อ้อนรัก คุณภรรยาคนสวย นิยาย บท 107

หลังจากลงบันไดแล้ว เฉินฮวนฮวนก็หยุดชั่วคราว

เธอเกาหัว รู้สึกว่าตัวเองรุกแรงไปหรือเปล่า?

ตอนนี้เธอกับเฟิงหานชวนแค่ทดลองอยู่ก่อนแต่ง อีกอย่างตอนนี้ก็เพิ่งวันที่2 ยังไม่ถึง24ชั่วโมงเลย เธอก็ยอมทำเรื่องแบบนั้นให้เขาแล้ว?

เฉินฮวนฮวนส่ายหัวทันที ไม่ใช่ ไม่ใช่ เธอไม่ได้ยอม แต่เธอไม่มีทางเลือก อย่างไรก็ตามเธอเป็นคนเตะเฟิงหานชวน เฟิงหานชวนเองก็ไม่ยอมทายาด้วยตัวเอง เธอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องช่วยเขา

ถึงยังไง เธอก็ไม่ใช่ว่าไม่เคยเห็นของเฟิงหานชวนมาก่อน... หลังจากนั้นไม่นานเธอก็สวมถุงมือ หลับตาและทำราวกับว่าเธอกำลังนวดแป้งอยู่

เมื่อคิดแบบนี้ เฉินฮวนฮวนก็ผ่อนคลายเล็กน้อย จากนั้นรีบเดินไปที่ห้องครัว

ในขณะที่กำลังเดินเข้าห้องครัว พบกับเฟิงเหลยถิงพอดี เฟิงเหลยถิงกำลังดื่มน้ำอยู่ในห้องครัว เมื่อเห็นเฉินฮวนฮวนเดินเข้ามา เขาก็ทักทายด้วยรอยยิ้ม: "ฮวนฮวน อรุณสวัสดิ์!"

“นายท่าน อรุณสวัสดิ์!” เฉินฮวนฮวนพยักหน้าและทักทายเฟิงเหลยถิง

แต่ในความเป็นจริง เธอรู้สึกประหม่าในใจเล็กน้อย เรื่องที่เธอช่วยเฟิงหานชวนทายา เธอไม่อยากให้คนอื่นรู้

ไม่อย่างนั้นจะน่าอายมาก!

“ฮวนฮวน เปลี่ยนคำเรียกได้แล้ว เรียกฉันว่านายท่าน ฟังดูห่างเหินมาก!” เฟิงเหลยถิงรู้ว่าเมื่อคืนเฟิงหานชวนนอนที่ห้องของเฉินฮวนฮวน รู้สึกแอบดีใจในใจมาก

เรื่องนี้เขาทำได้ดีมาก แต่เดิมเขาแค่อยากจะหาภรรยาให้เจ้าสามของเขา แต่ก็กลัวว่าเจ้าสามจะปฏิเสธ เขาจึงทำใบรับรองให้พวกเขาโดยตรง

แต่เขาไม่คาดคิดว่า เฉินฮวนฮวนเป็นผู้หญิงที่เจ้าสามฉุดในวันนั้น เรื่องนี้เจ้าสามเป็นคนบอกเขาเอง

ดังนั้น เจ้าสามกำลังปกปิดเรื่องในคืนนั้น และตั้งใจจะเป็นสามีภรรยาที่ดีกับเฉินฮวนฮวน ตอนนี้เฟิงเหลยถิงรู้สึกพอใจมาก คิดเพียงจะได้อุ้มหลานในเร็วๆนี้

“คือ...นายท่าน หนู…” เฉินฮวนฮวนตะลึงเล็กน้อย เอื้อมมือไปเกาผม ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยการแสดงออกที่ยุ่งเหยิง

เมื่อวันก่อนเธอเพิ่งเอ่ยปากเรียกเฟิงเหลยถิงว่าคุณปู่ วันนี้ต้องมาเปลี่ยนคำเรียก...สิ่งที่เกิดขึ้นในสองวันที่ผ่านมานั้นวุ่นวายมาก

เรื่องที่หนึ่งคือเธอถูกเกาเหวินพาไปเข้าร่วมแข่งขัน สองคือสถานะของเธอในบ้านตระกูลเฟิง จากนายหญิงกลายมาเป็นคุณนายสาม

“เรียกอะไรนายท่าน ให้เรียกว่าพ่อ” เฟิงเหลยถิงกังวลใจจริงๆ แต่เขาไม่โทษเฉินฮวนฮวนเพราะมันเป็นสิ่งที่เขาทำให้วุ่นวายขึ้นมาเอง

เมื่อเห็นท่าทางที่กระตือรือร้นของเฟิงเหลยถิง เฉินฮวนฮวนก็ไม่กล้าลังเลอีกต่อไปและกระซิบออกมาเบาๆ: "พ่อ"

