บทที่415 การไปตำหนิถึงที่ของเหมิงเหมิง
“ไป” หลิวเฉินพูดด้วยใบหน้าไม่พอใจ
ถึงห้าวหนานจะพิการ แต่ยังไม่ตาย
ชื่อเสียงของผู้คน นั้นสำคัญมาก แค่ห้าวหนานโมโห คนธรรมดาๆ ก็ไม่มีใครไม่กลัวเขา
และถังจิ้นในฐานะหลานชายของห้าวหนาน สมาชิกทีมกีฬา ใครจะไปกล้าแตะต้องเขาแม้แต่ปลายเล็บ?
ไม่มีใครกล้า!
ดังนั้นไม่ใช่หลิวเฉินขี้ขลาด แต่สมาชิกของทีมกีฬา ไม่มีใครกล้าลงมือกับถังจิ้น
ถังจิ้นเมื่อกี๊ก็พูดแล้ว ถ้าก่อเรื่องต่อไป เขาจะพาคนไปทำลายนักกีฬา ……
“อยากจะมาก็มา อยากจะไปก็ไป?เห็นผมเป็นตลาดขายผักเหรอไง!”
หลี่ฝางยกเก้าอี้นั่งขึ้น เขวี้ยงใส่หนังหัวของหลิวเฉิน
เก้าอี้นั่งก็แตกทันที จะเห็นว่าเก้าอี้นั่งที่หลี่ฝางเขวี้ยงใส่นี้โหดแค่ไหน
หลิวเฉินร้องโอดครวญ หันไปมองหลี่ฝาง:“แม่เอ๊ยอยากตายเหรอ!”
“กล้าทำพี่เฉินผม ดูซิว่าผมจะเล่นงานคุณให้ตายไม่ได้เหรอ”รุ่นพี่ที่สูงใหญ่คนหนึ่งพูด
ตอนที่เขาจะลงมือ ถังจิ้นก็ยกกระบองเหล็กยืดหดชี้ไปที่เขา:“คุณลองขยับดูสิ!”
คนสูงใหญ่คนนี้ตกใจจนไม่กล้าขยับ
ถังจิ้นเอากระบองเหล็กยืดหดตีไปที่หลังเขา:“ไสหัวไป ได้ยินไหม?”
“เล่นบาสดีๆไม่เอา ออกกำลังกายก็ไม่ฝึก มาทำตัวถ่อยกับพวกเราปีหนึ่ง ทำไม คิดว่าพวกเรานักเรียนใหม่ปีหนึ่งรังแกง่ายเหรอ?”ถังจิ้นตะโกนใส่
“พี่จิ้น ทำไมต้องทำลายมิตรภาพของพวกเราเพราะคนนอกนี้ด้วย”ผู้ชายคนหนึ่งที่ดูสนิทกับถังจิ้นเดินเข้ามา
เขาจะไปตรงหน้าถังจิ้น ถังจิ้นก็ยกเท้าขึ้น เตะไปที่ท้องของผู้ชายคนนั้น:“ไสหัวไปไอ้ระยำ พูดเอาดีเข้าตัวกับผมให้มันน้อยๆหน่อย คุณเป็นห่าอะไร มาพูดมิตรภาพกับผม?ผมต้องไปพูดมิตรภาพกับแม่คุณเหรอไง”
“ไสหัวไปให้หมด ได้ยินไหม?อย่าคิดว่าลุงผมแย่แล้วก็จะไม่เห็นหัวผมได้ ลุงผมยังไม่ตาย งั้นตอนนี้ให้ผมโทร เรียกพี่ซินปามาไหม มาคุยปรัชญากับพวกคุณหน่อย?”
ถังจิ้นใช้ไม้ตายของตัวเอง
ซินปาคือลูกน้องมือหนึ่งของห้าวหนาน และก็เป็นคนที่มีชื่อเสียงในเมืองเอก
คนอย่างหลิวเหล่าซาน เห็นซินปายังต้องก้มหัวให้ ยิ่งอย่าไปพูดถึงพวกนักเรียนนี่
นักเรียนพวกนี้นอกจากจะทำตัวเบ่งใหญ่กว่าคนอื่นแล้ว ก็ไม่ได้มีพื้นฐานครอบครัวที่ดีนัก
ถ้าจะเล่นงานคนอย่างซินปาจริงๆ ก็มีแต่ตาย
“พี่จิ้น คุณเป็นอะไรกันแน่เนี่ย,?”คนที่ถูกถังจิ้นเตะล้มไปรีบคลานขึ้นมา:“แค่คนนอกคนหนึ่ง……”
“หลี่ฝางไม่ใช่คนนอก รีบไสหัวไป”ถังจิ้นตัดบทเขาอย่างเย็นชา จากนั้นก็ส่งสายตาให้
คนๆนี้ดูเหมือนเป็นเพื่อนของถังจิ้น เขาเข้าใจความหมายของถังจิ้น
“พวกเราไป”คนๆนี้พูด แล้วห็หมุนตัวออกไป
พวกผู้ชายทีมกีฬานี้ ก็เริ่มทยอยออกไป มีสองสามคนมองหลิวเฉิน แล้วก็เข้ามาดึงไป
“ลากทำห่าไร!”
