NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 58

บทที่ 58 ไม่ใช่ส้าวส้วยเป็นคนฆ่า?

เมื่อคืนส้าวส้วยออกจากร้านเหล้าประมาณหนึ่งชั่วโมง หรือว่าจะไปฆ่าลูกพี่หลี่จริงๆ?

นึกถึงตรงนี้แล้ว หลี่ฝางเหงื่อไหลลงมาเต็มหน้า ถ้าเป็นเรื่องจริง งั้นส้าวส้วยก็คือฆาตกรที่ฆ่าลูกพี่หลี่ ส่วนตนเองก็คือผู้บงการอยู่เบื้องหลังงั้นหรือ?

แม่เจ้า คิดเช่นนี้แล้ว ตนเองก็เป็นผู้ร้ายไปด้วยสิ?

“พี่ ลูกพี่หลี่เขาตายตอนกี่โมงเหรอครับ? ” หลี่ฝางรีบถาม

“ประมาณหนึ่งทุ่มครึ่ง ไม่ขาดไม่เกินจากเวลานี้ห้านาที” หลินชิงชิงคิดแล้วคิดอีก ค่อยพูดออกมา

ประมาณหนึ่งทุ่มครึ่ง หลี่ฝางนึกย้อนกลับไปสักพัก จากสีหน้าของเขาซีดขึ้นมาทันที

“เสี่ยวฝาง ทำไมเหรอ? ” หลินชิงชิงเห็นสีหน้าของหลี่ฝางไม่ค่อยปกติ รีบสอบถามขึ้นมาทันที

หลี่ฝางพยายามทำให้ตนเองใจเย็นสงบนิ่ง เขายิ้มๆ และพูด: “ผมไม่เป็นไรครับพี่ ผมก็แค่กลัวว่าหลี่หลงจะมาหาเรื่องผมอีก”

“วางใจเถอะ หลี่หลงตอนนี้กำลังยุ่งกับงานศพของพ่อเค้าอยู่ อย่างน้อยต้องยุ่งไปอีกสองสามวัน” หลินชิงชิงกล่าว

“แล้วหลังจากสองสามวันนี้ล่ะ? ” หลี่ฝางขมวดคิ้ว ในใจคิดอยู่ว่านี่ก็ไม่ใช่หนทางที่จะหนีพ้น ดีที่ตอนนี้ก็ใกล้จะสอบเข้ามหาลัยแล้ว รอให้สอบเสร็จ ตนเองก็ออกจากเมืองตงไห่ได้แล้ว

ถึงตอนนั้น ตนก็ไม่ต้องกังวลว่าคนของหลี่หลงจะมาแก้แค้นอีก

“หลังจากสองสามวันนี้นายก็ไม่ต้องกลัวอีกแล้ว ถึงตอนนั้นพี่ชายของฉันก็จะออกมา พี่ชายฉันต้องการจะควบคุมเขตพื้นที่ภาคตะวันออกอย่างจริงจัง รอให้พี่ชายฉันออกมา เขาก็จะโต้ตอบกับหลี่หลง ถ้าเขาสองคนสู้กันขึ้นมา จะหาเรื่องนายอีกได้ยังไง” หลินชิงชิงหัวเราะและพูด

หลังจากที่หลินชิงชิงไปแล้ว หลี่ฝางไม่ไปเข้าห้องเรียน รีบไปที่ร้านเหล้าทันที

ตอนนั้นส้าวส้วยกำลังเล่นเกมKings of Glory หลี่ฝางไปถึงที่นั่น เข้าไปนั่งข้างๆ เขา: “อย่าเพิ่งเล่น ผมถามอะไรนายหน่อย”

“เถ้าแก่ ผมรู้ว่าคุณจะถามอะไร แต่คุณรอให้ผมเล่นเกมนี้จบก่อนค่อยคุยนะครับ” ส้าวส้วยกำลังตั้งใจเล่นอยู่ประมาณสิบกว่านาที แต่สุดท้ายก็แพ้

