อ้อนรัก คุณภรรยาคนสวย นิยาย บท 300

“อวิ๋นเอ๋อร์ เรากุเรื่องอุบัติเหตุทางรถยนต์ไม่ได้นะ ไม่อย่างนั้นมันจะดูหลอกลวงเกินไป ตระกูลเฟิงต้องตรวจสอบได้แน่ ๆ ” เฉินเจี๋ยรีบพูดขึ้น

“พูดมาก ฉันรู้อยู่แล้ว!” หลีซืออวิ๋นลุกขึ้นยืน รูปร่างที่สง่างามภายใต้แสงสว่างจากไฟนีออน ช่างดึงดูดสายตาจริง ๆ

เฉินเจี๋ยเงยหน้ามองเธอ ก่อนจะกลืนน้ำลายอึกใหญ่ และแสดงความคิดเห็นออกไป : “ผมแนะนำให้ใช้การสะกดจิต ถึงอย่างไรก็ต้องยืมมือคนอื่นทำอยู่แล้ว เราไม่ได้เกี่ยวข้องด้วย”

เฉินเจี๋ยไม่อยากไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้ หากล่วงเกินตระกูลเฟิงเข้าละก็ เขาต้องไม่ตายดีแน่ ๆ

“สะกดจิต? ฉันก็อยากจะยืมมือคนอื่นมาทำนะ แต่ไม่มีใครให้ฉันยืมมือทำเรื่องแบบนั้น!” หลีซืออวิ๋นโกรธจนต้องทุบหน้าต่าง

เรื่องการสะกดจิต ต้องให้อีกฝ่ายมีความคิดนั้นด้วยตัวเอง หรือไม่ก็ให้อีกฝ่ายประสบพบเจอกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจริง ๆ ไม่อย่างนั้นต่อให้สะกดจิตยังไง ก็ไม่มีประโยชน์หรอก

ไม่อย่างนั้น พวกเขาคงจะหาคนสะกดจิตทำลายความสัมพันธ์ระหว่างเฉินฮวนฮวนและเฟิงหานชวนไปแล้ว เพียงแต่นี่เป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้

เฉินเจี๋ยกลับไม่ใส่ใจ แต่แอบยิ้มอย่างเงียบ ๆ จากนั้นก็เอื้อมมือออกไปแตะเรียวขาของหลีซืออวิ๋น และลวนลามเธออย่างอุกอาจ......

หลีซืออวิ๋นกำลังหงุดหงิดใจ ยกขาขึ้นมาเตรียมจะเตะเขา แต่เฉินเจี๋ยกอดขาของเธอไว้ และรีบพูดขึ้นว่า : “ผมมีแหล่งข่าวที่นี่ ไม่แน่อาจจะเป็นประโยชน์ก็ได้?”

หลีซืออวิ๋นเข้าใจความหมายของเฉินเจี๋ยทันที จึงปล่อยให้เขาทำต่อ

เธอหรี่ตาทั้งสองข้างลง พร้อมกับสะท้อนความเกลียดชังออกมาทางแววตาอย่างชัดเจน จากนั้นก็ถามขึ้นว่า : “ยังไม่รีบพูดอีก?”

“มีคนหลุดปากออกมาในกลุ่มสาวใช้ตระกูลเฟิง เป็นผู้หญิงที่ชื่อว่าหลิวหลี่ถง”

.....

เช้าตรู่ ในวันที่ท้องฟ้าสีขาวโพลน

การเคลื่อนไหวข้างกายทำให้เฉินฮวนฮวนสะดุ้งตื่น

“ทำคุณตื่นเหรอ?” เมื่อตระหนักได้ถึงการเคลื่อนไหวของผู้หญิงในอ้อมกอด เฟิงหานชวนจึงถามออกไปเบา ๆ

เขาเตรียมจะลุกจากที่นอน แต่พบว่าเฉินฮวนฮวนตื่นพอดี จึงรีบกลับมากอดเธอไว้

“คุณรีบไปบริษัทเถอะ ฉันไม่อยากถ่วงเวลาคุณ” เสียงของเฉินฮวนฮวนเหมือนยังไม่คงที่ จึงพูดออกไปด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

เมื่อพบว่าเฉินฮวนฮวนยังให้ความสำคัญกับตัวเอง ดวงตาทั้งสองข้างของเฟิงหานชวนฉายแววดีใจทันที จากนั้นก็โอบไหล่ของเฉินฮวนฮวนและออกแรงบีบเล็กน้อย

“โอ๊ย——”

เมื่อบาดแผลถูกกดทับ ถึงแม้จะตกสะเก็ดแล้วก็ตาม แต่ก็ยังปวดระบมอยู่

เฉินฮวนฮวนสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ

เฟิงหานชวนรีบปล่อยมือทันที ก่อนจะถามขึ้นด้วยความร้อนใจว่า : “ฮวนฮวน คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”

“ไม่เป็นไรค่ะ” เฉินฮวนฮวนส่ายหน้า

“ขอโทษนะ ผมไม่ทันระวัง ให้ผมดูแผลที่ตกสะเก็ดหน่อย” เฟิงหานชวนลุกขึ้นมา เปิดผ้าห่ม ก่อนจะเอื้อมมือออกไปเปิดชายเสื้อชุดนอนของฝ่ายหญิงขึ้น

ในขณะที่กำลังเปิด กลับถูกเฉินฮวนฮวนขวางไว้

“ไม่ต้องดูหรอกค่ะ คุณดูทั้งวันแล้วไม่ใช่เหรอคะ?” เฉินฮวนฮวนถามเขาด้วยท่าทางนิ่งเฉย

ช่วงนี้บาดแผลผ่าตัดจำเป็นต้องทายาอยู่บ่อยครั้ง ซึ่งก็เป็นฝีมือของเฟิงหานชวนทั้งสิ้น

“ฮวนฮวน คุณยังไม่......ให้อภัยผมเหรอ?” เฟิงหานชวนกุมมือเล็ก ๆ ของเธอไว้แน่น จากนั้นก็ถามออกไปด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าวเล็กน้อย : “เรากลับไปเป็นเหมือนเมื่อก่อนได้ไหม?”

