NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 234

บทที่ 234 ช่วยชีวิตเฉียนเป่าเอ๋อ

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ หลี่ฝางยิ้มแย้ม

“เช่นนั้นผมจัดการแล้วนะ”

ครั้งนี้หลี่ฝางเป็นฝ่ายเริ่มรุกก่อน

เพราะเรื่องพรรค์นี้ จะให้ผู้หญิงเป็นฝ่ายเริ่มได้อย่างไร?

ผ่านไปครึ่งชั่วโมง สีหน้าของหลี่ฝางขวยเขินบางส่วน

“พี่ มีบุหรี่ไหม?” หลี่ฝางเอ่ยถามเสียงไม่ดังมากนัก

“ในลิ้นชัก” เวลานี้หลินชิงกลับรู้สึกเขินอายเล็กน้อย

เธอนอนตะแคงอยู่บนเตียง หันหลังให้กับหลี่ฝาง

เมื่อเห็นรอยเลือดจางๆ บนเตียง อารมณ์ของหลี่ฝางสับสนบางส่วน

“พี่ชิงชิง นี้คือ...?” หลี่ฝางลังเลครู่หนึ่ง ก่อนเอ่ยปากถาม

หลินชิงชิงไม่พูดจา หลังผ่านไปหลายนาที กลับอืมตอบรับขึ้นมาคำหนึ่ง

หลี่ฝางไม่กล้าหัวเราะออกมา ไม่คาดคิดจริงๆ ว่าหลินชิงชิงจะมีมุมที่น่ารักและเขินอายเช่นนี้

เรื่องของหลินชิงชิง ความจริงทำให้หลี่ฝางคาดไม่ถึง...

เพราะหลินชิงชิงอายุมากกว่าตนขนาดนั้น และวันๆ เที่ยวเตร่อยู่บนถนน แต่กลับยังรักษาสิ่งนี้ไว้ได้ นี่ถือว่ายากที่จะพบพานสิน่ะ?

ครั้งก่อนหลินชิงชิงเอ่ยว่าตนคือสาวบริสุทธิ์ หลี่ฝางยังคิดว่าเธอล้อเล่นกับตน

คิดไม่ถึง กลับคือความจริง!

หลี่ฝางสูบบุหรี่ม้วนหนึ่ง รู้สึกว่าตนควรรับผิดชอบหลินชิงชิงถึงจะถูกต้อง

แน่นอนว่าหากหลินชิงชิงยินยอม

หลังสูบบุหรี่ม้วนหนึ่งหมด หลี่ฝางก็นอนลงกอดหลินชิงชิงไว้ “พี่ การกระทำของผมเมื่อครู่ คงแย่มากสินะ?”

“ใช่แย่มากเลย”

“แต่ไม่เป็นไร ยังไงฉันก็ไม่เคยเจอการกระทำที่ยอดเยี่ยมมาก่อน” หลินชิงชิงกลับไม่ได้รังเกียจ

หลี่ฝางพลิกกาย ก่อนพายุจะโหมกระหน่ำอีกครั้ง

ครั้งนี้หลี่ฝางกระทำได้ดีกว่าครั้งก่อนอย่างมาก

หลินชิงชิงและหลี่ฝางสองคนล้วนเหนื่อยหอบ

“ก่อนนี้ได้ยินเพียงว่าทำเรื่องพรรค์นี้สามารถช่วยลดความกดดัน ที่แท้เป็นความจริง” หลินชิงชิงเอียงศีรษะ ยิ้มให้กับหลี่ฝาง “ตอนนี้ฉันไม่กลัวแม้แต่นิดเดียว”

หลี่ฝางยิ้มอย่างขมขื่น “พี่กังวลว่าพ่อผมจะฆ่าคนปิดปากจริงๆ เหรอ?”

