โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 117

ฮั่วเทียนหลันใส่เกียร์ P ดึงเบรกมือ หันศีรษะของเขา จับคางของอันรันด้วยมือของเขา และบังคับอันรันให้มองตาเขา

อันรันลุกลี้ลุกลนเล็กน้อย ดวงตาของเธออยากหลบ แต่ไม่มีที่ให้ซ่อน

ฮั่วเทียนหลันปลดเข็มขัดนิรภัยออกแล้ว และค่อยๆก้มศีรษะไปทางอันรัน ใบหน้าของทั้งสองคนเกือบจะใกล้กัน

การหายใจของอันรัน จะต้องเบาๆลง

กลัวว่าการกระทำจะใหญ่เกินไป ทำให้ผู้ชายคนนี้มีความคิดอื่นๆ

เธอรอคอยที่จะได้สัมผัสใกล้ชิดกับผู้ชายคนนี้ แต่เธอกลัวความอบอุ่นของผู้ชายคนนี้ที่มีต่อเธอ

เขาสามารถเห็นเธอเป็นสมบัติ แต่ในพริบตา เขาก็เห็นว่าเธอเป็นเหมือนหญ้า

อันรันเป็นคนไม่ใช่สิ่งของ ถ้าถูกทำร้าย หัวใจก็จะเจ็บปวดไปด้วย

เธอรู้สึกตื่นเต้นมากขึ้น ขยับคางเล็กน้อย แต่ฮั่วเทียนหลันล็อกคางของเธอ จนขยับไม่ได้เลย

ผู้ชายคนนี้ดูเหมือนจะตัดสินใจแล้วที่จะกดขี่เธอแบบนี้ต่อไป

"เงยหน้าขึ้นมา มองฉัน" ฮั่วเทียนหลันพูดอย่างรุนแรง

อันรันถูกบังคับให้เงยหน้าขึ้นมองไปที่ฮัวเทียนหลัน ดวงตาของชายคนนั้นเต็มไปด้วยความก้าวร้าว ทำให้เธอรู้สึกอยากจะหายใจไม่ออก

"มองฉันแบบนี้ เธอกลัวมากเหรอ? "

หัวใจของอันรันหยุดนิ่ง ถ้าให้เธอบอกความจริง แน่นอนว่าเธอกลัว

แต่ถ้าเธอบอกความจริง ฮั่วเทียนหลันก็คงจะโกรธแน่นอนใช่ไหม?

อันรันลังเล และพูดเบาๆ : "ไม่ ไม่ใช่......"

ใบหน้าของฮั่วเทียนหลันโล่งใจเล็กน้อย และมุมปากของเขาก็เพิ่มขึ้นเล็กน้อย และกล่าวว่า : "ดีมาก เธอเป็นภรรยาของฉัน เธอต้องซื่อสัตย์ในทุกสิ่ง รู้ไหม? "

ภรรยาหรอ? อันรันยิ้มอย่างขมขื่น

เธอไม่เข้าใจว่าสถานะตัวเองข้างๆฮั่วเทียนหลัน เป็นสถานะแบบไหน

เขามีผู้หญิงสองคน ผู้หญิงสองคนนั้นเป็นภรรยาของเขาหรือเปล่า?

อันรันไม่กล้าคิดถึงอนาคต แต่รู้ว่าตอนนี้ต้องทำตามฮั่วเทียนหลัน

เขามีความสุข เธอก็ต้องมีความสุขด้วย

อันรันพยักหน้าเบาๆ มองไปที่ใบหน้าอันหล่อเหลาของฮั่วเทียนหลันและพูดว่า : "ฉันจะฟังคุณ คุณฮัว"

อันรันถูกส่งตัวไปที่โรงพยาบาลอย่างเร่งรีบ คราวนี้เธอยังคงสวมชุดนอน แต่ด้านนอกใส่เสื้อโค้ทของฮัวเทียนหลัน

ดวงตาของฮั่วเทียนหลันต่ำลงเล็กน้อย เขาสามารถมองเห็นผิวขาวในชุดนอนของอันรัน และจุดที่อ่อนนุ่ม

น้ำเสียงขี้อายของเธอทำให้หัวใจของฮัวเทียนหลันสั่นสะเทือน ทันใดนั้นก็มีความต้องการที่จะลงโทษผู้หญิงคนนี้ที่นี่

"อันรัน....." เสียงของฮั่วเทียนหลันค่อนข้างหนักหน่วง

จมูกร้อนของเขาพ่นลงบนใบหน้าของอันรัน ทำให้เธอรู้สึกคันเล็กน้อย

"ฮัว.....คุณฮัว มีอะไรเหรอ? " อันรันคาดการณ์ไว้แล้วว่าจะเกิดอะไรขึ้น สักพักเธอเหลือบมองกระจกมองหลังด้วยความตื่นเต้น โชคดีที่ไม่มีรถอยู่รอบๆ เธอจึงก้าวถอยหลังและบอกว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เกิดขึ้น

แต่ประเด็นก็คือแม้ว่าเธอจะใส่ใจมาก แต่จะแล้วยังไง เธอมีทางเลือกอะไรบ้าง?

เธอเลื่อนสายตาลงเล็กน้อย เธอจะเห็นตำแหน่งกางเกงของชายคนนี้มีเต็นท์ขนาดใหญ่ตั้งขึ้นแล้ว

"เธอชอบในรถไหม? " ในคำพูดของฮั่วเทียนหลันเปลือยเปล่า

อันรันถึงกับผงะ มือที่กระวนกระวายนี้คลำอยู่ที่ด้านข้างของคนขับ แต่ยิ่งเธอกังวลมากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งไม่สามารถหาปุ่มเพื่อปรับการเปลี่ยนที่นั่งได้

เธอพูดได้เพียงเสียงสั่นเครือ : "รถคันนี้นั่งสบายมาก....."

ฮั่วเทียนหลันขมวดคิ้วเล็กน้อย ผู้หญิงคนนี้ต้องรู้ว่าเขาหมายถึงอะไร แต่ตอนนี้กำลังมองซ้ายมองขวาหลบเลี่ยง

อันรันรู้สึกได้ถึงการจ้องมองที่คมชัดของฮั่วเทียนหลันบนใบหน้าของเธอ แต่เดิมเธอต้องการพูดสองสามคำเกี่ยวกับรถคันนี้ต่อไปเพื่อเบี่ยงเบนประเด็น แต่เมื่อเผชิญหน้ากับดวงตาที่คมชัดขึ้นของฮั่วเทียนหลัน ในที่สุดคำพูดทั้งหมดของเธอก็อยู่แค่ในใจเธอเท่านั้น

"ฉันหมายความว่า เธอชอบรถสั่นไหม?"