NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 307

บทที่ 307 ยัยเฉิ่มไสหัวออกไปจากวิลล่าของฉัน

........ผ่านไปประมาณครึ่งชั่วโมง ใบหน้าของหลี่ฝางเต็มไปด้วยเหงื่อ เวลาของตัวเอง ยิ่งอยู่ยิ่งนานขึ้นแล้ว

นอนอยู่ข้างกายฉินวี่เฟย หลี่ฝางมองเธอแวบหนึ่ง ใบหน้าของฉินวี่เฟยแดงมากทีเดียว

หลี่ฝางอาบหน้าเสร็จ เตรียมตัวจะนอน.........

ป้างๆๆ!

สรุปเวลานี้ ด้านนอกวิลล่า มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น

“แม่ง ใครน่ะ ดึกๆดื่นๆมาเคาะประตูของตัวเอง?” หลี่ฝางลืมตาขึ้น ไม่รู้จะยังไงดี

หลี่ฝางมีความโกรธเล็กน้อย เพิ่งจะหลับไปเองแท้ๆ ก็ถูกปลูกให้ตื่น หากโดนกับใคร มีเหรอจะไม่โกรธ?

“เป็นพวกเหยสงหรือเปล่า?” ฉินวี่เฟยก็ลืมตาขึ้นมา ถามด้วยความกลัว

“เป็นไปได้”

หลี่ฝางขมวดคิ้วขึ้นมา สีหน้าเคร่งขรึม

ด้านนอกประตูวิลล่า เหยสงเกือบจะหักแขนของตัวเองแล้ว ก็หมายความว่าเหยสงมีความกล้าที่จะทำร้ายตัวเอง

เป็นไปได้ว่าเป็นเหยสงที่มา หลี่ฝางกลัวจนกลืนน้ำลายลงคอ

“ฉันไปดูก่อน หากเป็นเหยสงจริงๆ ฉันจะตะโกนให้คนมาจัดการให้เศษสวะคนนี้!”

หลี่ฝางคิดในใจ ตรงนี้เป็นถิ่นของตัวเอง ส้าวส้วย โหจื่อ ลุงเฉียน พ่อของตัวเองก็อยู่นี่ทั้งนั้น

หากเหยสงกล้ามาหาเรื่องถึงที่นี่ งั้นตัวเองก็จะเรียกพวกเขามาทันหมด จัดการเหยสงทีเดียว

เมื่อมองผ่านตาแมว หลี่ฝางมองไปแวบหนึ่ง

เพียงแวบเดียว หัวใจของหลี่ฝาง เกือบหยุดเต้นทันที

“แม่งเอ๊ย!”

หลี่ฝางตกใจจนหน้าซีด กลับเข้าไปในห้องนอนอย่างลนลาน ปลูกฉินวี่เฟยให้ลงจากเตียง

“เธอกลับไปที่ห้องของเธอ แล้วใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อย” หลี่ฝางกล่าวด้วยสีหน้าที่ผิดปกติ

ฉินวี่เฟยพยักหน้า กลับไปใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อย เพียงแต่ตอนที่เธอเดินออกมาจากในห้องนอน มือของเธอ ก็ได้ถือมีดไว้ด้ามหนึ่ง

“เอามาจากไหน?” หลี่ฝางขมวดคิ้วถาม

“มีดที่แทงฉันเมื่อกลางวัน ฉันเก็บมันเอาไว้ หนึ่งเพื่อเป็นที่ระลึก สองเอาไว้ป้องกันตัว ตอนนี้ให้นาย ฉันรู้สึกว่านายต้องการใช้มันมากกว่า”

ขณะที่ฉินวี่เฟยพูดอย่างจริงจัง ก็ได้ยื่นมีดไปที่มือของหลี่ฝาง

“ไม่ใช่เหยสง” หลี่ฝางส่ายหัว แล้วกล่าว

“ไม่ใช่เหยสง?” ฉินวี่เฟยตกใจไปสักพัก ก็ถามขึ้น: “แล้วทำไมนายถึงกลัวมากเลยละ?”

