โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 153

“ฮั่วเทียนหลัน อาการของอันหรันน่าเป็นห่วงมาก ถ้านายไม่ไปดูก็ไม่ใช่ลูกผู้ชายแล้ว!”

คำพูดลอยๆของตงหยงซี่ดังมาจากด้านหลัง ทำให้ฮั่วเทียนหลันรู้สึกใจคอไม่ดี และรีบเดินออกไปอย่างไม่รู้ตัว

ผู้หญิงคนนี้ไปซื้อใจคนรอบข้างมาตั้งแต่เมื่อไหร่? เธอต้องไปหลอกพวกเขามาแน่ๆ ทำตัวน่าสงสารเพื่อดึงดูดความสนใจของคนอื่น

ก่อนที่เขาจะเดินไปถึงหน้าประตูของ Gilt club ตอนนั้นคนขับรถก็ขับรถของเขามาจอดรอที่หน้าประตูแล้ว

ฮั่วเทียนหลันรับกุญแจจากคนขับรถ จากนั้นใช้เท้าเหยียบคันเร่ง เพื่อให้เสียงเกิดเสียงดัง และรีบขับออกไป

เขาคิดว่าเขากำลังขับเหมือนปกติ แต่ในความจริงเขาเหยียบคันเร่งจนไม่สามารถเหยียบเพิ่มได้อีกแล้ว

เมื่อเขาไปถึงโรงพยาบาล ไฟของห้องฉุกเฉินก็ดับลง

หลี่รูยารีบลุกขึ้นมา แต่อีกนิดเดียวก็เกือบล้มลงไป โชคดีที่ฮัวเส้าซู่พยุงเอาไว้ทัน

“ไม่ต้องห่วงฉัน ฮัวเส้าซู่ลูกรีบไปถามหมอเร็ว พี่สะใภ้ของลูกเป็นอย่างไงบ้าง?” หลี่รูยาผลักฮัวเส้าซู่ออกไปข้างหน้า

เธออยากจะไปถามด้วยตัวเอง แต่หลายปีที่ผ่านมานี้ร่างกายของเธออ่อนแอลงมาก จิตใจก็เช่นกัน ถ้าหากว่าเธอลุกขึ้นไปดูเอง อาจจะรับไม่ไหวกับภาพที่เห็นในตอนนี้

ถ้าเกิดอันหรันตายไปจริงๆนั้น ถ้าตัวเธอเองตายไป จะมีหน้าไปพบและบอกกับพ่อแม่ของอันหรันในโลกหน้าได้อย่างไรกัน

ฮัวเส้าซู่ชะโงกศีรษะขึ้น เห็นหน้าที่ซีดเซียวของอันหรันที่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วบ

ตอนนั้นหมอถอดหน้ากากออก บนใบหน้าเต็มไปด้วยเหงื่อ

ฮัวเส้าซู่รีบถามไปว่า “คุณหมอ พี่สะใภ้ของผมไม่เป็นอะไรใช่ไหม”

หมอมองฮัวเส้าซู่ด้วยความสงสัย ฮัวเส้าซู่ไม่ใช่สามมีของคนไข้ คนไข้เจ็บหนักขนาดนี้ทำไมสามีของเธอไม่มาถามเอง

“แผลตามร่างกาย พวกเราได้รักษาให้แล้ว แต่ว่าในตอนนี้เธอยังคงนอนแน่นิ่งอยู่ ต้องรอดูว่าเธอจะตื่นขึ้นมาเมื่อไหร่ ถ้าหากไม่ตื่นก็อาจจะกลายเป็น...... ”

พอหมอพูดจบ ทุกคนก็แน่นิ่งไป

ฮัวเส้าซู่ตะลึง หลี่รูยาก็เช่นกัน เธอรู้สึกว่าเรี่ยวแรงบนร่างกายของเธอหายไปหมด

ฮั่วเทียนหลันจะกลายเป็นเจ้าหญิงนิทรา?

ในตอนนั้นฮั่วเทียนหลันก็เข้ามาทันได้ยินที่คุณหมอพูด

ใจของเขาก็ตกลงมาที่ตาตุ่ม ไม่นะ ไม่จริงใช่ไหม? ฮั่วเทียนหลันได้รับบาดเจ็บจริงๆหรอ?

