โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 104

พระเจ้า รบกวนอุลตร้าแมน สไปเดอร์แมนหรือฮีโร่ของผู้คน โปรดมาช่วยเธอด้วย!

ทันทีที่ความคิดในใจของอันรันดังขึ้น เธอก็ได้ยินเสียงเย็นเยียบ: "ออกไป!"

เธออดไม่ได้ที่จะมองมันด้วยความประหลาดใจ

อันธพาลทั้งสองตะลึง นี่มันอะไร มีผู้ชายออกมากลางดึก แกล้งเป็นพระเอก?

อันธพาลอ้วนเหลือบมองไปที่ฮัวเทียนหลันด้วยความรังเกียจ ชายคนนี้ดูเป็นวีรบุรุษ แต่นี่น่าจะเป็นแค่ความคิดเพ้อฝัน

เลือกสาวๆ แกล้งทำเป็นหล่อ เขาหยิบหินขึ้นมาโยนไปที่เท้า

"ไอ้หนุ่ม ที่นี่ไม่เกี่ยวอะไรกับแก รีบไปซะ! "

อันธพาลอ้วนพูดอย่างเย็นชา แต่ทันทีที่เสียงนั้นลดลง อันธพาลผอมก็ก้าวไปข้างหน้า และมองไปที่ Mercedes-Benz G ที่ฮัวเทียนหลันเพิ่งลงมา

คืนนี้ได้โชคจริงๆ อันนี้มีแจกมาสองรางวัล

อันธพาลผอมรู้ว่าแถวนี้ไม่มีเจ้าหน้าที่ดูแล เขาสามารถขับรถ G ใหญ่คันนี้และหลบหนีไปต่างประเทศได้

ถึงเวลาแค่เปลี่ยนมือ ก็มีกี่แสนแล้ว

"ไอ้อ้วน ไล่คนทำไม? นี่คือผู้มีพระคุณที่ให้เงินถึงที่ ดังนั้นเรามารักษากันให้ดี" พูดแล้ว ชายร่างผอมก็เข้าเกียร์แล้ว เขาหยิบมีดผลไม้ออกมาจากเสื้อกั๊กตัวเล็กที่เขาสวมอยู่ มาเล่นอยู่ในมือ

อันรันอยู่ที่มุมหนึ่งภายใต้ความมืดมิด แอบมองชายตรงหน้า

เสียงนี้ คุ้นมาก! รูปร่างนี้ ดูเหมือนมาก!

เมื่อฮัวเทียนหลันหันไปด้านข้างเล็กน้อย และแสดงใบหน้าของเขาภายใต้โคมไฟถนน อันรันแทบจะกรีดร้อง

ฮัวเทียนหลัน มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง!

แต่ในใจของเธอ มีความปิติยินดี

ถ้าฮัวเทียนหลันอยู่ที่นี่ ตราบใดที่เธอส่งเสียงออกไป เธอก็จะปลอดภัยอย่างแน่นอน

ฮั่วเทียนหลันมองไปที่สองอันธพาลที่อยู่ตรงหน้าเขา สิ่งนี้อันที่จริงคนขับรถสามารถจัดการมันได้

แต่ลึกลับ เมื่อนึกถึงเสียงร้องขอความช่วยเหลือของผู้หญิงคนนั้น ฮั่วเทียนหลันจึงต้องการลงมาดูว่าผู้หญิงคนนี้เป็นใคร

เขาก้าวไปข้างหน้า และอันธพาลตัวผอมเห็นว่าชายคนนั้นไม่ได้ถอยหนี จึงเดินหน้าแทงเขาทันทีด้วยมีดผลไม้

ฮั่วเทียนหลันกระพริบตา จากนั้นเขาก็จับข้อมืออันธพาลร่างผอม ร่างกายของเขาออกแรงในทันที และอันธพาลร่างผอมก็ถูกเหวี่ยงออกจากหลังของเขา

อันธพาลอ้วนรู้ประสิทธิภาพการต่อสู้ของอันธพาลผอม นี่คือคนเหี้ยมโหด เขาถูกนำตัวมารอบเดียวก็ปล่อย

เขากำหมัดแน่น หัวเราะฮ่า ๆ พึมพำ แกรอ.....

ฮั่วเทียนหลันลุกขึ้นเล็กน้อย แต่ในความเป็นจริงร่างกายของเขาพร้อมสำหรับการจู่โจมของพวกอันธพาลอ้วนเสมอ

แต่คาดไม่ถึงว่าหลังจากที่รอสักพัก อันธพาลอ้วนก็ผ่านร่างของเขาไปเหมือนคนโง่ วิ่งหนีไป ความเร็วนั้นอาจทำลายสถิติโอลิมปิกได้

ฮั่วเทียนหลันตะลึงเล็กน้อย เมื่อมองย้อนกลับไปยังตำแหน่งที่หญิงสาวอยู่

เขาคิดว่าอย่างน้อยหญิงสาวคนนั้นควรจะขอบคุณเขา กล่าวขอบคุณ ถึงอย่างไรเขาก็ช่วยเธอไว้

แต่ฮั่วเทียนหลันเห็นมุมมืดมีเพียงเสียงลมพัดใบไม้เบา ๆ

คนล่ะ? ไปไหนแล้ว?

