อ้อนรัก คุณภรรยาคนสวย นิยาย บท 342

"ไม่งั้นหล่ะ?"

เป๋าฮวนเหลือบมองเขาอย่างไม่ค่อยมีไรพูดแล้วพูดว่า “คุณคงไม่ใช่ว่าแค่นี้ก็เดินไม่ไหวนะ? ฉันดูคุณก็ยืนได้ดีนี่!”

“เปล่า ผมไม่ได้หมายความอย่างนั้น ผมแค่......” เขาแค่ตื่นเต้น

เพราะเขาไม่คิดว่าเป๋าฮวนจะเป็นคนเริ่มชวนเขาไปที่ห้องของเธอเอง

“อะไรคือแค่นั้นไม่แค่นั้น คุณเก็บขวดยาแล้วตามฉันมา” เป๋าฮวนเริ่มรำคาญนิดหน่อย

เฟิงหานชวนที่ป่วยกำเริบทำไมถึงเป็นเหมือนหญิงแก่ไปได้

เฟิงหานชวนก็เกรงว่าเป๋าฮวนจะรำคาญ ไม่ง่ายเลยที่จะทำให้เธอเชื่อ จะให้เสียเปล่าไม่ได้

เขาหยิบขวดยาบนพื้นทันที จับมือเป๋าฮวนและเดินออกจากห้องน้ำพร้อมกัน

ขณะที่พวกเขากำลังจะเดินออกจากประตูห้องนอนใหญ่ จู่ๆก็ผลุดขึ้นในหัวของเฟิงหานชวน เขาปล่อยมือของเป๋าฮวน แล้วรีบวิ่งไปที่ตู้เสื้อผ้าทันที

เป๋าฮวนหันศีรษะและมองเขาอย่างไม่เข้าใจ

เห็นเพียงแค่เฟิงหานชวนเปิดประตู หยิบชุดนอนออกจากด้านใน และเดินไปหาเป๋าฮวนอีกครั้ง

เป๋าฮวนขมวดคิ้วขณะมองดูเสื้อผ้าในมือของเขา และถามว่า “คุณเอาของพวกนี้ไปทำอะไร?”

“ฮวนฮวน ห้องของคุณก็เหมือนกับห้องของผม ไม่งั้นคืนนี้อยู่พักที่คุณนั่นก็แล้วกัน” เฟิงหานชวนพูดด้วยใบหน้าจริงจัง ดูไม่เหมือนว่ากำลังล้อเล่น ดูจริงจังมาก

เป๋าฮวน : "......"

แม้ว่าเธอจะไม่เห็นด้วยมากนัก แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าที่เฟิงหานชวนพูดนั้นมีเหตุผล

เธอมองไปรอบๆทั้งสี่ด้าน ไม่ว่าจะเป็นเตียงขนาดใหญ่หรือของในห้องเจ้าของห้อง รวมทั้งของตกแต่งอื่นๆทั้งหมดนั้นก็เหมือนกับห้องชุดของเธอ

เห็นได้ชัดว่าได้รับการตกแต่งเพิ่มเติมพร้อมกัน

ดังนั้นนอนที่นี่หรือนอนที่เธอนั้นก็ไม่ต่างกัน

ยิ่งกว่านั้นถ้านอนที่นี่ อาบน้ำเสร็จแล้วเธอยังจะต้องพาเฟิงหานชวนกลับมาอีกครั้ง ซึ่งค่อนข้างลำบากนิดหน่อย

“คุณคิดได้รอบคอบดี งั้นเอาแบบนี้ก็แล้วกัน” เป๋าฮวนพยักหน้า

ภายใต้ความเคลื่อนไหวของเฟิงหานชวน เป๋าฮวนยังคงเดินเข้าไปติดกับดักของคนอื่นเขาอย่างโง่เขลา

อย่างไรแล้วยังคงเป็นขิงแก่ที่เผ็ด!

