อ้อนรัก คุณภรรยาคนสวย นิยาย บท 317

เป๋าฮวน: "???"

สรุปแล้วนี่มันเรื่องอะไรกัน?

ภรรยาใหม่คือเธอ?

"แต่งงานกับคุณไง!" เป๋าฮวนแอบกลอกตาและด่ากลับไป: "เฟิงหานชวน คุณนี่ป่วยจริงๆนะ!"

หลังจากพูดจบเธอก็หันหลังและวิ่งออกจากห้องผู้ป่วยไป

หลังจากนั่งรถกลับมาถึงโรงแรม เป๋าฮวนก็นอนไม่หลับและเอาแต่คิดถึงสิ่งที่หรงจิ่นซิวพูด

ทุกครั้งที่คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เธอก็รู้สึกว่าตัวเองเข้าใจเฟิงหานชวนผิดไป แต่พอกลับมานึกถึงคำพูดที่เฟิงหานชวนพูด เธอก็รู้สึกว่าตัวเองเป็นคนใจอ่อนเกินไป

เธอคิดพลางพลิกตัวไปมา...

วันรุ่งขึ้นจิ่งมั่วและจิ่งเหลิ่งมาหาเป๋าฮวน แต่พวกเขาก็ต้องตกใจกับใบหน้าที่หมองคล้ำของเธอ

"คุณหนูใหญ่ นี่มันเรื่องอะไรกันครับ?"จิ่งเหลิ่งอุทาน

เป๋าฮวนขยี้ผมที่กระเซอะกระเซิง จากนั้นเดินไปทางห้องน้ำและตัดสินใจที่จะส่องกระจก

วินาทีถัดมา เสียงกรีดร้องดัง "อ๊าย--" เสียงดังไปทั่วทั้งชั้น

เมื่อเป๋าฮวนเดินออกมาก็เห็นจิ่งมั่วและจิ่งเหลิ่งยังคงปิดหูของพวกเขาอยู่และดูกลัวๆ

"เอามือลงเดี๋ยวนี้นะ ฉันไม่ตะโกนแล้ว แกล้งทำหรือยังไงกัน?"เป๋าฮวนแอบกลอกตา

"คุณหนูใหญ่ ที่คุณตะโกนเมื่อกี้เกือบทำพวกเราเกือบหูหนวกแล้ว"จิ่งเหลิ่งโจมตี

เป๋าฮวนชำเลืองมองเขาตาแข็งแล้วพูดว่า: "อาเหลิ่ง ฉันได้ยินมาว่าเดวิดยังไล่ตามนายอยู่เหรอ?"

จู่ๆจิ่งเหลิ่งก็ตัวหดทันทีและรีบพูดว่า: "คุณหนูใหญ่ ผมผิดไปแล้ว! ผมผิดไปแล้วจริงๆ! "

เมื่อพูดถึงสิ่งที่จิ่งเหลิ่งกลัวที่สุด ก็คือคนทำสวนของตระกูลเป๋าที่ชื่อเดวิด

เดวิดเป็นผู้ชายที่มีกล้ามใหญ่แต่เขาก็ไม่ได้แข็งแกร่งเท่ากับรูปร่างของเขา แต่เป็นผู้ชายจำพวกผิดผี

เดวิดชอบจิ่งเหลิ่ง นี่คือสิ่งที่หลายคนรู้ เขาไล่ตามจิ่งเหลิ่งอย่างหลงใหล แต่จิ่งเหลิ่งก็เลี่ยงทุกครั้งเมื่อเจอเดวิด

แค่มีการกล่าวถึงเดวิด จิ่งเหลิ่งก็จะต้องยอมจำนนอย่างเชื่อฟัง

"ฮ่าๆ" แม้แต่จิ่งมั่วที่จริงจังมาตลอดก็อดที่จะหัวเราะไม่ได้

จิ่งเหลิ่งเหยียดมือออกไปหยิกแขนของจิ่งมั่วอย่างแรง เขากัดฟันด้วยความโกรธ

"คุณหนูใหญ่ พวกเราได้ข่าวเรื่องพ่อของคุณแล้ว"จิ่งมั่วไม่สนใจสนใจจิ่งเหลิ่ง แต่รายงานกับเป๋าฮวนอย่างจริงจัง

"ฉันรู้เรื่องนี้แล้ว คุณปู่โทรหาฉันเมื่อคืนนี้ พวกนายรอฉันแต่งหน้าก่อนแล้วค่อยมารับฉัน"เมื่อเป๋าฮวนพูดถึงเฉินเจี้ยนหมินสีหน้าของเธอก็ทรุดลงทันที จากท่าทางที่เจ้าเล่ห์เมื่อสักครู่ของเธอก็เปลี่ยนนิ่งเฉย