เฉินฮวนฮวนอึ้งงันไป แต่กลับไม่ตอบ

ทุกวันนี้เธอเฝ้าแต่ถามตัวเองว่าควรจะให้อภัยเฟิงหานชวนดีไหม ควรจะอยู่กับเขาต่อไปดีไหม?

ทุกครั้งที่เธอเห็นเฟิงหานชวนดูแลเอาใจใส่เธอ เกราะป้องกันของเธอจึงค่อย ๆ ลดลง แต่ในตอนที่เธออยากจะโผเข้าไปในอ้อมกอดเขานั้น ภาพใบหน้าที่ซีดเผือด อ้าปากค้าง ดวงตาเบิกกว้างของคุณยายก็แวบเข้ามาในสมองของเธออีกครั้ง

ใช่ ตอนที่คุณยายจากโลกนี้ไป ตาของเธอไม่หลับ

เธอรู้ว่าการจากไปของคุณยาย เป็นฝีมือของเฉินเหม่ยเจวียน แต่กลับเป็นเพราะเฟิงหานชวน เธอจึงเข้าไปขวางเฉินเหม่ยเจวียนไม่ได้ และไม่ได้เห็นช่วงเวลาสุดท้ายของคุณยาย

หลังจากที่ได้รับการตอบกลับ เฉินฮวนฮวนก็ไปหาแม่บ้านหลี่ บอกว่าจะไปสุสาน แม่บ้านหลี่รู้ว่าเป็นเรื่องของเธอและเฟิงหานชวน จึงรับทราบ ไม่ได้ขวางอะไร

แม่บ้านหลี่ถามแค่ว่า : “ฮวนฮวน ตอนเที่ยงจะกลับมาทานอาหารไหมคะ?”

“อื้อ กลับค่ะ” เฉินฮวนฮวนพยักหน้า

แม่บ้านหลี่วางใจ ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งใจ ตอนที่เฉินฮวนฮวนกำลังเปลี่ยนเสื้อผ้านั้น แม่บ้านหลี่ก็รีบโทรศัพท์หาเฟิงหานชวนทันที

เฟิงหานชวนรู้สึกเป็นกังวล เฉินฮวนฮวนไปสุสาน ต้องไปหาคุณยายของเธอแน่ ๆ บางที....เธอกำลังเลือกที่จะให้อภัยเขาอู่ก็ได้?

........

ตอนเที่ยง เฉินฮวนฮวนกลับมาตามสัญญา

แม่บ้านหลี่เตรียมอาหารเที่ยงไว้พร้อมแล้ว เฉินฮวนฮวนกินไปเยอะมาก ดูท่าทางจะถูกปากไม่ใช่น้อย

หลังจากที่เฉินฮวนฮวนขึ้นไปพักผ่อนข้างบนแล้ว แม่บ้านหลี่ก็โทรรายงานเฟิงหานชวนอีกครั้ง

หลังจากที่เฟิงหานชวนได้ฟัง สภาพจิตใจของเขาก็ดีขึ้นมาทันที เพราะช่วงนี้เฉินฮวนฮวนทานข้าวน้อยมาก เจริญอาหารแบบนี้ เห็นได้ชัดว่าเตรียมจะให้อภัยเขาแน่ ๆ

เขาแทบอยากจะบินไปหาเธอตอนนี้เลย

แต่เขาไม่กล้ากลับไป เพราะเฉินฮวนฮวนพูดไว้ว่าจะให้คำตอบเขาตอนค่ำ เรื่องที่เขาต้องทำในตอนนี้ก็คือตั้งใจทำงาน

แม่บ้านหลี่โทรศัพท์หาเฟิงหานชวนเสร็จ ก็มองไปทางตะเกียบที่วางอยู่บนโต๊ะ ก่อนจะขมวดคิ้วแน่นขึ้นมาทันที

“หลี่ถง มีใครอยู่ไหม? ทำไมไม่มีคนมาเก็บจานชามเลย?” แม่บ้านหลี่ตะโกนเรียกเสียงดัง

เสี่ยวลี่กำลังรดน้ำอยู่ข้างนอกก็รีบวิ่งเข้ามา และพูดว่า : “แม่บ้านหลี่ เดี๋ยวฉันเก็บเองค่ะ หลี่ถงได้รับโทรศัพท์ และก็ออกไปเลยค่ะ....”

“โทรศัพท์จากใคร? ทำตัวลับ ๆ ล่อ อย่าให้รู้นะว่าแอบอู้งาน แม่จะเพิ่มงานให้หนักเลย!” ปกติแม่บ้านหลี่จะใจดีและเมตตา แต่ถ้าโกรธขึ้นมา ยิ่งกว่าพายุเสียอีก