NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 83

บทที่83 หลี่ฝางปฏิเสธการสารภาพรักของหลิวเฉียวเฉียว

“เซี่ยลู่ คุณพูดอะไรน่ะ？” หลิวเฉียวเฉียวเสียใจเล็กน้อย กงฉีว่าเธอ เธอยังไม่รู้สึกอะไร แต่เซี่ยลู่ว่าเธอ ในใจเธอรู้สึกน้อยใจเป็นพิเศษ

ยังไง เซี่ยลู่ก็เป็นเพื่อนที่ดีของเธอ

“หลิวเฉียวเฉียว คุณนี่กลายเป็นเห็นแก่ตัวไปแล้วจริงๆ เลยนะ เพราะว่าหลี่ฝางให้สร้อยที่มีมูลค่าสามหมื่นหกเหรอ คุณก็เลยจูบกอดแนบชิด ทำตัวแบบนี้เชียวเหรอ” เซี่ยลู่พูดด้วยใบหน้าขมขื่น

“เซี่ยลู่ คุณดื่มมากไปแล้วเหรอเนี่ย？” หลิวเฉียวเฉียวพูดอย่างน่าสงสาร： “ทำไมคุณพูดกับฉันแบบนี้ล่ะ”

“ฉันพูดผิดเหรอ？หลายวันก่อนไม่ใช่ว่าคุณยังอ่อยส้งเสียงเหรอ คลุมเครือหรือไง？ตอนนี้ส้งเสียงไปเมืองเอก อ่อยไม่ได้ มาอ่อยหลี่ฝางอีก คุณเห็นหลี่ฝางเป็นอะไร เป็นตัวสำรองของตัวเอง？” เซี่ยลู่ถามหลิวเฉียวเฉียว

หลิวเฉียวเฉียวหน้าแดง พูดไม่ออก

กงฉีพูดด้วยรอยยิ้มเยือกเย็น： “หลิวเฉียวเฉียว ทำไมคุณมีแผนการเยอะขนาดนี้ เมื่อก่อนดูไม่เห็นออก”

หลี่ฝางหัวเราะมองฉากนี้ อย่างเพลิดเพลิน

หญิงสาวสองคนชิงรักหักสวาทเพื่อตัวเอง ทำสงครามใหญ่ สถานการณ์แบบนี้หากเป็นเมื่อก่อน แค่คิดหลี่ฝางยังไม่กล้าจะคิด

ไม่ว่าเป็นหลิวเฉียวเฉียว หรือว่าเซี่ยลู่

ท่าทีของพวกเธอที่มีต่อตัวเองดูเป็นมิตรขึ้น ไม่ใช่ว่าเพราะรวยเหรอ？

หลี่ฝางก็ไม่โง่ ถึงเซี่ยลู่มามาแฉหลิวเฉียวเฉียว หลี่ฝางก็ไม่มีทางตอบรับคบกับเธอ

เซี่ยลู่กับกงฉีร่วมมือกันมาถากถางใส่หลิวเฉียวเฉียว ทันใดนั้นหลิวเฉียวเฉียวก็ทนไม่ไหว ร้องไห้วิ่งออกไปจากผับ

เซี่ยลู่ร้องไห้ ในใจร็สึกปิดปกติอีกครั้ง

แต่คิดดูแล้ว เซี่ยลู่ก็คิดว่าตัวเองไม่ได้พูดอะไรผิด หลิวเฉียวเฉียวไม่ได้เป็นคนแบบนี้อยู่แล้วเหรอ？

“หลี่ฝาง ไม่งั้นคุณไปดูเธอเถอะ” คิดๆ ดู เซี่ยลู่พูดอย่างเหลือทนเล็กน้อย

หลี่ฝางพยักหน้า ตามออกไป

“เซี่ยลู่ ทำไมคุณโง่แบบนั้น คุณจะให้หลี่ฝางไปตามหลิวเฉียวเฉียวได้ไง นี่ไม่ใช่ว่าเตะหมูเข้าปากหมาเหรอ？” กงฉีกระทืบเท้าด้วยความโกรธ

