โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 108

อันรันนึกถึงความกลัวที่จะถูกฮัวเทียนหลันลากเข้าห้อง เธอขัดขืนและผลักฮัวเทียนหลันออกไป พลางกรีดร้อง : "คุณฮัว อย่าทำแบบนี้....."

แต่สติของฮั่วเทียนหลันในครั้งนี้ไม่มี แม้แต่คนที่อยู่ในอ้อมแขนของเขา เขาก็ต้องการครอบครอง และเขาไม่สนใจด้วยซ้ำว่าเป็นใคร นับประสาอะไรกับเสียงตะโกนของอันรัน

เขาสอดมือข้างหนึ่งเข้าไปในเสื้อผ้าของอันรัน

เวลานี้มีคู่รักเดินไปมาอยู่แถวนี้ไม่ไกลนัก และดวงตาของหญิงสาวก็ดูเหมือนจะค้นพบสิ่งที่เกิดขึ้นที่นี่ ดังนั้นเขาจึงหยุดและดึงผู้ชายไว้ และทั้งสองก็เปลี่ยนเส้นทาง

แต่ลมโลกที่แผ่วเบา ไม่รู้ว่าคำพูดที่ไร้ยางอายเหล่านี้ทำให้อันรันอาย

เธอจับมือของฮั่วเทียนหลันอย่างแรง และกระซิบที่หูของฮั่วเทียนหลัน : "คุณฮัว นี่อยู่ที่ลานจอดรถชั้นใต้ดิน คุณจะบ้าเหรอ? "

จิตใจของฮัวเทียนหลัน มีสติแล้ว

ตระกูลฮัวต้องการหน้าตา และเขาต้องปกป้องหน้าตาของตระกูลฮัว แม้ว่าจะเป็นการวางยา แต่ที่นี่ไม่สามารถปลดปล่อยยาได้

ดังนั้นเขาจึงจับอันรันกระแทกเข้าประตู และเหวี่ยงอันรันไปที่เบาะหลัง

เดิมทีอันรันคิดว่าฮั่วเทียนหลันตื่นแล้ว แต่ไม่เคยคิดมาก่อนว่าชายคนนี้แค่เปลี่ยนสถานที่ และต้องการจะสั่นในรถ

เธอเตะท้องของฮัวเทียนหลันด้วยขาสองข้าง แต่เธอไม่กล้าใช้กำลังเพราะกลัวว่าเธอจะทำร้ายฮัวเทียนหลันที่หมดสติ

ฮั่วเทียนหลันรู้สึกเพียงรางๆ ว่าผู้หญิงคนนี้ค่อนข้างคุ้นเคย แต่ในวินาทีต่อมา ความต้องการทางเพศทำให้เขาสูญเสียการควบคุม

เขาฉีกเสื้อผ้าของผู้หญิงคนนั้นโดยตรง แล้วดันเข้าไป

อันรันร้องไห้ออกมาด้วยความเจ็บปวด น้ำตาไหลออกมาในทันที เธอหยิกมือของฮั่วเทียนหลันอย่างหมดหวัง ราวกับว่าความรู้สึกชุ่มชื้นกำลังแผ่ออกจากตำแหน่งที่หยิก

ฮั่วเทียนหลันกระแทกอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ไม่ว่าอันรันจะทุบตีและร้องขอความเมตตาเพียงใด เขาก็ยังคงไม่หยุด

อันรันตกอยู่ในความตื่นตระหนกที่ถูกครอบงำเหมือนครั้งแรกในปีนั้น ไม่มีปัจจัยทางอารมณ์อยู่ตรงกลาง แต่เขายังต้องการที่จะระบาย

เธอคิดว่าถ้าไม่ใช่เธอตอนนี้ และมีหญิงสาว * อยู่ภายใต้เขา เขาก็จะยังคงสนุกกับมัน

อันรันรู้สึกว่านี่เป็นการดูถูกตัวเอง เธอพยายามอย่างเต็มที่ที่จะผลักฮัวเทียนหลันออกไป แต่มันก็ไม่ได้ช่วยอะไร เขาโจมตีหนักขึ้น

"คุณฮัว ได้โปรด ปล่อยฉันไป! คุณไม่ชอบสัมผัสฉัน ฉันเป็นคนที่คุณเกลียดที่สุด......"

