NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 808

ชั่ววินาทีที่แมงป่องเดินเข้ามา ทั่วทั้งใบหน้าของไอ้หน้าหนวด เปลี่ยนเป็นซีดเซียวขึ้นมาทันที

เส้นประสาทที่อยู่ทั่วทั้งร่างของไอ้หน้าหนวด ตึงเครียดขึ้นมาเพราะความตกใจกลัว เขายังนึกว่าแมงป่องมาหาเรื่องถึงที่

“นายน้อย รีบหนีไปเร็ว โดดหนีไปทางหน้าต่าง”

ไอ้หน้าหนวดกระวนกระวายขึ้นมาทันที

ห้องคนไข้ที่ไอ้หน้าหนวดพักนั้น อยู่ที่ชั้นสอง โดดลงไปจากชั้นสอง ขอเพียงแค่เป็นคนที่มีกังฟูบ้างเล็กน้อย โดยทั่วไปไม่มีปัญหาอะไร

แต่ในเวลาต่อมา......

แมงป่องเดินมาที่ด้านหน้าของหลี่ฝาง แล้วกล่าวเรียกคุณชายหลี่อย่างนอบน้อม จากนั้นก็นอนลงไปที่เตียงคนไข้อีกเตียง

นี่เป็นสิ่งที่แมงป่องร้องขอด้วยตัวเอง เดิมที่หวางเหมียวเตรียมห้องเดี่ยวไว้ให้เขา แต่ทว่า แมงป่องกลับรั้นจะมาพักห้องเดียวกับไอ้หน้าหนวด บอกว่าแบบนี้สามารถดูแลซึ่งกันและกันได้

เมื่อเห็นสถานการณ์เช่นนี้ หมาจื่อราวกับได้สมองหยุดทำงานไปแล้ว

เขามองหลี่ฝางและแมงป่องอย่างเหลือเชื่อ ไอ้หน้าหนวดรูปคำหน้าผากของตัวเอง จากนั้นก็หยิกเข้าไปที่แขนของตัวเอง พลางกล่าว: “นี่ผมไม่ได้ฝันไปใช่ไหม? อีเห็นกำลังอวยพรปีใหม่ให้ไก่?”

“พูดอะไรน่ะนายน่ะสิเป็นไก่” เมื่อหลี่ฝางได้ยินการเปรียบเทียบเช่นนี้ เขาก็ถลึงตาใส่ไอ้หน้าหนวด

หลี่ฝางกล่าวอธิบาย: “ตอนนี้แมงป่องได้เป็นคนของฉันแล้ว”

ถึงแม้หลี่ฝางและแมงป่องจะไม่ได้พูดประโยคนี้ แต่ว่า ผลลัพธ์เช่นนี้ เป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้

แมงป่องสั่งให้คนของตัวเอง ฆ่าคนของหมาจื่อ เรื่องนี้เมื่อได้ยินไปถึงหูของตระกูลตงฟาง ตระกูลตงฟางจะต้องไม่ปล่อยแมงป่องไปอย่างแน่นอน

ดังนั้น มีเพียงเส้นทางเดียวที่แมงป่องสามารถเดินได้ในตอนนี้ นั่นก็คือพึ่งพาหลี่ฝางต้นไม้ใหญ่ต้นนี้ เพื่อให้ตัวเองอยู่รอดปลอดภัย

แน่นอน แมงป่องจะหนีไปตอนนี้ก็ย่อมได้ แต่ว่าเมื่อสักครู่นั้น เขาได้รับข่าวจากลูกน้อง คนของตระกูลตงฟางสองคนนั้น ต่างก็ได้ถูกหลี่ฝางทำร้ายจนบาดเจ็บ

ในตอนที่แมงป่องได้ยินประโยคนี้ ก็ยังไม่ค่อยอยากจะเชื่อ แต่เมื่อนึกถึงการเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหันของหลี่ฝางขึ้นมา ก็เหมือนกับว่าจะไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้

ทุกอย่างที่อยู่ตรงหน้า ทำให้ไอ้หน้าหนวดรู้สึกค่อนข้างจะประหลาดใจ ลูกพี่แห่งอำเภอหลินอย่างแมงป่อง ยอมให้หลี่ฝางเป็นลูกพี่?

นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?

หลี่ฝางพึ่งออกไปแค่ช่วงเวลาสั้น ๆ เอง ก็สามารถทำให้ลูกพี่ใหญ่แห่งอำเภอหลิน ยอมก้มหัวให้ได้แล้ว?

