NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 222

บทที่ 222 พนันกับจ้าวเสี่ยวตาว

อย่าว่าแต่เซล์สาวถิงถิงเลย แม้แต่จ้าวเสี่ยวตาว ก็ไม่เคยได้ยินว่ามีบาร์ไหนจะมีมูลค่ากว่าสองพันล้านมาก่อน

ตัวเมืองเอกไม่ใช่เมืองหลวงอย่างเซี่ยงไฮ้สักหน่อย ใครจะกล้าลงทุนสร้างบาร์มูลค่ากว่าสองพันล้านกัน

เฉียนเป่าเอ๋อเองก็ไม่อยากเชื่อ นางรู้สึกเพียงแต่ว่าหลี่ฝางคุยโม้เก่งเหลือเกิน

“นี่ ฉันถามคุณหน่อย คุณทำได้ยังไง”เฉียนเป่าเอ๋อหัวเราะ อดไม่ได้ที่จะถามหลี่ฝาง

“ทำอะไรเหรอ”หลี่ฝางไม่เข้าใจความหมายของเฉียนเป่าเอ๋อ จึงถามกลับไป

“คุยโม้ไง ตอนที่คุณโม้ สีหน้าดูเป็นปกติ ถ้าไม่ใช่ว่าสิ่งที่คุณพูดยิ่งพูดยิ่งเลยเถิด ฉันก็เกือบจะเชื่อคุณไปแล้ว”เฉียนเป่าเอ๋อหัวเราะและเอ่ยขึ้น

“เพราะว่าผมไม่ได้คุยโม้ไง ที่ผมพูดเป็นเรื่องจริงทั้งหมด ”หลี่ฝางพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

หลี่ฝางรู้ว่าสิ่งที่ตัวเองพูด ไม่มีใครเชื่อ

แต่แล้วยังไงล่ะ

สักวันหนึ่ง พวกเขาจะรู้สถานะตัวตนของเขา

พอถึงวันนั้น พวกเขาคงงงเป็นไก่ตาแตก

“คุณชายจ้าว คุณหนูเฉียน ฟ้ามืดแล้ว ฉันจะส่งพวกคุณลงเขานะคะ”ถิงถิงไม่ได้สนใจคำร้องขอของหลี่ฝาง พูดกับจ้าวเสี่ยวตาวกับเฉียนเป่าเอ๋อ

ตอนที่เดินผ่านหลี่ฝาง ถิงถิงพูดขึ้นเบาๆว่า “ประสาทจริงๆ”

ทำงานมาหลายปี นี่นับเป็นครั้งแรกที่ถิงถิงเจอกับคนอย่างหลี่ฝาง

ช่างเป็นอะไรที่ยอดเยี่ยมจริงๆ

เฉียนเป่าเอ๋อหัวเราะ พูดขึ้นว่า “ในเมื่อบ้านหมายเลขหนึ่งก็อยู่ไม่ไกล ไม่สู้พวกเราไปดูสักหน่อยดีกว่า”

“พูดตามจริง ฉันเองก็อยากจะเห็นบ้านหมายเลขหนึ่งของคฤหาสน์บ้านซานเหมือนกัน”

ขณะพูด เฉียนเป่าเอ๋อก็หันกลับมา มองไปยังถิงถิง ถามขึ้นว่า “ได้หรือเปล่า”

“ถ้าคุณหนูเฉียนอยากดู ก็ย่อมได้ พอดี ในมือฉันมีกุญแจของบ้านหมายเลขหนึ่งอยู่ ”ถิงถิงพูดขึ้นยิ้มๆ

แม้ถิงถิงจะรู้ว่า เฉียนเป่าเอ๋อก็แค่อยากจะชมดูบ้านหมายเลขหนึ่งเท่านั้น ไม่ได้ต้องการจะซื้อ

ไปครั้งนี้ ถือว่าเสียเที่ยวก็ว่าได้

แต่หากปฏิเสธละก็ อย่างนั้นคงทำเฉียนเป่าเอ๋อเคืองแน่ๆ

จะว่าไป เงินจองบ้านหมายเลขแปดก็ยังไม่ได้รับการชำระ หากทำให้เฉียนเป่าเอ๋อโกรธขึ้นมา จนไม่สามารถขายบ้านได้ ถ้าอย่างนั้นค่าคอมหลายแสนของตน ก็คงมลายหายไปหมด

