อ้อนรัก คุณภรรยาคนสวย นิยาย บท 353

อย่างไรก็ตามขโมยก็คือขโมย เพื่อให้ผลลัพธ์มีความเสถียรภาพมากขึ้น ในเมื่อมีโอกาสอีกครั้งอยู่ตรงหน้าของเธอ เป๋าฮวนจึงตัดสินใจที่จะขโมยมันมาอีกเป็นครั้งที่สอง

เธอไม่มีประสบการณ์จริงๆ ไม่ว่าจะสามปีก่อนหรือสามปีหลังจากนั้น ท่าทางของเธอก็เลยดูเงอะงะเพราะว่าไม่ถนัดและไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร

เฟิงหานชวนตื่นขึ้นทันที

ทันทีที่เขาลืมตาขึ้น เขาก็เห็นขนตาที่อ่อนนุ่มของผู้หญิงและเมื่อมองลงมามันก็คือปลายจมูกเล็กๆของเธอ

ริมฝีปากของเขารับรู้ถึงความรู้สึกที่นุ่มนวลราวกับมีขนมสายไหมกดลงบนริมฝีปากของเขา

เฟิงหานชวนตระหนักว่าได้เป๋าฮวนกำลังทำอะไรสักอย่างอยู่ เขาเอื้อมมือไปจับไหล่เพรียวของเธอแล้วผลักเธอออกไป

เป๋าฮวนรู้ว่าเฟิงหานชวนจะต้องตื่น ดังนั้นเธอจึงไม่ได้รู้สึกตกใจใดๆ เธอใช้ดวงตาสีแอปริคอทกลมโตจ้องมองไปที่ผู้ชายตรงหน้าของเธอ

"คุณกำลังจะทำอะไร?"เฟิงหานชวนลุกขึ้นนั่งทันที สายตาของเขาอยู่ในระดับเดียวกับเป๋าฮวน

"ฉัน? คุณไม่รู้ว่าฉันกำลังจะทำอะไรเหรอ?" เธอใช้นิ้วม้วนผมลอนของเธอ

เธอสวมชุดเดรสสายเดี่ยวเรียบง่ายซึ่งเธอทำมันขึ้นมาเอง สายเดี่ยวออกแบบมาอย่างดี แต่เนื่องจากเธออ้วนขึ้นเล็กน้อย ดังนั้นมันจึงดูคับเล็กน้อย แต่ก็ดีเพราะทำให้เห็นส่วนโค้งส่วนเว้าที่ชัดเจนขึ้น

ไฟในห้องไม่ได้ปิดเฟิงหานชวนจึงสามารถมองเห็นรูปร่างของผู้หญิงตรงหน้าทั้งหมด ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าตอนนี้เขารู้สึกว่าร่างกายของเขาร้อนขึ้นมาเล็กน้อย

อย่างไรก็ตาม เขามาที่ประเทศเฉินเพื่อทำธุระ และธุระนี้ก็คือมาหาเป๋าฮวนและถามให้ชัดเจนว่าเธอหมายถึงอะไร!

แต่ตอนนี้เฟิงหานชวนตกอยู่ในสถานการณ์ที่ทำให้รู้สึกสับสนอีกครั้ง

ในเมื่อเป๋าฮวนต้องการจะหนีเขาและออกห่างจากเขา แล้วทำไมเมื่อสักครู่เธอถึงเป็นคนเริ่มจูบเขาก่อน?

เฟิงหานชวนขมวดคิ้วแน่น เขาไม่เข้าใจ เขาไม่เข้าใจเลยสักนิด

"เป๋าฮวน ในเมื่อคุณต้องการจะไปจากผม ทำไมถึง..."

"ฮึ่ม~" เป๋าฮวนทำหน้ามุ่ย คำถามนี้ทำให้เธอตอบยาก

เมื่อเห็นลักษณะท่าทางที่ไม่พอใจของเธอ บวกกับริมฝีปากชุ่มชื้นของเธอที่เปล่งประกายอวบอิ่มภายใต้แสงไฟ มันทำให้เขารู้สึกอยากจะจูบเธอ

แต่แม้ว่าจิตใจของเฟิงหานชวนจะกำลังว้าวุ่น แต่เขาก็ยังนึกถึงเหตุและผลอยู่

"ทำไมคุณไม่ตอบ?"เขาถาม

เมื่อสักครู่เป๋าฮวนกำลังคิดอยู่ตลอด และเธอก็คิดคำตอบออกพอดี: "ถ้าฉันบอกว่าฉันชอบร่างกายของคุณล่ะ!"