“ฉันเห็นเขาฆ่าคนกับตา หรือเขาไม่กลัวฉันจะแจ้งตำรวจ หรือบอกสิ่งที่เห็นทุกอย่างกับคนอื่น?” หลินชิงชิงเอ่ย

“พี่ แล้วพี่จะแจ้งตำรวจหรือบอกคนอื่นไหม?” หลี่ฝางเอ่ยถาม

“แน่นอนว่าไม่”

“งั้นก็เยี่ยมไปเลย” หลี่ฝางยิ้มแย้ม

“แต่ในสายตาของฆาตกร มีเพียงคนตายที่เก็บงำความลับไว้ได้” หลินชิงชิงเอ่ยขึ้นอีกครั้ง

หลี่ฝางลูบใบหน้าของหลินชิงชิง ก่อนเอ่ยอย่างหลงใหล “พี่วางใจเถอะ ผมไม่ให้พ่อทำร้ายพี่แน่”

“พรุ่งนี้ผมจะไปพบพ่อ บอกเรื่องความสัมพันธ์ของเราสองคน หากเขากล้าลงมือกับพี่ ผมจะตัดความสัมพันธ์พ่อลูกกับเขา!” หลี่ฝางเอ่ยปลอบโยน

หลินชิงชิงซาบซึ้งเล็กน้อย แต่กลับไม่เอ่ยสิ่งใดออกมา

หลังผ่านไปนาน หลินชิงชิงจึงเอ่ยว่า “พ่อแม่นายดูแล้วเป็นคนดี หากไม่เห็นกับตาเอง ฉันไม่เชื่อเด็ดขาดว่าพ่อนายจะฆ่าคนได้”

“และแม่นาย ตอนพ่อนายฆ่าคน เธอยืนอยู่ข้างๆ ด้วยสีหน้าสงบนิ่ง”

ขณะเอ่ย หลินชิงชิงนึกถึงมารดาตนขึ้นมา ก่อนหน้านี้ทุกครั้งที่ลูกพี่หลินออกไปต่อสู้ มารดาตนล้วนเข้าไปห้ามปราม จากนั้นทะเลาะกันอย่างหนัก

หลังผ่านไปสองชั่วโมง หลี่ฝางเกิดอารมณ์ขึ้น จึงเกาะกุมพัวพันกลับหลินชิงชิงอีกครั้ง

จากนั้น หลี่ฝางเหนื่อยล้าจนผล็อยหลับไป

เมื่อหลี่ฝางตื่นขึ้น พระอาทิตย์สาดส่องแสงขึ้นมาแล้ว

“พี่ กี่โมงแล้ว?” เมื่อลืมตา หลี่ฝางเอ่ยถามขึ้น

“พี่...”

หลี่ฝางเห็นหลินชิงชิงไม่อยู่ ตะโกนเรียกขึ้น

ทันใดนั้น เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น ก่อนหลินชิงชิงถือน้ำเต้าหู้ ปาท่องโก๋ เดินเข้ามาในห้อง

“ตื่นแล้วเหรอ ลุกมาทานอาหารเช้าเร็ว” หลินชิงชิงเอ่ยยิ้มๆ

หลี่ฝางหยิบกางเกง เสื้อขึ้นมาสวมให้เรียบร้อย

ขณะทานอาหาร หลินชิงชิงก้มหน้าลง ไม่กล้ามองหลี่ฝาง

“ฉันจะไปทอดไข่ดาวให้นายสักสองฟอง”

“พี่ ไม่ต้องยุ่งยากหรอก” หลี่ฝางเอ่ยห้าม

แต่หลินชิงชิงยังไปทอดไข่สาวสองฟองมาให้หลี่ฝาง

“เมื่อคืนคงเหนื่อยมากสินะ ทานไข่บำรุงร่างกายสิ” หลินชิงชิงกล่าวยิ้มๆ

หลี่ฝางคิดในใจ ไข่สาวสองฟองจะบำรุงอะไรได้?

ขณะกำลังทานจะหมด หลี่ฝางอดเอ่ยถามไม่ได้ “พี่ ต่อไปพวกเราเป็นพี่น้องกัน หรือว่า...”

“พี่น้อง!”

