NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 110

บทที่110 เห็นพวกเขาเป็นไอ้กระจอก

อารมณ์ของถังหยู่ซวนนั้นนิ่งเฉยมาก เขาเอากุญแจของปอร์เช่มาเล่น： “มีปัญหาอะไรหรือเปล่า？”

“ให้ตายเถอะ เป็นคนขับรถให้คนอื่นหรือเปล่า？แล้วเอารถของเถ้าแก่มาอวดสินะ？” เจ้าอ้วนพูดด้วยรอยยิ้มเย็นชา

โจวเจ๋ปรายตามองเจ้าอ้วน： “จ้าวเหลย คุณเคยเห็นคนขับรถสปอร์ตต้องใช้คนขับรถไหม？”

เจ้าอ้วนยิ้มเบาๆ ด้วยความประหม่า： “ฉันไม่เคยเห็น”

ปกติโรลส์รอยส ไมบัค……รถชั้นธุรกิจราคาแพงขนาดนั้น เจ้าของรถถึงจะหาคนขับรถมา

แต่รถสปอร์ตไม่มีทาง

เจ้าอ้วนมองถังหยู่ซวนด้วยความสงสัย พลางคิด：หรือว่าปอร์เช่ข้างนอกนั่นจะเป็นของไอคนนี้จริงๆ ？

“พี่ถัง แนะนำสักหน่อย คนนี้คือจ้าวเหลย เป็นผู้อำนวยการฝ่ายปฏิบัติการของบริษัทพวกเรา ในขณะเดียวกันพ่อเขาก็เป็นประธานกรรมบริษัทของพวกเรา” โจวเจ๋ลังเลเล็กน้อย ก่อนจะแนะนำ

เมื่อพูดจบ โจวเจ๋ก็ส่งสายตาให้จ้าวเหลย

จ้าวเหลยเองก็ไม่ได้โง่ เขาเองก็มองท่าทีที่โจวเจ๋ทำกับถังหยู่ซวน

จ้าวเหลยยื่นมือออกมา เพื่อจะจับมือกับถังหยู่ซวน

แต่ว่า มันเป็นไปได้เหรอ？

ถังหยู่ซวนมีใบหน้าเย็นชา เขาไม่ได้ยื่นมือออกไป

“พี่ถัง ถ้าเกิดว่าก่อนหน้านี้คุณสองคนทำอะไรผิดไป ไว้หน้าให้ฉันหน่อยได้ไหม ดื่มเหล้าสักแก้วหนึ่งก็พอเหรอ？” โจวเจ๋หัวเราะ ก่อนจะมองถังหยู่ซวน

ในตอนนั้นเอง หลี่ฝางมองโจวเจ๋ พลางยิ้มแล้วพูด： “จะปล่อยวางได้อย่างไร คุณโจวเจ๋มีภาพลักษณ์ขนาดไหนเหรอ？”

“คุณือว่าเป็นใคร วันนี้ฉันเชิญพี่ถังมาดื่มเหล้าคนเดียว ไม่ได้เชิญคุณ” โจวเจ๋มองหลี่ฝางด้วยท่าทีไม่ใส่ใจ

“งั้นคุณกำลังจะไล่ฉันใช่ไหม？”

หลี่ฝางหัวเราะคิกคัก： “งั้นฉันไปก็ได้”

หลี่ฝางเดินไป ถังหยู่ซวนก็ยืนขึ้นตามมา

“พี่ถัง ฉันไม่ได้บอกให้คุณไป” พอถังหยู่ซวนลุกขึ้น โจวเจ๋ร้อนใจ

“พวกพ้องฉันถูกคุณไล่ไป แล้วฉันจะอยู่ต่อทำไมล่ะ” ถังหยู่ซวนกลอกตาใส่โจวเจ๋ ก่อนจะหันตัวออกไป โดยไม่มีท่าทีจะอยู่ต่อเลย

โจวเจ๋รีบตามหลี่ฝางกับถังหยู่ซวนไป

“หลี่ฝาง เมื่อครู่ฉันผิดไปแล้ว ฉันขอโทษนะ” โจวเจ๋กัดฟัน ก่อนจะก้มหัวให้หลี่ฝาง

หลี่ฝางยิ้มเบาๆ ： “คุณผิดอะไร？”

