NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 1404

นี่มันเหลือเชื่อไปมั้ย? สิ่งที่คิดว่าหายากที่สุด ตอนนี้กลับมาปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าพวกเขา แถมยังเห็นท่าทีมันแบบนี้ เห็นได้ชัดว่ารู้ว่าหลี่ฝางกำลังหาตัวมันอยู่

“นี่……นี่จะมหัศจรรย์ไปมั้ย? หรือว่ากวางทิพย์ตัวนี้จะเข้าใจมนุษย์?”

กู่ยี่เทียนมองกวางทิพย์ ก็อดไม่ได้ที่จะอยากเอื้อมมือไปแตะเขาที่อยู่บนหัวกวาง แต่ยังไม่ทันได้สัมผัส กวางทิพย์ก็สะบัดหัวอย่างอวดดี เลี่ยงมือของกู่ยี่เทียน

“หน็อย！กวางตัวนี้เก่งดีนี่！นายดูท่าทางอวดดีของมันสิ！” กู่ยี่เทียนชี้นิ้วไปทางกวางทิพย์พลางพูดอย่างตื่นเต้น

คนอื่นๆ ก็รู้สึกว่ามหัศจรรย์สุดๆ หลี่ฝางลังเลอยู่ครู่ จากนั้นก็ลองยื่นมือไปทางกวางทิพย์

เดิมคิดว่ากวางทิพย์จะหลบเหมือนเมื่อครู่ แต่ใครจะรู้ว่ามันกลับเข้ามาหา และถูมือหลี่ฝางไปมาแบบอ้อนๆ ทำให้หลี่ฝางอึ้งจนอ้าปากค้าง

หรือว่ากวางทิพย์จะรู้จักตนจริงๆ ?

“เอาล่ะ เซียนผู้ยิ่งใหญ่รออยู่บนเขานานแล้ว รีบไปกันเถอะ”

ไป๋เห้อมองหลี่ฝาง ในดวงตาก็มีนัยน์ตาแปลกๆ บางอย่างแว๊บออกมา สามวันก่อนจู่ๆ กวางทิพย์ก็ปรากฏตัวขึ้นที่ตีนเขา แถมยังอยู่ตรงนั้นไม่ยอมไปไหน ถึงแม้เซียนผู้ยิ่งใหญ่จะออกโรง กวางทิพย์ก็ยังมีท่าทีไม่สนใจ

วันนี้เมื่อเห็นหลี่ฝาง กวางทิพย์ตัวนี้ก็เข้าไปหาก่อนเลย

ช่วยไม่ได้ที่จะทำให้ไป๋เห้อนึกถึงคำพูดที่เซียนผู้ยิ่งใหญ่เคยกล่าวไว้เมื่อนานมาแล้ว เซียนผู้ยิ่งใหญ่เคยกล่าว ในอนาคตอันใกล้จะมีคนมหัศจรรย์ปรากฏตัวขึ้น เขาเป็นที่โปรดปรานของพระเจ้า สัตว์เทพในโลกจะก้มลงกราบเขาแถมเขายังเป็นคนที่สามารถเปลี่ยนแปลงโลกได้

หรือว่า หลี่ฝางก็คือคนที่เซียนผู้ยิ่งใหญ่เคยพูดถึงคนที่สามารถเปลี่ยนแปลงโลกได้?

ระหว่างทางมานี้ไป๋เห้อได้แอบมองดูหลี่ฝาง ยิ่งดูยิ่งรู้สึกว่าหลี่ฝางนั้นน่ากลัวสุดๆ

เวลาที่หลี่ฝางฝึกยุทธนั้นสั้นไม่กี่ปี แต่ในระยะเวลาอันสั้นแค่ไม่กี่ปีนี้ เขากับสามารถทำเรื่องที่คนอื่นทำทั้งชีวิตก็ยังทำไม่ได้ บรรลุสู่แดนดั่งเทพที่คนอื่นใช้เวลาทั้งชีวิตก็ไม่สามารถบรรลุได้

ความสามารถแบบนี้ ไม่ได้เพิ่งแค่ความสามารถและความพยายามก็จะบรรลุได้ มันยังต้องใช้ดวงที่ดีพออีกด้วย

มีแค่คนที่พระเจ้าโปรดปรานเท่านั้น เขาถึงมีความสามารถแบบนี้ได้

“มาแล้วเหรอ? นำยามาครบหรือยัง?” หลี่ฝางพากวางทิพย์ขึ้นภูเขาหลินมา เซียนผู้ยิ่งใหญ่ก็ได้รออยู่หน้าประตูอยู่แล้ว เขามองไปทางกวางทิพย์ที่อยู่ข้างหลี่ฝางก่อน จากนั้นค่อยหันมามองหลี่ฝางพลางถาม