“เป่าเอ๋อ ฟ้าก็มืดแล้ว ผมว่าเรารีบลงเขาดีกว่า ”จ้าวเสี่ยวตาวพูดขึ้น

อันที่จริง จ้าวเสี่ยวตาวก็อยากจะดูบ้านหมายเลขหนึ่งเหมือนกัน

บ้านที่มีมูลค่าการขายกว่าสองร้อยล้าน ข้างในของมันจะตกแต่งได้เลิศหรูอลังการแค่ไหนกันเชียว

แต่ที่เฉียนเป่าเอ๋อบอกว่าอยากดูบ้านหมายเลขหนึ่ง ดูแล้วเหมือนจะเปิดทางให้กับหลี่ฝางมากกว่า นี่ทำให้จ้าวเสี่ยวตาวรู้สึกรับไม่ได้

หลี่ฝางคนนี้อยากดู เธอก็อยากดู พวกคุณสองคนช่างใจตรงกันจริงๆ

“ทำไม คุณกลัวว่าจะมืดก่อนเหรอ”เฉียนเป่าเอ๋อหันกลับมา มองจ้าวเสี่ยวตาวอย่างดูแคลน

“ถ้าคุณกลัวมืดละก็ คุณก็ลงเขาไปก่อน”เฉียนเป่าเอ๋อพูดด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์

ได้ยินอย่างนี้ สีหน้าของจ้าวเสี่ยวตาว ก็ขรึมลงทันที

นี่ว่าที่ภรรยาของตัวเอง ทำไม่จ้องแต่จะตั้งป้อมกับตัวเอง

จ้าวเสี่ยวตาวถอนหายใจยาว อดกลั้นเอาไว้

จนถึงตอนนี้ แม้แต่มือของเฉียนเป่าเอ๋อก็ยังไม่เคยได้จับ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องขึ้นเตียงเลย

จ้าวเสี่ยวตาวคิดในใจ รอวันที่ได้แต่งงานกัน เข้าเรือนหอ มีลูกของตัวเองแล้ว

ดูสิว่าเธอยังจะกล้าโวยวายกับฉันอีกหรือเปล่า

จ้าวเสี่ยวตาวฝืนยิ้มอย่างแกนๆ พูดว่า“ผมเป็นผู้ชายอกสามศอก จะกลัวความมืดทำไม ล้อเล่นหรือเปล่า ”

“พวกเราเดินขึ้นไปกันเถอะ ไม่ต้องนั่งรถแล้ว ยังสามารถดูทิวทัศย์ระหว่างทางได้อีกด้วย”เฉียนเป่าเอ๋อพูด

ตอนที่เฉียนเป่าเอ๋อพูดคำนี้ ถิงถิงกับจ้าวเสี่ยวตาว ได้ขึ้นไปนั่งบนรถนำชมบ้านเรียบร้อยแล้ว

ใบหน้าของจ้าวเสี่ยวตาว ขรึมลงอีกครั้ง

ถิงถิงมองจ้าวเสี่ยวตาวแวบหนึ่ง สายตามีแววดูถูก แต่เพียงแค่ครู่เดียวเท่านั้น

อย่าว่าแต่ถิงถิงเลย แม้แต่หลี่ฝางกับหลินชิงชิงยังรู้สึกอยากจะขำอยู่บ้าง

ผู้ชายอกสามศอกคนหนึ่ง ถูกว่าที่ภรรยาตบหน้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า ช่างไม่มีเกียรติเอาซะเลย

หากเป็นหลี่ฝาง คงระเบิดอารมณ์ไปนานแล้ว

เห็นได้ชัดว่า คำพูดของเขาเมื่อกี้ จงใจแหย่หลี่ฝางให้โมโห

เขาคิดจะให้หลี่ฝางลงมือก่อน จากนั้นเขาค่อยตอบโต้ จะได้ตีหลี่ฝางให้หนักๆ

เมื่อกี้หลี่ฝางกับหลินชิงชิงเกือบจะทนไม่ไหวแล้ว เข้าทางของจ้าวเสี่ยวตาวพอดี

หลี่ฝางสงบสติอารมณ์ของตัวเอง ถามขึ้นเรียบๆ “ไม่รู้ว่าคุณชายจ้าวจะจ่ายเดินเงินพ่อแม่ผมเท่าไหร่”