สีหน้าของจ้าวเสี่ยวตาว พลันเคร่งเครียดลงทันที

“ยังคงเป็นคำนั้น แพ้ก็คือแพ้ หากพ่อแม่นายไม่มา ให้ตระกูลจ้าวของพวกแก รองรับความโกรธของตระกูลหลี่ของเราได้เลย” หลี่ฝางเอ่ยเสียงเย็น

จ้าวเสี่ยวตาวกำลังจะพูดบางอย่าง แต่ทันใดนั้นเฉียนเป่าเอ๋อก็มาถึง

ความจริงจ้าวเสี่ยวตาวยังคิดขอร้อง แต่สุดท้ายเมื่อเฉียนเป่าเอ๋อมาถึง เขารีบสลัดความคิดนี้ไปทันที

ต่อหน้าว่าที่คู่หมั้นของตน จะก้มหัวขอโทษชายอื่นไม่ได้ จ้าวเสี่ยวตาวทำใจไม่ได้

“เป่าเอ๋อ เธอมาได้ยังไง?” จ้าวเสี่ยวตาวเดินเข้าไปรับด้วยสีหน้าดีใจ

“ฉันไม่ได้มาหานาย” เฉียนเป่าเอ๋อมองจ้าวเสี่ยวตาวแวบหนึ่ง ก่อนรีบวิ่งเข้าไปหาหลี่ฝาง

เฉียนเป่าเอ๋อหลังเดินมาถึงหน้าหลี่ฝาง จึงเอ่ยว่า “หลี่ฝาง นายว่างหรือเปล่า ฉันอยากเลี้ยงข้าวนายสักมื้อ”

“เลี้ยงข้าว?” หลี่ฝางขมวดคิ้ว ก่อนเอ่ยขึ้น “ช่างมันเถอะ ฉันไม่ว่าง ยังต้องทำสัญญาซื้อบ้านนะ”

“งั้นฉันจะรอนาย” เฉียนเป่าเอ๋อเอ่ย

“แต่อาจต้องใช้เวลานาน” หลี่ฝางเอ่ย

เฉียนเป่าเอ๋อเอ่ยอย่างมีน้ำอดน้ำทนว่า “ไม่เป็นไร ฉันว่าง”

หลี่ฝางหัวเราะเฮอะเฮอะ แล้วไม่ได้พูดอะไร ก่อนเดินเข้าที่ฝ่ายขายพร้อมหวางจุน

หลี่ฝางพาพนักงานธนาคารมาด้วยสี่คน เพื่อนับเงินให้กับพวกเขาโดยเฉพาะ

ร้อยแปดสิบล้าน หากใช้พนักงานเช่นนี้ของจ้าวเสี่ยวตาวและถิงถิง เกรงว่าหนึ่งเดือนก็นับไม่หมด!

กลัวว่านับได้ไม่ถึงครึ่งหนึ่ง สองคนนี้อาจเสียสติไปก่อน

หลังซื้อบ้าน จัดการทำสัญญาเสร็จ ฟ้ามืดมิดแล้ว

เมื่อหลี่ฝางออกมาจากฝ่ายขาย ไม่คิดว่าเฉียนเป่าเอ๋อจะยังไม่จากไป

หลี่ฝางเห็นเฉียนเป่าเอ๋อ จึงขมวดคิ้วขึ้น “เธอคงไม่ได้อยากเลี้ยงข้าวฉัน แต่มีธุระกับฉันสินะ?”

เฉียนเป่าเอ๋อทราบถึงสถานะของตนแล้ว การเข้ามาใกล้ชิดของเธอ จึงต้องมีจุดประสงค์แอบแฝง

หลี่ฝางรังเกียจการเข้ามาใกล้ชิดประเภทนี้ที่สุด ดังนั้นหลี่ฝางจึงเอ่ยอย่างไม่พอใจ “พูดมา มีธุระอะไรกับฉัน?”

เฉียนเป่าเอ๋อลังเลครู่หนึ่ง ก่อนเอ่ยว่า “พี่ชายฉันเกิดเรื่อง”

“พี่ชายเธอเกิดเรื่องแล้วเกี่ยวอะไรกับฉัน?” หลี่ฝางตะลึงครู่หนึ่ง ก่อนเอ่ยอย่างจนใจ “ฉันเองก็ช่วยอะไรไม่ได้”

“เกี่ยวสิ และเรื่องนี้มีเพียงนายที่ช่วยฉันได้”

เฉียนเป่าเอ๋อเอ่ยด้วยสีหน้าร้อนใจ “พี่ชายฉัน โกงเงินตระกูลหลี่ของพวกนาย และถูกพวกนายเจอเข้า”

“หลี่ฝาง ช่วยขอร้องพ่อนาย ให้เขาปล่อยพี่ชายฉันสักครั้งได้ไหม?”

...