NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 124

บทที่124 หลี่ต๋าคางที่ต่ำช้า

พ่อเฉินเสี้ยวถือโทรศัพท์หลี่ฝางพูด： “ผมคือคนที่จะชกใส่หน้าคุณเอง！”

“ข้างโรงพยาบาลนี้มีลานบาส พวกเราไปเจอกันที่ลานบาสละกัน” พ่อของเฉินเสี้ยวพูดจบ ก็ข่มขู่： “ถ้าคุณไม่มา ผมเอาลูกคุณตายแน่”

พูดจบ พ่อของเฉินเสี้ยวก็วางสาย

“ไป ไปสนามกีฬาด้านหลัง！”

พ่อของเฉินเสี้ยวจับคอเสื้อหลี่ฝาง เหมือนนกอินทรีกำลังคาบลูกไก่ จับขึ้นมากลางอากาศ

หลี่ฝางถูกคอเสื้อดันขึ้นไปจนหายใจไม่ออก พูดไปว่า： “คุณปล่อยผมลงได้ไหม ผมไปเองได้！”

“ผมรู้ว่าคุณไปได้ แต่ผมกลัวคุณหนี” พ่อของเฉินเสี้ยวพูดเสียงฮึดฮัดใส่

หลี่ฝางหมดคำพูด ตัวเองจะหนีไปไหน？

ตลอดทางไม่ว่าหลี่ฝางพูดอะไร พ่อของเฉินเสี้ยวก็ไม่ยอมปล่อยหลี่ฝาง

เซี่ยลู่กับหลิวเฉียวเฉียวตามมาติดๆ ส่วนเฉินเสี้ยวคิดอยู่บนเตียง ก็กระโดดลงเตียง

เฉินเสี้ยวคิดในใจ ฉากเด็ดๆ แบบนี้ตัวเองจะพลาดได้ไง？

เฉินเสี้ยวมั่นใจพ่อตัวเองสุดๆ ตอนนั้นพ่อของตัวเองเอาชนะนักเลงที่พกมีดมาสามคนด้วยมือเองคนเดียว หลังจากเรื่องนั้น พ่อของเฉินเสี้ยวกับหม่าเทียนก็กลายเป็นเพื่อนที่ดี

ตอนนั้นหม่าเทียนยังไม่ใช่ตำแหน่งปัจจุบัน จากที่หม่าเทียนค่อยๆ ก้าวหน้าทีละขั้น ธุรกิจของพ่อเฉินเสี้ยวก็เริ่มดีขึ้น แน่นอนว่า หม่าเทียนเป็นหนึ่งในตัวแปรสำคัญนั้น

ครั้งนี้พ่อของเฉินเสี้ยวรับความเป็นความตายของหลี่ต๋าคางไว้ในมือได้ ก็เป็นการชักใยของหม่าเทียนด้วย

อารมณ์ของเฉินเสี้ยว ก็อยู่ที่พ่อของหลี่ฝาง เอาชนะพ่อตัวเองได้ไหม？

เฉินเสี้ยวกระโดดลงเตียงตามไป เขาอยากไปดูว่าพ่อตัวเองจะบ้าระห่ำใส่พ่อหลี่ฝางอย่างไร

พอพ่อของเฉินเสี้ยวพาหลี่ฝางไปที่สนามกีฬา และในเวลานี้ หลี่ต๋าคางก็ไม่อยู่

“พ่อคุณล่ะ？เขาคงไม่ใช่ว่าตกใจจนไม่มาเลยนะ” พ่อของเฉินเสี้ยวจ้องหลี่ฝาง ถามอย่างเยือกเย็น

