NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 904

เพราะว่าการกระทำของไท่ซางมันดูน่าชัง เกี่ยวกับหลี่ฝาง จึงทำให้ชิวทิงหยุนไม่มีความรู้สึกที่ดีด้วยเลยสักนิด

ในตอนนี้ ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น หยูหลิงฮุ่ยไม่ต้องคิด รู้ว่าเป็นชิวเฉิงฝูที่มา

วินาทีต่อมา บนหน้าของหยูหลิงฮุ่ยก็มีรอยยิ้มขึ้น กลบท่าทีไม่พอใจเมื่อครู่หมดเกลี้ยง เปิดประตูและพูดด้วยเสียงหวานๆ ： “พี่ฝู！”

“เหอๆ หลิงฮุ่ย ฉันพาเธอไปเดินเล่นนะ?” ชิวเฉิงฝูมองใบหน้าที่มีรอยยิ้มของหยูหลิงฮุ่ย ใจก็เต้นแรง แทบอดใจไม่ไหวที่อยากจะเอาเธอมาเป็นของตนเดี๋ยวนี้

แต่ว่าชิวเฉิงฝูก็รู้ว่าเรื่องนี้จะรีบร้อนไม่ได้ อย่างน้อยที่สุดก็ไม่สามารถแสดงด้านน่าเกลียดออกมาที่นี่ได้ ดังนั้นเขาถึงพูดแบบนี้ ก็เพื่อพาหยูหลิงฮุ่ยออกไปจากที่นี่ จะได้ทำอะไรๆ สะดวกหน่อย

“เอาสิ ฉันก็อยากจะชมคฤหาสน์ตระกูลชิวเหมือนกัน！”

หยูหลิงฮุ่ยก็ฟังความหมายในคำพูดของชิวเฉิงฝูออก แต่กลับไม่ปฏิเสธ และตอบตกลงไป

“งั้นพวกเราไปกันตอนนี้เลยเถอะ！” ชิวเฉิงฝูตาเป็นประกาย พูดอย่างรีบแบบอดไม่ไหวแล้ว

หยูหลิงฮุ่ยคิดอยู่ครู่ จึงพูดกับหยูฉาย： “พ่อ คืนนี้……หนูอาจจะกลับมาดึกหน่อย ไม่ต้องรอหนูนะ”

“คุณอาวางใจเถอะครับ ผมจะพาหยูหลิงฮุ่ยกลับมาส่งอย่างปลอดภัยครับ！” ชิวเฉิงฝูได้ยินที่หยูหลิงฮุ่ยพูดใจก็เต้นรัว และตบหน้าอกพูดรับประกันอย่างเร็ว

หยูฉายได้ยินประโยคนี้ ขณะที่กำลังจะพูดอะไร ชิวเฉิงฝูกับหยูหลิงฮุ่ยสองคนนั้นกลับออกไปแล้ว

“ฮึ่ย！” หยูฉายเขวี้ยงไม้กวาดลงกับพื้น และถอนหายใจอย่างหมดแรง

เขาจะมองจุดประสงค์ของทั้งสองคนนี้ไม่ออกได้ยังไง? โลกนี้มันก็แบบนี้แหละ เขาอยู่ที่นี่ไม่มีทางเลือกอะไรเลย และอะไรก็ทำไม่ได้เลย

ตอนนี้ ชิวเฉิงฝูกำลังพาหยูหลิงฮุ่ยไปแนะนำสถาปัตยกรรมของบ้านตระกูลชิว ขณะที่กำลังพูดคุยหัวเราะขบขัน ในใจก็คิดแต่อีกครู่จะทำธุระกันที่ตรงไหนดี

ส่วนหยูหลิงฮุ่ยที่กำลังหงุดหงิดว่าเมื่อกี้ตนตัดสินใจอย่างไม่คิดหน้าคิดหลังมากไปมั้ย แต่ไม่นาน หล่อนก็ถูกสถาปัตยกรรมโบราณที่สวยงามของคฤหาสน์ตระกูลชิวดึงดูดเข้าแล้ว