“ไอ้บ้าเอ้ย เพื่อนๆ ในทีมแย่จริงๆ ” ส้าวส้วยโมโหใส่มือถือและด่าไปด้วย

“ทั้งๆ ที่นายเป็นคนเอาเปรียบพวกเขาเอง ทำไมยังไปว่าคนอื่นแย่ได้ไง” หลี่ฝางส่ายหัว พูดอะไรไม่ออก

หลี่ฝางหยิบไวน์มาหนึ่งแก้ว รินให้ส้าวส้วยด้วยหนึ่งแก้ว: “ส้าวส้วย ผมถามอะไรนายหน่อย นายต้องตอบความจริงนะ ห้ามโกหกนะ”

“เถ้าแก่ คุณจะถามผมเรื่องของลูกพี่หลี่ใช่ไหม? ”

ยังไม่ทันรอให้หลี่ฝางเอ่ยปากถาม ส้าวส้วยก็ส่ายหัวบอกว่า: “เรื่องนั้นไม่ใช่ผมเป็นคนทำ”

“ไม่ใช่นาย? ” หลี่ฝางตะลึง

“เมื่อคืนนายออกจากร้านหนึ่งทุ่ม กลับมาสองทุ่ม ช่วงเวลานี้ เป็นเวลาที่ลูกพี่หลี่ถูกฆ่าพอดี ยังบอกว่าไม่ใช่นายงั้นเหรอ? ” หลี่ฝางจ้องหน้าส้าวส้วยและพูดอย่างสงสัย: “อีกอย่างเมื่อคืนนายพูดกับผมไม่น้อยกว่าหนึ่งครั้ง ว่านายฆ่าลูกพี่หลี่ให้ตายแล้ว”

“ตอนนั้นผมยังนึกว่านายจะโม้สักอีก แต่นึกไม่ถึงเมื่อกี้พี่สาวมาหาผม บอกว่าลูกพี่หลี่ถูกฆ่าตายแล้วจริงๆ ”

“แต่นั่นก็ไม่ใช่ผมฆ่านี่นา ลูกพี่หลี่ตายเพราะถูกรถชน ผมก็เพิ่งรู้เมื่อกี้นี้” ส้าวส้วยพูดด้วยสีหน้าเหมือนถูกปรักปรำ: “เถ้าแก่ครับ ผมไม่มีแม้แต่ใบขับขี่นะครับ”

“ลูกพี่หลี่ไม่ได้ตายเพราะอุบัติเหตุรถชน แต่ตายเพราะถูกคนฆ่าตาย” หลี่ฝางบอก: “อุบัติเหตุรถชนเป็นแค่ข่าวปลอมที่หลี่หลงแกล้งปล่อยออกมาเท่านั้น”

“นายบอกว่าไม่ใช่นาย แล้วเมื่อคืนเวลาหนึ่งชั่วโมง นายไปทำอะไร? ” หลี่ฝางซักถาม

“เมื่อคืนหลังจากที่ผมออกจากร้านเหล้า ไปที่เขตพื้นที่ลูกพี่หลี่จริงๆ แต่เห็นลูกน้องของเค้าเยอะเกินไป เขาเดินไปถึงไหนก็มีคนคอยคุ้มกันเขา ผมเห็นว่าไม่มีโอกาสลงมือ ดังนั้นจึงกลับมา” ส้าวส้วยกล่าว

“จริงๆ เหรอ? ” หลี่ฝางมองหน้าส้าวส้วยอย่างสงสัย

“เถ้าแก่ครับ คุณว่าถ้าผมฆ่าคนจริงๆ ยังสามารถมานั่งเล่นเกมอย่างสบายใจตรงนี้ได้เหรอ? ถ้าฆ่าคนจริงๆ ผมหนีไปนานแล้ว” ส้าวส้วยหัวเราะเหอะๆ และพูด

“ก็ใช่” หลี่ฝางก็รู้สึกว่าส้าวส้วยไม่เหมือนคนที่ฆ่าลูกพี่หลี่

หนุ่มที่ดูเอ้อระเหยลอยชายคนนี้ ดูยังไงก็ไม่เหมือนนักฆ่าผู้ลึกลับที่พูดในปากของหลินชิงชิงเลย