"คุณเข้าใจคำตอบนี้ไหม?"

เฟิงหานชวน: "..."

เขาไม่ตอบ เขาพูดไม่ออกและตกอยู่ในสภาวะที่กำลังตกตะลึง

เขาคิดไม่ถึงว่าเป๋าฮวนจะพูดแบบนี้ออกมา

เธอไม่มีอะไรเหมือนเมื่อสามปีที่แล้วเลย ยกเว้นใบหน้าและร่างกายของเธอ

"มีอะไรให้ตกใจเหรอ? ยังไงก็ตามพรุ่งนี้คุณต้องไปตั้งแต่เช้า ก่อนที่พวกเราจะจากกัน ขออีกสักคืนเถอะ~"

เป๋าฮวนหัวเราะคิกคักและรีบพุ่งไปที่เฟิงหานชวน

เฟิงหานชวนไม่ได้หลบ เป๋าฮวนก็พุ่งเข้ามาในอ้อมแขนของเขาทันที

"ในเมื่อคุณชอบร่างกายของผม แล้วทำไมถึงไม่อยู่ประเทศจีนต่อล่ะ? ต่อให้คุณไม่อยากกลับมาคบกับผม ก็อย่างที่ผมเคยบอก พวกเราสามารถเป็น FWB ก็ได้ "เฟิงหานชวนรู้สึกว่าเป๋าฮวนไม่ได้พูดความจริง ดังนั้นเขาจึงพยายามบีบเธอต่อไป

"แต่ฉันอยากกลับมาประเทศเฉินนี่ บ้านของฉันอยู่ที่นี่ และฉันก็คุ้นเคยกับการใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ด้วย"เป๋าฮวนตอบอย่างไม่ใส่ใจ

"ผมมีบริษัทสาขาย่อยอยู่ที่ประเทศเฉิน และเรายังสามารถนัดเจอกันได้นะ ตัวอย่างเช่น ผมมาที่นี่สัปดาห์ละครั้งเพื่อมาหาคุณก็ได้ หรือถ้าคุณรู้สึกว่าไม่สะดวกที่จะอยู่บ้านของคุณ เราสามารถนัดไปที่อื่นในในประเทศเฉินก็ได้"

"เป๋าฮวน ตอนนี้การติดต่อสื่อสารมันสะดวกมาก และเราทุกคนก็มีเครื่องบินส่วนตัว ไปไหนมาไหนก็สะดวกมาก"

ใช่เหรอ?

นี่คือเขาจริงๆเหรอ!

เป็นไปได้ยังไง!

เธอจะยืมเชื้อพันธุ์ของเขา แล้วเธอจะนัดเจอกับเขาทุกสัปดาห์ได้อย่างไรกัน?

เฟิงหานชวนคิดเยอะเกินไปหรือเปล่า?

อย่างไรก็ตามเป๋าฮวนวนกลับมาคิดเกี่ยวกับมันอีกครั้ง เธอรู้สึกว่าเธอทำให้เฟิงหานชวนเข้าใจผิด เฟิงหานชวนเลยเข้าใจผิดคิดว่าเธอเต็มใจที่จะเป็น FWB กับเขา

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เป๋าฮวนก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย มีร่องรอยความไม่เข้าใจปรากฏบนใบหน้าของเธอ เธอจะปฏิเสธเฟิงหานชวนได้อย่างไร?

