NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 1176

“เจ้านาย ถึงแม้คุณหนูวี่เฟยจะเป็นคนที่โดดเด่นในสังคม แต่ว่าคุณเองก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีโอกาสเลยนะ ฉันคิดว่าคุณจีบเธอได้อย่างวางใจ คนรวยอย่างคุณ คุณหนูวี่เฟยจะต้องเทใจให้คุณแน่นอน”

หญิงวัยกลางคนนั้นดูถูกหลี่ฝางไว้มาก เลยต้องพูดให้ดีหน่อย เพราะมองหลี่ฝางที่มีใจให้ฉินวี่เฟยออก เลยเริ่มสนับสนุนให้เขาไปจีบฉินวี่เฟย

หลี่ฝางได้ยินดังนั้นก็หัวเราะอย่างขมขื่นออกมา ตอนนี้เกรงว่าเขาจะควักใจออกมา ฉินวี่เฟยเองก็ไม่มีทางให้อภัยตัวเอง

เมื่อสังเกตเห็นอารมณ์ที่ตกต่ำของหลี่ฝาง หญิงวัยกลางคนก็เอากุญแจให้ก่อนจะออกไป ปล่อยให้หลี่ฝางอยู่ในห้องคนเดียวอยู่นาน

ตั้งแต่ฟ้ามืดค่ำจนฟ้าสว่าง ตั้งแต่ฟ้าสว่างจนมืดค่ำ วันมันผ่านไปแบบนี้ จนกระทั่งท้องร้องออกมา หลี่ฝางถึงได้ออกไปหาอะไรกิน

ตอนแรกเขาอยากจะกลับไปที่สถานตากอากาศสักหน่อย เพื่อไปหาพวกโหจื่อ แต่เมื่อมีเรื่องกับฉินวี่เฟย เขาไม่มีอารมณ์จะทำอะไรแล้ว ตอนนี้เขาคิดว่าจากนี้สักพักจะไปหากู่ยี่เทียน แล้วจะเข้าไปซากปรักหักพังลึกลับอีกครั้ง

หลี่ฝางขับรถไปที่ตลาดกลางคืน ก่อนจะนั่งลงที่ร้านเกี๊ยวข้างทาง ถึงแม้ตอนนี้เขาจะมีเงินมาก แต่ว่าก่อนที่พ่อของเขาจะกลับมาเขาจนมากจริงๆ อาหารข้างทางแบบนี้เป็นที่ที่เขามักจะมาเป็นประจำ ที่สามารถอิ่มได้ในราคาไม่กี่สิบบาทเท่านั้น

“พี่ชาย คุณอยากกินอะไรเหรอ？พ่อฉันทำเกี๊ยวอร่อยมากเลยนะ รับรองได้เลยว่าคุณกินแล้วจะต้องอยากกินอีก”

หลี่ฝางเพิ่งจะนั่งลงที่โต๊ะสี่เหลี่ยมเล็กๆ มีคนอายุราวๆ สิบสามสิบสี่ปี เป็นสาวน้อยที่มัดผมหางม้าเดินเข้ามา ก่อนจะมองเขาแล้วพูดขึ้นเสียงหวาน

ถึงแม้สาวน้อยคนนั้นจะแต่งตัวอย่างตัวมอมแมม แต่ดวงตาของเธอนั้นกลับมีประกาย บนใบหน้าเองก็มีรอยยิ้มที่สดใส ทำให้รู้สึกสบายอารมณ์

“ในเมื่อคุณพูดแบบนี้ ก็เอามาให้ฉันสักชามเถอะ ถ้าเกิดอร่อยเหมือนกับที่คุณพูด เดี๋ยวพี่จะให้ลูกอมเป็นรางวัล”

หลี่ฝางอดไม่ได้ที่จะยื่นมือออกไปจับผมของสาวน้อย ในแววตาก็มีความเอ็นดู ความเอ็นดูนี้ไม่ได้มีความคิดที่สกปรกเลย มันเป็นเพียงความเอ็นดูต่อสาวน้อยอย่างบริสุทธิ์

ใครจะไปรู้ว่าสาวน้อยกลับจะตีมือของหลี่ฝางออกไป ก่อนจะเบะปากพูด “อย่ามาจับหัวคนอื่นสิ เดี๋ยวตัวไม่สูงนะ อีกอย่างฉันเองก็ไม่ใช่เด็กแล้ว ไม่เอาขนมอะไรหรอก ถ้าพี่คิดว่าอร่อยจริงๆ จากนี้ก็มากินให้บ่อยๆ ก็แล้วกัน”

หลี่ฝางหัวเราะเพราะสาวน้อยคนนี้ เป็นเด็กอยู่แท้ๆ แต่ทำเป็นผู้ใหญ่เสียอย่างนั้น “โอเคๆ คุณชมฝีมือของพ่อมาขนาดนี้แล้ว ฉันอยากชิมจะแย่อยู่แล้ว”