“อืม ตัวยาได้มาหมดแล้วครับ พวกเราจะเริ่มกันเมื่อไหร่?” หลี่ฝางในตอนนี้วินาทีเดียวก็ไม่อยากรีรอแล้ว แค่อยากจะรีบทำมันให้เสร็จๆ ไป เขายังรีบที่จะไปอีกโลกเพื่อไปหาหลี่ต๋าคาง

“นายไปชำระล้างตัวที่สระทิพย์ก่อน จากนั้นค่อยมาหาฉันที่หลังเขา” เซียนผู้ยิ่งใหญ่รับตัวยามาจากมือของหลี่ฝางและทิ้งคำพูดนี้ไว้จากนั้นก็ลอยหายไป

หลี่ฝางกับกวางทิพย์ไปที่สระทิพย์ หลังจากชำระร่างกายก็มาหาเซียนผู้ยิ่งใหญ่ที่หลังเขา

“เซียนผู้ยิ่งใหญ่ ท่านสามารถบอกผมเรื่องโลกอีกโลกได้มั้ย? ผมอยากจะรู้จักให้มากกว่านี้”

“นายอยากจะหลีกเลี่ยงโชคชะตาที่ถูกกำหนดไว้ อย่างแรงนายต้องสลัดพันธะของนายทั้งหมดทิ้ง ไร้เรื่องยึดติด ไร้กังวล ในใจมีแต่คิดเรื่องของตัวเอง ถ้าหากนายทำเรื่องพวกนี้ไม่ได้ นายไม่มีวันหลีกเลี่ยงกับควบคุมของโชคชะตาได้หรอก”

หลักการพวกนี้หลี่ฝางเข้า แต่เขากลับไม่ได้ฟังเข้าหู เขาหลี่ฝางที่มีความสำเร็จอย่างทุกวันนี้ ก็ขาดความช่วยเหลือจากมิตรข้างกายไปไม่ได้ ถ้าหากไม่มีพวกเขา ก็คงไม่มีหลี่ฝางในวันนี้

ในเวลาที่เขาลำบาก ครอบครัวเพื่อนฝูงก็ไม่เคยทิ้งตน งั้นตนจะทิ้งพวกเขาได้ยังไง?

“เซียนผู้ยิ่งใหญ่ ผมยังยืนยันคำเดิม บางเรื่องถ้าไม่ไปทำก็จะไม่มีวันรู้ว่าผลลัพธ์มันจะเป็นยังไง ผมเชื่อในตัวฉันเอง และผมกับเชื่อในตัวคนที่ผมรัก ถึงแม้ผมจะไม่ปล่อยวางพวกเขา ผมก็สามารถบรรลุเป้าหมายในใจผมได้”

หลี่ฝางยังคงแน่วแน่กับความคิดในใจเสมอไม่มีหวั่นไหวเลยสักนิด เซียนผู้ยิ่งใหญ่เห็นว่าพูดกล่อมก็ไม่มีประโยชน์ เลยไม่พูดเรื่องนี้ต่อ และให้หลี่ฝางเข้าไปนั่งในอ่างน้ำยาที่ตัวเองเตรียมเสร็จ

อ่างน้ำยานี้ไม่ใหญ่นัก ประมาณสองคูณสองเมตร ด้านในมีการใส่วัตถุดิบยาล้ำค่าต่างๆ เข้าไปด้วย สีจากตอนแรกที่ใสๆ กลายเป็นสีหมึกดำ อบอวลไปด้วยกลิ่นหอมที่บรรยายไม่ถูก ทำให้คนที่ได้ดมรู้สึกสดชื่น

“ขั้นตอนนี้อยากจะทรมานมาก ยังไงมันก็ขาดตัวยานึงไป ถ้านายอดทนไหว นายก็จะเปลี่ยนเป็นคนใหม่ ถ้าอดทนไม่ไหว วิทยายุทธในร่างนายทั้งหมดก็จะสลายไป แม้กระทั่งอาจจะทำให้เทพอ้านสามารถกลับมาควบคุมร่างกายของนายได้ นายคิดดีแล้วใช่มั้ย?”

เซียนผู้ยิ่งใหญ่มองหลี่ฝาง และถามอย่างจริงจัง อาบน้ำยานี้จะยังไงก็ต้องมีผลกระทบกับเทพอ้าน แต่ต้องเตือนหลี่ฝางขณะที่อาบน้ำยานี้จะต้องมีสติอยู่ตลอดเวลา ตัวเองจะเสียสติไปไม่ได้

ถ้าหากเขาสูญเสียสติไป ถ้างั้นเทพอ้านในตัวเขาก็จะมีโอกาส กลับมาครองร่างกายของหลี่ฝางอีกครั้ง และที่ทำมาทั้งหมดก็จะสูญเปล่า

“ไม่เป็นไร ผมทำได้ มา！”