อ้อนรัก คุณภรรยาคนสวย นิยาย บท 150

ทุกค่ำคืน?

จู่ๆ ก็เกิดคำถามขึ้นในสมองของเฉินฮวนฮวน ทำไมไม่เป็นตอนกลางวันแต่เป็นตอนกลางคืนล่ะ?

จากนั้นเธอก็เข้าใจทันที เพราะเฟิงหานชวนต้องทำงานตอนกลางวัน!

เนื่องจากยุ่งกับงานตอนกลางวัน เพราะฉะนั้นจะสามารถดูรูปของเธอในตอนกลางคืน

เมื่อสังเกตเห็นท่าทางนึกขึ้นได้ของเฉินฮวนฮวน เฟิงหานชวนก็รู้ว่าเธอไม่เข้าใจความหมายของเขา

ดังนั้นเขาจึงพูดเสริมอย่างเคร่งขรึม: "ผมหมายถึงดูรูปถ่ายของคุณทุกคืน จะได้จดจำได้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเราเมื่อคืนนี้ เพราะเป็นยามค่ำคืน หรือคุณคิดว่าอย่างไร"

เฉินฮวนฮวนถึงกับตกตะลึง

เธอได้ยินอะไร？ เธอได้ยินว่าอะไรนะ？

เธอเบิกตากว้างอย่างไม่อยากเชื่อ และพึมพำในใจ: ถ้ารู้ฉันคงไม่ถ่ายรูปไว้! ! !

“ฉันไม่มีอะไรจะพูด” เฉินฮวนฮวนแสร้งทำเป็นจริงจัง อย่าหันศีรษะไปมองเขา

เธอพบว่าถ้าเฟิงหานชวนพาลขึ้นมา ไม่มีใครเทียบได้

ในขณะนั้น รถสีแดงจอดอยู่ข้างถนนตรงหน้าทั้งสองคนพอดี

ทันใดนั้น ประตูรถก็ถูกเปิดออก แล้วสตรีร่างสูงคนหนึ่งก็เดินเข้ามาหาทั้งสองคนด้วยใบหน้าประหลาดใจ

“โอ้พระเจ้า! ฮวนฮวน นี่คือเฟิงหานชวน คุณชายสามใช่ไหม?” เกาเหวินประหลาดใจและยิ่งกว่านั้นเธอตื่นเต้นมาก

แม้ว่าเธอจะเห็นเฟิงหานชวนพาเฉินฮวนฮวนออกจากไนท์คลับในวันนั้น แต่นั่นเพียงแค่เห็นเฟิงหานชวนไกลๆเท่านั้น แต่วันนี้เฟิงหานชวนยืนอยู่ตรงหน้าเธอ

จางฟานได้บอกเธอเกี่ยวกับเฟิงหานชวนแล้ว เฟิงหานชวนเป็นถึงคุณชายสามแห่งตระกูลเฟิงที่มีชื่อเสียง ถ้าอยู่ที่เมืองเป่ยเฉิงเพียงแค่เขากระทืบเท้าทั้งปฐพีก็จะสั่นสะเทือน

เธอรู้ว่าเฉินฮวนฮวนต้องมีความสัมพันธ์กับเฟิงหานชวน ไม่เช่นนั้นวันนั้นเฟิงหานชวนก็คงจะไม่พาตัวเธอไป แม้ว่าเฉินฮวนฮวนจะอธิบายให้เธอฟังในภายหลังว่า เฟิงหานชวนเป็นเพียงญาติห่าง ๆ ของเธอ เป็นอาสามของเธอ แต่เธอมาวิเคราะห์กับจางฟานในภายหลัง แล้วรู้สึกว่าเฉินฮวนฮวนน่าจะเป็นผู้หญิงที่เฟิงหานชวนเลี้ยงดูอยู่

"ใช่ ใช่ ใช่" เฉินฮวนฮวนพยักหน้าและแนะนำให้เฟิงหานชวน: "อาหาน คนนี้ก็คือคนที่ฉันเคยบอกคุณ รุ่นพี่ของฉันเธอชื่อเกาเหวิน ตอนนี้เธอเป็นเจ้านายของฉันด้วย"

“สวัสดีครับต้องรบกวนคุณดูแลฮวนฮวนด้วยนะครับ เฟิงหานชวนพยักหน้าเล็กน้อยและทักทายเกาเหวินอย่างสุภาพ

เกาเหวินอยากจะจับมือเฟิงหานชวนเพื่อเป็นการทักทาย แต่เฟิงหานชวนไม่ได้ดูเหมือนจะยื่นมือออกมา เธอจึงไม่ได้ยื่นมือออกไป

“สวัสดีค่ะคุณชายสาม แฟนของฉันเคยพูดถึงคุณ ที่จริงแล้วเราเคยพบคุณที่ไนท์คลับวันก่อน... แฟนของฉันจางฟานเป็นผู้จัดการทั่วไปของหยางไท่กรุ๊ป” เกาเหวินต้องการใกล้ชิดกับเฟินหานชวน และจางฟานก็หวังที่จะร่ววมงานกับเฟิงหานชวน

ถ้าตัวเธอเองสามารถแนะนำจางฟานให้รู้จักกับเฟินหานชวนได้ ต่อไปจางฟานก็จะไม่มีทางทิ้งเธออย่างแน่นอน

“อืม” เฟิงหานชวนตอบอย่างเย็นชา จากนั้นยกมือขึ้นและเหลือบมองนาฬิกาของเขาแล้วพูดว่า “ถึงเวลาแล้ว”

