อ้อนรัก คุณภรรยาคนสวย นิยาย บท 320

เป๋าฮวนถูกเฟิงหานชวนกดให้อยู่ใต้ร่าง ดวงตาทั้งสองข้างเบิกกว้างยิ่งกว่าระฆังเสียอีก

“ไอตาบ้า คุณคิดจะทำอะไร? ฉันบอกคุณไว้เลยนะ ถ้าคุณกล้าแตะต้องฉันแม้แต่ปลายนิ้วก้อย ฉันจะทำให้คุณไม่มีความสุขไปตลอดชีวิตแน่！” เป๋าฮวนส่งเสียงตะโกนออกไป

ตอนนี้เธอเสียใจมาก เสียใจที่เมื่อคืนแรงเข่าไม่พอ จึงเตะเขารุนแรงไม่ได้ แถมตอนนี้ยังต้องมาเคลียร์กัน ในสุสานแบบนี้อีก

น่าชื่นชมจริง ๆ!

เธอชื่นชมผู้ชายคนนี้จากใจจริง ๆ!

“ผมแค่อยากหาที่สงบ ๆ มีแค่เราสองคนเท่านั้น จะได้คุยกันดี ๆ ” เฟิงหานชวนพันธนาการมือทั้งสองข้างของเธอไว้ สีหน้าจริงจังและพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมว่า : “ผมมีแค่วิธีนี้วิธีเดียว คุณถึงจะไม่หนีผมไป”

เป๋าฮวน : “......”

ดูเหมือนจะฟังขึ้นอยู่บ้าง

“งั้นขอถามหน่อยคุณเฟิง คุณอยากคุยอะไรกับฉันเป็นการส่วนตัว? เรายังคุยกันไม่จบอีกเหรอ? น่าจะจบไปแล้วนะคะ!” เป๋าฮวนถามขึ้นอย่างหมดคำพูด

“คุณไม่ใช่ตัวแทน” เฟิงหานชวนตัดบทเธอทันที

เป๋าฮวน : “???”

“ฮวนฮวน ต่อให้คุณไม่ยอมรับยังไง ผมก็รู้ว่าคุณคือเฉินฮวนฮวน นี่เป็นความจริงที่เปลี่ยนแปลงไม่ได้” เฟิงหานชวนพูดอย่างหนักแน่น

หลังจากนั้นเป๋าฮวนก็ตกอยู่ในอาการอึ้งงันไป นานหลายวินาทีก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะได้สติ

“ฮวนฮวนตายไปแล้ว” เธอเอ่ยปากพูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่งสงบ

“แต่เป๋าฮวนยังมีชีวิตอยู่” เขาตอบกลับไปอย่างจริงจัง

เป๋าฮวนขมวดคิ้ว ก่อนจะมองไปยังผู้ชายตรงหน้าที่ห่างกันแค่ไม่กี่เซนด้วยสายตาสับสน

“ฮวนฮวน ให้โอกาสผมได้ไถ่โทษสักครั้ง ได้ไหม?” เฟิงหานชวนถามเธอต่อ ถามด้วยน้ำเสียงที่จริงจังขึ้นเรื่อย ๆ

ไถ่....โทษ?

เป๋าฮวนอึ้งงันไป ไม่พูดอะไรเลยช่วงเวลาหนึ่ง

“ฮวนฮวน ถ้าคุณเงียบ ผมจะคิดว่าคุณตกลง” เฟิงหานชวนอดเค้นถามไม่ได้

แต่เขาไม่กล้าร้อนใจ กลัวว่าถ้าบีบบังคับเฉินฮวนฮวนเหมือนอย่างในตอนแรก เธอจะหายตัวไปอีก

ถึงอย่างไร เธอก็มี “ชนักติดหลัง”

“คุณบอกว่าภรรยาของคุณตายไปแล้วสามปี นี่ก็สามปีแล้ว คุณไม่หาผู้หญิงแต่งงานใหม่ล่ะ?” เป๋าฮวนถามเขา

เพียงแต่คำพูดที่ไม่ได้ตั้งใจของหรงจิ่นซิว ได้แวบเข้ามาในสมองของเธออีกครั้ง

“ไม่” คำตอบของผู้ชายหนักแน่น

“ว่ากันว่าผู้ชายมีความต้องการที่รุนแรง สามปีมานี้ คุณคงจะมีผู้หญิงแวะเวียนเข้ามาสนองความต้องการของคุณบ้างแหละ?” เป๋าฮวนนึกถึงหลิวหลี่ถง

ในสายตาของเธอ หลิวหลี่ถงเป็นนางบำเรอของเฟิงหานชวน

เพราะรู้ความสัมพันธ์นี้ เหมือนจุดชนวนระเบิดอย่างไรอย่างนั้น เธอจึงตัดสินใจจากไปตั้งแต่ตอนแรก

“ไม่มี” คำตอบของผู้ชายยังคงหนักแน่น

“เหอะ!” เป๋าฮวนอดส่งเสียงเหอะอย่างเย็นชาออกมาไม่ได้ จากนั้นก็โต้กลับไป : “ผู้ชาย จะอดทนได้ถึง 3 ปีเหรอ? จะไม่สนองความใคร่ได้เลยจริง ๆ เหรอ?”

ถึงอย่างไร เฟิงหานชวนก็มี “ชนักติดหลัง” เธอไม่มีทางเชื่อคำพูดของเขาอย่างแน่นอน

“ได้สิ” นัยน์ตาที่ลึกล้ำของเฟิงหานชวนได้มองไปทางเธอด้วยสายตาที่หนักแน่น ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมว่า : “ตลอดชีวิตนี้ผมเคยแตะต้องผู้หญิงเพียงคนเดียว นอกจากเธอแล้ว ผมก็ไม่ได้สนใจใครอีก”

ผู้หญิงเพียงคนเดียว?

