อ้อนรัก คุณภรรยาคนสวย นิยาย บท 336

เฟิงหานชวนรีบกดปุ่มลิฟต์ทันที

ไม่นาน ประตูลิฟต์ก็ค่อย ๆ เปิดออก เขารีบเดินเข้าไปอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็กดปุ่มเลข “2”

หลังจากที่ถึงชั้น 2 แล้ว เฟิงหานชวนก็พุ่งตัวออกจากลิฟต์ไป จนกระทั่งเจอประตูทางเข้าร้านอาหารตะวันตก

ในขณะที่เตรียมจะเข้าไป ก็ถูกพนักงานหญิงคนหนึ่งเข้ามาขวางไว้

พนักงานหญิงตกใจมาก เธอไม่เคยเจอผู้ชายคนนี้มา 3 ปีแล้ว

เธอชื่อว่าเจียงเม่ย ปีนี้เธอเปลี่ยนมาทำงานในร้านอาหารตะวันตกตี้ฮวง ก่อนหน้านั้นเธอทำงานในร้านอาหารบาบิโลน

เธอมีความประทับใจแรกกับเฟิงหานชวน และไม่เคยลืมตลอดชีวิตนี้

ถึงอย่างไร คน ๆ หนึ่งจะเจอกับผู้ชายตี ๆ ได้สักกี่คน? แต่คำว่าดีก็อาจจะไม่ได้ดีที่สุดก็ได้ ซึ่งเป็นความหมายแฝงเท่านั้น

“คุณผู้ชาย ไม่เจอกันนานเลยนะคะ! คุณมากันกี่คนคะ?” เจียงเม่ยกล่าวทักทายก่อน ตั้งใจจะดึงดูดความสนใจของเฟิงหานชวน แต่ก็ไม่อยากแสดงท่าทางที่ออกนอกหน้าเกินไป ดังนั้นมันจึงแค่ถามคำถามที่เป็นกิจวัตรประจำวันเท่านั้น

“ถอยไป” สีหน้าของเฟิงหานชวนยากจะคาดเดา เห็นได้ชัดว่าไม่อยากสนใจผู้หญิงที่ยืนขวางทางเขาตอนนี้

เจียงเม่ยสังเกตได้จากสีหน้าท่าทาง เห็นได้ชัดว่าสภาพจิตใจของเฟิงหานชวนกำลังแย่มาก เธอไม่กล้าพูดอะไรมาก จึงทำได้เพียงแค่หลีกทางให้

เฟิงหานชวนแสดงสีหน้าเย็นชา จากนั้นก็สาวเท้าก้าวเข้าไปในร้านอาหารตะวันตก เจียงเม่ยรีบเดินตามไปด้านหลังทันที

เฟิงหานชวนขี้เกียจจะสนใจ เขารีบมองไปรอบ ๆ ด้าน สุดท้ายก็เห็นชายหญิงคู่หนึ่งนั่งตรงข้ามกันอยู่ในมุมหน้าต่าง

เป๋าฮวนและเวินซือเหยี่ยน

เขาจำไม่ผิดแน่นอน เป๋าฮวนหันหลังให้เขา กำลังหัวเราะสนุกสนานอยู่กับเวินซือเหยี่ยน!

เมื่อคิดได้ สีหน้าของเฟิงหานชวนก็เคร่งขรึมลง ขาทั้งสองข้างได้ย่างกรายตรงไปยังทิศทางของพวกเขา

เป๋าฮวนกำลังดูเมนูอาหาร ลังเลว่าจะสั่งอะไรดี ทันใดนั้น เธอก็รู้สึกเหมือนบรรยากาศรอบตัวเย็นยะเยือกลง

เมื่อเธอหันกลับไป ก็เห็นผู้ชายสวมชุดสูทคนหนึ่งยืนอยู่ข้างหลังของเธอ วินาทีที่เงยหน้า ก็พบกับสายที่ดูโกรธเคืองของผู้ชายตรงหน้า

“คุณมาได้ยังไง?” เป๋าฮวนขมวดคิ้วแน่นทันที

ท่าทางเหมือนถูกรบกวนของเป๋าฮวนทำให้เฟิงหานชวนไม่พอใจอย่างมาก เขาชี้ไปทางเวินซือเหยี่ยนและถามเป๋าฮวนว่า : “คุณมาเดทกับเขาเหรอ?”

เป๋าฮวน : “....”

เธอหมดคำพูดทันใด จากนั้นก็ถามกลับไปด้วยความโกรธว่า : “คุณสะกดรอยตามฉันเหรอ?”

ไม่อย่างนั้น ทำไมหลังจากที่เธอและเวินซือเหยี่ยนถึงร้านอาหารตะวันตกได้ไม่นาน เฟิงหานชวนก็ตามมาถึงทันที?

