NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 80

บทที่80 คุณฆ่าลูกพี่หลี่?

“เมื่อก่อนผมเป็นลูกน้องให้ลุงฉัน เขาพูดอะไร ผมก็ทำอย่างนั้น”

“เด็กต้องฟังคำลูกพี่ใหญ่ นี่คือกฎของวงการนี้”

จางกงหมิงหรี่ตามองพี่เฉียง พูด: “แต่ตอนนี้ จากความอาวุโสและสถานะที่ยุทธภพ ผมกับลุงของผมเหมือนกัน ดังนั้นคำพูดเขา ผมไม่จำเป็นต้องฟังอีกแล้ว”

“จางกงหมิง คุณหมายความว่าไง?” พี่เฉียงมีใบหน้าเย็นชา ถาม

“ผมเพิ่งให้เวลาคุณพิจารณาไปสามวินาที แต่คุณไม่ได้เลือกอะไรทั้งนั้น”

จางกงหมิงยิ้มบางๆ : “คุณคิดว่าผมไม่กล้าทำอะไรคุณใช่ไหม?”

พี่เฉียงขมวดคิ้ว เขาคิดว่าแค่โทรหาลูกพี่หลิน ก็จะเคลียร์กับจางกงหมิงได้ แต่คิดไม่ถึงว่า จางกงหมิงจะไม่หลงกลนี้เลย

พี่เฉียงพูดด้วยใบหน้าหม่น: “จางกงหมิง วันนี้ผมแพ้แล้ว”

“ปินจื่อ จ่ายเงิน แล้วก็ชดใช้ค่ารถไป” พี่เฉียงถอนหายใจ พูดกับลู่ปิน

ตอนนี้สีหน้าลู่ปินดูแย่มาก เขาเรียกพี่เฉียงมา ก็เพราะไม่อยากชดใช้เงินค่ารถ แต่ตอนนี้ไม่ใช่แค่ต้องชดใช้ค่ารถ แต่ยังต้องจ่ายผับไปแปดหมื่นด้วย

ลู่ปินในเวลานี้ ต้องหดหู่มากแค่ไหนก็หดหู่ได้มากถึงเท่านั้น

ลู่ปินเรียกส้าวส้วยมา ถาม: “คุณคิด ทั้งหมดเท่าไหร่?”

“คิดให้คุณเรียบร้อยตั้งนานแล้วไง เก้าหมื่นแปดครับ” ส้าวส้วยหัวเราะ

“เก้าหมื่นแปด?” ลู่ปินจ้องส้าวส้วยตาโต: “พวกเราแค่สั่งเป็นเซตไปสามพันกว่าเอง ค่าโต๊ะแปดหมื่น รวมกันแล้วแค่แปดหมื่นสาม ทำไมคุณคิดเก้าหมื่นแปดได้ล่ะ!”

ส้าวส้วยเอาคางชี้ไปที่จางกงหมิง: “เจ้านายคนนี้เพิ่งสั่งไปสองสามขวด ทั้งหมดหมื่นหก”

“เขาใช่เพื่อนคุณไหม?ถ้าไม่ใช่ คุณก็ต้องจ่ายแค่แปดหมื่นสามพอ” ส้าวส้วยพูดด้วยรอยยิ้ม: “หมื่นหกนั่น ผมค่อยเอากับเขาครับ”

จางกงหมิงเงยหน้าจ้องลู่ปิน

ลู่ปินกล้าพูดว่าไม่เหรอ?

สีหน้าลู่ปินบูดเบี้ยว พูดอย่างทำอะไรไม่ได้: “คิดไปด้วยกันละกัน”

รูดบัตรเสร็จ ลู่ปินก็มองไปที่ถังหยู่ซวน ถาม: “นี่ ไอ้หนุ่ม รถของคุณซื้อมาเท่าไหร่?”

ยังไม่ทันรอถังหยู่ซวนพูด จางกงหมิงก็เดินเข้าไป เตะลู่ปินล้มลงไปกับพื้น

“แม่เอ๊ย พูดกับน้องผมว่าไงเหรอ?” จางกงหมิงพูดด้วยเสียงเยือกเย็น

“พี่ซวน รถของคุณซื้อมาเท่าไหร่ครับ ผมคืนเงินให้” ถูกจางกงหมิงเตะไป ท่าทีของลู่ปินก็เปลี่ยนทันที

“ถังหยู่ซวน ฟอร์ดรุ่นนี้คันใหม่เท่าไหร่นะ?” จู่ๆ หลี่ฝางก็ถาม

ลู่ปินถามคำนี้ ชัดเจนว่ามีหลุมพราง ถ้าถังหยู่ซวนบอกว่าตัวเองจ่ายไปสองหมื่นแปด งั้นลู่ปินก็ชดใช้แค่สองหมื่นแปดพอ

ดังนั้น หลี่ฝางจึงถามถังหยู่ซวนว่ารถคันใหม่ราคาเท่าไหร่

ถังหยู่ซวนคิด แล้วจึงพูด: “คันใหม่น่าจะประมาณแสนหนึ่งแสนสองมั้ง ผมก็ไม่มั่นใจนัก”

“งั้นคุณก็ชดใช้ไปแสนสามละกัน” จางกงหมิงไอ แล้วพูด

“ทำไมมากกว่าคันใหม่ตั้งหนึ่งหมื่นล่ะ” ลู่ปินพูดอย่างหดหู่

“โง่หรือไง ซื้อรถไม่ต้องเอาเลขทะเบียนเหรอ ไม่ต้องซื้อประกันเหรอ?เอากับคุณหนึ่งหมื่นนี่เยอะเหรอ?” จางกงหมิงกลอกตาใส่ลู่ปิน พูด: “ถ้าคุณไม่ยอมให้ งั้นก็ไม่ต้องให้”

ไม่ให้?