ในใจของเขาคิดแบบนั้น แต่อยู่ดีๆก็กลับคิดขึ้นมาอีกว่า

คนดีอายุสั้น คนชั่วอายุยืน แล้วอันหรันจะตายได้อย่างไร?

เธอเป็นผู้หญิงที่เจ้าเล่ห์ขนาดนี้ ทำทุกอย่างก็เพื่อตัวเองไม่ใช่หรอ?

อันหรันถูกเข็นไปที่ห้อง ICU และในตอนที่ฮัวเส้าซู่พยุงหลี่รูยาขึ้นมา เขาก็มองไปเห็นฮั่วเทียนหลันที่ดูท่าทางเคร่งเครียดโดยไม่ได้ตั้งใจ

เขายิ้มด้วยรอยยิ้มที่เจ็บปวด ส่ายหัว และพยุงหลี่รูยาเดินตามรถเข็นของอันหรันไปที่ห้อง ICU

ฮั่วเทียนหลันเดินตามมาข้างหลัง พอเข้าไปในห้องก็เห็นร่างของผู้หญิงที่นอนอยู่บนเตียง บนตัวของเธอเต็มไปด้วยสายระโยงระยาง เธอผู้นั้นคืออันหรัน

ในตอนนี้ฮั่วเทียนหลันถึงเริ่มจะสงสัยสาเหตุที่ทำให้อันหรันเป็นแบบนี้

หลี่รูยาถอนหายใจ เขาไม่อยากจะพูดถึงเรื่องเศร้าเรื่องนี้อีกแล้ว ดังนั้นเขาจึงขวักมือเรียกฮัวเส้าซู่ และพูดออกมาว่า “ฮัวเส้าซู่ ลูกเล่าแทนแม่ที!”

เมื่อฮัวเส้าซู่เล่าเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้น เขาก็ไม่เห็นท่าทางโกรธของฮั่วเทียนหลันเหมือนที่เขาจินตนาการไว้

ดูเหมือนฮั่วเทียนหลันจะกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง ตอนนี้เขาดูนิ่งสงบ แค่คิ้วขมวดเล็กน้อยและสีหน้าของเขาก็มืดมนขึ้นเรื่อย ๆ นั้นแสดงให้เห็นว่าตอนนี้เขากำลังโกรธ

“บ้านของคนขับรถบรรทุกอยู่ที่ไหน?” ฮั่วเทียนหลันถาม

หลี่รูยาพูดออกไปด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึมว่า “เทียนหลัน ลูกคิดจะทำอะไร? ทำแบบนี้ไปมันก็ไม่มีอะไรดีขึ้นมาหรอก และอีกอย่างครอบครัวขอเขาก็ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเรื่องนี้ ”

ฮั่วเทียนหลันพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น “แม่ยังมองไม่ออกหรอ? คนขับรถบรรทุกคนนี้ เขาจงใจที่จะชนเธอ”

หลี่รูยาตกตะลึงไปชั่วขณะ แต่ดูเหมือนจะไม่มีปฏิกิริยาใดๆตอบโต้

คนขับรถบรรทุกคนนี้ เขามีเหตุผลอะไรที่จะขับรถมาชนเธอ?

ดูเหมือนว่าแม่ของจะยังไม่เข้าใจ ตอนแรกฮั่วเทียนหลันก็ไม่อยากจะพูดอะไรบ้าง ทำได้แค่พยายามข่มความโกรธที่มีอยู่ในใจและอธิบายออกไป “ถนนเส้นนั้น ไม่ใช่ถนนที่มีรถขับผ่าน และมันจะมีรถบรรทุกขับมาได้อย่างไง?”

หลี่รูยาตกใจและคิดขึ้นมาได้ เธอเป็นผู้หญิงที่ฉลาด แต่หลายปีที่ผ่านมานี้เขาไม่ค่อยได้ไปยุ่งกับเรื่องพวกนี้ เพราะลูกของเธอเป็นคนจัดการแทน

“ให้คนไปสืบเดี๋ยวนี้ ดูแล้วพวกตำรวจพวกนี้น่าจะพึ่งไม่ได้แล้ว” หลี่รูยาขมวดคิ้วและออกคำสั่งด้วยเสียงหนักแน่น

เรื่องในปีนั้น ยังคงติดตา เธอไม่คิดเลยว่าจะมีเรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นอีกเป็นครั้งที่ 2