คำตอบของฮั่วเทียนหลันต่ออันรัน เพียงแค่พลิกร่างของอันรัน โดยให้ใบหน้าของเธอพิงหน้าต่างรถ หมุนเวียนท่าทางทำ

อันรันรู้สึกว่าคอของเธอกำลังจะหัก และตอนนี้การรับรู้ของผู้ชายที่มีต่อเธอ น่าจะเป็นวัตถุมากกว่าที่จะปฏิบัติเหมือนเป็นคน

จากความเจ็บปวดเริ่มแรกที่ไม่ปรับตัวกับการฉีกขาดร่างกายส่วนล่าง ได้พัฒนาการตอบสนองทางสรีรวิทยาอย่างช้าๆ

อันรันกัดริมฝีปากแน่น เธอจะตาย เธอไม่ต้องการส่งเสียงร้องขอ

ชายคนนั้นเพิ่งปล้นเธอสุ่มสี่สุ่มห้า ให้เธอเปลี่ยนท่าทางทีละครั้ง

อันรันสามารถต้านทานได้ในตอนแรก พยายามที่จะแยกตัวเป็นอิสระ แต่ในที่สุดเธอก็ไม่มีกำลังใดๆ ทั้งสิ้น และเธอก็ทำได้เพียงแค่อยู่ในครอบงำของเขา

รถเต็มไปด้วยกลิ่นแห่งตัณหา และฮั่วเทียนหลันก็มีดวงตาสีแดงเลือด

เขาร้อนมาก ร้อนมากร้อนมาก เวลานี้แค่อยากระบาย

สิ่งของที่อยู่ใต้ตัวเขาดูเหมือนจะทำให้เขาผ่อนคลายลงได้มาก แต่ก็ยังไม่เพียงพอ เขาต้องการมากกว่านี้

ในความเป็นจริงสมองของเขาได้สติขึ้นมาเล็กน้อย แต่ตอนนี้เขายังมีความทรงจำเกี่ยวกับการต่อสู้กับสิ่งของที่อยู่ใต้ตัวเขา

ฮั่วเทียนหลันขมวดคิ้วเล็กน้อย ดวงตาของเขาดูเหมือนตั้งใจจะลืมขึ้น

อันรันรู้สึกตื่นเต้นมากเมื่อพบกันในเวลานี้ ฮัวเทียนหลันลืมตาขึ้นเขาก็ยื่นมือออกมาและหลับตาลง

ฮั่วเทียนหลันยกเปลือกตาขึ้นเล็กน้อย แต่ล้มเหลว ภายใต้การสะกดจิตพลังยาและใช้ทางร่างกายที่มากเกินไป ในที่สุดก็หลับสนิทลง

อันรันมองไปที่คำว่าอัน บนแขนของฮั่วเทียนหลัน พลางคิดในใจว่าหากบาดแผลหายดี มันจะทิ้งรอยแผลเป็นคำว่าอันไว้

ด้วยวิธีนี้ ฮัวเทียนหลันจะไม่จำคนผิดอีกต่อไป

อันรันพยายามที่จะลงจากรถ ผมของเธอจะไม่เป็นทรง และเสื้อผ้าของเธอก็ยับ ถ้าเป็นผู้ใหญ่ ก็จะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในตอนนี้

เธอขยับทีละก้าว ไปที่รถฝั่งตรงข้าม และเมื่อไปถึงประตูรถ เธอก็ปลดล็อกและขึ้นรถ จากนั้นเธอก็เห็นว่าลั่นลานหลับไปแล้ว

มีน้ำตาบนใบหน้าของลั่นลาน และเธอก็จับที่จับประตูตอนที่เธอหลับไปด้วย สีหน้ากังวลซึ่งทำให้อันรันรู้สึกผิดเล็กน้อย

เดิมทีเธอต้องการให้ยาแก้ไข้และหวัดแก่ฮัวเทียนหลัน แต่เธอไม่ได้คาดหวังว่าฮั่วเทียนหลันจะโดนวางยาที่ไม่สามารถอธิบายได้และกลายเป็นบ้า

ลั่นลานเห็นว่าเธอยังไม่กลับมา และไม่สามารถเปิดประตูในรถได้ เธอน่าจะเป็นบ้าไปแล้วใช่มั้ย?

อันรันสตาร์ทรถ ต้องใช้ความพยายามอย่างสูงในการเหยียบคลัตช์

มีความเจ็บปวดในบริเวณที่บอบบาง ซึ่งได้รับการปฏิบัติอย่างรุนแรง ทำให้เธอปล่อยคลัทช์โดยตรงจนทำให้รถดับ

หลังจากสตาร์ทหมุนเวียนมาสามครั้ง ในที่สุดเธอก็สตาร์ทรถติด และขับออกจากที่จอดรถชั้นใต้ดิน

หลังจากที่เธอออกไป ในมุมมืดข้างลิฟต์ มู่เหว่ยก็เดินออกมาด้วยสีหน้าเศร้าหมอง