“ฉัน……” โจวเจ๋อึ้งไป จริงสิ ตัวเองผิดอะไรนะ？

หลี่ฝางด่าเขาออกไป เขาเลยไล่หลี่ฝางออกไป ไม่ได้ผิดหนิ

“ดูคุณไม่ค่อยแน่ใจนะ ตัวเองไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองผิดตรงไหม นี่มันสำนึกผิดอย่างไรกันแน่เนี่ย？” หลี่ฝางพูดด้วยรอยยิ้ม

“หลี่ฝาง เมื่อครู่ผิดไปแล้วจริงๆ ฉันไม่ควรไล่คุณออกไป” โจวเจ๋พยายามฝืนพูดขึ้น

“พี่น้องเหรอ？พวกเราสองคนเป็นพี่น้องกันตั้งแต่เมื่อไหร่？”

“คุณเป็นพี่น้องพ้องพวกของพี่ถัง เป็นพวกพ้องของโจวเจ๋เอง” โจวเจ๋เอามือจับไหล่ของหลี่ฝาง แต่กลับถูกหลี่ฝางตีมือออก

“ไป เรากลับไปดื่มกันเถอะ” โจวเจ๋พูดขึ้น

“คุณบอกให้ฉันไปก็ไป ให้ฉันกลับไปก็กลับไป ฉันจะยังมีศักดิ์ศรีอยู่ไหม？” หลี่ฝางพูดขึ้นพลางยิ้มเยือกเย็น

โจวเจ๋ขมวดคิ้ว ด้วยความที่รับไม่ค่อยได้ เขามองหลี่ฝาง ในใจก็คิดว่า คุณจะแน่สักแค่ไหน ถ้าไม่ใช่เพราะว่าถังหยู่ซวน คงจะเตะจนปลิวไปแล้วแหละ

“เดี๋ยวฉันดื่มเป็นการลงโทษตัวเองสักสามแก้วก็พอแล้วใช่ไหม？” โจวเจ๋พูดขึ้นอย่างไร้ทางเลือก

“สามแก้วมันน้อยไป” หลี่ฝางหัวเราะ พลางพูดว่า： “สิบสองแก้วคงพอได้อยู่เลย”

“สิบสองแก้วเหรอ？หลี่ฝาง คุณอยากจะให้ฉันตายเหรอ！” โจวเจ๋กัดฟัน

“ไม่ดื่มก็ช่างมันเถอะ” หลี่ฝางพูดจบ ก็หันตัวเดินไป

โจวเจ๋จับมือของหลี่ฝางเอาไว้ ก่อนจะพูดว่า： “ฉันอื่มๆ แค่สิบสองแก้วเองไม่ใช่เหรอ ฉันดื่มก็ได้”

หลี่ฝางยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนจะตอบตกลงกลับไป

ถังหยู่ซวนเหมือนไม่ค่อยอยากจะเชื่อ ก่อนจะจับแขนของหลี่ฝางพลางถามขึ้นเบาๆ ： “หลี่ฝาง ทำไมโจวเจ๋ถึงกลัวคุณแบบนั้น？”

“เขาไม่ได้กลัวฉัน แต่กลัวคุณ” หลี่ฝางพูด

“เห็นหรือยัง？อย่าเห็นว่าก่อนหน้านี้โจวเจ๋เก่งแค่ไหน ตอนนี้เขาอยู่ต่อหน้าพวกเรา เขาเป็นแค่ไอ้กระจอกเท่านั้นเอง！” หลี่ฝางพูดขึ้นอย่างไม่มีความเมตตา

หลี่ฝางตบไหล่ของถังหยู่ซวน ก่อนจะพูดว่า： “เดี๋ยวคุณลองปลดปล่อยนะ อยากทำอะไรก็ทำ”

ถังหยู่ซวนพยักหน้า ก่อนจะกลับไปที่โต๊ะเพื่อดื่มกับหลี่ฝางต่อ

“พี่เจ๋ พวกเขาอยากไปก็ให้ไปสิ จะให้พวกเราอยู่ต่อทำไม” จ้าวเหลยพูดขึ้น

“คุณจะไปเข้าใจอะไร ฉันจะบอกให้นะ ถังหยู่ซวนเป็นลูกของเศรษฐีลึกลับ ถ้ามีเรื่องกับเขา หลังจากนี้คุณคงไม่มีที่ให้ยืนในตงไห่ออีกแล้ว”

