อ้อนรัก คุณภรรยาคนสวย นิยาย บท 279

เซี่ยฉิงยังคงรอคำแนะนำของเฟิงหานชวน และในวินาทีต่อมา เธอเห็นเฟิงหานชวนที่สดใสปรากฏขึ้นต่อหน้าตัวเอง

เฟิงหานชวนเป็นคนเปิดประตูให้เธอ นี่เป็นครั้งเดียวที่เซี่ยฉิงตกตะลึงจนคนทั้งคนนิ่งอยู่กับที่

“เข้ามา วางวัตถุดิบบนโต๊ะของผม” เฟิงหานชวนมีน้ำเสียงเย็นชาเช่นเดิม

เซี่ยฉิงกลับมารู้สึกตัวอีกครั้ง พยักหน้าอย่างรวดเร็วแล้วเดินไปที่โต๊ะของท่านประธานอย่างคุ้นเคย และวางเอกสารไว้บนโต๊ะอย่างเรียบร้อย

เธอหันกลับมาและเพิ่งสังเกตเห็นเฉินฮวนฮวน เพราะว่าขาที่อ่อนแรงของเฉินฮวนฮวน ยังคงยืนอยู่ในตำแหน่งเมื่อครู่นี้ นั่นก็คือด้านหน้าหน้าต่างจรดพื้น

เมื่อถูกเซี่ยฉิงจับตามอง เธอรู้สึกผิดเล็กน้อย แสร้งทำเป็นหันหลังกลับอย่างไม่ใส่ใจ มองออกไปนอกหน้าต่าง แสร้งทำเป็นเพลิดเพลินกับทิวทัศน์อันตระการตาด้านนอก

สายตาของเซี่ยฉิงนั้นดีมาก และภายใต้แสงแดดที่ส่องประกาย เสื้อเชิ้ตสีขาวของเฉินฮวนฮวนดูเหมือนจะโปร่งใสขึ้นเล็กน้อย กระดุมวรรณกรรมที่อยู่ด้านหลังไม่ได้ถูกติด แต่ปล่อยหลวมอยู่ทั้งสองข้าง

เซี่ยฉิงมองเห็นได้ชัดเจน เธอไม่ใช่ผู้หญิงธรรมดา ครู่เดียวเธอก็สังเกตเห็นสิ่งผิดปกติ

เหมือนครั้งที่แล้ว เมื่อครู่เธอสงสัยอยู่ตลอดว่าผู้หญิงคนนี้ไม่เหมือนหลานสาวของประธานเฟิงเลย

ตอนนี้เธอมั่นใจมากขึ้น

หลานสาวคนไหนจะแต่งตัวไม่เรียบร้อยในที่ทำงานของอา?

นี่แสดงให้เห็นชัดเจนว่ากำลังพยายามยั่วยวนประธานเฟิง เธอเป็นแฟนของประธานเฟิงหรือ?

เดี๋ยวก่อน ประธานเฟิงแต่งงานแล้ว แต่เห็นได้ชัดว่าเด็กผู้หญิงคนนี้ไม่น่าจะเป็นภรรยาที่แท้จริง

หมายความว่า เป็นไปได้ว่าได้รับข่าวการประธานเฟิงแต่งงาน เธอรอแทบไม่ไหวเลยมาที่บริษัทเพื่อเกาะประธานเฟิง!

เซี่ยฉิงแอบทำคิดอยู่ในสมอง จนกระทั่งเสียงทุ้มขรึมของเฟิงหายชวนดึงความคิดของเธอกลับมา

"เซี่ยฉิงคุณต้องการรายงานอะไรกับผม?"

“เฟิง ประธานเฟิง” เซี่ยฉิงหันกลับมาด้วยความตื่นตระหนก มองไปทางเฟิงหานชวนและพูดตามความจริง: “คือหวังลู่ขอให้ฉันบอกกับประธานเฟิงว่าเธอไม่ได้ตั้งใจมุ่งเป้าไปที่คุณหนูใหญ่เฟิง เธอเข้าใจสถานะของคุณหนูเฟิงผิด หวังว่าประธานเฟิงและคุณหนูเฟิงอย่าตำหนิเธอ

อันที่จริง เซี่ยฉิงไม่ได้ต้องการช่วยหวังลู่ เธอแค่รู้สึกว่าเฟิงหานชวนไม่ยอมให้เธอเข้ามาส่งวัตถุดิบ ซึ่งค่อนข้างแปลก เธอจึงนำเรื่องหวังลู่ออกมาใช้

ตามที่คิดการณ์ไว้ ทำให้เธอพบสิ่งผิดปกติจริงๆ

“หวังลู่คือใคร?” เฟิงหานชวนขมวดคิ้วเล็กน้อย น้ำเสียงของเขาเย็นชา

บริษัทของเขาเลี้ยงลูกน้องไว้จำนวนมาก ดังนั้นเขาจึงไม่รู้จักชื่อของคนส่วนใหญ่

“หวังลู่ก็คือแผนกต้อนรับในล็อบบี้ที่ชั้นหนึ่ง คนที่ยืนอยู่ข้างฉันเมื่อครู่นี้ ตัวค่อนข้างสูง รูปร่างดี ผมสีทอง” เซี่ยฉิงรายงานอย่างละเอียดถี่ถ้วน