“ผมไม่ได้สะกดรอยตามคุณ” ผู้ชายคนนี้ตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงเย็นชา

เขาไม่ได้สะกดรอยตามเป๋าฮวนจริง ๆ แค่บังเอิญเห็นเป๋าฮวนและเวินซือเหยี่ยนอยู่ด้วยกัน ดังนั้นก็เลยตามมา

นี่ไม่ได้เรียกว่าสะกดรอยตาม

“งั้นถามหน่อย คุณเฟิงมีสิทธิ์อะไรมาถามว่าฉันไปทำอะไรกับคนอื่น? ฉันกับคุณเฟิงมีความสัมพันธ์อะไรกันเหรอคะ?” เป๋าฮวนมองไปทางผู้ชายที่มีสีหน้าเคร่งขรึมแฝงไปด้วยความโกรธเคืองตรงหน้า และพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นยะเยือกมากกว่าเดิม

เฟิงหานชวนหมดคำพูดไปในทันที

เขาเป็นสามีของเฉินฮวนฮวน แต่ผู้หญิงตรงหน้า ชื่อว่าเป๋าฮวน

“คุณชายสามตระกูลเฟิง สวัสดีครับ” เวลานี้ เวินซือเหยี่ยนก็ยืนขึ้น จากนั้นก็ยื่นมือไปทางเฟิงหานชวนด้วยท่าทางสุภาพ

เฟิงหานชวนมองไปทางเขาด้วยสายตาเย็นชา จากนั้นก็มองไปทางเป๋าฮวนอีกครั้ง และมองเป๋าฮวนด้วยความสงสัย ก่อนเอ่ยถามว่า : “คุณกับเขา มีความสัมพันธ์อะไรกัน?”

เฟิงหานชวนรู้จักเวินซือเหยี่ยน นักแสดงหนุ่ม ทายาทตระกูลเวิน ซีอีโอผู้อยู่เบื้องหลังของบริษัทเฉินฟานเอ็นเตอร์เทนเม้นท์

เรื่องที่สำคัญก็คือ เขารู้ว่าเป๋าฮวนรู้จักกับเวินซือเหยี่ยนเมื่อ 3 ปีก่อน

เมื่อเวินซือเหยี่ยนได้ยิน หัวคิ้วก็ขมวดกันแน่น แต่เขารู้ความสัมพันธ์ระหว่างเฟิงหานชวนและเป๋าฮวนอย่างชัดเจน ถ้าเขาฝืนเข้าไปยุ่ง ไม่แน่อาจจะยุ่งยากมากกว่าเดิมก็ได้

แววตาของเขาหม่นหมองลงเล็กน้อย ทำได้แค่เดินหลบไปด้านข้าง เปิดทางให้อีกฝ่าย

“เฟิงหานชวน คุณปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้! ฉันยอมไปคุยกับคุณเป็นการส่วนตัวก็ได้” เป๋าฮวนเงยหน้ามองปลายคางของเฟิงหานชวน ก่อนจะพูดตำหนิออกไป

เมื่อเฟิงหานชวนได้ยินน้ำเสียงที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิงของเธอ นัยน์ตาของเขาก็ฉายแววลึกล้ำยากหยั่งถึงทันที มือที่อุ้มเธอกลับกระชับแน่นขึ้น

“ปล่อยคุณ ไม่ได้” เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา จากนั้นก็อุ้มเป๋าฮวนตรงไปที่ลิฟต์

เวินซือเหยี่ยนไม่ได้ตามไป ตอนนี้เขาไม่มีสิทธิ์ที่จะตามไป แค่ยืนมองพวกเขาสองคนจากไปอย่างสงสัย

....

เฟิงหานชวนอุ้มเป๋าฮวนเข้าไปในลิฟต์ กดปุ่มลิฟต์ชั้นสูงสุด

ทันทีที่ประตูลิฟต์ปิดลง เป๋าฮวนก็ยกมือขึ้นและตบหน้าเขา

“คนบ้า! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้! ไม่อย่างนั้นฉันจะตบให้หน้าคุณบวมไปเลย!” เป๋าฮวนตะโกนอย่างสุดเสียง

“ผมเป็นคนบ้า เป็นคนบ้าที่ป่วยทางจิต!” เฟิงหานชวนไม่ปฏิเสธ แต่ยอมรับออกไปตรง

เป๋าฮวนนึกถึงภาพเหตุการณ์ที่เขามีอาการกำเริบในสุสานขึ้นมาได้ ซูอวี่ป้อนยาให้เขาอย่างชำนาญ ไม่เหมือนกับการแสดงแต่อย่างใด

“ฮวนฮวน คุณอยู่ในลิฟต์แล้วคุณถึงกล้าตบหน้าผม คุณตั้งใจไว้หน้าให้ผมใช่ไหม?”

ทันใดนั้น เบื้องหน้าของเป๋าฮวนปกคลุมไปด้วยเงาดำ น้ำเสียงที่ทุ้มต่ำของผู้ชายคนนี้ค่อย ๆ ดังเข้ามาในหูของเธอ

เป๋าฮวน : “?”

เธอค่อย ๆ เมินหน้าไปทางอื่น ซึ่งในระหว่างนั้นก็ปะทะเข้ากับสายตาสีดำทมิฬคู่นั้นพอดี เธอรู้สึกเหมือนถูกดึงดูดเข้าไปอย่างไรอย่างนั้น