“ให้พวกคุณไป แต่ไม่ได้ให้เขาไป!”
ถังจิ้นเข้ามาถีบ จนเขาล้มลงพื้น
เห็นถังจิ้นโกรธ ทุกคนก็ทิ้งหลิวเฉิน เริ่มหนี
สีหน้าของหลิวเฉิน ก็หม่นลงทันที:“ถังจิ้น คุณอย่ายโสหน่อยเลย ตอนนี้พ่อผม……”
“ได้ อย่าพูดถึงพ่อคุณกับผม พ่อคุณก็แค่สุนัขรับใช้ เอาสุนัขรับใช้มาขู่ผม ทำเอาผมตกใจจัง!”ถังจิ้นใช้เท้าเตะไปที่ท้องของหลิวเฉิน จนเขากรีดร้องออกมา จนน้ำในท้องแทบจะอ้วกออกมา
“หลี่ฝาง คุณคิดจะจัดการเขายังไง?”ถังจิ้นหันไปมองหลี่ฝาง แล้วถาม
หลี่ฝางพูดอย่างไม่แคร์:“ก็แค่สั่งสอนไปหน่อย”
ที่นี่คือหน้าห้องเรียน หลี่ฝางไม่อยากทำให้เรื่องวุ่นวายมาก ถึงแม้ทำจนเกิดเรื่อง หลี่ฝางก็สามารถจัดการให้เรียบได้
“เจ้านาย เกิดอะไรขึ้น?”ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ ส้าวส้วยก็มาข้างๆหลี่ฝาง
“คนนั้นที่ผมทำร้ายเมื่อวาน วิ่งมาแก้แค้นผม”หลี่ฝางหัวเราะเหอะเหอะ พูดอย่างไม่แคร์
พอเอาหลิวเฉินส่งต่อให้ถังจิ้นจัดการ หลี่ฝางก็ไปที่โรงอาหารกับส้าวส้วย
หลี่ฝางส่ายหน้า และตอบคำถามนี้ไม่ได้
“ช่วยผมดูเธอดีๆ”หลี่ฝางกำชับอีกครั้ง เดินผ่านเหมิงเหมิงไป เตรียมไปกินข้าวที่โรงอาหาร
หลี่ฝางเดินไปได้ไม่ไกล เหมิงเหมิงก็ตามเข้าไป
“คุณเดินไปทางนั้นหน่อยได้ไหม?”เหมิงเหมิงมองส้าวส้วย พูดว่า:“ฉันมีเรื่องส่วนตัวจะถามหลี่ฝาง”
ส้าวส้วยมองหลี่ฝางแวบหนึ่ง
หลี่ฝางพยักหน้า:“คุณไปสูบบุหรี่เถอะ”
พอส้าวส้วยไป เหมิงเหมิงก็มองหลี่ฝาง ลังเลเล็กน้อย
หลี่ฝางหัวเราะเหอะเหอะ:“ทำไม คุณก็มีเรื่องยากเย็นเหรอ พูดมาสิ เรื่องอะไร?เรื่องนี้ น่าจะไม่เกี่ยวกับลู่หลุ่ยสินะ”
เหมิงเหมิงส่ายหน้า เงยหน้ามองหลี่ฝาง:“ฉันอยากถามคุณ หลังจากออกมาจากสถานตากอากาศ คุณได้เจอแฟนเก่าฉันไหม?”
“คุณหมายถึงหลิวจินหยางไหม?”หลี่ฝางถามต่อ
“ใช่”
“เจอ ทำไมเหรอ?”หลี่ฝางหัวเราะเหอะเหอะ:“เขาให้คนมาแก้แค้นผม แต่ไม่สำเร็จ”
“งั้นพูดแบบนี้ แผลที่ตัวของหลิวจินหยาง ก็เป็นคุณทำสินะ?”ตาของเหมิงเหมิง ทันใดนั้นก็ปรากฏความเยือกเย็น
สายตานี้ เหมือนกับคนที่จ้องศัตรูตัวเอง
หลี่ฝางพยักหน้าลง:“ก็ใช่แหละ ทำไม?”
เหมิงเหมิงกัดฟัน มองหลี่ฝาง ท่าทางดูดุร้าย:“ทำไมคุณลงมือได้แรงขนาดนั้น ถึงหลิวจินหยางแย่แค่ไหนก็ไม่ควรถูกคุณลงมืออย่างเหี้ยมโหดขนาดนี้หรอก?!”
“ลงมืออย่างเหี้ยมโหด?”หลี่ฝางขมวดคิ้ว:“เดี๋ยว หลิวจินหยางเป็นอะไร?”
“เล็บของหลิวจินหยางถูกเลาะออก เอ็นมือและเท้า ก็ถูกเลาะออก มีแค่ตา และก็ถูกทำจนตาบอด เขาในตอนนี้ ก็แค่คนพิการที่ไม่เหลืออะไร”
“หูเสี่ยวน่าวนั่นก็ไม่ต้องการเขา ฉันเคยเห็นเขา ตอนนี้เขากำลังขอทานที่ถนนใหญ่”
เหมิงเหมิงเงยหน้าขึ้น มองหลี่ฝางอย่างงุนงง:“ทำไม ไม่ใช่คุณที่ทำเหรอ?”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง