อ้อนรัก คุณภรรยาคนสวย นิยาย บท 132

เฉินฮวนฮวนรู้สึกตกใจเมื่อรับรู้ได้ถึงสายตาอันแสนร้อนแรงของเฟิงหานชวน เธอไม่กล้าที่จะเชื่อในสิ่งที่เฟิงหานชวนพูดเลย

เธอเม้มริมฝีปากแน่นและจ้องไปยังดวงตาอันลึกล้ำของเฟิงหานชวน ราวกับว่าเธอถูกไฟฟ้าช็อต เธอหันตัวกลับไปที่เตียงทันที

จากนั้นก็ขึ้นไปบนเตียงทันทีและห่อตัวเองด้วยผ้าห่มอย่างหนาแน่น ทำให้เห็นแค่เพียงดวงตาของเธอเท่านั้น

เฉินฮวนฮวนที่มีท่าทางที่ดูต่อต้านเขา ทำให้เฟิงหานชวนรู้สึกพ่ายแพ้อย่างไม่มีที่สิ้นสุด แต่เขาก็ยังมีความรู้สึกที่ไม่อยากจะยอมแพ้อยู่ดี

"ดูเหมือนคุณจะลืมอะไรไปนะ"เฟิงหานชวนเอ่ยเบาๆและมองไปที่เฉินฮวนฮวนที่ตอนนี้เห็นแค่เพียงสองตาของเธอเท่านั้น

"ลืมอะไร?"เฉินฮวนฮวนรู้สึกสับสนและเครียดมากขึ้นกว่าเดิม เธอกลัวว่าเฟิงหานชวนจะสารภาพผิด

ถ้าเขาอยากจะทำอะไรเพื่อตัวเองจริงๆ ที่นี่คือบ้านตระกูลเฟิงและคือพื้นที่ของเฟิงหานชวน ถ้าอย่างนั้นเธอก็ไม่มีสิทธิที่จะเรียกร้องใดๆได้

"เรื่องถุงมือที่ใช้แล้วทิ้ง"เฟิงหานชวนไม่ได้อธิบายให้ชัดเจน เรื่องนี้สามารถเข้าใจได้แต่อธิบายเป็นคำพูดไม่ได้

เฉินฮวนฮวนเข้าใจในทันที แก้มของเธอที่ซ่อนอยู่ใต้ผ้าห่มก็พลันเปลี่ยนเป็นสีแดง

เขา เขา เขา...เขาคงไม่ได้อยากให้เธอทายาให้เขาใช่ไหม?

แม้ว่าเมื่อก่อนเธอเคยคิดที่จะทายาให้เขา แต่พอเมื่อเธอได้เรียนรู้ว่าเขาเป็นผู้ชายที่โหดร้าย เธอจึงไม่กล้าที่จะทายาให้เขาจริงๆ

ใครจะไปรู้ว่าเขาจะทำอะไรกับเธอ?

"ฉัน ฉัน ฉัน...พรุ่งนี้ฉันต้องตื่นแต่เช้า คุณทาเองได้ไหม?"เฉินฮวนฮวนเม้มริมฝีปากแน่นและเอ่ยเสียงเบา

สีหน้าของเขามืดมนลงในทันใด เฟิงหานชวนรู้ว่าเฉินฮวนฮวนจะต้องรู้สึกเห็นใจ เฉินฮวนฮวนเห็นท่าทางของเขาในตอนนี้ราวกับพายุที่กำลังพัดโหมกระหน่ำใส่

ตอนนี้เธอรู้ตัวตนที่แท้จริงของเฟิงหานชวนแล้ว ดังนั้นเธอจึงไม่กล้าทำให้เขารู้สึกขุ่นเคือง โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเธออยู่ลึกเข้าไปในถ้ำหมาป่าแล้ว

"ฉัน......ก็ได้"หัวใจดวงน้อยของเฉินฮวนฮวนเต้นอย่างบ้าคลั่ง

เดิมที่เฟิงหานชวนตั้งใจจะลืมเรื่องนี้ และไม่ได้คิดจะบังคับเฉินฮวนฮวนเลย แต่เขาก็ไม่คิดว่าเฉินฮวนฮวนจะตอบตกลง

"ถุงมืออยู่ในลิ้นชักของอ่างล้างมือ ยาก็อยู่ตรงนั้นเหมือนกัน"เฟิงหานชวนวางแผนที่จะปล่อยให้ผู้หญิงตัวเล็กคนนี้จัดการทุกอย่างเอง

เฉินฮวนฮวนเข้าใจทันทีเธอจึงพยักหน้า เธอเลิกผ้าห่มขึ้นและลุกขึ้นจากเตียง จากนั้นก็วิ่งเข้าไปในห้องน้ำ