เขางงเล็กน้อย เกิดอะไรขึ้น?

ผู้หญิงคนนั้น อาจเป็นเพราะฮีโร่มาช่วยคนสวย และกลัวว่าจะถูกขออะไรตอบแทนจึงวิ่งหนีไป

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ ฮั่วเทียนหลันก็รู้สึกตะลึงเล็กน้อย.....

นี่มัน ไม่โอ้อวดเกินไปหรอ!

เขากลับไปที่รถอย่างไม่เต็มใจ และให้คนขับวนไปรอบ ๆ

แต่ลั่นลานกระสับกระส่ายเล็กน้อยในรถ และพูดกับฮั่วเทียนหลันอย่างกระวนกระวาย : "คุณลุง หนูลงไปได้ไหม? ป้าคนนั้นเมื่อกี้ เหมือนเป็นแม่ของหนู! "

ลั่นลานแค่มองผ่านกระจก และเมื่อเธอได้ยินเสียงก็ดูเหมือนแม่ของเธอ

อันรันขอให้ป้าเฉินเปิดลำโพง และฟังอย่างตื่นเต้น

โทรศัพท์ดังขึ้นเป็นครั้งแรก ไม่ได้รับสาย และถูกรับขึ้นในครั้งที่สอง

"สวัสดีค่ะ ใช่คุณผู้ชายฮัวไหมคะ? ป้าเฉินถามตามปากของอันรัน

ฮัวเทียนหลันตอบ ว่า : "พูด"

เขาเร่ร่อนตามหาบ้านของลั่นลานมานานแล้ว แต่ไม่พบจึงรู้สึกรำคาญมาก

สำหรับการโทรนี้ยังมีสาเหตุมาจากการโทรสแปมโดยไม่รู้ตัว

คืออย่างนี้ฉันเป็นญาติของลั่นลาน ฉันได้ยินครูอนุบาลลั่นลานบอกว่า ลั่นลานอยู่......"

ก่อนที่ป้าเฉินจะพูดจบ เธอถูกฮัวเทียนหลันขัดจังหวะด้วยเสียงทุ้ม

"คุณคือแม่ของลั่นลานใช่ไหม? "

ป้าเฉินลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่จะมีคำพูดขึ้น ฮั่วเทียนหลันก็พูดต่อไปว่า : "คุณอัน คุณรู้ไหมว่าเด็กหญิงตัวเล็กๆ เมื่อไม่มีใครมารับหลังเลิกเรียน เธอก็เหงาและทำอะไรไม่ถูกมากขนาดไหน? เป็นแม่ของเธอ เด็กหายไปนานแล้วยังติดต่อไม่ได้ ตอนนี้เพิ่งตามหาฉัน ถ้าเจอคนไม่ดี เธอคงถูกพรากไปแล้วไหม? "

คำพูดของฮั่วเทียนหลันรุนแรงมากในแต่ละประโยค ป้าเฉินมองไปที่อันรันด้วยความตกตะลึง อันรันก็ทำอะไรไม่ถูก

เธอรู้อารมณ์ของฮั่วเทียนหลัน แน่นอนว่าต้องถูกตำหนิ

จนกระทั่งฮั่วเทียนหลันพูดอะไรบางอย่าง และรู้สึกโล่งงแล้ว เขาถึงถามป้าเฉินว่าเธออยู่ที่ไหน

หลังจากป้าเฉินบอกตำแหน่งของเธอ ฮัวเทียนหลันก็ถาม คนขับบอกว่าเธออยู่ใกล้ๆ ห้านาทีก็ถึง

เขาจึงพูดว่าจะไปทันที และก็วางสาย

ลั่นลานมองไปที่ลุงฮัวที่กำลังโกรธเมื่อกี้ และเรียกลุงอย่างอ่อนแรง

ฮั่วเทียนหลันหันหน้ามองไปที่ลั่นลานและพูดเบาๆ ว่า : "ลั่นลาน เป็นอะไรเหรอ? เจอครอบครัวหนูแล้ว เรารีบไปกัน"

ลั่นลานพยักหน้าและพูดอย่างอ่อนแรง : "เสียงเมื่อกี้ ถ้าหนูได้ยินไม่ผิด ดูเหมือนว่าจะเป็นเสียงของป้า ไม่ใช่แม่......"