อย่างไรก็ตามเป็นไปไม่ได้ที่เธอจะเป็นเพื่อนอะไรแบบนั้นกับเขาทั้งนั้น และก็ไม่สามารถนัดเจอกับเขาเป็นประจำได้ เพราะโอกาสของวันนี้อยู่ตรงหน้าของเธอแล้ว ดังนั้นเธอจึงตั้งใจที่จะคว้าโอกาสครั้งที่สองของเธออีกครั้ง

ผลของการขโมยมันมาสองครั้งก็ควรจะพอและเห็นผลแล้ว และไม่จำเป็นต้องขโมยมันมาอีกในครั้งที่สาม

ยิ่งกว่านั้น ถ้าจะต้องขโมยมันอีกในครั้งต่อไป เธอกลัวว่าจะไม่สามารถหนีจากเฟิงหานชวนได้อีกแล้ว

ดังนั้นเธอจึงวางแผนที่จะมีอะไรกับเฟิงหานชวนอีกครั้งในวันนี้และจะขอลาจากเขาตลอดไป

เพราะลูกของเธอจะต้องมีนามสกุลเป๋า ดังนั้นจึงไม่สามารถให้เฟิงหานชวนรู้ได้

"ไม่ใช่ นั่นมันวุ่นวายมากเกินไป ฉันต้องออกไปหาคุณ ฉันไม่อยากทำแบบนั้น!"เป๋าฮวนเงยหน้าขึ้นและมองไปที่คางของผู้ชายตรงหน้า เธอสังเกตเห็นว่ามีเคราบางๆขึ้นที่คางของเขา

"ผมสามารถมาหาคุณได้ มาหาคุณที่นี่ไง"เฟิงหานชวนตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา เสียงของเขาดังก้องในห้องที่เงียบสงบ

"จะเป็นอย่างนั้นได้ยังไง!"เป๋าฮวนลุกขึ้นออกจากเขาและพูดติดๆขัดๆ: "คุณ คุณ ครั้งนี้คุณบังเอิญ บังเอิญจนมาอยู่ที่ระเบียงห้องของฉัน คุณจะทำเรื่องบังเอิญขนาดนั้นได้ยังไง? คุณ...คุณมันบ้าไปแล้วจริงๆ!"

"แค่เพียงคุณตกลง ผมก็จะเข้ามาอย่างเปิดเผย"

"ไม่ได้! คุณมันบ้า! คุณมันบ้าไปแล้วจริงๆ! "เป๋าฮวนรู้สึกกระวนกระวายและตะโกน: "ถ้าคุณเข้ามาอย่างเปิดเผยทุกสัปดาห์ ทุกคนจะไม่รู้เลยหรือไงว่าเรานัดกัน? ฉันเป็นผู้หญิง ฉันต้องอายไหม? "

“……”

"เฟิงหานชวน คุณแค่ลืมๆสามปีที่แล้วไป แค่วันนี้คืนเดียว หลังจากนั้นพวกเราทั้งสองก็จะไม่ยุ่งเกี่ยวกันอีก คุณก็ไปตามทางของคุณ ฉันก็จะไปตามทางของฉัน"

“……”

"ทำไมคุณไม่พูด? จริงๆแล้วคุณไม่ต้องการเหรอ? ทำไม คุณไม่ได้ไม่มีผู้หญิงแล้วเหรอ อย่าทำเป็นลังเลสิ! "

"ฮวนฮวน"จู่ๆร่างสูงก็เรียกเธอ

ใบหน้าของเฟิงหานชวนดูหดหู่ ให้เขาซ่อนตัวอยู่ในตู้เสื้อผ้าอย่างนั้นเหรอ? นายท่านเป๋าคนนี้น่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอ?

หรือว่าเป๋าฮวนไม่อยากให้คนในตระกูลเป๋ารู้เรื่องของพวกเขา?

"คุณตา คุณอยากเข้ามาคุยกับหนูไหม? หนูขอใส่เสื้อคลุมแป๊ปเดียวนะคะเดี๋ยวไปเปิดประตูให้! "เป๋าฮวนพูดไปทางประตู แล้วผลักเฟิงหานชวนออก

เฟิงหานชวนปฏิเสธที่จะซ่อนตัวอยู่ในตู้เสื้อผ้าและเป๋าฮวนก็ผลักเขาออกไม่ได้ ในขณะที่เธอกำลังเหงื่อตก เสียงของเป๋าเยี่ยนก็ดังขึ้นอีกครั้ง: "ฮวนฮวน ดึกมากแล้ว และถ้าเธอหลับก็หลับต่อเถอะ พรุ่งนี้พวกเราค่อยคุยกันก็ได้เนอะ?"

