจ ถ้าหากอนุญาตให้ลาง่ายแบบนี้ละก็......

“ไม่ต้องถามเหตุผล ใครที่สามารถรับมือผมได้สามกระบวนท่าสามารถลางานได้ตามอำเภอใจ” หลี่ฝางยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์โดยที่ผู้คนไม่สามารถสังเกตเห็นได้

ทันใดนั้น ภายในห้องพนักงานรักษาความปลอดภัยก็ได้เจี๊ยวจ๊าวขึ้นมา

ถึงแม้หลี่ฝางร้ายกาจก็จริง แต่ต่อให้ตัวเองจะต้องถูกอัด ถึงยังไงสามกระบวนท่าก็น่าจะรับได้อยู่หรอก?

ภายในใจของทุกคนต่างก็คิดเช่นนั้น

“ผม ผมลองดู!” ทันใดนั้นก็มีคนคนหนึ่งยืนออกมา

ทุกคนต่างก็พากันร้องเชียร์ขึ้นมา

“หานจื้อเย่ สู้ ๆ!”

“รับได้สามกระบวนท่า นายก็คือขุนนางดีเด่น!”

หานจื้อเย่เดินเข้ามา และยิ้มให้กับหลี่ฝางพลางกล่าว: “หัวหน้า ล่วงเกินแล้ว!”

กล่าวจบ เขาก็เอามือทั้งสองข้างกุมหัวเอาไว้และนั่งยองย่อลงไปบนพื้นเตรียมที่จะถูกอัด เพราะถึงยังไงหลี่ฝางก็ไม่ได้พูดอย่างอื่น แค่ถูกอัดก็จบแล้ว

ทนรับสามหมัดแรกกับการลางานได้ตามอำเภอใจ? คุ้มค่ามากเกินไปแล้ว!

แต่น่าเสียดาย ที่เขากำลังเผชิญหน้าด้วยนั้นคือหลี่ฝาง

ร่างของเขาพึ่งจะย่อต่ำลง หลี่ฝางก็ยกขาขึ้นมาเตะเบา ๆ เกี่ยวเข้าที่น่องของหานจื้อเย่ ทำให้เขาเสียสมดุลในการทรงตัวและล้มหงายหลังไป แขนทั้งสองข้างกางออกโดยไม่ได้ตั้งใจ สัญชาตญาณสั่งให้เขาคว้าจับอะไรบางอย่างเพื่อป้องกันไม่ให้ตัวเองล้มลงไป

ไม่นาน ทั่วทั้งห้องพนักงานรักษาความปลอดภัยก็คึกคักขึ้นมา

ทุกคนต่างก็เริ่มแต่งตัวให้กับตัวเองขึ้นมาอย่างขะมักเขม้น เดี๋ยวฉีดสเปรย์จัดทรงผม เดี๋ยวเปลี่ยนเสื้อผ้า ตื่นเต้นเป็นลิงโลดเลยทีเดียว

“หลีกไป รีบหลีกไปเร็ว ให้ฉันดูหน่อยว่าชุดนี้พอดีตัวไหม” โจวหมิงยืนอยู่หน้ากระจกด้วยท่าทางได้ใจ และเก๊กท่าที่ตัวเองคิดว่าเท่ที่สุด หันไปทางทุกคน

“พอทีเถอะน่า ท่าทางหลงตัวเองของนายน่ะ เย็ดเข้ นี่นายฉีดน้ำหอมด้วยเหรอ?”

“ใช่แล้ว น้ำหอมจากเมืองนอก ฮอร์โมนเพศชาย ดึงดูดสาว ๆ มันไม่ง่ายราวกับปอกกล้วยเข้าปากหรอกเหรอ?”

“นี่ฉันว่านะหลี่เหวย ผมนายน่ะมันซะจนแมลงวันจับเข้ายังต้องขาขาดเลย เลิกทำได้แล้ว เอาสเปรย์เซตผมมาให้ฉันใช้บ้างสิ”

มองดูสถานการณ์ตรงหน้า หลี่ฝางที่ยังสวมชุดเครื่องแบบยืนไม่ขยับอยู่ด้านข้างอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเอือมระอาเล็กน้อย

คนพวกนี้ มีความพยายามมากจริง ๆ

ในเวลานี้ทุกคนก็ได้พบเห็นหลี่ฝางที่นั่งเล่นโทรศัพท์อยู่อย่างเบื่อหน่าย และส้งหลงที่ออกกำลังกายอยู่อย่างเงียบ ๆ ต่างก็รู้สึกเย็นวาบขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้

“หัวหน้าหลี่ หัวหน้าส้ง พวกคุณไม่เปลี่ยนชุดเหรอครับ?”

“ทำไมเหรอ?” ส้งหลงมีท่าทีงงงวย

“เปลี่ยนเถอะ คนอื่นเขาจะได้ไม่เข้าใจผิด” หลี่ฝางกล่าวด้วยรอยยิ้ม

สวมชุดเครื่องแบบไปงานเลี้ยง อย่าคิดที่จะไม่เป็นจุดเด่นเลย จะต้องดึงดูดสายตาผู้คนมากแน่ ๆ

ไม่นานหลี่ฝางก็ได้เปลี่ยนไปสวมเสื้อคลุมตัวที่ตัวเองใส่ตอนมา ส้งหลงที่อยู่ด้านข้างเองก็เปลี่ยนไปสวมชุดลำลองของตัวเอง และทั้งสองคนก็ได้เดินออกไปข้างนอก