หลี่ฝางกลับไป ก็ได้ยินคำที่พวกเขาคุยกันพอดี

จ้าวเหลยมองถังหยู่ซวนเหมือนไม่เชื่อ ว่าเขาคือลูกชายของเศรษฐีลึกลับจริงๆ เหรอ？

งั้นตัวเองก็แย่แล้วสิ？

สีหน้าของจ้าวเหลยจ๋อยลงสุดๆ

จ้าวเหลยดื่มเหล้าไม่เก่ง เทียบกับโจวเจ๋ได้เพียงครึ่งเดียว ถ้าจะให้เขากินสิบสองแก้ว มันเท่ากับตายชัดๆ

เขาทำไม่ได้

เพียงไม่นาน โจวเจ๋ก็อ้วกเสร็จแล้วออกมาจากห้องน้ำ

“ยังเหลืออีกสามแก้วใช่ไหม？” เมื่อโจวเจ๋พูดจบ ก็ดื่มสามแก้วที่เหลือจนหมด

หลี่ฝางพูดด้วยความเคารพนิดหน่อยว่า： “คอแข็งนี่”

โจวเจ๋ไม่ได้สนใจหลี่ฝาง แต่เทให้ตัวเองเต็มแก้ว ก่อนจะยกแก้วให้ถังหยู่ซวน： “พี่ถัง มา เรามาดื่มกันสักแก้วหนึ่งเถอะ”

“ช่างมันเถอะ วันหน้าก็แล้วกัน” ถังหยู่ซวนยืนขึ้น เพื่อจะออกไป

ตอนนั้นโจวเจ๋พูดอะไรไม่ออก： “ทำไมล่ะ พี่ถัง ฉันทำอะไรผิดกับคุณหรือเปล่า？”

“คุณไม่มี แต่เขามี”

ถังหยู่ซวนชี้ไปที่จ้าวเหลย： “คุณเองก็เห็น ว่าพอเขาเข้ามาก็จิกกัดฉันเลย มันทำให้ฉันไม่พอใจเป็นอย่างมาก”

“พี่ถัง ให้เขาขอโทษคุณ”

โจวเจ๋หัวเราะ ก่อนจะหันมามองจ้าวเหลย： “ยังไม่รีบไปขอโทษพี่ถังอีก”

“พี่เจ๋ ฉันไปขอโทษแล้ว” จ้าวเหลยขมวดคิ้วพลางพูดขึ้น

“งั้นพี่ถังยกโทษให้คุณแล้วเหรอ？” โจวเจ๋ถามขึ้น

“ไม่” จ้าวเหลยส่ายหัว

“งั้นก็ขอโทษต่อไป” โจวเจ๋ขึ้นเสียง

“ห๊ะ？งั้นทำไมเขายังไม่ยกโทษให้ฉันล่ะ？” จ้าวเหลยไม่รู้จะพูดอะไรออกไป

“ถ้าเขาไม่ยกโทษให้คุณ ตำแหน่งกรรมการของคุณ ก็ไม่ต้องทำแล้วล่ะ” โจวเจ๋พูดด้วยความเย็นชา

จ้าวเหลยมองโจวเจ๋ ก่อนจะพูดด้วยความตกใจ： “พี่เจ๋ คุณกำลังล้อเล่นอะไรกับฉันหรือเปล่า？คุณจะไล่ฉันออกเหรอ？พ่อฉันเป็นประธานกรรมบริษัท”

“ประธานกรรมบริษัทแล้วยังไงล่ะ？คุณไม่ได้น่าเคารพขนาดนั้น งั้นให้พ่อคุณมาหาฉันสิ” โจวเจ๋พูดเสียงเย็นชา

จ้าวเหลยกัดฟันกรอด พลางหันไปมองถังหยู่ซวน

“พี่ถัง คุณบอกมาเถอะ ว่าต้องทำอย่างไรถึงจะยกโทษให้ฉัน？” จ้าวเหลยฝืนถามขึ้นอย่างดื้อดึง

“เหมือนกับโจวเจ๋ ทำโทษตัวเองสิบสองแก้วก่อนค่อยคุยกัน” ถังหยู่ซวนพูดขึ้นอย่างนิ่งๆ