“รีบโทรหาพ่อคุณสิ！” พ่อของเฉินเสี้ยวพูด

“งั้นคุณก็เอาโทรศัพท์มาคืนผมสิ” หลี่ฝางกลอกตาใส่พ่อเฉินเสี้ยว พูด

พ่อของเฉินเสี้ยวจึงคิดขึ้นได้ โทรศัพท์อยู่ในกระเป๋ากางเกงตัวเอง

“ก็แค่โทรศัพท์เก่าๆ พังๆ ไหมล่ะ” พอหยิบออกมา พ่อของเฉินเสี้ยวก็ขมวดคิ้ว

“ไอ้หนู บ้านคุณก็รวยมากนี่ ถึงได้ใช้ไอโฟนxsได้” พ่อของเฉินเสี้ยวพูด

“เกี่ยวอะไรกับคุณ” หลี่ฝางพูดอย่างเซ็งๆ

“ลูกหมาอย่างคุณ พูดอะไรเกรงใจผมหน่อย” สีหน้าพ่อของเฉินเสี้ยวเย็นชาลง： “ระวังผมจะทำปากคุณเป็นแผล”

หลี่ฝางแย่งโทรศัพท์ตัวเองมา โทรหาพ่อตัวเอง

“พ่อ พ่ออยู่ไหน？” ใบหน้าหลี่ฝางถามอย่างร้อนใจ： “ทำไมยังไม่ถึงอีก！”

“จะถึงแล้ว จะถึงแล้ว” หลี่ต๋าคางพูดจบก็วางสาย

หลี่ต๋าคางหลงทาง สอบถามแป๊บหนึ่ง ก็เลยหาลานบาสนี้เจอ

เห็นหลี่ต๋าคางมาคนเดียว ใบหน้าหลี่ฝางก็ซีดขาว

พ่อของเฉินเสี้ยวยิ้มอย่างเหยียดหยาม： “เขาพ่อคุณเหรอ ตัวเล็กๆ แบบนี้ ไม่ใช่คู่ต่อสู้ผมชัดๆ”

หลี่ต๋าคางก็ไม่ดูอ่อนแอปวกเปียก แค่เทียบกับพ่อของเฉินเสี้ยว ก็จะเตี้ยและตัวเล็กกว่าเล็กน้อย

“พอเหอะน่า โม้ให้มันน้อยๆ หน่อย เดี๋ยวดูว่าผมพ่อจะสั่งสอนคุณอย่างไร” ถึงในใจหลี่ฝางจะไม่มีความมั่นใจเลย แต่ปากกลับพูดไม่ยอมใคร

“เดี๋ยวคุณก็รู้ว่าผมโม้หรือเปล่า” พ่อเฉินเสี้ยวพูดด้วยความมั่นใจสุดๆ

หลี่ต๋าคางมาตรงหน้าลูกชายตัวเอง พูดขำๆ ： “หัวลูกเป็นอะไรไป พันอย่างกับมัมมี่”

“ไม่ต้องพูดถึงแล้ว ถูกคนอื่นเอาขวดเหล้าทุบใส่”

หลี่ฝางพูดจบ ก็กลัวหลี่ต๋าคางเป็นห่วง พูดเสริมไป： “ที่จริงก็ไม่มีอะไร ก็แค่รอยแตกเล็กๆ แต่หมอที่พันแผลให้ผมกลับพันเป็นสิบชั้น”

“คุณไม่เป็นไร แต่ลูกชายผมเป็น” พ่อของเฉินเสี้ยวทำเสียงไม่พอใจ พูด： “ลูกชายผมถูกคุณเอาขวดเหล้าทุบใส่จนสมองกระทบกระเทือน！”

หลี่ต๋าคางพูด： “เด็กๆ ตีกันเหรอ ไม่หนักหนาอะไรหรอก แบบนี้ไหมล่ะ พวกเรามาสันติกันเถอะจะได้มีลาภ ค่ารักษาของลูกชายคุณเท่าไหร่ พวกเราออกให้เอง โอเคไหม？”

“นอกจากค่ารักษาแล้ว แล้วก็จะจ่ายค่าปลอบขวัญให้ด้วย ค่าฟื้นบำรุงตัว” หลี่ต๋าคางกลับเกรงใจ