งั้นก็คงถูกทำร้ายจนตายแน่!

ลู่ปินกัดฟันอย่างเสียใจ โอนให้ถังหยู่ซวนแสนสาม

พอโอนเงินเสร็จ พี่เฉียงก็พาลู่ปินออกไป

แต่ตอนนี้ จางกงหมิงกลับร้องว่า: “เดี๋ยว!”

“จางกงหมิง ค่ารถก็ชดใช้แล้ว บิลก็จ่ายไปแล้ว คุณยังอยากทำอะไรอีกเหรอ?” พี่เฉียงขมวดคิ้ว เริ่มโมโหแล้ว

“พี่เฉียง ผมเพิ่งให้เวลาคุณคิดสามวิ ถ้าตอนนั้น คุณทำแต่โดยดี งั้นผมต้องปล่อยพวกคุณไปแน่” จางกงหมิงยิ้ม: “แต่คุณไม่ทำเวลา แล้วยังอยากเอาลุงมากดดันผมอีก”

สีหน้าจางกงหมิงเปลี่ยน: “ตอนนี้อยากไป สายไปแล้ว”

พี่เฉียงกำหมัดแน่น เดินก้าวสองก้าวไปตรงหน้าจางกงหมิง: “จางกงหมิง คุณอยากทำอะไรกันแน่?”

“ผมแค่อยากบอกคุณประโยคหนึ่ง ตอนที่ผมให้โอกาสคุณ คุณต้องทำเวลาดีๆ” จางกงหมิงเงยหน้าขึ้น มองใบหน้าน่าเกลียดของพี่เฉียง: “วันนี้ผมไม่ทำให้คุณลำบากใจนักหรอก อย่างมากก็ให้คุณจำไปตลอด”

“ดื่มไม่ไหวก็ต้องดื่ม ใครให้คุณหาคนมาจัดการพวกเราล่ะ!” หลี่ฝางพูดจบอย่างเย็นชา มือหนึ่งจับลู่ปินไว้ อีกมือจับคอไว้

ถังหยู่ซวนหยิบวอดก้ามา กรอกเข้าไปในปากของลู่ปิน

หลิวเฉียวเฉียวมองต่อไปไม่ไหว เข้ามาพูด: “หลี่ฝาง คุณปล่อยลู่ปินเถอะ คืนนี้เขาดื่มไปเยอะแล้ว ดื่มต่อไม่ได้อีกแล้ว”

หลี่ฝางหัวเราะ พูด: “หลิวเฉียวเฉียว เรื่องนี้คุณอย่ามายุ่งเลย ตอนกินข้าว ก็คอยหาเรื่องให้ผมตลอด ผมอยากเอาเขาตายนานแล้ว!”

“ผมก็ด้วย!” ถังหยู่ซวนก็พูดอย่างเย็นชา: “แม่เอ๊ย ตอนกินข้าว ก็พูดแต่คนงานล้างรถ เห็นใครเป็นตัวตลกเหรอไง”

ความแค้นของถังหยู่ซวนมากขึ้น เขาไม่ได้ถูกแค่ลู่ปินเหยียดหยาม แต่รถยังถูกลู่ปินทุบ!

“ยังกล้าอ้วกอีกเหรอ?!” ถังหยู่ซวนขมวดคิ้วปล่อยหมัดไปที่หน้าอกของลู่ปิน

บังคับเอาวอดก้าขวดหนึ่งยัดใส่ท้องลู่ปินเสร็จ ทั้งสองจึงปล่อยเขา

ลู่ปินได้อิสระ ก็รีบวิ่งไปห้องน้ำทันที วิ่งไปอ้วกไป ดึงดูดเสียงด่าและหัวเราะเหยียดหยามไม่น้อย

ส่วนพี่เฉียงดื่มวอดก้าไปหมดขวดหนึ่ง ก็ยืนไม่มั่นคงแล้ว

พี่เฉียงรู้สึกแค่ว่าร้อนท้องแสบไปหมด มีเหงื่อที่ขมับ

“จางกงหมิง บัญชีของวันนี้ผมจะจำไว้ วันข้างหน้าเราค่อยๆ เอาคืน” พี่เฉียงใช้สติสุดท้าย พูดกับจางกงหมิง

จางกงหมิงพยักหน้า พูดอย่างไม่แคร์: “ถ้าคุณมีความสามารถนี้พอ งั้นก็ประลองกับผมหน่อย”

“แต่แค่ร้านซ่อมรถนั่นของคุณ อยากจะมาสู้กับผม มันจะเหมือนกับไม้ซีกงัดไม้ซุงหรือเปล่านะ” จางกงหมิงหัวเราะขึ้นมา

พี่เฉียงไม่ได้พูดอะไร หมุนตัวออกไป ตอนออกไป เขาเดินโซเซ เหมือนจะดื่มมากไปแล้ว

เวลานี้ น้องชายที่อยู่ข้างจางกงหมิงถาม: “พี่ชาย ถือโอกาสจัดการเขาเลยไหม?”

จางกงหมิงส่ายหน้า พูด: “ไม่ต้อง รุ่นของเขาผ่านไปแล้ว ถ้าทำเขาจริงๆ ลุงผมได้ด่าผมแน่”

“ก็ถือว่าให้หน้าลุงผมหน่อย” จางกงหมิงพูด

ต้าเฉียงออกไปจากผับแล้ว ก็เรียกรถกลับบ้านทันที

หลังจากถึงบ้าน ต้าเฉียงก็หยิบโทรศัพท์ โทรหาหลี่หลง

ประวัติการอ่าน

No history.

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง