NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 908

“ไม่ได้ยินไม่ได้ยิน ฉันไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น” ไท่ซางส่ายหน้า และปฏิเสธสิ่งที่เขาพูดไปเมื่อครู่รัวๆ

ในตอนนี้ได้เข้าใจความหมายของเจ้านายตนแล้ว แน่นอนว่าเขาต้องไม่ไปกระตุกหนวด ให้ตัวเองโดนตีฟรีๆ หรอก

เมื่อชิวทิงหยุนเห็นว่าไท่ซางถึงกลับเชื่อฟังหลี่ฝางทุกอย่างจริงๆ ในใจก็ยิ่งประหลาดใจขึ้นไปอีก แม้แต่ความลนลานก่อนหน้านี้ก็ถูกกดระงับไว้ชั่วขณะ

วินาทีนี้ เธอยิ่งมั่นใจในความคิดของตัวเอง ความสัมพันธ์ของหลี่ฝางกับไท่ซาง ต้องไม่ใช่อย่างที่พ่อบ้านเฒ่าพูดแน่ๆ

กลับกันฐานะของหลี่ฝาง เหมือนว่าจะสูงกว่าด้วย

ในขณะนั้น ด้านนอกก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น

“พ่อบ้าน จะไปเกรงใจอะไรหนักหนา ด้านในเป็นแค่ไอ้ขยะที่แอบย่องเข้ามา แค่เขาไปไล่มันออกมาก็พอ！” เสียงของชิวเฉิงฝูก็ดังขึ้นมาด้วย

“ไม่ทราบว่าคุณกู่อยู่มั้ยครับ?” พ่อบ้านไม่สนใจชิวเฉิงฝู และถามของตัวเองไป

เมื่อกี้ชิวเฉิงฝูบอกว่ามีคนแอบเข้ามาในเรือนที่เตรียมไว้รับรองปรมาจารย์ พ่อบ้านก็ตกใจ แต่เมื่อได้ยินว่าเป็นเรือน3 เขาก็ใจเย็นลง

คนอื่นไม่รู้ เขาจะไม่รู้เหรอว่าใครพักอยู่ที่เรือน3?

ถึงแม้ในสายตาของเขาหลี่ฝางก็เป็นแค่ขยะคนนึงจริงๆ แต่ว่าเขาเป็นพี่น้องกับปรมาจารย์ไท่ซางนะ！เช่นเดียวกับชิวเฉิงฝูที่อาศัยตระกูลชิวทำเรื่องนู้นเรื่องนี้นั่นแหละ หลี่ฝางอาศัยไท่ซาง จึงไม่สามารถทำให้ไม่พอใจได้ง่ายๆ

หลังจากที่ได้ยินว่าชิวเฉิงฝูและหลี่ฝางทะเลาะกัน พ่อบ้านอยากจะมาดูสถานการณ์ก่อน ค่อยตัดสินใจ

แน่นอน นั่นก็เพราะว่าชิวเฉิงฝูไปก่อปัญหากับหลี่ฝาง ถ้าชิวเฉิงฝูบอกว่าตนไปมีปัญหากับไท่ซาง งั้นพ่อบ้านคงตีเขาขาหักและลากเขามารับโทษนานแล้ว

เมื่อได้ยินเสียงของพ่อบ้าน ชิวทิงหยุนก็ลนลานขึ้นมา

หลี่ฝางกลับไม่มีปฏิกิริยาอะไร ก็แค่ให้ชิวทิงหยุนไปเปิดประตู

ชิวทิงหยุนแค่พยักหน้า และเหลือบมองไท่ซาง คิดว่ามีเขาคอยออกหน้า คงจะไม่ลำบากเท่าไหร่

ชิวทิงหยุนคิดแบบนี้ พลางเดินขึ้นไปเปิดประตูอย่างระวัง ก็เห็นพ่อบ้านเฒ่ากับชิวเฉิงฝูกำลังยืนอยู่ตรงหน้าประตู

“ไสหัวไป！” เมื่อชิวเฉิงฝูเห็นชิวทิงหยุน ก็ผลักเธอลงลงพื้น และพุ่งผ่านเข้ามา

หลี่ฝางเห็นดังนั้นจึงขมวดคิ้วเล็กน้อย และส่งสายตาให้ไท่ซาง โดยไม่รู้เหมือนกันว่าเขามองออกมั้ย

ส่วนพ่อบ้านเมื่อเปิดประตูเปิดออกก็เห็นชิวทิงหยุน ก็รู้สึกแปลกใจ แต่ว่าก็ได้เห็นไท่ซางพอดี จึงพยักหน้าอยู่ในใจ คิดว่าไท่ซางพาชิวทิงหยุนมา

ภาพก่อนหน้าที่หน้านอกคฤหาสน์ ยังคงอยู่ในหัวของเขาไม่จางหายเลย

ชิวเฉิงฝูรู้สึกว่าทัศนคติของเขาเริ่มสั่นคลอน แม้กระทั่งสงสัยว่าแม้แต่พ่อบ้านยังถูกพวกเขาหลอกเอา

“พ่อบ้าน เขาเป็นปรมาจารย์จริงๆ เหรอ?” ชิวเฉิงฝูลังเลอยู่ครู่ และก็ถามไปอย่างอดไม่ได้

“หือ? นายกำลังสงสัยฉันเหรอ?” ถึงแม้ชิวเฉิงฝูจะถามขึ้นเสียงเบา แต่ไท่ซางก็ยังถือโอกาสโมโห ขมวดคิ้วและคำรามเสียงดัง ปลอดปล่อยท่าทีของตน

วินาทีต่อมา ร่างกายของไท่ซางราวกับท้องฟ้าหล่นลงมา น่ากลัวจนทำให้ขาสองข้างของชิวเฉิงฝูสั่นพั่บๆ และมีเสียงคุกเข่าดังขึ้นโดยปกติ

ไท่ซางอยากจะสั่งสอนชิวเฉิงฝูที่ทำซ่ามานานแล้ว ที่หน้าประตูใหญ่ตระกูลชิวหากไม่ใช่เพราะว่าหลี่ฝางสั่งว่าไม่ให้เขาลงมืออะไร เกรงว่าเขาคงจะจัดการอัดชิวเฉิงฝูให้ไม่มีหน้าไปเจอใครได้แล้ว

และในตอนนี้หลี่ฝางก็ได้อนุญาตให้เขาเผยฝีมือบางส่วนแล้ว งั้นเขาก็คงไม่ต้องปิดบังแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นเมื่อกี้ที่หลี่ฝางแอบส่งซิก ครั้งนี้เขาเข้าใจแล้ว

รู้สึกได้ถึงความน่ากลัวของไท่ซางกดดันไว้ ชิวเฉิงฝูก็ถึงกับงง ในที่สุดเขาก็เข้าใจแล้วว่าตัวเองเตะโดนเหล็กแล้ว จึงรีบก้มหัวไปทางไท่ซางและพูดอย่างเคารพ： “ปรมาจารย์ไท่ซาง ผู้น้อยมีตาหามีแววไม่ ปรมาจารย์ไท่ซางได้โปรดยกโทษให้ผู้น้อยด้วย！”

พ่อบ้านเฒ่าที่อยู่ด้านข้างก็พูดอ้อนวอน： “โอ้ เรือนจะถล่มแล้ว ปรมาจารย์ไท่ซาง ได้โปรดท่านให้อภัยด้วย”

ถึงยังไงชิวเฉิงฝูก็เป็นคนในตระกูลชิว พ่อบ้านเฒ่าจึงทำได้แค่เลือกวิธีคล้ายหยอกล้อ มาทำให้ทั้งสองฝ่ายยุติลง ตั้งใจจะขอให้ไท่ซางปล่อยชิวเฉิงฝูไปสักครั้ง