อ้อนรัก คุณภรรยาคนสวย นิยาย บท 398

ในกรณีแบบนี้ถึงเป๋าฮวนจะไม่อยากยอมรับก็คงจะไม่ได้

แก้มของเธอแดงราวกับถูกต้มให้เดือด เธอวางคางบนไหล่ของร่างสูงแล้วกระซิบว่า: "ใช่"

ทั้งหมดเป็นความผิดของเธอและเหตุการณ์ทั้งหมดนี้ก็เป็นความผิดของเธอเอง!

ถ้าเธอไม่พูดล้อเล่นก็คงจะไม่เกิดเหตุการณ์แบบนี้

เฟิงหานชวนแอบยิ้มอย่างลับๆ และแสงแห่งความสุขก็ส่องประกายผ่านดวงตาของเขา เขาอุ้มเป๋าฮวนและเดินออกจากห้องครัวมา

เขาเดินไปเพียงไม่ถึงสองก้าว เป๋าฮวนก็รีบคว้าแขนของเขาแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเทาว่า: "เดี๋ยวก่อน คุณวางฉันลงก่อน อย่าอุ้มฉันเลย"

"แน่ใจเหรอว่าอยากให้ปล่อย?"เฟิงหานชวนลดเสียงลงและถามกลับ

เป๋าฮวนอึ้งไปและรับรู้ได้ถึงถึงสถานการณ์ในปัจจุบันทันที ดูเหมือนว่าเธอต้องให้เฟิงหานชวนอุ้ม เพื่อช่วยเฟิงหานชวนปกปิดความอับอายของเขาในตอนนี้

มิฉะนั้นหากเฟิงหานชวนพบแม่บ้านหลี่ระหว่างทางขึ้นไปชั้นบน มันจะต้องทำให้เฟิงหานชวนอับอายแน่ๆ

"งั้นก็ได้ อุ้มฉันขึ้นไปข้างบนเถอะ"เป๋าฮวนทำได้เพียงแค่เห็นด้วยและไม่กล้าขัดขืน สองมือของเธอจับรอบคอของเฟิงหานชวนแน่นและไม่ขยับเขยื้อนเลย

เส้นเลือดสีเขียวปรากฏขึ้นบนหน้าผากของเขาในตอนนี้ ความรู้สึกของความอดทนในตอนนี้ทำให้เขาแทบจะเป็นบ้าอยู่แล้ว เขาอุ้มเป๋าฮวนและรีบออกไปจากห้องครัวอย่างรวดเร็ว

ต่อมา เขาเพียงแค่ก้าวออกจากห้องครัวเพียงแค่ไม่กี่ก้าว จากนั้นเขาก็หยุดเดิน

เฟิงหานชวนหันหน้าไปทางบันได แต่วิธีการจับของเป๋าฮวนนั้นทำให้เธอยังห้อยต่องแต่งอยู่บนตัวเขา ดังนั้นสายตาของเขาจึงมองไปทางตรงกันข้าม

"ทำไมคุณไม่เดินต่อ?"เป๋าฮวนถามด้วยความสงสัยแล้วหันกลับไป

วินาทีต่อมาเป๋าฮวนก็ชะงักไป

แม่บ้านหลี่ยืนอยู่ที่ชั้นบนสุดของบันได มองดูพวกเขาด้วยรอยยิ้มและกล่าวทักทาย: "คุณชายสาม ฮวนฮวน อรุณสวัสดิ์ค่ะ!"

เป๋าฮวนอยากจะร้องไห้แต่ก็ไม่มีน้ำตา สีหน้าของเธอดูรีแลกซ์ขึ้น ใบหน้าของเธอก็เปลี่ยนเป็นสีแดง "ฉ่า"

"แม่บ้านหลี่ สเต๊กที่ทอดเมื่อกี้ไหม้แล้วและฮวนฮวนก็กลัว ผมจะพาเธอขึ้นไปล้างเนื้อล้างตัว รบกวนคุณช่วยทำความสะอาดห้องครัวหน่อย"เฟิงหานชวนแสร้งทำเป็นนิ่ง หลังจากพูดจบเขาก็รีบขึ้นไปชั้นบนพร้อมกับเป๋าฮวนที่อยู่ในอ้อมแขนของเขา

ตอนที่ขึ้นไปชั้นบน เป๋าฮวนหันศีรษะกลับมาและสบตากับแม่บ้านหลี่ เธอเม้มริมฝีปากและโบกมือให้แม่บ้านหลี่ในท่าทางที่เขินมากๆและพูดว่า: "แม่บ้านหลี่ รบกวนคุณด้วยนะคะ ฉันขึ้นไปข้างบนก่อน"

"ไม่มีปัญหาๆ มันเป็นหน้าที่"แม่บ้านหลี่ยิ้ม จากนั้นเธอก็หันหลังกลับและจากไปโดยไม่ได้ถามอะไรมาก

เฟิงหานชวนอุ้มเป๋าฮวนไปจนถึงห้องนอนบนชั้นสาม เฟิงหานชวนเตะประตูห้องนอนจากนั้นก็เดินไปที่เตียงใหญ่และวางเป๋าฮวนลง

เป๋าฮวนรีบลุกขึ้นและยืนบนพื้นอย่างเร็ว เธอเกาหัวของเธออย่างบ้าคลั่ง

"อ๊าก!" แม่บ้านหลี่ต้องเห็นแน่ๆเลย! ทำยังไงดี! มันน่าอายมาก! ฉันไม่อยากอยู่แล้ว! "เป๋าฮวนเหมือนคนเป็นบ้า เธอใช้เท้าของเธอกระทืบกับพื้น