เธอยืนอยู่หน้าอ่างล้างหน้าและมองตัวเองในกระจก ผิวของเธอมีสีอมชมพูระเรื่อๆ เธอไม่รู้ว่าเธอกำลังประหม่าหรือกำลังกลัว หรือว่ากำลังรู้สึกอะไรกันแน่

เธอสะบัดหัวและพยายามสงบสติอารมณ์ของตัวเอง จากนั้นก็ก้มลงหยิบถุงมือและยาออกมาจากลิ้นชัก

เฉินฮวนฮวนสูดลมหายใจเข้าลึกๆและพึมพำกับตัวเอง: "ต้องรีบคิดต้องรีบทำ แค่คิดว่ามันก็เหมือนกับการนวดแป้งก็ได้"

ขณะที่พูดเธอก็สวมถุงมือและหยิบยาเดินออกมาจากห้องน้ำ

เธอคิดในใจอย่างเงียบๆว่านี่เป็นคืนสุดท้ายที่เธอจะอยู่กับเฟิงหานชวนเพียงลำพัง เธอต้องสงบสติอารมณ์ ห้ามให้เฟิงหานชวนเห็นจุดอ่อนของเธอ และห้ามทำให้เฟิงหานชวนรู้สึกไม่พอใจเด็ดขาด

เธอไม่สามารถจินตนาการถึงผลที่ตามมาได้เลย

เฉินฮวนฮวนพยายามควบคุมมือที่สั่นเทาของเธอ เธอเดินไปหาเฟิงหานชวนซึ่งกำลังเอนหลังพิงอยู่บนเตียง ท่าทางสบายๆของเขามองดูแล้วดูเหมือนจะมีความสุขมาก

เขาถอดชุดนอนออกจนเผยให้เห็นกางเกงบ็อกเซอร์และขาที่แข็งแรงของเขา ดวงตาของเฉินฮวนฮวนพร่ามัว

เธอไม่กล้าพูดอะไรสักคำ เธอคุกเข่าลงตรงข้างเตียง บีบยาลงบนฝ่ามือของเธอและหลับตาแน่น

เฟิงหานชวนถอดถุงมือของเธอออกทันที

เนื่องจากเมื่อสักครู่เธอรู้สึกตื่นเต้นเกินไป จึงทำให้มือทั้งสองข้างในถุงมือเปียกชื้นไปด้วยเหงื่อ เมื่อถอดถุงมือออกมาเหงื่อบนฝ่ามือก็ระเหยและเกิดความหนาวเย็นขึ้นที่มือทันที

เธอไม่รู้ว่าเฟิงหานชวนใจดีช่วยเธอถอดถุงมือหรือเปล่า เธอกางมือของเธอออกและเอ่ยเสียงเบาๆว่า: "คุณเอาถุงมือมาใส่ไว้บนมือฉันสิ ฉันจะเอาไปทิ้ง"

เธอยังคงหลับตาแน่น ไม่กล้าลืมตาเลยแม้แต่น้อย หัวใจของเธอเต้นรัวมากและแก้มของเธอก็รู้สึกร้อนผ่าว

เฉินฮวนฮวนรู้สึกว่านี่เป็นสิ่งที่พูดเกินจริงที่สุดเท่าที่เธอเคยทำมาในชีวิต

เธอทำได้เพียงแค่ปลอบใจตัวเอง มันก็แค่เหมือนกับการนวดแป้งเท่านั้น นวดแป้ง นวดแป้ง...

แม้ว่าเธอจะไม่อยากทำอย่างนั้นจริงๆ แต่เธอก็รู้ว่าเฟิงหานชวนคือปีศาจร้าย ใครจะไปรู้ว่าเขาจะทำอะไรถ้าหากเธอไม่เชื่อฟังคำสั่งของเขา?

ดังนั้นถ้าทำเพื่อความอยู่รอดแล้ว การนวดแป้งเฉยๆก็ไม่ถือว่าเป็นอะไรสักหน่อย

เมื่อเธอเลิกคิด เธอก็พบว่าเฟิงหานชวนยังไม่ได้วางถุงมือใส่ในมือของเธอ เธอขมวดคิ้วอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้และถามว่า: "เฟิงหานชวน คุณเอาถุงมือมาให้ฉันสิ"

เฟิงหานชวนพยายามอย่างสุดความสามารถที่จะหักห้ามใจตัวเอง แต่เสียงที่นุ่มนวลของผู้หญิงก็ดังขึ้นอีกครั้ง และด้ายในใจของเขาดูเหมือนจะขาดออกจากกันทันที

เขาจับมือเธอแล้ววาง...

อุณหภูมิที่ร้อนจัดทำให้ฝ่ามือของเฉินฮวนฮวนเหงื่อออกอีกครั้ง และคราวนี้มันถูกสัมผัสโดยที่เธอไม่ได้สวมถุงมืออีกด้วย

"เด็กดี เรียกว่าอาหานสิ"เสียงของชายผู้นี้ดังก้องอยู่ในหูของเธอ