นอกจากเธอ ก็ไม่สนใจใครอีก?

เป๋าฮวนอดหัวเราะออกมาไม่ได้ แววตาของเธอเย็นชา ก่อนจะโต้กลับไปว่า : “อ้าปากก็เห็นลิ้นไก่——คนแรกที่ฉันเคยเจอมา ก็คือคุณ!”

“ผมไม่ได้โกหกนะ” เฟิงหานชวนเริ่มร้อนใจ ก่อนจะพูดอย่างซื่อสัตย์ : “ถึงคุณจะไม่เชื่อเรื่องพวกนี้ แต่ตลอดสามปีที่ผ่านมาผมป่วยหนัก ไม่มีแรงไปเที่ยวเล่นกับผู้หญิงคนอื่นหรอก!”

แววตาของเป๋าฮวนหม่นหมองลง ดูท่าหรงจิ่นซิวจะไม่ได้พูดจาซี้ซั้ว เฟิงหานชวนป่วยหนักจริง ๆ

“ป่วยเป็นอะไร? ถ้าคุณป่วยจริง ๆ ก็อยู่ห่าง ๆ ฉันเลย ฉันไม่อยากได้ผู้ชายขี้โรค!” เป๋าฮวนเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา พร้อมกับพยายามจะถอยห่างออกไป

“เพราะคุณ ผมถึงป่วย” เฟิงหานชวนตอบกลับไป

“คุณป่วยเอง ยังกล้ามาโทษฉันอีกเหรอ?” เป๋าฮวนตอบกลับไป

เฟิงหานชวนไม่ตอบ ได้แต่มองเธอเงียบ ๆ จากนั้นก็ปล่อยตัวเธอ แล้วถอยหลังออกไปเอง

วินาทีต่อจากนั้นมือที่โอบกอดเธอของผู้ชายคนนี้ ก็ปล่อยทันที

เป๋าฮวนหันกลับไป เผชิญหน้ากับอีกฝ่ายด้วยดวงตาที่แดงก่ำ

“ฮวนฮวน เพราะคุณยายของคุณ ดังนั้นคุณถึงไม่ยอมให้อภัยผม?” น้ำเสียงของเขาแข็งกร้าวขึ้นเล็กน้อย ราวกับพบเจอกับการโจมตีที่ทำร้ายจิตใจ น้ำเสียงที่เปล่งออกมาจึงแหบพร่าไม่สามารถดังกว่านี้ได้

“ผมอยากรู้ว่าต้องทำยังไง คุณถึงจะยอมให้อภัยผม.....”

เป๋าฮวนอึ้งงันไปในทันที

แต่สีหน้าของเธอยังคงเย็นชา และถามขึ้นว่า : “คุณทำให้เธอฟื้นกลับมาได้ไหมละ?”

เห็น ๆ อยู่ว่าคำตอบคือไม่ได้

ดังนั้น นี่คือการเยาะเย้ยของเป๋าฮวน ไม่ใช่คำถามจริง ๆ

เฟิงหานชวนถอยโซซัดโซเซไปด้านหลัง มือข้างหนึ่งค้ำยันประตูรถเอาไว้ หน้าผากเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อ สีหน้าเริ่มซีดเผือดลง

“ในเมื่อไม่ได้ ต่อไปก็อย่ามารบกวนชีวิตของฉันอีก” เป๋าฮวนแกล้งทำเป็นไม่สนใจเฟิงหานชวน น้ำเสียงของเธอเย็นยะเยือกมากขึ้น

เธอมองไปยังจิ่งมั่วและจิ่งเหลิ่งกำลังตะลุมบอนกับคนอื่นอยู่ที่ไกล ๆ ก่อนจะชำเลืองมองเฟิงหานชวน และพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา : “ให้คนของคุณหยุดด้วย ฉันจะพาบอดี้การ์ดของฉันกลับ!”

เสียง “พรึบ” ดังนั้น ทันใดนั้น ร่างของผู้ชายตรงหน้าก็ล้มลงไปบนพื้น

เวลานี้ ซูอวี่ได้พุ่งเข้ามาจากนั้นก็ควานหาขวดยาในรถ ก่อนจะเปิดเทใส่มือ และรีบป้อนใส่ปากของเฟิงหานชวนทันที

เมื่อเป๋าฮวนเห็นเหตุการณ์นี้ ก็ถามขึ้นด้วยความตกใจว่า : “เขา.....เขาเป็นอะไร?”

เฟิงหานชวนในตอนนี้ ไม่ได้ดื่มเหล้าไม่ได้โดนแดด ทำไมถึงได้ล้มลงไปแบบนี้?

อีกทั้งยังต้องป้อนยาด้วย

ซูอวี่รู้สถานการณ์ล่วงหน้า ดังนั้นเมื่อเห็นท่าทางของเป๋าฮวน จึงไม่ได้ตกใจเท่าไหร่นัก แค่ตอบกลับไปว่า : “สามปีมานี้ ประธานเฟิงไม่ได้เป็นลมแค่ครั้งสองครั้ง........”

“หลายครั้งเหรอ?” เป๋าฮวนเบิกตากว้าง และถามขึ้นด้วยท่าทางไม่อยากจะเชื่อ

“ครับ ประธานเฟิงไม่ใช่ไม่ทำงาน แต่เขาทำงาน ถ้าวันไหนไม่ทำงาน นั้นคือเขาป่วย....... เขาเป็นแบบนี้ก็เพราะคุณหนูเฉินครับ！”