เฟิงหานชวนพอจะนึกออก เขาก้าวเดินไปทางเฉินฮวนฮวน

เดิมทีเฉินฮวนฮวนหันหลังให้กับพวกเขา และเห็นเฟิงหานชวนเดินถึงด้านหลังเธอจากกระจก เธอก็รีบหันกลับมาอย่างรวดเร็ว และทันใดนั้นก็พบว่ามีบางอย่างว่างเปล่าอยู่ข้างหน้าเธอ

เธอตกใจอย่างกะทันหัน เพียงพบว่ากระดุมด้านหลังนั้นคลายออก เมื่อครู่เธอติดกระดุมอย่างเร่งรีบ คิดไม่ถึงว่าติดไม่ดี?

เฉินฮวนฮวนหนีบแขนทันที พยายามรักษาท่าทีสงบนิ่ง

“ฮวนฮวน สำหรับหวังลู่คุณคิดว่าจะจัดการยังไง?” เฟิงหานชวนขอความคิดเห็นจากเฉินฮวนฮวน เขาไม่ค่อยตัดสินด้วยตัวเองเสมอ แต่ไหนแต่ไรทั้งหมดขึ้นอยู่กับความคิดเห็นของเฉินฮวนฮวนเป็นหลัก

เฉินฮวนฮวนเม้มริมฝีปาก และก็ไม่รู้ว่าควรพูดอะไร เธอจึงหันสายตาไปมองเฟิงหานชวน พร้อมจับแขนของเขาและกระซิบว่า “อย่าไล่ออกเลยนะ? ฉันเกรงว่าเธอจะแทงลูกของฉัน"

หลังจากเธอรู้ว่าอันฉีถูกไล่ออก เธอแทงลูกน้อยของเธอที่บ้าน เดิมทีเธอไม่ได้คิดอะไรมาก ตอนนี้จู่ๆเธอมีลูกของหลิวตงรุ่ยอยู่ในท้อง กลับทำให้เธอดูน่าขนลุกเล็กน้อย

อย่างน้อยก็มีสิ่งเลวร้ายเกิดขึ้นกับตัวเธอจริงๆ

เธอไม่รู้ว่าสิ่งนี้เกี่ยวข้องกับคำสาปแช่งหรือไม่ แต่ตอนนี้เธอกำลังตั้งครรภ์ทารกและไม่ต้องการสร้างปัญหาใดๆอีกจริงๆ ถือว่าเป็นการสั่งสมความดีให้กับทารก

“เด็กน้อย?” เฟิงหานชวนไม่เข้าใจ มองจ้องลงไปที่ท้องแบนของหญิงสาว พูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นว่า “เธอไม่กล้าทำอะไรคุณ มีผมอยู่”

“ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น” เฉินฮวนฮวนรู้สึกว่าเธอไม่สามารถสื่อสารกับเฟิงหานชวนได้ เธอจึงกระแอมและเปลี่ยนวิธีพูดอีกแบบ: “ฉันหมายความว่า ฉันคิดว่าไม่จำเป็นต้องไล่ออก ประเมินให้ความรู้ และหักเงินเดือน ให้เธอรับบทเรียนก็พอแล้ว ไม่ต้องถึงกับบีบให้หมดทาง”

เซี่ยฉิงดูการโต้ตอบระหว่างเฉินฮวนฮวนและเฟิงหานชวน รู้สึกแปลกมากขึ้นเรื่อยๆ นี่ไม่ใช่ความสัมพันธ์ระหว่างญาติพี่น้องอย่างแน่นอน แต่มันก็ไม่เหมือนความสัมพันธ์ของเพื่อนผู้ชายและเพื่อนผู้หญิง

ตอนนี้เธอยืนยันการคาดเดาของตัวเองมากขึ้น บางทีเฉินฮวนฮวนเป็นแค่ผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่ถูกเฟิงหานชวนเลี้ยงดูไว้เบื้องหลัง

“ฮวนฮวน คุณไม่จำเป็นต้องจิตใจดีขนาดนี้” เฟิงหานชวนอดไม่ได้จึงยกมือขึ้นตบศีรษะแล้วพูดว่า "ถ้าอย่างนั้นหักเงินเดือนเธอครึ่งปี"

“ครึ่ง...ครึ่งปี!?”

ดวงตาของเฉินฮวนฮวนและเซี่ยฉิงเบิกกว้าง

“นี่เป็นบทเรียนสำหรับเธอ ซึ่งเทียบเท่ากับการว่างงานเป็นเวลาครึ่งปีหลังจากถูกไล่ออก” เสียงของเฟิงหานชวนเย็นจนแทบถึงกระดูก