"ได้ครับ คุณหนูใหญ่"จิ่งเหลิ่งและจิ่งมั่วฟังคำสั่งและปฏิบัติ

……

หลังจากหนึ่งชั่วโมง

รถโรลส์รอยซ์สีดำจอดอยู่ข้างทางในชนบท

"คุณหนูใหญ่ ถ้าจะขับเข้าไปข้างในมันจะขับยาก ต้องลงจากรถแล้วเดิน"จิ่งมั่วหันหน้ามาและรายงานเป๋าฮวนซึ่งนั่งอยู่ที่เบาะหลัง

"โอเค"เป๋าฮวนพยักหน้าและลงจากรถ

จิ่งมั่วเดินอยู่ข้างหน้าสุด ส่วนเป๋าฮวนเดินอยู่ตรงกลาง และจิ่งเหลิ่งอยู่ท้ายสุด

หลังจากเดินไปเกือบสิบนาทีในซอยเล็กๆ จิ่งมั่วก็หยุดอยู่หน้าบ้านหลังเล็กๆหลังหนึ่งที่ดูทรุดโทรม

เป๋าฮวนมองไปรอบๆและขมวดคิ้ว สภาพแวดล้อมที่นี่ลำบากกว่าที่เธอคิดไว้มาก

ในขณะเดียวกันเสียงเปิดประตูดัง "กริ๊ก" และประตูก็เปิดออกอย่างกะทันหัน ผู้ชายในชุดเหมือนผ้าขี้ริ้วก็เดินออกมา

ผมของเขายุ่งเหยิงและปรกใบหน้าไปครึ่งหนึ่ง ผมของเขาเป็นสีขาวครึ่งหนึ่งและสีดำครึ่งหนึ่ง เขาถือชามข้าวสเตนเลสอยู่ในมือ

อาหารในชามดูเหมือนอาหารสุนัข

เขาไม่ได้สังเกตเห็นคนที่ยืนอยู่ตรงข้าม เขาหันไปและกำลังจะเดินข้างหน้าแต่จู่ๆเขาหยุดกะทันหัน

ในขณะที่เขาหันกลับมา ชามข้าวในมือก็ตกลงกับพื้นดัง "แกร๊ง" และอาหารก็กระจัดกระจายไปทั่วพื้น ทำให้สภาพแวดล้อมดูสกปรกมากกว่าเดิม

"เธอ……เธอ……"ดวงตาของเขาเบิกกว้างและนิ้วที่สั่นของเขาชี้ไปทางของเป๋าฮวน

โดยเฉพาะอย่างยิ่งคนทั้งสองคนที่อยู่ด้านของเป๋าฮวน จิ่งมั่วและจิ่งเหลิ่งในชุดสีดำยังคงยืนอยู่ การต่อสู้แบบนี้ทำให้เฉินเจี้ยนหมินนั่งลงบนพื้นทันที "พรุ่บ"

เขาเอามือกุมหัวแล้วพูดกับตัวเองในหัวอย่างมึนงง: "ฉันตายแล้วเหรอ? นี่ฉันตายแล้วเหรอ? พวกคุณมาที่นี่เพื่อพาฉันไปนรกเหรอ? "

เป๋าฮวน: "...."

เมื่อได้ยินสิ่งที่เขาพูด เป๋าฮวนก็ตระหนักว่าตอนนี้เธอเป็นเพียง "คนตาย" สำหรับเฉินเจี้ยนหมิน

นอกจากนี้ยังมีคนชุดดำสองคนที่อยู่ข้างๆ เฉินเจี้ยนหมินคงกลัวจนคิดว่าพวกเขาจะเป็นยมทูตที่มาจากยมโลก

หลังจากแต่งงานกับหวังย่วนย่วนแล้ว เยี่ยจิ่งเฉินก็ดำรงตำแหน่งผู้จัดการทั่วไปฝ่ายการตลาดในธุรกิจของหวังซื่อ เมื่อมีอำนาจที่มากขึ้น แต่ก็มีข้อจำกัดเช่นกัน"

"ทิ้งเฉินซินโหรว?"เป๋าฮวนหัวเราะเยาะ เธอเล่นเล็บของเธอและพูดว่า: "ดูเหมือนว่านิสัยของผู้ชายคนนี้ก็ยังคงไม่เปลี่ยนอยู่ดี สันนิษฐานว่าเฉินซินโหรวก็คงถูกทิ้งหลังจากถูกนอกใจ"

"ถูกครับ คุณหนูใหญ่"จิ่งมั่วเสริม

เมื่อฟังสิ่งที่พวกเขาพูด เฉินเจี้ยนหมินก็ค่อยๆกลับมีสติ เขาหยิกใบหน้าของเขา หยิกแขนและต้นขาของเขา และพบว่าเขายังคงอยู่ในโลกมนุษย์และยังไม่ตาย

"เธอ……ฮวนฮวน เธอยังไม่ตายเหรอ? เธอ……"เฉินเจี้ยนหมินชี้ไปที่เธอและถามอย่างไม่อยากจะเชื่อ