เฉินเสี้ยวนั่งตัวยองลงไปทันที ใบหน้ามีเหงื่อเย็นๆ ไหล

“แม่งเอ๊ย ผมยังไม่นับสามสองหนึ่งเลย！” พ่อของเฉินเสี้ยวยื่นมือไป ชี้นิ้วด่าหลี่ต๋าคาง

“พวกเราไม่ใช่คู่ประลองฝีมือกันสักหน่อย จะนับสามสองหนึ่งอะไรกันล่ะ！” หลี่ต๋าคางพูดอย่างหมดคำพูด： “พวกเราตีกันที่ถนน ตีที่ถนนไม่มีกฎอะไรทั้งนั้น คุณบอกคุณเป็นคนใหญ่โต ทำไมซื่อได้ขนาดนั้น？”

เวลานี้เฉินเสี้ยววิ่งเข้ามา เขาประคองพ่อตัวเองขึ้นมา： “พ่อ ไม่เป็นไรนะ”

“ผมไม่เป็นไร” ถึงแม้พ่อเฉินเสี้ยวจะยืนขึ้น แต่ใบหน้าเต็มไปด้วยความเจ็บปวด

“คุณคนนี้ ต่ำช้าจริงๆ เลย” พ่อของเฉินเสี้ยวมองหลี่ต๋าคางอย่างน่ากลัว พูดด้วยความโกรธ： “แอบโจมตีผม！”

“ต่ำช้าไม่ต่ำช้าอะไรล่ะ พวกเราไม่ได้บอกว่าแอบโจมตีไม่ได้นี่！” หลี่ต๋าคางขำอย่างไร้ยางอาย

หลี่ฝางคิดถึงคำที่พ่อตัวเองเคยพูด ปฏิบัติต่อศัตรูตัวเอง ยิ่งต่ำช้าก็ยิ่งดี

“โอเค ดูได้เลยว่าผมจะจัดการคุณอย่างไร” พ่อของเฉินเสี้ยวเจ็บจนสูดหายใจลึกๆ นานกว่าจะดีขึ้นมา

พ่อของเฉินเสี้ยวเหยียดร่างกายออก ขยับกล้ามเนื้อและกระดูก เขามองหลี่ต๋าคางแล้วพูด： “เมื่อกี๊มือคุณก็ไวดีนี่”

“พอได้น่า” หลี่ต๋าคางพูดเรียบๆ ： “ตอนนี้เริ่มหรือยัง？”

หลี่ต๋าคางพูดจบ พ่อเฉินเสี้ยวก็ยกหมัดขึ้น เล็งไปที่หัวของหลี่ต๋าคาง หมัดก็ปล่อยออกไป

หลี่ต๋าคางเอาหัวเอนไปเบาๆ หลบออก

ตอนนั้นพ่อของเฉินเสี้ยวตะลึงไป ตัวเองฝึกต่อยเสาไม้ทุกวัน ความเร็วที่ตัวเองปล่อยหมัดไป คนธรรมดาหลบไม่ทันแน่

มากไปกว่านั้น ทั้งสองยังใกล้กันมากขนาดนั้น

“นักศิลปะการต่อสู้เหรอ”

พ่อของเฉินเสี้ยวมีสีหน้าเคร่งขรึม： “ดี แบบนี้สิถึงสนุก เมื่อกี๊ผมยังกังวล ถ้าฝ่ามือทำคุณล้ม คงจะน่าเบื่อมาก！”

“เสี่ยวฝาง ลูกไปข้างๆ สิ” หลี่ต๋าคางผลักหลี่ฝาง ดันเขาออก

เฉินเสี้ยวก็ถอยหลังไปข้างๆ พ่อของเฉินเสี้ยวกับหลี่ต๋าคางยืนประชันหน้ากัน เหมือนกับจะสู้รบกันขั้นเด็ดขาด

“ผมมาแล้ว！” พ่อของเฉินเสี้ยวกำหมัดแน่น ปล่อยหมัดมา ความเร็วยังเร็วว่าเมื่อครู่เยอะมาก