“ไม่เป็นไร กงฉี เมื่อกี๊คุณไม่เห็นเหรอไง？” เซี่ยลู่หัวเราะอย่างมั่นใจ： “ก่อนนี้ฉันยังคิดว่าหลี่ฝางรู้สึกดีกับหลิวเฉียวเฉียวเล็กน้อย แต่เมื่อครู่ ถือว่าฉันเห็นชัดเจนแล้ว ที่จริงหลี่ฝางไม่ชอบเธอเลยสักนิด”

“ทำไมฉันมองไม่ออกนะ？”

“เมื่อกี๊เขาสองคนกอดกัน ถ้าไม่ใช่ว่าเราสองคนมาทัน เกรงว่าทั้งสองจะจูบกันและ” กงฉีพูด

“ถึงเมื่อกี๊จะจูบ ก็ไม่ได้หมายความว่าหลี่ฝางยอมรับหลิวเฉียวเฉียว ไม่มีผู้ชายที่ไหนที่ไม่เจ้าชู้หรอก อีกอย่างตอนนี้หลี่ฝางยังโสดนะ มีผู้หญิงเสนอตัวกอดกันแนบชิดแบบนี้ เขาไม่มีทางปฏิเสธแน่ คุณว่าไหมล่ะ？” เซี่ยลู่พูด

“คุณจะบอกว่า ผู้ชายก็สันดานแบบนี้หมด” กงฉีพยักหน้าเห็นด้วย

“กงฉี เมื่อกี๊คุณเห็นไหม？” เวลานี้เซี่ยลู่ก็หัวเราะอย่างมีความสุข

“เห็นอะไร？” กงฉีถาม

“โง่จังคุณเนี่ย พวกเราสองคนรังแกหลิวเฉียวเฉียวแบบนั้น จนหลิวเฉียวเฉียวโกรธและร้องไห้ ถ้าในใจหลี่ฝางชอบเธอจริงๆ คุณว่าหลี่ฝางจะยืนอยู่ตรงนั้นอย่างไม่แยแสเหรอ？เมื่อกี๊คุณไม่เห็นสายตาของหลี่ฝาง สายตาเขาเต็มไปด้วยความดูถูก เหมือนว่าไม่ว่าเราจะทำอะไรหลิวเฉียวเฉียว เขาก็ไม่แยแส”

“คุณพูดแบบนี้ ฉันกลับคิดได้ว่า รวมถึงหลิวเฉียวเฉียวร้องไห้ออกไป เหมือนหลี่ฝางก็ไม่ได้ตามไปนะ แต่พอคุณพูด หลี่ฝางถึงจะตามไป” กงฉีคิดได้ทันที

“แบบนี้ หลี่ฝางไม่ชอบหลิวเฉียวเฉียวแล้วจริงๆ”

กงฉีกับเซี่ยลู่ต่างหัวเราะ

แต่แป๊บเดียว รอยยิ้มที่ใบหน้าเซี่ยลู่ก็ไม่มีแล้ว

“เห้อ เมื่อกี๊เราสองคนเกินไปแล้วหรือเปล่า” เซี่ยลู่ขมวดคิ้ว จึงคิดขึ้นได้： “เมื่อกี๊วันเกิดเฉียวเฉียวเชียวนะ”

“อะไรกันล่ะ ใครให้เธอไปแย่งผู้ชายกับคุณล่ะ พวกเราเป็นเพื่อนตอนมัธยมต้นใครไม่รู้บ้าง หลี่ฝางกับคุณเป็นเพื่อนที่โตมาด้วยกันตั้งแต่เด็ก หลิวเฉียวเฉียวก็หน้าไม่อายจริงๆ แม้แต่ผู้ชายของเพื่อนตัวเองยังแย่งได้” กงฉีพูดอย่างดูถูก： “อยากได้ผู้ชายจนบ้าแล้วหรือไง！”

“ใช่ไง ครั้งที่แล้วตอนฉันถามเธอ เธอยังบอกว่าไม่สนใจหลี่ฝาง สุดท้ายวันนี้ถือโอกาสที่เราไม่ทันสังเกต ก็ไปเสนอตัวแนบชิดกอดเขา น่าขยะแขยงจริงๆ”