……

ไม่นาน ทั้งสองก็มาถึงห้องนอนใหญ่ของห้องเพรสซิเดนสูทที่อยู่ติดกัน ซึ่งเป็นที่อาณาเขตของเป๋าฮวน

เป๋าฮวนคิดถึงเฟิงหานชวนที่หมดสติในห้องน้ำ ซึ่งเธอไม่สามารถทนได้และกล่าวว่า "คุณควรไปอาบน้ำก่อน อาบเสร็จแล้วคุณจะได้เข้านอน"

“คุณอาบก่อน” เฟิงหานชวนบอกปัด

“ฉันอาบน้ำช้ามาก ฉันชอบแช่น้ำ” เป๋าฮวนเหนื่อยมาทั้งวันนี้และอยากแช่น้ำเพื่อให้สบายตัวหน่อย

“ก็ได้ งั้นผมอาบก่อน ผมเร็วมาก” เฟิงหานชวนไม่บอกปัดอีก เขาถือชุดนอนและของอื่นๆเข้าห้องน้ำไป

ในขณะที่ประตูมุ้งกระจกห้องน้ำปิดลง เป๋าฮวนก็เบ้ปากแล้วยื่นมือออกมาเกาหัวพร้อมกับนั่งลงข้างเตียง

เธอก็รู้สึกว่าตัวเองบ้าไปแล้วที่รับปากว่าจะอยู่กับเฟิงหานชวนคืนนี้ หรือเป็นเพราะตำหนิตัวเองหรือ?

สุดท้ายแล้วก็เป็นเพราะ "การฆ่าตัวตาย" ของเธอ ที่ทำให้เฟิงหานชวนป่วยเป็นโรคดังกล่าว

เป๋าฮวนนั่งเหม่อลอยอยู่อย่างนั้น ทันใดนั้นกระเป๋าถือในมือก็สั่นขึ้น เห็นชัดว่าเป็นโทรศัพท์มือถือข้างในที่สั่น

“อันนี้ง่ายมาก ขอจากทางโรงแรม” เวินซือเหยี่ยนอดหัวเราะไม่ได้ เขาพบว่าบางครั้งเป๋าฮวนดูฉลาดมากและบางครั้งก็ดูโง่มาก

โง่เขลาเลยถูกหลอกเอาง่ายๆ

“อย่างนี้นี่เอง!” เป๋าฮวนก็นึกออกและพูดว่า: “ยังไงก็ตาม ขอบคุณที่เป็นห่วงฉัน ฉันวางสายก่อนนะ!”

“อืม แล้วเจอกัน” เวินซือเหยี่ยนเปิดปากพูด แต่สิ่งที่เขาต้องการพูดกลับเปลี่ยนเป็นกล่าวคำอำลา

อย่างไรก็ตาม อนาคตยังอีกยาวไกล ทุกสิ่งอย่ารีบร้อนมากเกินไป

ทันทีที่เป๋าฮวนวางสายโทรศัพท์มือถือ ขณะที่เธอเงยหน้าขึ้น เธอก็ต้องตกใจเมื่อเห็นชายหนุ่มร่างใหญ่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ

“เฟิงหานชวน คุณเป็นผีเหรอ! คุณออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่ โห! ตกใจหมดเลย!” เป๋าฮวนจับหน้าอกตัวเอง เธอตกใจจริงๆ

“คุณโทรหาใคร? เวินซือเหยี่ยน?” น้ำเสียงของชายหนุ่มเย็นชาเป็นพิเศษและแสดงถึงความโกรธปะปนอยู่

“ใช่! ฉันกำลังจะทานอาหารเย็นกับเขาอยู่ดีๆ แต่แล้วจู่ๆฉันก็ถูกคุณอุ้มมา คนเขาส่งข้อความห่วงใยฉัน ฉันก็ต้องโทรหาเขาสิ” เป๋าฮวนนึกถึงความบ้าบิ่นของเฟิงหานชวนในร้านอาหารฝรั่ง โกรธถึงขนาดกล่าวโทษเขา

เห็นแก่อาการป่วยกำเริบของเขา เธอแค่บ่นอย่างเร็วและก็ไม่ได้คิดเล็กคิดน้อยมากนัก

เป๋าฮวนลุกขึ้นยืน หันไปทางห้องน้ำแล้วพูดว่า “ฉันจะไปอาบน้ำ คุณนอนเถอะ”

เพราะเธอหันหลังให้เฟิงหานชวน เธอเลยไม่ได้สังเกตเห็นสีหน้าที่หมองคล้ำของชายหนุ่ม

เวินซือเหยี่ยน?

ไอ้คนเข้ามาแทรกกลาง!

เฟิงหานชวนกัดฟันและกำมือทั้งสองแน่น