“ใช่แล้ว ในเมื่อไม่ใช่เหยสง แล้วใครเป็นคนเคาะประตู ดึกๆดื่นๆว่างมากหรือไง? นอนก็ไม่นอน?” ฉินวี่เฟยมองหลี่ฝางด้วยสีหน้าที่สงสัย แล้วถาม

ป้างๆๆ

เวลานี้ เสียงเคาะประตูด้านนอกยิ่งแรงขึ้น

“เธอไปดูเองละกัน” หลี่ฝางลังเลไปสักพัก ผลักฉินวี่เฟยไปหนึ่งทีแล้วกล่าว

ฉินวี่เฟยตั้งสติ เดินไปที่หน้าประตูอย่างอยากรู้อยากเห็น เมื่อมองผ่านตาแมวไปแวบหนึ่ง

ปฏิกิริยาตอบสนองของฉินวี่เฟยนั้นยิ่งกว่าหลี่ฝาง เธอถอยหลังไปหลายก้าว หายใจเสียงดัง แล้วกล่าว: “ทำไมถึงเป็นพี่สาวฉัน เธอมาได้ยังไง?”

หากงานหมั้นหมายถูกยกเลิก ตระกูลฉินกับตระกูลมู่ ก็จะถูกคนอื่นหัวเราะเยาะ

“เธอ เธอทำไมไม่รักตัวเองเลย เธอลืมจุดจบของพี่สาวของเธอแล้วเหรอ?” มองฉินวี่เฟย ฉินหยีหรันพูดอย่างโมโห และสงสาร

“เธอรู้หรือเปล่า เธอทำแบบนี้ จุดจบน่าจะแย่กว่าของพี่ หากคุณปู่ของเราโกรธ ไม่แน่อาจจะไล่เธอออกไปจากตระกูลฉิน ให้เธอไปนอนกลางถนน”

“และตระกูลมู่ ก็ไม่มีทางที่จะปล่อยเธอ” ฉินหยีหรันกัดฟัน กล่าวอย่างปวดหัว

ฉินวี่เฟยก้มหน้าไม่พูดไม่จา ตอนนี้ฉินวี่เฟยละอายใจและวิตกกังวลมาก

เหมือนถูกจับได้ว่าเล่นชู้ยังไงอย่างนั้น

เธอฝันยังฝันไม่ถึงเลย ว่าพี่สาวของตัวเองจะมาที่นี่!

ฉินหยีหรันมองหลี่ฝางไปแวบหนึ่ง ก้าวเข้ามาด้วยความดุดัน

ฉินหยีหรันกัดฟัน แล้วกล่าว: “แกไอ้สารเลว แกรู้ทั้งๆรู้ว่าน้องสาวของฉันได้หมั้นหมายกับมู่เสี่ยวไป๋แล้ว แกยังแตะต้องตัวเธอ......ยังพาเธอมาที่ห้อง แกอยากทำให้น้องฉันตายใช่มั้ย?”

“ผมไม่ได้ทำร้ายเธอ ผมกำลังช่วยเธอ”

มองไปที่ฉินหยีหรัน หลี่ฝางพูดจาอย่างสงบเยือกเย็น: “คนที่จะทำร้ายฉินวี่เฟย คือพวกคุณ ทุกคนในตระกูลฉิน”

“ไม่ต้องมาพูดให้ผิดกลายเป็นถูกเลยนะพี่สาว” หลี่ฝางเบ้ปาก กล่าวอย่างดูถูก

“พี่? แกไม่ต้องเอาทองไปแปะที่หน้าแกเลย แกมันคืออะไร ต่อให้แกคบกับน้องสาวฉันจริงๆ แกก็ไม่มีสิทธิ์เรียกฉันว่าพี่”

“งั้นฉันไม่เรียกเธอว่าพี่ เรียกเธอว่ายัยเฉิ่มดีมั้ย?”

เมื่อเห็นฉินหยีหรันที่ทั้งทำร้ายและต่อว่าฉินวี่เฟย หลี่ฝางก็โมโหไม่น้อย ได้ชี้ไปที่หน้าของฉินหยีหรันโดยตรงแล้วกล่าว: “ยัยเฉิ่ม รบกวนเธอไสหัวออกไปจากวิลล่าของฉันด้วย ไม่อย่างนั้น ฉันก็จะไม่เกรงใจกับเธอแล้ว”

แกกล้าด่าฉันว่ายัยเฉิ่ม? สีหน้าของฉินหยีหรัน ก็ดุร้ายขึ้นมาทันที