เขาอยู่ในสนามรบเป็นเวลานานและเข้าใจความหมายของเกาเหวิน เขาไม่ต้องการเสียเวลามากเกินไปกับคนไม่สำคัญ

ดังนั้นเขาจึงจบหัวข้อสนทนานี้

เกาเหวินถือได้ว่าเป็นคนฉลาดและเธอก็เข้าใจในทันทีว่าเฟิงหานชวนไม่ต้องการสนทนามากไปกว่านี้ เธอก็รู้ดีว่าเรื่องแบบนี้ใจร้อนไม่ได้

ยิ่งไปกว่านั้น เฉินฮวนฮวนเป็นเพียงผู้หญิงที่ถูกเลี้ยงดูอย่างไม่ออกหน้าออกตาของเฟิงหานชวน ไม่อย่างนั้นเฉินฮวนฮวนก็คงไม่ต้องลำบากทำงานหาเงินตัวเป็นเกลียว หลังเลิกเรียนเธอทำงานนอกเวลา และยายของเธอก็ไม่มีเงินสำหรับการผ่าตัด...

สัญญาณหลายๆอย่างแสดงให้เห็นว่าเฟิงหานชวนไม่ได้ดีต่อเฉินฮวนฮวนมากนัก และเขาก็ไม่ได้ให้เงินแก่เฉินฮวนฮวน

เกาเหวินรู้สึกว่าเฉินฮวนฮวนเป็นผู้หญิงที่โง่เขลา ไม่รู้จักหาเงินจากเขาเข้ากระเป๋าตัวเอง เธอไร้เดียงสาเกินไป เธอถึงถูกจิ้งจอกเฒ่าอย่างเฟิงหานชวนหลอก

ยิ่งกว่านั้น เมื่อเธอมองไปที่เฟิงหานชวนในตอนนี้ เธอรู้สึกสมเพช ผู้ชายที่รวยขนาดนี้กลับขี้เหนียวกับผู้หญิงคนหนึ่ง ไม่ยอมให้เงินแม้แต่น้อยหลังจากหลับนอนด้วยกัน

ไม่น่าแปลกใจที่จางฟานบอกว่า เฟิงหานชวนเป็นคุณชายสามตระกูลเฟิงที่น่าสะพรึงกลัว คำกล่าวดูเหมือนจะเป็นจริง เขาดูเป็นคนเลือดเย็นไร้ความปราณี

เกาเหวินรู้สึกสงสารเฉินฮวนฮวนขึ้นมา เธอรู้ว่าเฉินฮวนฮวนเผชิญความยากลำบากมาก่อน เธอยินยอมที่จะติดตามเฟิงหานชวน คิดว่าเธอก็คงต้องการหาเงินเพื่อมีชีวิตที่ดี แต่คิดไม่ถึงว่าเฟิงหานชวนจะตระหนี่เช่นนี้

สีหน้าของเฉินฮวนฮวนงงงวยเล็กน้อย

“คนอย่างเฟิงหานชวนดูก็รู้ว่าไม่ปล่อยให้คนอื่นมาขุดคุ้ยเรื่องส่วนตัวหรอก” เกาเหวินกล่าวอย่างมั่นใจ

ไม่เช่นนั้น เป็นไปไม่ได้ที่จะให้เฉินฮวนฮวนบอกคนอื่นว่าเขาเป็น "อาสาม" หรืออะไรทำนองนั้น

“อืม ฉันก็คิดเช่นนั้น” เฉินฮวนฮวนเห็นด้วยกับคำพูดของเกาเหวิน เธอก็รู้สึกว่าเฟิงหานชวนไม่ใช่คนประเภทที่จะยอมให้คนอื่นยุ่งกับชีวิตส่วนตัวของเขา

“พอแล้ว ฮวนฮวน เธอก็อย่าเสียใจไปเลย อีกหน่อยพี่จะช่วยเธอหาเงิน ” เกาเหวินตบหน้าอกของเธอและพูดอย่างมั่นใจ

เฉินฮวนฮวนไม่ได้สนใจความหมายของเกาเหวิน คิดเพียงว่าาที่เธอบอกว่าอย่าเศร้า หมายถึงความโศกเศร้าที่ได้แยกห่างกับเฟิงหานชวน

เธอก็ไม่ได้อธิบายอะไรมากมาย เพียงพยักหน้าอย่างรวดเร็ว และพูดด้วยรอยยิ้มว่า “อีกหน่อยฉันยังจะต้องพึ่งพาพี่เหวินให้ดูแลฉันมากขึ้น”

“ฉันสิยังต้องพึ่งพาเธอเพื่อช่วยให้ฉันหาเงินได้มากขึ้น!” เกาเหวินหัวเราะ

เฉินฮวนฮวนก็หัวเราะออกมาเช่นกัน ความรู้สึกสูญเสียและไม่สบายใจที่ต้องจากลาก็คลายลงอย่างมาก

……

ณ เวลานี้ที่ประตูใหญ่ของคฤหาสน์

ณ ตำแหน่งเดิมเมื่อสักครู่ เฟิงหานชวนยังคงยืนอยู่ที่นั่นและไม่จากไปไหน

สายตาของเขาจ้องมองไปไกล แต่รถสีแดงคันนั้นได้หายไปนานแล้วไม่เห็นแม้แต่เงา

เขาค่อยๆ ยกมือขึ้นและโบกมือเบาๆ

“ฮวนฮวน รอคุณกลับมานะ”