หลี่ฝางส่ายหน้า ถึงแม้ตอนนั้นตัวเอง รู้ว่าตัวเองเป็นทายาทเศรษฐี แต่ก็ยังทำตัวติดดิน

โสดมาตั้งนาน ใครก็อยากมีผู้หญิงสวยๆ มาเป็นแฟนตัวเองทั้งนั้น ดังนั้นหลี่ฝางจึงพูดถึงความต้องการพวกนั้นต่อหลิวเฉียวเฉียว

“คุณคิดว่าผมหลอกคุณ？” หลี่ฝางหัวเราะในลำคอ คิดถึงเรื่องเมื่อก่อน

“ถึงผมจะพาคุณไปเปิดห้อง แต่ไม่ได้แตะต้องคุณเลย หลิวเฉียวเฉียว พูดตรงๆ นะ ตอนนั้นผมเคยคิดจริงๆ ว่าอยากคบกับคุณ ให้คุณมาเป็นแฟนผม เพราะว่าผมจริงจัง ดังนั้นจึงไม่แตะต้องคุณ เพราะว่าผมไม่อยากบังคับให้แฟนของผมมีอะไรกับผม”

“แต่คุณล่ะ คุณทำอะไรกับผม เช้าวันถัดมาคุณก็ร่วมมือกับพี่ชายจางเชี่ยน หลอกเอาเงินผมไปแปดหมื่น แล้วยังทำร้ายผมอย่างแรง”

“คืนนั้นผมช่วยคุณจาก Lotus และก็ไม่ได้ทำร้ายคุณ คุณไม่ได้แค่ไม่รู้จักบุญคุณ แต่ยังเอาพระคุณนั่นมาแก้แค้น แล้วทำไมคุณยังกล้าพูดถึงอดีตอีก” คิดถึงเรื่องที่ผ่าน ความโกรธในใจของหลี่ฝางก็ขึ้นมา

“ถ้าไม่ใช่ว่าเห็นแก่คุณที่ส่งข้อความขอความช่วยเหลือให้ผม ไปหาหลินชิงชิงเพื่อช่วยบนภูเขา คุณคิดว่าผมยังอยากเป็นเพื่อนคุณเหรอ？”

หลี่ฝางทำเสียงฮึดฮัด พูด： “ถึงผมจะให้อภัยพวกคุณแล้ว แต่ไม่ได้หมายความว่า ผมจะลืมว่าพวกคุณเป็นคนอย่างไร”

“หลิวเฉียวเฉียว ผมถามคุณ ถ้าผมหลี่ฝางยังไม่รวยเหมือนเมื่อก่อน ซักเสื้อผ้า ทำการบ้าน ล้างเท้าให้คนอื่นในหอ คุณยังจะชอบผมไหม？ยังอยากเป็นแฟนผมอยู่ไหม？”

หลี่ฝางก็เลยถามหลิวเฉียวเฉียวทันที

สีหน้าหลิวเฉียวเฉียวหม่นลง พูดไม่ออก

“คงไม่ ใช่ไหมล่ะ？” มองหลิวเฉียวเฉียว หลี่ฝางหัวเราะออกมา： “ดังนั้น คุณชอบผมที่ดูดี รวยและใจกว้าง แต่ผมที่ไม่รวย คุณก็จะทิ้งทันที”

หลิวเฉียวเฉียวจึงเข้าใจขึ้นมา

ที่จริงเธอก็เคยสงสัย ทำไมจู่ๆ ตัวเองก็รู้สึกดีต่อหลี่ฝาง ส่วนคำพูดหลี่ฝางนี้ แก้ความสับสนให้เธออย่างไม่ต้องสงสัย

เวลานี้ หลิวเฉียวเฉียวก็เสียใจเล็กน้อย ถ้าตอนนั้นเธอไม่ได้ไปปล้นเงินของกับพี่ของจางเชี่ยนหลี่ฝาง บางทีตอนนี้ เธออาจจะกลายเป็นแฟนตัวจริงของหลี่ฝางแล้วจริงๆ

แต่ตอนนี้……