ดูไปดูมา หยูหลิงฮุ่ยก็อดไม่ได้ที่จะพูดชมขึ้น： “พี่ฝู สถาปัตยกรรมของเรือนที่นี่สวยงามมากๆ เลย งดงามมากจริงๆ”

“เหอะๆ ที่นี่ได้รับการดูแลโดยตระกูลชิวของฉันมาหลายร้อยปีแล้ว แน่นอนว่าต้องดีที่สุด ก็เหมือนเวทีตรงนั้น นักร้องดังในปีนั้น ล้วนแต่รู้สึกเป็นเกียรติที่ได้ขึ้นไปร้องนะ” ชิวเฉิงฝูพูดอย่างภาคภูมิใจ อย่างกับตนได้เห็นมันด้วยตาของตัวเอง

ดังนั้นเมื่อได้ยินว่าด้านในมีปรมาจารย์พักอยู่ ทันใดนั้นในใจของเธอก็คาดหวังเล็กน้อย ถึงยังไงเธอก็มาร่วมศึกชิงจ้าวยุทธภพ ตนจึงหวังว่าที่จะได้พบกับปรมาจารย์แห่งยุทธภพ หรือแม้กระทั่งสามารถมีความสัมพันธ์กับปรมาจารย์แห่งยุทธภพ

“พี่ฝู พี่พาฉันไปดูหน่อยได้มั้ย?” ตาสองข้างของหยูหลิงฮุ่ยมองชิวเฉิงฝูอย่างอ้อนวอน

“ไปดู?” ชิวเฉิงฝูได้ยิน ก็ขมวดคิ้วทันที และเข้าสู่ความลำบากใจสุด

ปรมาจารย์เป็นบุคคลประเภทไหน ถึงสามารถให้คนอยากจะเจอก็เจอได้? แม้ว่าเขาจะเป็นญาติของตระกูลชิว ก็ไม่มีโอกาสได้เจอกับปรมาจารย์

มีแค่คุณท่านของตระกูลชิว ที่สามารถเข้าหาได้ ก่อนที่จะปลีกวิเวก ชิวเฉิงฝูรู้สึกเป็นเกียรติที่เคยพูดกับเขาสองสามคำ นี่ถือว่าเป็นเกียรติยศอันยิ่งใหญ่ของเขาแล้ว

ส่วนปรมาจารย์อีกม่านของตระกูลชิวชิวเฉิงหลี่ เขายิ่งไม่แม้แต่จะเห็นญาติห่างๆ อย่างพวกเขาอยู่ในสายตาเลย จะเจอกันสักครั้งสองครั้งนั้นไม่ใช่ปัญหา แต่ถ้าอยากจะคุยเพื่อให้ได้ใกล้ชิด นั่นก็เป็นได้แค่ความฝัน

“ฉันของแค่มองเขาจากที่ไกลๆ ไม่เข้าไปใกล้แน่ๆ” เห็นชิวเฉิงฝูขมวดคิ้ว หยูหลิงฮุ่ยจึงรีบพูดเสริม ขณะเดียวกันนัยน์ตาก็ยิ่งเพิ่มแสงประกายของความคาดหวังขึ้นไปอีก

“เฮ้อ งั้นก็ได้ ฉันจะพาเธอไปดู” สุดท้ายก็ปฏิเสธหยูหลิงฮุ่ยไม่ได้ ชิวเฉิงฝูจึงทำได้แค่ถอนหายใจและตอบตกลง แล้วพูด： “แต่ว่าฉันขอเตือนเธอไว้ก่อน ห้ามเข้าไปใกล้เด็ดขาด ถ้าหากมีเรื่องอะไรเกิดขึ้น พวกเราสองคนจะมีปัญหาได้！”