มองดูหลี่ฝาง ไอ้หน้าหนวดก็ถามขึ้นมาอย่างประหลาดใจ: “นายน้อย คุณช่วยบอกกับผมหน่อยได้ไหม เมื่อกี้ที่คุณออกไป ได้ทำอะไรบ้าง?”

หลี่ฝางแบมือออกมาอย่างสงบ พลางกล่าว: “ก็ไม่ได้ทำอะไร ก็แค่ไปช่วยนายระบายอารมณ์เท่านั้นเอง”

ในขณะที่ไอ้หน้าหนวดกำลังประหลาดใจ ยังคิดที่จะถามต่อไปนั่นเอง แมงป่องก็รีบพูดกับไอ้หน้าหนวดขึ้นมาทันที: “พี่หน้าหนวด เรื่องเมื่อก่อน เป็นผมต้องขอโทษพี่ รออาการบาดเจ็บของพี่หายดีแล้ว ผมจะตั้งโต๊ะเพื่อชดเชยให้พี่ด้วยตัวเอง หวังว่าพี่จะไม่ใส่ใจเรื่องราวที่ผ่านมา และไม่เอาความกับผม”

ไอ้หน้าหนวดยังคงไม่ค่อยอยากจะเชื่อ ว่าลูกพี่ที่มีอิทธิพลในยุทธภพอย่างแมงป่อง น้ำเสียงที่เขาพูด

กับตัวเองในวันนี้ จะอ่อนโยนเช่นนี้

ไอ้หน้าหนวดมองแมงป่องด้วยท่าทางสงสัย: “นายใช่แมงป่องไหม?”

ช่วงระยะเวลาหลายวันที่ได้ประมือกับแมงป่อง ไอ้หน้าหนวดได้สัมผัสถึงความโหดเหี้ยมของแมงป่องมาแล้ว คนแบบนี้ ธรรมดาจะไม่ยอมก้มหัวให้ใครง่าย ๆ

นอกเสียจากว่า จะมีผู้แข็งแกร่งกดทับเขาอยู่

หรือว่า หลี่ฝางจะเป็นผู้ที่แข็งแกร่งคนหนึ่ง

แมงป่องยิ้มอย่างเขินอายเล็กน้อย เขาไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี

พอดีกับที่เวลานี้ โทรศัพท์ของแมงป่องได้ดังขึ้น เขาล้วงเอาโทรศัพท์ออกมา จากนั้นก็กดรับโทรศัพท์ พลางเอ่ยถาม: “เป็นยังไงบ้าง จ้าวหาง เรื่องราวดำเนินการไปถึงไหนแล้ว?”

จ้าวหางกลืนน้ำลายเฮือกใหญ่ ในขณะที่น้ำเสียงของเขาดังกระชั้นชิดนั้น เขาก็ได้เริ่มรู้สึกประหม่าขึ้นมา: “ลูกพี่ คนพวกนั้นได้ถูกฆ่าไปหมดแล้ว”

แมงป่องถามต่ออย่างเรียบ ๆ : “ได้เช็กดูอีกทีหรือยัง ตายหมดหรือเปล่า?”

จ้าวหางพยักหน้า กล่าว: “ผมได้เช็กดูแล้ว และได้ยิงพวกมันซ้ำไปคนละสองนัด ลูกพี่หลังจากนี้ผมควรทำยังไง?”

“หลังจากที่จัดการกับศพของพวกเขาเรียบร้อยแล้ว ก็ไปหาที่ซ่อนตัวก่อนเถอะ”

แมงป่องกล่าว: “หลังจากที่หาที่ซ่อนตัวได้แล้ว ก็บอกที่อยู่ให้ฉัน จากนั้นห้ามโทร ห้ามส่งข้อความหาใครทั้งสิ้น ของกินของใช้ ฉันจะให้คนไปส่งนายเอง”

หยุดไปครู่หนึ่ง แมงป่องก็พูดเสริมขึ้นมา: “พยายามหาภูเขาที่ไม่มีคน”

“ช่วงนี้ จ้าวโหย่วฉายจะต้องตามหาพวกนายแน่ ให้พวกเขาตามหาพวกนายเจอล่ะก็ เรื่องจะต้องวุ่นวายแน่” แมงป่องกล่าว: “ฉันจะรีบจัดการให้พวกนาย ให้พวกนายรีบหนีไปก่อนอย่างเร็วที่สุด เงินที่รับปากว่าจะให้พวกนาย จะไม่ขาดแม้แต่บาทเดียว รอจนเรื่องราวซาลง ฉันก็จะจัดการให้พวกนายกลับ สบายใจได้ ทำงานให้ฉัน ฉันจะต้องคิดหาทุกวิถีทางช่วยเช็ดตูดให้พวกนายแน่นอน”