“หืม!” เฟิงเหลยถิงตอบกลับ แล้วกล่าวว่า: “ถ้าอย่างนั้นเธอดื่มน้ำก่อนเถอะ พ่อจะขึ้นไปอ่านหนังสือแล้ว”

“ค่ะคุณพ่อ” แม้ว่าเฉินฮวนฮวนจะพูดออกมาแล้ว แต่เธอก็ยังรู้สึกอึดอัดใจ

เฟิงเหลยถิงเกือบจะเป็นรุ่นปู่ของเธอ เธอเคยเรียกเฟิงเหลยถิงว่าปู่ ก็ยังถือว่าโอเค ตอนนี้ต้องเรียกว่าพ่อ รู้สึกแปลกๆเล็กน้อย

“โอเค” เฟิงเหลยถิงได้ยินคำเรียกนี้ก็สดชื่นไปทั้งใจ จากนั้นเขาก็เดินออกไป

เมื่อเห็นเฟิงเหลยถิงจากไป เฉินฮวนฮวนรีบเปิดประตูตู้และเริ่มค้นหา เธอต้องการหาถุงมือแบบใช้แล้วทิ้งหรือถุงมือพลาสติกก็ได้

แม้ว่าเฉินฮวนฮวนจะแปลกใจเล็กน้อย แต่เธอก็ไม่แปลกใจนักเพราะเธอเคยถามเฟิงหานชวนเมื่อคืนนี้ เธอรู้ว่าเฟิงหานชวนเป็นลูกนอกกฎหมาย

เป็นเรื่องปกติที่ลูกนอกกฎหมายจะอาศัยอยู่นอกบ้าน สมัยที่เยี่ยจิ่งเฉินอายุ7ขวบ ถูกแม่ของเขาส่งไปที่ตระกูลเยี่ย คุณนายของตระกูลเยี่ยเองก็เรียกให้ส่งตัวเขากลับ ไม่ให้อยู่กับภรรยานอกสมรส

เธอเดาว่า บางทีเฟิงหานชวนก็น่าจะเป็นเช่นนี้

“พ่อคะ...ที่จริงเรื่องนี้หนูทราบแล้ว เมื่อคืนเฟิงหานชวนบอกหนูแล้ว” เฉินฮวนฮวนเม้มปากและเปิดปากพูด

“เจ้าสามเป็นคนบอกเธอเหรอ? ฉันคิดว่าเขาจะไม่พูดถึงมันอีกไปตลอดชีวิต” เฟิงเหลยถิงหลับตาลง และหรี่ตา: “ฉันรู้สึกผิดต่อแม่ของเขา ฮวนฮวน เมื่อคืนพวกเธอคุยเรื่องอะไรบ้าง?”

“เมื่อคืนเขาขอให้หนูคิดชื่อเรียกระหว่างเราสองคน เมื่อหนูพูดถึงอาหาน สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนทันที เขาบอกว่านี่เป็นชื่อเรียกที่แม่ของเขาเรียก จากนั้นหนูก็ถามว่าทำไมอายุเขากับพี่ชายทั้งสองถึงห่างกันมาก เขาก็พูดสถานะตัวเองในฐานะลูกนอกกฎหมาย” เฉินฮวนฮวนไม่ได้ปิดบัง พูดออกมาทั้งหมด

นี่เป็นเรื่องของครอบครัวตระกูลเฟิง นายท่านเฟิงเองก็รู้ดี ถ้าเธอบอกนายท่านมันก็คงไม่เป็นไร

“มันเป็นความผิดของฉันทั้งหมด ฉันทำไม่ดีกับพวกเขาทั้งสองแม่ลูกเอง ฉันทำไม่ดีกับทุกคน!” เมื่อเฟิงเหลยถิงได้ยินเช่นนี้ น้ำตาก็ไหลออกมาไม่หยุด เขารู้สึกอายเล็กน้อย ปิดตาเพื่อไม่ให้เฉินฮวนฮวนเห็นน้ำตาของเขา

แต่เฉินฮวนฮวนก็เห็นแล้ว อีกอย่าง เฟิงเหลยถิงสะอื้นไม่หยุด แม้ว่าเขาจะหลับตาก็ตาม เฉินฮวนฮวนก็รู้ว่าเขากำลังร้องไห้

“พ่อคะ อย่าโทษตัวเองเลย เรื่องมันผ่านไปแล้ว” เฉินฮวนฮวนลุกขึ้นยืน เดินไปข้างเฟิงเหลยถิง แล้วตบหลังเบาๆ

ที่จริงเธอเองก็สามารถเดาได้ นายท่านอายุมากขนาดนี้แล้วยังพาเฉินนานากลับมา สมัยเขายังเป็นหนุ่ม จะรักเดียวได้อย่างไร?