“เถ้าแก่ครับ หลี่หลงทำไมต้องปกปิดสาเหตุการตายของลูกพี่หลี่ด้วยล่ะ? ” ส้าวส้วยถามด้วยความสงสัย

วันนี้หลี่เสี่ยวเสี่ยวชวนหลี่ฝางออกมากินข้าวด้วยกัน เจอกับจางกงหมิงพอดี

“พี่หมิง” หลี่ฝางยิ้มๆ และกล่าวทักทาย

“อ้าว เป็นแกนี่เอง!” จางกงหมิงนั่งลงบนเก้าอี้ และจ้องมองหน้าหลี่เสี่ยวเสี่ยว: “แฟนแกเหรอ หน้าตาก็ไม่เลวนี่? ”

“เพื่อนนักเรียนเท่านั้นครับ” หลี่ฝางยิ้มๆ

สองสามวันนี้หลี่เสี่ยวเสี่ยวคอยเกาะติดตามหลี่ฝางทุกวัน ที่จริงแล้วในใจของหลี่ฝางก็รู้ดี เธอติดตามทุกวันเช่นนี้ ก็เพราะรู้ว่าเขารวยไม่ใช่หรือ?

ถ้าตนไม่มีเงินล่ะก็ หลี่เสี่ยวเสี่ยวต้องไปจากตนแน่นอน

ผู้หญิงแบบนี้ หลี่ฝางไม่มีทางเอาแน่นอน ก็แค่เอาไว้เล่นๆ เท่านั้น

จางกงหมิงกอดไหล่ของหลี่ฝางไว้ ยิ้มและพูดว่า: “เสี่ยวฝาง พี่ขอคุยอะไรกับแกหน่อยดิ”

“เรื่องอะไรครับ? ” หลี่ฝางถามกลับ

“พี่อยากยืมเงินแกมาใช่หน่อย.....นี่พี่ก็เพิ่งจะแต่งงาน เงินก็ใช้จนหมดแล้ว ครั้งนี้พาพี่น้องออกมาแย่งพื้นที่ ถึงแม้จะแย่งพื้นที่ได้แล้ว แต่ก็เสียพี่น้องไปหลายคน ยังไงพี่ก็ต้องเอาเงินไปปลอบขวัญทางบ้านเค้าบ้าง”

“พื้นที่ที่แย่งมาได้ ยังไม่ทันเริ่มต้นทำอะไรไม่มีกำไร อย่างนี้ แกว่าพี่จะเอาอะไรให้พวกเค้าล่ะ” จางกงหมิงพูดอย่างน่าสงสาร

หลี่ฝางขมวดคิ้ว รู้สึกลังเลหน่อย ถ้าเป็นหลินชิงชิงมาขอยืมกับตน หลี่ฝางต้องหยิบบัตรธนาคารให้เธอยืมได้เลยโดยไม่พูดอะไร แต่จางกงหมิง หลี่ฝางไม่สนิทสักหน่อย

“เรื่องที่นายไปกินข้าวที่Lotusแค่คืนเดียวก็ใช้เงินไปแสนกว่า พี่ได้ยินข่าวมาแล้ว ครั้งก่อนนายเลี้ยงเหล้าพวกเราก็จ่ายไปหลายหมื่น อย่าบอกว่านายไม่มีเงินนะ พี่ไม่เชื่อหรอก” จางกงหมิงมองหน้าหลี่ฝางและพูด

“พี่หมิง จะยืมเท่าไหร่” หลี่ฝางถอนหายใจลึกและถาม

“ไม่เยอะ แค่สองแสนก็พอ” จางกงหมิงยิ้มและหัวเราะ

“สองแสน? !” หลี่ฝางอ้าปากค้างกว้าง ทำหน้าตกตะลึง ที่จริงสำหรับเขาแล้ว เงินสองแสนไม่เยอะแยะมากมายอะไร แต่ถ้าให้ไปเฉยๆ อย่างรวดเร็ว อีกหน่อยจางกงหมิงมาขอยืมอีกจะทำยังไง?