จ้าวหางพยักหน้า จากนั้นก็วางสายไป

หลี่ฝางมองแมงป่องแวบหนึ่ง หลังจากที่แมงป่องวางสายโทรศัพท์ ในแววตาของเขาก็ปรากฏแววอาฆาตขึ้นมาแวบหนึ่ง แต่จากนั้นก็หายวับไป

หลังจากที่หลี่ฝางจับไออาฆาตนี้ได้ ก็มองแมงป่องพลางเอ่ยถาม: “นายเตรียมที่จะจัดการพวกเขา?”

แมงป่องชะงักงันไปชั่วขณะ เขามองหลี่ฝางพลางเอ่ยถาม: “คุณชายหลี่ คุณพูดอะไรนะ?”

“ฉันบอกว่า พวกที่ช่วยทำงานให้นายเมื่อกี้พวกนั้น หลังจากที่พวกเขาแจ้งที่อยู่ที่แน่นอนให้กับนาย นายเตรียมที่จะใส่ยาพิษลงในอาหาร หรือฆ่าบอกเขาโดยตรงงั้นเหรอ?” หลี่ฝางขมวดคิ้วเอ่ยถาม

แมงป่องมองหลี่ฝาง จู่ ๆ ภายในใจก็เกิดความรู้สึกตกใจขึ้นมาแวบหนึ่ง

นี่เป็นความคิดภายใต้จิตสำนึกของตัวเอง หลี่ฝางรู้ได้ยังไง?

“ใช่หรือไม่?” หลี่ฝางถามอีกครั้ง

แมงป่องไม่ได้ปฏิเสธ และพยักหน้าอย่างเปิดเผย พลางกล่าว: “ถูกต้อง คุณชายหลี่ ผมเคยคิดว่าจะฆ่าพวกเขา”

“ชั่วพริบตาเดียวก็มีคนตายมากขนาดนั้น จะต้องมีคนสืบหาสาเหตุอย่างแน่นอน พวกเขาเหล่านั้น จะต้องหนีไม่รอดแน่ ถ้าหากเกิดถูกจับขึ้นมา ในกลุ่มของพวกเขาจะต้องมีคนเปิดโปงผมออกมาอย่างแน่นอน ต่อให้จ้าวหางจิตใจนักเลงพอ ไม่ขายผมออกไป ลูกน้องของเขา ก็ต้องมีสักคนที่เปิดปากพูด”

“พวกเขาเป็นคนของผม เรื่องนี้ จ้าวโหย่วฉายจะต้องสงสัยมาจนถึงตัวผมอย่างแน่นอน มีเพียงคนตายไม่สามารถให้การได้ จ้าวโหย่วฉายถึงจะทำอะไรผมไม่ได้” แมงป่องกล่าว บนใบหน้าไม่ได้มีความรู้สึกผิดอะไรเลยสักนิด

แมงป่องพยักหน้า กล่าว: “ขอบคุณคุณชายหลี่ที่ชี้แนะ ผมจะใคร่ครวญให้ละเอียดอีก”

หลี่ฝางส่ายหัว แล้วถอนหายใจ แมงป่องพูดคำพูดแบบนี้ออกมาอย่างรวดเร็วเช่นนี้ เห็นได้ชัดว่าเขาเห็นคำพูดของหลี่ฝางเป็นเพียงแค่ลมที่พัดผ่านหูไปเท่านั้นเอง

จ้าวหางคนนั้น ยังคงต้องตายอยู่ดี หลี่ฝางเดินออกไปข้างนอก แล้วจุดบุหรี่ให้ตัวเองหนึ่งมวน

จากนั้นไม่นาน รถคันหนึ่งก็ขับมาจอดที่ด้านหน้าของหลี่ฝาง รถยนต์คันนี้คุณตาเป็นอย่างมาก เป็นรถของหมาจื่อ

และที่ด้านหลังของรถคันนี้ ก็มีรถยนต์อีกหลายคันตามมาติด ๆ หลังจากที่หมาจื่อลงมาจากรถ ก็ได้มองเห็นหลี่ฝางทันที

สีหน้าของหมาจื่อนั้น แทบดูไม่ได้เลย ที่เขาสามารถทำงานให้กับตระกูลตงฟางได้ ที่พึ่งพาที่สำคัญที่สุด นั่นก็คือกลุ่มคนที่ถูกจ้าวหางฆ่าตายพวกนั้น ถ้าไม่มีกลุ่มคนพวกนั้น เขาก็ไม่มีประโยชน์อะไร

เมื่อไม่มีประโยชน์ที่สามารถใช้งานได้ มันจะต่างอะไรกับเศษขยะล่ะ?