"ขอโทษนะ ฉันไม่ใช่เฉินฮวนฮวน"เป๋าฮวนยักไหล่แล้วพูดว่า: "เฉินฮวนฮวนตายไปแล้วเมื่อสามปีก่อน"

"ไม่ เธอคือฮวนฮวน ฮวนฮวน เธอไปอยู่ที่ไหนมาในช่วงสามปีที่ผ่านมา?"เฉินเจี้ยนหมินรีบเข้ามาเพื่อที่จะได้มองเฉินฮวนฮวนอย่างชัดๆ แต่ก็ถูกจิ่งมั่วและจิ่งเหลิ่งขวางไว้เสียก่อน

"พวกคุณคือใคร? สรุปแล้วนี่มันเรื่องอะไรกัน?"เฉินเจี้ยนหมินตกตะลึงมึนงง เขามองไปที่เฉินฮวนฮวนและถามด้วยความสับสน: "ในเมื่อเธอไม่ใช่ฮวนฮวน แล้วทำไมเธอถึงรู้เรื่องครอบครัวของพวกเรา ทำไมเธอถึงดูเหมือนฮวนฮวน สรุปแล้วเธอเป็นใคร!"

"ฉันเป็นใคร ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณเลย คุณทำตัวเองให้ดีเถอะ"เป๋าฮวนขี้เกียจตอบ เธอตบไหล่ของจิ่งมั่วและจิ่งเหลิ่ง บอกเป็นนัยว่าไปกันเถอะ

เมื่อเป๋าฮวนหันหลังและเดินไปได้เพียงสองก้าว เธอก็ได้ยินเสียง "ฟุ่บ" ดังขึ้นข้างหลังเธอ เมื่อเธอหันหน้ามาเธอก็เห็นเฉินเจี้ยนหมินคุกเข่าลงบนพื้นและก้มหัวให้เธอ

"ฮวนฮวน พ่อเคยทำผิดพลาดมาก่อน พ่อไม่ควรโหดร้ายกับเธอแบบนั้น! แม้ว่าพ่อจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอในช่วงสามปีที่ผ่านมา แต่เธอช่วยพ่อได้ไหม? ตอนนี้ชีวิตพ่อลำบากเหลือเกิน แทบจะอยู่ไม่ได้แล้ว ช่วยพ่อด้วย! "เฉินเจี้ยนหมินร้องไห้

เมื่อมองไปที่ท่าทางที่ดูต่ำต้อยของเขา เป๋าฮวนก็ขมวดคิ้วและเดินเข้าไปหาชายวัยกลางคน

ขณะที่เธอยืนอยู่ตรงหน้าเขา มือคู่หนึ่งก็จับเข้าที่ข้อเท้าของเธอทันที ราวกับว่าจับเส้นฟางช่วยชีวิตเส้นสุดท้าย

"ฮวนฮวน ช่วยพ่อด้วย! พ่อรู้ว่าตอนนี้เธอมีชีวิตที่ดีมาก แถมเธอยังมีบอดี้การ์ดอีก เธอต้องช่วยพ่อและพาพ่อไปจากบ้านผีสิงนี้! "เฉินเจี้ยนหมินยังคง ร้องโหยหวน

เป๋าฮวนหลับตาลงและถามว่า: "แล้วคุณรู้ไหมว่าฉันใช้เวลาสามปีที่ผ่านมาอย่างไร?"

"ฮวนฮวน ทุกคนต่างบอกว่าเธอตายแล้ว แล้วทำไมเธอถึงยังไม่ตาย? เธอหนีไปไหนมา?"เห็นได้ชัดว่าเฉินเจี้ยนหมินไม่มีความคิดที่จะพยายามเข้าใจเลยสักนิด และยังคว้ามือเธอมาจับอย่างร้อนใจแล้วพูดว่า: "เธอต้องช่วยพ่อ พ่อมีเพียงลูกสาวคนเดียวก็คือเธอ!"

เป๋าฮวนอยากจะหัวเราะ แต่ก็ไม่ได้หัวเราะออกมา

ลูกสาว?

เมื่อไหร่กันที่เขาคิดว่าเธอเป็นลูกสาว?

"คุณอยากได้เงินเหรอ? อยากได้เท่าไหร่?" เป๋าฮวนถามอย่างเย็นชา

ทันทีที่เขาได้ยินคำว่า "เงิน" ดวงตาของเฉินเจี้ยนหมินก็เป็นประกายทันที เขาลุกขึ้นยืนอย่างตื่นเต้นและถามว่า: "ฮวนฮวน เธอสามารถให้เงินฉันได้เท่าไหร่? เธอกลับมาอยู่กับเฟิงหานชวนอีกแล้วใช่ไหม? ถ้าอย่างนั้นตอนนี้เธอก็ต้องมีเงินเยอะแน่ๆ! "

เฉินเจี้ยนหมินรู้สึกตื่นเต้นมาก เขาจับมือของเป๋าฮวนและพูดว่า: "ให้ฉันสักห้าสิบล้านเป็นยังไง?"