“แหะๆ พ่อฉันทำเกี๊ยวได้อร่อยที่สุดในโลกเลย พี่ชายรอกินเถอะ！” ตอนที่สาวน้อยพูดถึงพ่อของตัวเอง ก็มองชายวัยกลางคนที่กำลังยุ่งอยู่ที่ร้านข้างทาง

หลังจากที่สั่งให้หลี่ฝางแล้ว สาวน้อยก็วิ่งไปหาชายวัยกลางคนคนนั้น พลางพูดเหมือนนกกระจิบกับชายคนนั้น แถมยังเอาผ้าเช็ดเหงื่อให้ชายวัยกลางคนคนนั้นด้วย

บางทีในใจของเด็กทุกคน พ่อนั้นคงเป็นเหมือนที่พักพิง เมื่อเห็นท่าทีของพ่อลูกสองคน หลี่ฝางก็อดไม่ได้ที่จะคิดถึงพ่อของตัวเอง ไม่รู้ว่าตอนนี้พวกเขาเป็นอย่างไรบ้างแล้ว

ผ่านไปสักพัก สาวน้อยก็ยกถาดที่มีถ้วยของเกี๊ยวมากมายอยู่ แถมยังมีถ้วยไชเท้าดองเล็กๆ ด้วย

“คุณๆ ทุกคน พวกคุณใจเย็นก่อน อย่าทำลายข้างของเลย！ตอนนี้ฉันไม่มีเงินจริงๆ พวกคุณยืดเวลาอีกหน่อยได้ไหม？ฉันจะรีบเอาเงินมาให้พวกคุณ！”

เมื่อเห็นร้านข้างทางที่ตัวเองสร้างมาด้วยน้ำพักน้ำแรงถูกพังเละเทะ ชายวัยกลางคนก็ปวดใจ แต่กลับทำอะไรไม่ได้ เลยทำได้เพียงร้องขอชายร่างกำยำ

คนรอบๆ เข้ามาล้อมรอบ ก่อนจะชี้พลางพูดไปเรื่อย แต่กลับไม่มีใครกล้าออกหน้าให้พ่อลูกที่น่าสงสารคู่นี้เลย

ไอ้หัวล้านที่อยู่ข้างหน้านั้นโอ้อวดเป็นอย่างมาก ตอนอยู่ตรงหน้าชายวัยกลางคนก็พังรถทำกับข้าวของเขา เกี๊ยวที่ยังไม่ได้ต้มก็หล่นลงกับพื้น ก่อนจะเลอะฝุ่นเต็มไปหมด

“พวกคุณมันเลว！อย่ามาทำลายเกี๊ยวของพ่อฉันนะ！” สาวน้อยร้อนใจ ก่อนจะยืนออกมาจากด้านหลังของชายวัยกลางคนแล้วผลักไอ้หัวล้าน แววตาก็จ้องชายกำยำด้วยความโกรธ เหมือนมีแมวเข้ามาผลักเท่านั้น

“โอ๊ะ คิดไม่ถึงเลยว่าลูกสาวคุณแรงไม่เบา กล้ามาทำร้ายข้าด้วย” ไอ้หัวล้านยื่นมือมาปัดฝุ่นที่เสื้อผ้า ก่อนจะมองสาวน้อยอย่างไม่ละสายตา ก่อนจะหันไปพูดกับทั้งสองคนด้านหลัง

“อย่าคิดว่าตาแก่หลี่ดูไม่มีอะไร ลูกสาวของเขานั้นดูดีไม่น้อย ถ้าเอาไปให้พี่หลิว จะต้องขายได้ราคาแน่นอนเลยล่ะ”

ทั้งสองคนได้ยินไอ้หัวล้านพูด ก็เริ่มมีรอยยิ้มร้ายกาจ เลยมีความคิดสกปรกของตัวเอง “ฮ่าๆ นี่มันความคิดที่ดีเลยนะ ที่พี่หลิวชอบสาวน้อยที่สุดเลย พวกเราเอาลูกสาวของเขาไปขัดดอกดีกว่า”

“พวก พวกคุณอย่ามากลั่นแกล้งคนอื่นให้มันมากเกินไปนะ！ถ้าวันนี้พวกคุณกล้ามาแตะต้องลูกสาวฉัน ฉันจะทำให้พวกคุณจบชีวิตไปเลย！” เมื่อเห็นพวกเขาสนใจลูกสาวตัวเอง ตาแก่หลี่ก็โกรธเป็นอย่างมาก จากนั้นก็ดึงลูกสาวมาอยู่ด้านหลัง ก่อนจะเอามีดบนเขียงขึ้นมาพลางมองชายหัวล้านเหล่านั้นอย่างไม่ละสายตา