ไม่มีใครต้องการขยะ โดยเฉพาะคนอย่างท่านจวน

หมาจื่อมาถึงตรงหน้าของหลี่ฝาง แล้วเอ่ยถามด้วยสีหน้าที่เยือกเย็น: “แมงป่องถูกนายซ่อนเอาไว้ใช่ไหม?”

หลี่ฝางพ่นควันบุหรี่ออกมา เขาไม่ได้สนใจหมาจื่อ

“นายแม่งหูหนวกหรือไงวะ? ฉันถามนาย แมงป่องถูกนายซ่อนเอาไว้ใช่ไหม? เป็นนายใช่ไหมที่บอกให้แมงป่องสั่งลูกน้องของตัวเอง ไปฆ่าคนของฉัน?”

แมงป่องจ้องมองหลี่ฝาง เขาตะคอกออกมาเสียงดัง

ในเวลานี้ หมาจื่อได้โมโหมากจริง ๆ ฆ่าอะรี่และอะเยว่ บอดี้การ์ดที่ท่านจวนจัดให้เขาตาย หมาจื่อก็ได้แค้นหลี่ฝางมากแล้ว

และในตอนนี้ หลี่ฝางยังฆ่าทุกคนที่เขาพามาด้วย ณ เวลานี้ หมาจื่อเหลือเพียงแค่ตัวคนเดียวแล้ว

แค่อาศัยกำลังของหมาจื่อเพียงคนเดียว ไม่มีทางที่จะทำให้ธุรกิจของลูกพี่หลิน รุ่งเรืองขึ้นมาได้

“ในเมื่อนายเดาออกแล้ว ทำไมถึงยังต้องเสียเวลา มาถามฉันอีกรอบด้วยล่ะ?”

หลี่ฝางจ้องมองหมาจื่อ แล้วหัวเราะเหอะ ๆ ขึ้นมา: “ฉันรู้สึกแปลกใจจริง ๆ ว่านายมาทำไม มาหาแมงป่องเพื่อแก้แค้น หรือว่ามาหาฉันเพื่อล้างแค้น?”

หมาจื่อจ้องมองหลี่ฝาง ด้วยแววตาที่เยือกเย็น

หมาจื่อรู้ว่า แมงป่องได้รับการคุ้มครองจากหลี่ฝาง ตัวเองไม่มีทางที่จะฆ่าเขาได้ นอกจากนี้ อิทธิพลที่แมงป่องมีอยู่ที่อำเภอหลินนั้นมากมายมหาศาล กำจัดเขา จะต้องทำให้ถูกตามฆ่าจากผู้คนมากมายอย่างแน่นอน

คนของตัวเองได้ตายไปแล้ว ต่อให้ฆ่าแมงป่องตาย ก็เหมือนว่าจะไม่ได้ช่วยอะไร

ส่วนหลี่ฝาง ดูเหมือนว่าหมาจื่อก็ไม่สามารถฆ่าเขาได้ หลี่ฝางในวันนี้ ได้แข็งแกร่งขึ้นมาอย่างมาก “ไม่ว่าข้อไหน นายก็ไม่มีทางที่จะทำสำเร็จได้ แค่อาศัยคนที่นายพามาพวกนี้ เหอะ ๆ คิดจะฆ่าฉัน? ช่างเป็นอะไรที่เพ้อเจ้อจริง ๆ”

หลี่ฝางหัวเราะเหอะ ๆ จ้องมองหมาจื่อพลางกล่าว: “แน่นอน ถ้าหากพวกเขามีปืน ก็อาจจะพูดอีกแบบได้ เพียงแต่ว่า สถานที่แห่งนี้เต็มไปด้วยกล้องวงจรปิด ยิงปืนฆ่าคนอยู่ที่นี่ นายคิดว่านายจะหนีรอดไปได้ไหม?”

หมาจื่อครึ่งค่อนวันไม่พูดอะไร เขาหันหลังแล้วเดินกลับไป

ยืนอยู่หน้าประตูรถ หมาจื่อก็ได้เอ่ยขึ้นมา: “หลี่ฝาง ฉันจะต้องให้นายชดใช้ กับสิ่งที่นายได้ทำในวันนี้อย่างแน่นอน จะต้องให้นายได้ชดใช้อย่างแน่นอน”