เฟิงหานชวนมองดูเธอ เธอดูเหมือนเธออยากจะร้องไห้แต่ก็ไม่มีน้ำตา และมันก็ดูน่ารักมาก

"ไม่เป็นไรหรอก แม่บ้านหลี่มาที่นี่ และถ้าเธอรู้ว่าเราต้องการจะทำอะไร เธอก็คงไม่คิดว่ามันแปลกหรอก ใช่ไหม?"เฟิงหานชวนปลอบเธอ เสียงของเขายังคงแหบแห้ง

"แต่มันน่าอายจริงๆ! เฟิงหานชวน มันเป็นความผิดของคุณ ความผิดของคุณ! "เป๋าฮวนกังวลใจจริงๆ คนตัวเล็กๆของเขาเดินวนไปวนไปอยู่ตรงหน้าของเขา

"ฮวนฮวน ไม่เห็นจะต้องอายเลยจริงๆ แม่บ้านหลี่เธอไม่คิดมากเกี่ยวกับเรื่องนี้หรอก"เฟิงหานชวนคว้าแขนของเป๋าฮวนและดึงเธอเข้าไปในอ้อมแขนของเขา

เป๋าฮวนส่ายหัวทันทีและพูดว่า: "ฉันเคยเป็นภรรยาของคุณ แต่ตอนนี้มันไม่ใช่แล้วไง เมื่อเธอเห็นเราแบบนี้แม่บ้านหลี่คงต้องคิดว่าฉันทำตัวแย่แน่ๆเลย"

แต่ตอนนี้มันไม่ใช่แล้วไง...

เมื่อนึกถึงความเข้าใจผิดที่พวกเขามีก่อนแต่งงาน ตอนนั้นเขาเองก็ใจร้ายกับเธอมาก และตอนนั้นเธอเองก็มีแต่ความสิ้นหวัง หลังจากนั้นเขาจึงพยายามอย่างดีที่สุดเพื่อชดเชยให้กับเธอ

เพียงแต่ความเข้าใจผิดมันมีมากขึ้นเรื่อยๆ สุดท้ายทั้งสองคนก็ถูกแยกจากกันเป็นเวลาสามปี แต่ตอนนี้พวกเขาได้พบกัน และเธอกลับตั้งกำแพงกันเขาไว้

ดูเหมือนว่าต่อให้พยายามแค่ไหน เขาก็ไม่สามารถก้าวเข้าไปในหัวใจของเธอได้อีก

"คุณ คุณ คุณ……งั้น งั้น งั้น..."เป๋าฮวนลังเลและไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไรดี

ความคิดของเธอกับความคิดของเฟิงหานชวนไม่ตรงกันเลย สิ่งที่เธอคิดว่าเฟิงหานชวนพูดว่ารู้สึกไม่ดี คงไม่ใช่ความรู้สึกไม่ดีที่อยู่ในใจ แต่...

เป๋าฮวนหน้าแดงและไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี แต่เฟิงหานชวนก็ไม่ได้ทำอะไรกับเธอมาเป็นเวลานานแล้ว เขาคำนึงถึงความรู้สึกของเธอใช่ไหม?

เมื่อเห็นดวงตาของผู้ชายตรงหน้าที่แดงก่ำ เป๋าฮวนก็รู้สึกกังวลใจจริงๆ ครั้งหน้าเธอคงไม่กล้าล้อเล่นอีกแล้ว ผู้ชายที่อดกลั้นมาสามปีคงแบกรับไม่ไหวแล้วจริงๆ!

เธอเม้มริมฝีปาก กัดฟันแน่นและหายใจเข้าลึกๆ จากนั้นก็เขย่งเท้าแล้วก็เอาแขนโอบรอบคอของร่างสูง แล้วใช้ริมฝีปากสีแดงของเธอ...

การรุกของคนตัวเล็กทำให้ดวงตาของเฟิงหานชวนเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อย และสัมผัสของความประหลาดใจและไม่อยากจะเชื่อก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา

ฮวนฮวนของเขาจะรุกเขาจริงๆเหรอ?

เฟิงหานชวนไม่จูบตอบเธอ แต่เขาจับไหล่เรียวของผู้หญิงด้วยมือทั้งสองข้างแล้วผลักเธอออกไป ด้วยดวงตาสีเข้มคู่หนึ่งที่ไร้อารมณ์นั้นจ้องไปที่เธอ

ใบหน้าของเป๋าฮวนแดงก่ำและเธอก็รู้สึกสับสน เธอไม่รู้ว่าทำไมเฟิงหานชวนผลักถึงตัวเองออก เธอกำลังจะเอ่ยปากถามเขา แต่เฟิงหานชวนก็เอ่ยขึ้นมาเสียก่อน

"ฮวนฮวน คุณกำลังทำอะไร?"เฟิงหานชวนต้องการมั่นใจในความคิดของเธอ

"ฉัน....."แก้มของเป๋าฮวนยิ่งแดงขึ้นมากกว่าเดิมราวกับไฟกำลังลุกโชน เธอกัดริมฝีปากล่างและหลับตา จากนั้นก็รีบพูดว่า: "คุณเลิกถาม แล้วเรามาเริ่มกันเลยเถอะ…"