"โอเค โอเคค่ะ งั้นหนูจะนอนต่อแล้ว คุณตาเองก็ไปนอนด้วยนะคะ!”เป๋าฮวนรีบตอบอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็ถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอก

"อื้ม ราตรีสวัสดิ์ฮวนฮวน"

"ราตรีสวัสดิ์ค่ะคุณตา"

เมื่อได้ยินเสียงไม้เท้าที่เดินออกไป เป๋าฮวนก็ปล่อยมือที่อยู่ข้างหลังของเฟิงหานชวนออกทันที จากนั้นเอนหลังนอนลงบนผ้าห่ม

"ตกใจแทบตาย!"เป๋าฮวนถอนหายใจอีกครั้ง

ใบหน้าของเฟิงหานชวนดูมืดมน เขาถามว่า: "คุณกลัวคุณตาของคุณเหรอ?"

"แน่นอนว่าไม่!"เป๋าฮวนวางมือบนผ้าห่มแล้วลุกขึ้นนั่งอีกครั้ง จากนั้นก็พูดว่า: "ฉันไม่ได้กลัวคุณตา ฉันกลัวว่าคุณจะถูกคุณตาของฉันเห็นเข้า"

"ดังนั้นแล้ว คุณเป็นห่วงผม ใช่ไหม?"มีความหวังริบหรี่ในส่วนลึกของดวงตาสีดำของเฟิงหานชวน

"ไม่ใช่สักหน่อย!"เป๋าฮวนปฏิเสธและอธิบายทันที: "ฉันบอกคุณไปแล้วว่าถ้าคุณถูกคุณตาของฉันเห็นเข้า คุณคงจะต้องสาหัสแน่ๆ แม้ว่าเราจะเคยมีความแค้นกันมาก่อน แต่ตอนนี้ฉันก็ไม่ได้เกลียดคุณแล้ว มันเป็นเรื่องธรรมชาติที่ไม่อยากเห็นคุณเป็นทุกข์อีก! จริงไหม?"

ในความเป็นจริงเป๋าฮวนจงใจขู่เฟิงหานชวน เธอรู้ว่าถ้าตัวเธอไม่เห็นด้วย แล้วคุณตาจะลงมือทำเฟิงหานชวนได้อย่างไร?

อย่างไรก็ตามเธอไม่ต้องการให้คุณตารู้เรื่องของเฟิงหานชวน จะดีกว่านี้ถ้าเหตุการณ์นี้ผ่านไปเงียบๆและผ่านไปด้วยดี

"ยิ่งไปกว่านั้น……"เป๋าฮวนลังเลที่จะพูดและหยุดชะงัก

"ยิ่งไปกว่านั้นอะไร?"เฟิงหานชวนถาม

"ยิ่งไปกว่านั้น คืนนี้คุณห้ามให้คุณตาเห็นเพราะฉันยังอยากอยู่กับคุณ..."เป๋าฮวนจ้องตรงไปที่เฟิงหานชวนด้วยสายตาที่น่าดึงดูด

เฟิงหานชวนรับรู้มันได้ทันที เดิมเขาคิดว่าเป๋าฮวนกำลังลงโทษเขาอย่างจงใจ แต่ตอนนี้ดูเหมือนจะรู้สึกว่าไม่เป็นเช่นนั้น

แค่วันนี้เธอดูทำเรื่องไม่ถูกต้องมากขึ้นเรื่อยๆ ราวกับว่าเธอรอเรื่องนั้นไม่ได้

ถ้าถูกใครวางยาเขาจะเข้าใจมันได้ทันที แต่เท่าที่ดูตอนนี้เป๋าฮวนน่าจะมีสติอยู่ ไม่ได้มีปัญหาใดๆเลยด้วย

เป็นไปได้ไหมสามปีที่เธออยู่ประเทศเฉิน เธอจะกลายเป็นผู้หญิงปล่อยตัว?

และใจร้อนขนาดนี้?

แต่ถ้าเป็นกรณีนี้ ทำไมเธอถึงไม่ตกลงที่จะพัฒนาความสัมพันธ์ระยะยาวกับเขา?

เฟิงหานชวนขมวดคิ้วแน่น ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความสงสัยและความไม่เข้าใจ

เป๋าฮวนไม่สนใจว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ เธอไม่สามารถเสียโอกาสดีๆแบบนี้ได้ เพราะเฟิงหานชวนกำลังจะไปในเช้าวันพรุ่งนี้แล้ว