“ฉันประมาณการว่า พ่อแม่นายทำไร่ปีหนึ่งก็คงจะได้สักสามหมื่น เอาอย่างนี้ ฉันให้พวกเขาปีละห้าหมื่น เป็นไง”จ้าวเสี่ยวตาวเลิกคิ้ว

ปีละห้าหมื่น สองคน เฉลี่ยแล้วคนหนึ่งได้เดือนละสองพันกว่า จ้าวเสี่ยวตาวคนนี้ ขี้เหนียวซะจริง

หลี่ฝางหัวเราะ “เอาอย่างนี้ดีกว่า รอให้ผมซื้อบ้านหมายเลขหนึ่งแล้ว คุณเรียกพ่อกับแม่คุณมาเป็นร.ป.ภ. กับแม่บ้าน ผมจะให้พวกเขาปีละหนึ่งล้าน เป็นไง”

“นาย นายกล้าดูถูกพ่อแม่ฉันเหรอ”จ้าวเสี่ยวตาวไม่มีความอดทนอดกลั้นเหมือนหลี่ฝาง จึงได้กำหมัดแน่น พุ่งเข้าไปทันที

“หยุดนะ”

เฉียนเป่าเอ๋อเดินฉับเข้ามา หยุดอยู่ข้างหน้าของหลี่ฝาง “จ้าวเสี่ยวตาว คุณทำอะไรน่ะ”

“คุณหาเรื่องก่อนเองชัดๆ คุณยังจะมีหน้าลงมืออีกเหรอ”เฉียนเป่าเอ๋อมองจ้าวเสี่ยวตาสายตาเย็น “ทีตัวเองทำได้ แต่คนอื่นกลับทำไม่ได้”

“อยู่ดีๆก็จะลงไม้ลงมือ คุณเสพติดความรุนแรงเหรอ อีกหน่อยเราสองคนแต่งงานกันแล้ว ฉันพูดอะไรผิดไป ทำให้คุณโมโห คุณก็จะตบตีฉันเหมือนกันใช่มั้ย“

เฉียนเป่าเอ๋อจ้องมองจ้าวเสี่ยวตาวด้วยสายตาดุดัน

“เป่าเอ๋อ ผมจะตีคุณลงได้ยังไง ”

จ้าวเสี่ยวตาวเห็นเฉียนเป่าเอ๋อโมโห ก็รีบเผยรอยยิ้มทันที “ผมก็แค่ล้อเล่นกับหลี่ฝางเท่านั้นเอง”

“ล้อเล่นเหรอ มีที่ไหนเขาเอาพ่อแม่คนอื่นมาล้อเล่นกัน คุณรู้จักมารยาทหรือเปล่า”เฉียนเป่าเอ๋อตำหนิจ้าวเสี่ยวตาว

“ขอโทษ ผมผิดไปแล้ว เป่าเอ๋อ”จ้าวเสี่ยวตาวพูด

“คุณมาขอโทษฉันจะมีประโยชน์อะไร คุณน่าจะขอโทษหลี่ฝางมากกว่า ”เฉียนเป่าเอ๋อพูด

“เขา ผมไม่ขอโทษเขาหรอก”จ้าวเสี่ยวตาวขมวดคิ้ว “อีกอย่าง เมื่อกี้เขาก็พูดถึงพ่อแม่ผม”

“จ้าวเสี่ยวตาว ทางที่ดีคุณอย่าเอาแต่ว่าคนอื่นเป็นชาวไร่เลย บรรพบุรุษของเรา ใครบ้างไม่ใช่ชาวไร่ชาวนา ”เฉียนเป่าเอ๋อพูด “ถ้าคุณยังดูถูกชาวไร่ชาวนาอีก ฉันจะไม่สนใจคุณอีก”

จ้าวเสี่ยวตาวพยักหน้า แสดงให้เห็นว่าจำได้แล้ว

ตอนนี้เอง หลี่ฝางเดินไปข้างหน้าหนึ่งก้าว มองจ้าวเสี่ยวตาว พูดอย่างเรียบๆว่า“ไม่ต้องขอโทษแล้ว เอาอย่างนี้ พวกเรามาพนันกันเป็นไง ”